Λίγη ιστορία
Μετά τη διάλυση των Beatles, και έπειτα από 2 σόλο άλμπουμ (McCartney το 1970, Ram το 1971), ο Paul McCartney θέλησε να ξαναδεί τον εαυτό του ως μέλος μιας ομάδας. Με βασικούς συνεργάτες τη σύζυγό του Linda McCartney και τον μουσικό/τραγουδοποιό Denny Laine (με προϋπηρεσία στους Moody Blues), δημιούργησε έτσι τους Wings: ένα γκρουπ που, παρότι δεν «στέριωσε» ποτέ σε μια συγκεκριμένη σύνθεση (ούτε λίγο, ούτε πολύ, άλλαξε ...6 φορές!), κατάφερε να παράξει 7 στούντιο άλμπουμ μέσα σε 7 χρόνια, γνωρίζοντας τεράστια εμπορική επιτυχία, ειδικά στις Η.Π.Α.
Τα χαρακτηριστικά των Wings συνοψίζονται στις πηγαίες και ευφάνταστες μελωδίες με τις πολυποίκιλες ενορχηστρώσεις (πάντα στον βασικό άξονα της ποπ και ροκ φόρμας) και στους στίχους που κάποιες φορές αψηφούν τη λογική και τη συνάφεια και έχουν μάλλον δευτερεύουσα σημασία. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο McCartney ανέλαβε προσωπικά την παραγωγή όλων των δίσκων αλλά και την εποπτεία σχεδόν όλων των πτυχών της παρουσίασης του γκρουπ, χρεωνόμενος εκ των πραγμάτων και την επιτυχία που αυτό γνώρισε. Ξεκινώντας με τεράστιες δυσκολίες και αποποιούμενος το ένδοξο παρελθόν του, ο Βρετανός μουσικός απέδειξε με το εγχείρημα των Wings ότι τίποτα από όσα πέτυχε με τους Beatles δεν ήταν τυχαίο.
Η τραυματική εμπειρία της σύλληψής του για κατοχή μαριχουάνας στο Τόκυο, τον Γενάρη του 1980, και ο επαναπροσδιορισμός των προτεραιοτήτων του, έπειτα και από τη δολοφονία του John Lennon τον Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς, οδήγησε τελικά τον McCartney στη διάλυση του γκρουπ και στην επανεκκίνηση της σόλο καριέρας του.
Το αριστούργημα:
Band On The Run (1973)
Έχοντας αποφασίσει να ηχογραφήσει τον επόμενο δίσκο του στο Λάγκος της Νιγηρίας, ο McCartney βρέθηκε προ απροόπτου παραμονές του ταξιδιού, καθώς ο κιθαρίστας Henry McCullough και ο ντράμερ Denny Seiwell τού ανακοίνωσαν την ξαφνική απόφασή τους να μην ακολουθήσουν την αποστολή. Πεισμωμένος, ο Macca αποφάσισε να προχωρήσει με όσους είχε: τη Linda, τον Laine και τον μηχανικό ήχου και γνώριμό του από τα χρόνια των Σκαθαριών, Geoff Emerick. Αυτό που κατάφερε τελικά, μέσα από επιπλέον αντιξοότητες (ληστείες, ξαφνικά προβλήματα υγείας, μουσώνες, γιγάντιες αράχνες, κακός εξοπλισμός) και αναγκαζόμενος να παίξει ο ίδιος σχεδόν όλα τα όργανα που ακούγονται στην ηχογράφηση, ήταν όχι μόνο ο καλύτερος δίσκος των Wings, αλλά ίσως και το αριστούργημα όλης της μετά το 1970 καριέρας του. 10 τραγούδια, όλα ένα κι ένα, συνθέτουν ένα έργο απίστευτα συμπυκνωμένο και ποικίλο –αυτό που ο Αργύρης Ζήλος αποκάλεσε κάποτε «καλύτερο δίσκο της ποπ».
Τα καλά:
Venus And Mars (1975)
«This is fun» αναφωνεί κάποια στιγμή ο McCartney στο “You Gave Me The Answer” και είναι πράγματι σε αυτό ακριβώς –στο fun στοιχείο, δηλαδή– στο οποίο επενδύει στον διάδοχο του Band On The Run. Με τους Jimmy McCullough (κιθάρα) και Joe English (ντραμς, αντικατέστησε τον εξαιρετικά βραχύβιο Geoff Britton) να συμπληρώνουν το line-up, ο Macca μπορεί να μην καταφέρνει να φτιάξει έναν εφάμιλλο δίσκο, όμως οι μελωδίες ξεχειλίζουν στα τραγούδια του Venus And Mars, δίνοντας μερικά κλασικά κομμάτια της δισκογραφίας του (“Venus And Mars/Rockshow”, “Listen To What The Man Said”), όπως και αρκετές ευπρόσδεκτα ελάσσονες στιγμές (“Letting Go”, “Magneto And Titanium Man”). Με το μεγαλύτερο μέρος των ηχογραφήσεων να πραγματοποιούνται στη Νέα Ορλεάνη, η μεγαλύτερη επιρροή της πόλης είναι τα ιδιαίτερα πλούσια πνευστά, τα οποία είναι άριστα ενταγμένα (με τη βοήθεια του συν-ενορχηστρωτή Tony Dorsey) στο κλίμα των τραγουδιών.
Wings Over America (1976)
Ηχογραφημένο ζωντανά (τον Μάιο και Ιούνιο του 1976, κατά την αμερικανική περιοδεία τους), το τριπλό τούτο άλμπουμ αποτελεί ένα πρώτης τάξεως ντοκουμέντο του πόσο καυτή μπάντα ήταν εκείνο τον καιρό οι Wings. Μάλιστα, το Wings Over America θεωρείται (δικαίως) ως ένα από τα καλύτερα live άλμπουμ όλων της δισκογραφημένης ιστορίας –άλλωστε το γκρουπ σε εκείνα τα χρόνια έπαιζε στην κορυφαία λίγκα της ευρύτερης ποπ σκηνής. Πέραν των όλο αδρεναλίνη εκτελέσεων σε επιλογές από τη μέχρι τότε δισκογραφία τους, υπάρχουν εδώ και 5 τραγούδια από τα χρόνια των Beatles· κάτι που ο McCartney απέφευγε μέχρι τότε, καθώς ήθελε να πετύχει χωρίς τις «πλάτες» της παλιάς του δόξας. Για όσους προσέχουν τις λεπτομέρειες, οι συνθέτες αναφέρονται με αντεστραμμένη σειρά (δηλ. McCartney/Lennon), γεγονός που έμελλε να φέρει διάφορες «επιπλοκές» στη συνέχεια.
London Town (1978)
Άλλος ένας δίσκος, άλλο ένα ταξιδάκι αναψυχής: κάπως έτσι έβλεπε το πράγμα ο Paul McCartney στα 1970s, και για το 5ο άλμπουμ του με τους Wings αποφάσισε να ναυλώσει ένα πλωτό στούντιο και να κινήσει για Παρθένες Νήσους μεριά (Καραϊβική). Και πάλι, όμως, τα πράγματα δεν πήγαν όσο αναίμακτα θα τα ήθελε, ωστόσο ο δίσκος διαθέτει ενδιαφέρουσα ποικιλομορφία και μερικά σπουδαία τραγούδια. Το κλίμα μοιράζεται ανάμεσα στο soft rock και στο folk, ενώ στον συνθετικό τομέα δεν πρέπει να θεωρείται διόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο Denny Laine συνυπογράφει πολλά από τα καλύτερα κομμάτια (“London Town”, “Children Children”, “Deliver Your Children”). Το ναδίρ πάντως του “Famous Groupies”, ανήκει αποκλειστικά στον McCartney...
Back To The Egg (1979)
Το (όχι σχεδιασμένο ως τέτοιο) κύκνειο άσμα των Wings, είναι ένας άνισος και κάπως σχιζοφρενικός δίσκος. Συνεργαζόμενος στον τομέα της παραγωγής με τον Chris Thomas –παλιό γνώριμό του από τους Beatles αλλά και παραγωγό ηχογραφήσεων των Sex Pistols και Pretenders– ο McCartney θέλησε να φτιάξει έναν μοντέρνο και επίκαιρο δίσκο. Στο πρώτο μισό το πετυχαίνει: τραγούδια όπως τα “Old Siam, Sir”, “Spit It On” και “Arrow Through Me”, βοηθούμενα και από το τσαγανό της κιθάρας του Laurence Juber (νέο αίμα, μαζί με τον ντράμερ Steve Holly), φέρνουν αέρα ανανέωσης. Αλλά στη δεύτερη πλευρά, ο Macca κυλάει στις παλιές του συνήθειες, στα medley δηλαδή και στα παλιομοδίτικα τραγούδια. Εντούτοις, τα καταφέρνει μια χαρά κι εκεί, φτιάχνοντας τελικά ένα άλμπουμ που δεν αποστομώνει μεν, δεν είναι όμως και το ανοσιούργημα για το οποίο έκαναν λόγο πολλοί κριτικοί της εποχής. Ξεχωριστή στιγμή και η συμμετοχή της Rockestra, μια υπερ-μπάντας εμπνεύσεως Macca, με μέλη των Pink Floyd, Led Zeppelin και Who (μεταξύ άλλων), στα “Rockestra Theme” και “So Glad To See You Here”.
Τα μέτρια (και κάτω):
Wings Wild Life (1971)
Όταν κυκλοφόρησε σφαγιάστηκε από τους κριτικούς αλλά σήμερα ορισμένοι το θεωρούν αριστούργημα (βλέπε εδώ). Η αλήθεια μάλλον βρίσκεται κάπου στη μέση: παρότι δηλαδή η τραχύτητα του ήχου είναι κάποιες φορές θελκτική, απουσιάζουν τα πολλά καλά τραγούδια, ιδίως στο πρώτο μισό, όπου όλα ακούγονται είτε σαν τζαμαρίσματα, είτε σαν ρετάλια μισοτελειωμένων ιδεών. Στη δεύτερη πλευρά, όμως, κομμάτια όπως το ομώνυμο, το “Tomorrow” και το σπουδαίο “Dear Friend” (το οποίο απευθύνεται με μια συγκαταβατική/συμφιλιωτική διάθεση στον John Lennon), σώζουν κάπως την παρτίδα.
Red Rose Speedway (1973)
Κρατώντας τον τραχύ ήχο του Wings Wild Life, αλλά συμμαζεύοντας αρκετά τις δομές και σουλουπώνοντας τις ιδέες, το δεύτερο LP των Wings αποτελεί μια σαφώς βελτιωμένη πρόταση. Ξεκινάει, μάλιστα, με τις δύο δυνατότερες συνθέσεις του, αντιπροσωπευτικές των δύο τάσεων που υπάρχουν συνολικά στο άλμπουμ: το χύμα και τσουβαλάτο “Big Barn Bed” και την ερωτική υπερ-μπαλάντα “My Love”. Στη συνέχεια το πράγμα μάλλον ατονεί, με συνθέσεις κάπως αδιάφορες (με εξαίρεση το ωραίο “When The Night”), αν και πάντα προσεγμένες από την άποψη του μελωδικού περιεχομένου. Ελάχιστα πάντως μαρτυρούν εδώ την θαυματουργή μεταμόρφωση που θα πραγματοποιούνταν, μέσα στην ίδια χρονιά, με το Band On The Run.
Wings At The Speed Of Sound (1976)
Ηχογραφημένο εν τω μέσω περιοδείας, το άλμπουμ τούτο είχε περισσότερο ως στόχο να κρατήσει ζεστά τα ακροατήρια, παρά να παρουσιάσει κάποια ποιοτική και θεματική συνοχή. Σε αυτό το τελευταίο συναινεί και το γεγονός ότι όλα τα μέλη του γκρουπ συνεισφέρουν στη σύνθεση και στην ερμηνεία, χωρίς όμως κανείς να μπορεί πραγματικά να συναγωνιστεί τον πρωταγωνιστή. Ο στόχος του εμπορικού εκτοπίσματος επετεύχθη τελικά, μα δεν γίνεται να ειπωθεί το ίδιο και για τον καλλιτεχνικό τομέα –έστω κι αν μερικά τραγούδια (“Beware My Love”, “Silly Love Songs”) στέκονται στο ύψος των καλύτερων που έγραψε ποτέ ο McCartney.
{youtube}ZwRXxtwcJus{/youtube}
10 αξιοπρόσεκτα τραγούδια που δεν βρήκαν θέση στα άλμπουμ
Give Ireland Back To The Irish (1972)
Tο πρώτο σινγκλ των Wings, γράφτηκε με αφορμή τα γεγονότα της Ματωμένης Κυριακής και η μετάδοσή του απαγορεύτηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Hi, Hi, Hi (1972)
Ακόμα ένα λογοκριμένο τραγούδι, λόγω σεξουαλικών αναφορών αυτή τη φορά.
C Moon (1972)
H έτερη πλευρά του double a-side σινγκλ “Hi, Hi, Hi”, διαθέτει reggae χρώμα και δείγματα της ολίγον παλαβής McCartney-κής περσόνας.
Country Dreamer (1973)
Folk διαμαντάκι, b-side του σινγκλ “Helen Wheels”.
Live And Let Die (1973)
Το τραγούδι των τίτλων της ομώνυμης ταινίας James Bond, υπήρξε υποψήφιο για Όσκαρ.
{youtube}swVoXHVW-jI{/youtube}
Junior's Farm (1974)
Σινγκλ που ηχογραφήθηκε στο Nashville.
Sally G (1974)
Το b-side του “Junior's Farm”, γράφτηκε και ηχογραφήθηκε στο Nashville.
Mull Of Kintyre (1977)
Σινγκλ γραμμένο για τη χερσόνησο του Kintyre της Σκωτίας, όπου ο McCartney έχει ιδιόκτητη φάρμα. Γνώρισε τεράστια επιτυχία και κατέχει ακόμα το ρεκόρ των υψηλότερων πωλήσεων στη Βρετανία.
Goodnight Tonight (1979)
Σινγκλ με disco και flamenco επιρροές.
Daytime Nightime Suggering (1979)
Το b-side του “Goodnight Tonight”, ένα από τα καλύτερα «κρυφά» τραγούδια του γκρουπ.
{youtube}OrbuDWit1Co{/youtube}
