 |
Άνοιξα την πρώτη σελίδα του Avopolis και έπαθα πραγματικό σοκ: «Πέθανε ο τραγουδιστής των Go-Betweens». Δεν μου λέει κάτι αυτό, σκέφτηκα, ποιος απ’ τους δύο, λες και θα στεναχωρηθώ λιγότερο από κάποιον συγκεκριμένο. Ήταν αυτός που συμπαθούσα περισσότερο, αυτός που έδειχνε ο πιο ευαίσθητος, ο πιο ρομαντικός, γιατί έγραφε τα πιο εύθραυστα τραγούδια τους. O Grant McLennan. Τι κρίμα, ένοιωσα όπως αν θα άκουγα το χειρότερο…
Η ειρωνεία είναι ότι πριν από μόλις 10 περίπου ημέρες βούτηξα ξανά στα βαθιά της μουσικής τους, με την ευκαιρία του dvd τους με τίτλο “That Striped Sunlight Sound”. Τους είδα εκεί ξανά live, και θυμήθηκα τη μοναδική τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους στο Ρόδον. Τι γκρουπάρα ήταν αυτή Θεέ μου. Και άγρια επάνω στη σκηνή, ποιος θα ξεχάσει τον Robert Forster που προσποιούταν συνουσία με το ηχείο;! Στο dvd έχει και ένα ακουστικό σόου από τους δύο επικεφαλής που είναι όλα τα λεφτά, ψάξτε το!
Αυτή ήταν μια φευγαλέα στιγμή στη σχέση μου με το Αυστραλέζικο συγκρότημα, σημαντική μεν αλλά και υποδεέστερη σε σύγκριση μ’ εκείνη που είχα με τους δίσκους τους. Τους ανακάλυψα αρκετά νωρίς, από το πρώτο άλμπουμ τους για τη Rough Trade “Send Me A Lullaby”. Έκτοτε αγόραζα κάθε νέα τους δουλειά με το που έβγαινε. Το δεύτερό τους άλμπουμ είναι και το καλύτερό τους αν σας ενδιαφέρει η γνώμη μου, “Before Hollywood” λέγεται και οφείλετε να το έχετε. Όμοιό του σε αξία είναι και το επόμενό του “Spring Hill Fair”, κι αν διαβάσετε σε Βρετανικές φυλλάδες ότι το καλύτερό τους είναι το “Liberty Belle & The Black Diamond Express”, αγνοείστε τους, δεν ξέρουν οι κακομοίρηδες, τότε τους πρόσεξαν, αυτό τους έμεινε…
 |
Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, έχω πιάσει όλα τα άλμπουμ τους και τα ακούω ξανά με τη σειρά. Ο Grant McLennan έπαιζε μπάσο στα δύο πρώτα και ήταν φοβερός, με έκανε να θέλω να μάθω κι εγώ (ακούστε το “By Chance”). Ως γνωστό, οι lead κιθαρίστες κάνουν φοβερούς μπασίστες, κι εκείνος τα έκανε ανάποδα, κιθάρα ήθελε να κρατάει και εκεί κατέληξε αργότερα. Εξάλλου, δεν μπορεί να μην έγραφε τα τραγούδια του σε κιθάρα, και έγραφε πολλά στους Go-Betweens, τα μισά περίπου για την ακρίβεια (σχήμα οξύμωρο αλλά σωστό πάρ’ αυτά…).
Δεν θα μπω στη διαδικασία να διηγηθώ την ιστορία του γκρουπ, υπάρχουν οι πηγές στο internet γι’ αυτό, θα πω όμως ότι είναι υπεύθυνος για μερικά από τα καταπληκτικότερα τραγούδια τους σαν το “Cattle And Cane”, το “Bachelor Kisses” κι ένα σωρό άλλα που βαριέμαι να αραδιάσω (τα παραπάνω είναι σίγουρα δικά του, από κάποιο σημείο και μετά όλες οι συνθέσεις αποδίδονται στα εξώφυλλα και στους δύο, αν και το πιθανότερο είναι να εξακολουθούσαν να γράφουν χώρια). Και είχε πολλά ακόμη μέσα του να δώσει, όπως αποδείκνυαν οι δίσκοι που είχαν βγάλει πρόσφατα. Επίσης, και δεν πρέπει να το ξεχάσουμε με τίποτε αυτό, έχει κυκλοφορήσει τέσσερα σόλο άλμπουμ συν δύο ακόμη σαν Jack Frost μαζί με τον Steve Kilbey των Church (όχι πολύ καλά τα τελευταία κατά τη γνώμη μου).
Όσοι έχουν ακούσει τη μουσική του είναι σίγουρο ότι δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ, τόσο ως ευγενική φυσιογνωμία, όσο και ως χαμηλών τόνων μα υψηλών καλλιτεχνικών αποδόσεων δημιουργό.
