 |
Η χρονιά τους ανήκει δικαιωματικά. Ένα χρόνο μετά το “Fingers crossed”, που κοσμήθηκε με διθυραμβικά σχόλια, ήρθε το “In case we die” να πάρει ακόμα καλύτερα. Κι όντως το δεύτερο βήμα των Αυστραλών είναι καλύτερο σε σχέση με το πρώτο. Αφενός γιατί διαθέτει περισσότερη pop σπιρτάδα και αφετέρου γιατί το πρώτο του μισό είναι απλά συγκλονιστικό ως άκουσμα. Οχτώ πολυοργανίστες που δείχνουν οι απόλυτοι μπροστάρηδες της σκηνής, κάτω από ένα έξυπνο όνομα, μας έχουν κάνει να παραμιλάμε με το μουσικό τους μυαλό και την ηχητική τους κατεύθυνση. Οι Architecture In Helsinki είναι μεγάλη μπάντα και το υπογράφω αυτό!
Μια από τις σημαντικότερες μορφές της pop κουλτούρας για την τελευταία εικοσαετία είναι ο Bobby Wratten. Ο ηγέτης των Field Mice, Northern Picture Library και Trembling Blue Stars, με δεκάδες φοβερά τραγούδια στο portfolio του, έφτιαξε πέρυσι το side project των Occasional Keepers με τη βοήθεια της Carolyn και του Cesar από τους Wake (επίσης μπάντα της θρυλικής Sarah Records). Στο “The beauty of the empty vessel” συμμετέχει στα φωνητικά δύο αποσπασμάτων η Beth Arzy (Trembling Blue Stars, Aberdeen) ανεβάζοντας παραπάνω τον πήχη της ποιότητας. Ο δίσκος είναι πανέμορφος και ειλικρινά αναρωτιέμαι πως γίνεται να ξεφεύγουν τέτοια έργα από τα αυτιά των περισσοτέρων φίλων της μουσικής…
Οι σουηδοί Concretes δεν είχαν καινούργια δουλειά μέσα στο 2005 … είχαν όμως μία συλλογή που περιελάμβανε συνθέσεις από δύο singles τους και ισάριθμα eps. Ένα χρόνο μετά από το γοητευτικό ομώνυμο album ήρθε η σειρά του “Layourbattleaxedown” για να κάνει ακόμα πιο συμπαθή αυτή την ομάδα μουσικών. Τα δέκα δικά τους τραγούδια και η περίεργη διασκευή στο “Miss you” των Rolling Stones είναι ό,τι πρέπει για να μας προετοιμάσουν για το δεύτερο κανονικό βήμα των Concretes που αναμένεται την προσεχή άνοιξη.
 |
Το σουηδικό Νουνού σίγουρα περιέχει κάτι περίεργο… δεν εξηγείται αλλιώς! Πολυεθνικό ντεμπούτο είχαν οι Shout Out Louds (Capitol) μια παρέα που γνωρίζεται από την εποχή της εφηβείας και παίζει κιθαριστική pop με άποψη. Έχοντας ένα κολλητικό single ως μπροστάρη (‘Comeback’) και μερικά radio friendly χιτάκια ως υπόβαθρο το συγκρότημα ίσως και θα μπορούσε να περάσει ως recommended άκουσμα σε μεγαλύτερο αριθμό ακροατών, αν κάτι τέτοιο είχε αποφασιστεί από τα γνωστά γρανάζια. Και το θέμα είναι ότι το έχουν και μπορούν να το κάνουν πραγματικότητα κάποια στιγμή στο μέλλον. Για να δούμε…
Πέρυσι οι Coldplay έφαγαν τα μούτρα τους αφού η παρέα του Chris Martin δεν κατάφερε να συνεχίσει την καλλιτεχνική άνοδο των πρώτων χρόνων της καριέρας της. Το “X&Y” ήταν μετριότατο και έγινε ακόμα πιο αδιάφορο τη στιγμή που άκουσα μερικές μπάντες, που παίζουν το ίδιο στυλ μουσικής, να τα πάνε καλύτερα από τους άγγλους superstar. Μία τρανή περίπτωση ήταν οι Umbrellas οι οποίοι από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού έδωσαν τα διαπιστευτήρια τους στη σύνθεση συναισθηματικών αποσπασμάτων στα σχεδόν σαράντα λεπτά του ομώνυμου παρθενικού τους έργου. Παρεμπιπτόντως ηχογραφούν στην Militia…
Δέκα ολόκληρα χρόνια είχαν να εμφανιστούν δισκογραφικά οι Bats και το έπραξαν μέσα στην περσινή χρονιά. Ήταν το “Couchmaster” στα μέσα των nineties και είναι το “At the national grid” στα μέσα των zeros. Τους λάτρεψα για τις ισορροπημένες κιθαριστικές μελωδίες τους και φυσικά για τη αρμονική συσχέτιση των οργάνων τους, οπότε χάρηκα ιδιαίτερα από την απρόσμενη επιστροφή τους, και εις διπλούν όταν διαπίστωσα ότι το έκτο πόνημα της τετράδας από τη Νέα Ζηλανδία είναι ένας αξιοπρεπής δίσκος.
 |
Μένοντας στην Ωκεανία ας πάμε στη χώρα με τα καγκουρό. Οι πατριάρχες της κιθαριστικής pop της δεκαετίας του ’80, οι πολυαγαπημένοι Go-Betweens, προχώρησαν στο τρίτο σκαλοπάτι της δεύτερης περιόδου της καριέρας τους και μετά από τα “The friends of Rachel Worth”, “Bright yellow bright orange” έδωσαν το καλύτερο έργο τους από την εποχή του pop διαμαντιού “16 lovers lane” (1988). Συνεχίζοντας για όγδοο συνεχόμενο δίσκο να περιλαμβάνουν δέκα αποσπάσματα κατόρθωσαν να ακούγονται τόσο μα τόσο δημιουργικοί και φυσικά να δείξουν συνέπεια και συνέχεια που σπανίζει… Με ένα δυναμικό single (‘Here comes the city’) και με τραγούδια σαν τα ‘Finding you’, ‘No reason to cry’ και ‘The statue’ ήταν αναμενόμενο το “Oceans apart” να βρεθεί στις δέκα καλύτερες δουλειές της χρονιάς που μας πέρασε. Η δυάδα των Foster και McLennan είναι ακόμα ζωντανή και ενεργή, κάτι που θα φανεί πολύ καλά και στο άμεσο μέλλον.
Οι Camera Obscura είναι χωρίς αμφιβολία οι νέοι Belle & Sebastian. Η εξάδα από τη Σκοτία μετά από δύο δίσκους (“Biggest bluest Hi-Fi” και “Underachievers please try harder”) στην αρχή της τρέχουσας δεκαετίας έδωσε μέσα στο 2005 το “I love my jean” ep. Τρία κομμάτια στο γνώριμο στυλ, έτοιμα να τα αγαπήσετε. Κάτι ξέρει η Merge που τους έχει από κοντά…
Παραγωγικότατοι έχουν αποδειχθεί όλα αυτά τα χρόνια οι Of Montreal. Πέμπτη συνεχόμενη χρονιά με δική τους δισκογραφική παρουσία δεν είναι και λίγο πράγμα, μην ξεχνάτε εξάλλου ότι δεν είμαστε στα 60s ή στα 70s… αν και η παρέα του ταλαντούχου Kevin Barnes δείχνει να ζει εκεί. Έχοντας αφήσει αρκετά πίσω τους το νεοψυχεδελικό τους πανωφόρι και την όλη ιστορία με την Elephant 6, οι Of Montreal ακούγονται πλέον σαν ένα τυπικό pop συγκρότημα που έχει βιώσει στο πετσί του τους Beach Boys. Το “The sunlandic twins” είναι έξοχο και το μαρτυρούν τα ‘Requiem for O.M.M.2’, ‘I was never young’, ‘So begins our alabee’ και ‘The party’s crashing us’!
 |
Η συμπάθεια μου για τους Rosebuds αγγίζει τα όρια του έρωτα. Στο δεύτερο cd τους, δύο χρόνια μετά από το ντεμπούτο τους, τα πήγαν περίφημα αφού το ζευγάρι των Crisp και Howard συνεργάστηκε άψογα σε κάθε τομέα… από τη σύνθεση των τραγουδιών μέχρι τα φωνητικά. Προέρχονται από τη Βόρεια Καρολίνα, ηχογραφούν για την Merge και διαθέτουν πολύ μα πάρα πολύ ταλέντο. Τα ‘Hold hands and fight’ και ‘The lovers’ right’ έχουν την ίδια φιλοσοφία και ακούγονται υπέροχα όταν το ένα διαδεχθεί το άλλο αλλά το ‘Blue bird’ είναι εκείνο που με έχει στοιχειώσει για τα καλά. Η ατμόσφαιρά του καθώς και η Prefab Sprout αισθητική το κάνουν γοητευτικότατο! Επιπλέον οι Rosebuds κυκλοφόρησαν στα μέσα του Απριλίου το “The Rosebuds unwind” ep βάζοντας σε αυτό έξι τραγούδια.
Ο πιο πολυσυλλεκτικός pop δίσκος ήρθε από τον Καναδά και συγκεκριμένα από το Vancouver. Οι τέσσερις P:ano είναι μια περίεργη μπάντα που λατρεύει να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Και πώς να μην γίνει κάτι τέτοιο την ώρα που στο τρίτο τους έργο στρίμωξαν 22 αποσπάσματα (η ευρωπαϊκή έκδοση του “Brigadoon” από την Acuarela περιέχει 24 κομμάτια!) και επιμήκυναν τη διάρκεια του στα εξήντα λεπτά. Η κανονική δισκογραφική τους στέγη είναι η διαρκώς αναπτυσσόμενη Mint και τη μοναδική συμβουλή που θέλω να σας δώσω είναι να μην τους αγνοήσετε.
 |
Οι Wedding Present ήταν μια σπουδαία μπάντα και εδώ δεν χωράει καμία αμφισβήτηση. Οχτώ χρόνια μετά από την διάλυσή τους, και ενώ μεσολάβησε η περίοδο που ο David Gedge «κεντούσε» με τους Cinerama, ήρθε η στιγμή για την επαναχρησιμοποίηση του θρυλικού ονόματος από το φυσικό ηγέτη τους. Το “Take Fountain” δεν είναι – ηχητικά πάντα – ο διάδοχος του “Saturnalia” αλλά του “Torino”. Και εμένα προσωπικά λίγο με στενοχωρεί αυτό το πράγμα. Η pop που κατασκευάζει το μυαλό του Gedge είναι εξαίσια και το έχει δείξει πολλάκις στο παρελθόν. Φυσικό επακόλουθο ήταν να το δείξει και στα δέκα τραγούδια της πρώτης δουλειάς της δεύτερης περιόδου των Wedding Present. Ευτυχίσαμε να τους δούμε και ζωντανά προς το τέλος της άνοιξης.
Η περίπτωση των Magic Numbers είναι μια κλασσική περίπτωση μπάντας love or hate. Το ομώνυμο ντεμπούτο ήταν ένα καλό pop album με μερικά σχεδόν κλασσικά τραγούδια (‘Morning eleven’, ‘Forever lost’). Δεν γνωρίζω τι μπορούν να επιδείξουν μελλοντικά, εκεί όμως θα κριθούν πιο σωστά οι τέσσερις λονδρέζοι. Μέχρι τότε όμως ας μην εκτεθείτε παρακαλώ, κρατείστε και μια πισινή!
 |
Ο Jens Lekman είναι ένας pop τραγουδοποιός (και με τη βούλα) αν και τα μισά από τα τραγούδια που έχει γράψει έχουν ένα τυπικό singer/songwriter μοτίβο. Ο σουηδός ταλαντούχος μουσικός έχει εκπλήξει τη διεθνή μουσική κοινότητα με τα καμώματα του και δικαίως θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες ελπίδες της σύγχρονης μουσικής. Με ένα ντεμπούτο και μερικά eps μέσα στη χρονιά του 2004 ήρθε το 2005 και η σειρά της συλλογής “Oh you’re so silent Jens” που περιείχε τραγούδια από τις «μικρές» δουλειές του Lekman. Όσοι τον παρακολούθησαν τον Νοέμβριο στο Μικρό Μουσικό Θέατρο τον ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα, το ίδιο αισθάνθηκαν και οι υπεύθυνοι της Secretly Canadian πριν από μερικά χρόνια. Αποτέλεσμα του τελευταίου είναι η εταιρεία από την Ιντιάνα να θεωρεί τον Jens το δεύτερο καλό της χαρτί μετά από τον Antony και τους Johnsons. Και κάτι τέτοιο είναι πολύ σημαντικό αν κάποιος δει το roster της Secretly! Λάτρεψα το αισιόδοξο ‘Maple leaves’ και το ρυθμικό ‘Black cab’ την ίδια στιγμή που τα κολλητά ‘Julie’ και ‘I saw her in the anti war demonstration’ μου έφτιαχναν τη μέρα. Αποκτήστε ό,τι έχει κυκλοφορήσει… μελλοντικά όλοι θα μιλάνε για αυτόν τον απίθανο τύπο και εσείς όλο περηφάνια θα τον έχετε ήδη στη δισκοθήκη σας!!!
Matinee Records:
Τέσσερις καινούργιες δουλειές, τέσσερα eps και μία επανακυκλοφορία ήταν ο φετινός απολογισμός του σπουδαίου pop label από την Santa Barbara της Καλιφόρνιας.
Η αρχή έγινε με το “Chunnel autumnal”, το ντεμπούτο δηλαδή των Pipas, το οποίο μετά από τέσσερα χρόνια, και ενώ είχε βγει αρχικά από την Long Lost Cousin, επανακυκλοφόρησε τον πρώτο μήνα του 2005. Εκείνη μάλιστα την περίοδο το ντουέτο κατηγόρησε προς τα μέρη μας για μία συναυλία.
Τους Lovejoy σίγουρα τους γνωρίζουν (και αγαπούν) όλοι όσοι ασχολούνται μανιακά με το συγκεκριμένο μουσικό είδος. Προσωπικό project του Richard Preece, που με τη συμβολή μιας τριάδας μουσικών από το Brighton της Αγγλίας, φτιάχνει μουσική εδώ και μερικά χρόνια κινούμενος σε ιδιαίτερα ευαίσθητα ηχητικά μονοπάτια. Το “Everybody hates Lovejoy” ήταν ο τρίτος κατά σειρά δίσκος της άτυπης τετράδας και ο οποίος βγήκε μετά από το εκπληκτικό “Who wants to be a millionaire?” του 2002 (το εξώφυλλο του είναι μια ηθελημένη αντιγραφή του “Searching for the young soul rebels” των Dexy’s Midnight Runners).
 |
Τον Απρίλιο της περσινής χρονιάς ήρθε το παρθενικό βήμα ενός trio από τη Βραζιλία παρακαλώ, ονόματι Pale Sunday, με τίτλο “Summertime?” και υπότιτλο “Ten pop songs by Pale Sunday”. Η μπάντα είχε πρωτοεμφανιστεί με το “A week with Jane” ep δύο χρόνια πίσω ενώ είχε συμμετάσχει σε δύο συλλογές της εταιρείας της (“Romantic and square is hip and alive” και “Matinee 50” σε διασκευές ενός τραγουδιού των Smiths και των Sportique αντίστοιχα).
Οι λάτρεις των Pale Fountains θα βρουν γοητευτικούς τους Young Tradition και πώς να μην γίνει κάτι τέτοιο όταν το “Northern drive” έχει μπόλικη από τη μαγεία της μπάντας του Michael Head. Δέκα θαυμάσια αποσπάσματα που με γοήτευσαν σε απίστευτο βαθμό σε ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα της χρονιάς. Το συγκρότημα αποτελείται από δύο άτομα, ένα σουηδό πολυοργανίστα με το όνομα Erik Hanspers και το γιαπωνεζοαμερικάνο Brent Kenji (επίσης στους Fairways), που πήραν πολλά και από τους Beach Boys εκτός των άλλων και κατόρθωσαν να σταθούν αντάξια δίπλα σε σημερινά ονόματα σαν τους Ladybug Transistor ή τους Camera Obscura. Υπ’ όψιν… το ‘California morning’ είναι ένα pop anthem από τα λίγα!!!
 |
Η χρονιά για τη Matinee είχε επίσης την επιστροφή των φοβερών και τρομερών Lucksmiths με ένα ep (“San Francisco”) και ένα full length album (“Warmer corners”), έβδομο στη καριέρα των Αυστραλών και διάδοχη κατάσταση του “Naturaliste”. Επειδή είμαι αρκετά αυστηρός μαζί τους μπορώ να πω ότι δεν θα πρότεινα με τίποτα το τελευταίο τους έργο σε κάποιον που ήθελε να τους ακούσει. Για το τέλος άφησα το διπλό χτύπημα των νεογνών της Matinee (Math And Physics Club), ενός κουιντέτου από το Seattle – ουσιαστικά η πρώτη αμερικάνικη μπάντα στο roster εδώ και μια πενταετία – που έκανε καλή εντύπωση με τα δύο eps, “Weekends away” και “Movie ending romance”. Αρκετά ταλαντούχοι… ας του έχουμε από κοντά σε ό,τι κάνουν!
Labrador Records:
Ειλικρινά δεν ξέρω από πού να αρχίσω την αναφορά στην παραγωγικότατη χρονιά που είχε η σουηδική Labrador. Η εταιρεία από τη πρωτεύουσα της σκανδιναβικής χώρας τα πήγε περίφημα μέσα στο 2005.
 |
Σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη αυτοί που έκαναν το κάτι παραπάνω από τους υπόλοιπους ήταν οι South Ambulance. Τα πέντε άτομα με το ομώνυμο ντεμπούτο τους (ντεμπούτο της χρονιάς για μένα) κατόρθωσαν να «μαγειρέψουν» τον ήχο των Television Personalities με εκείνον της Creation, όπως πετυχημένα αναφέρεται στην ιστοσελίδα της Labrador. Στιβαρό άκουσμα με πολλές κιθάρες που δεν βαβουριάζουν αλλά απλά δημιουργούν απειλητικές μελωδίες. Από το μαγικό σύνολο των έντεκα τραγουδιών ξεχωρίζουν τα εξαίσια ‘Die 5times times5’ και “Crack&burst’. Ειλικρινά είναι περιττό να πω πόσο αναγκαία είναι η ανεύρεσή τους εκ μέρους σας!!!
Λάτρεις των New Order πρέπει να είναι οι Legends. Και το λέω αυτό αφού οι τελευταίοι παίζουν κιθαριστική pop με το μπάσο μπροστά-μπροστά! Δεύτερος δίσκος για την εν λόγω ομάδα μουσικών (εννέα άτομα μόνο…) με τίτλο “Public radio”, δύο χρόνια μετά το “Up against the Legends”, από το οποίο κυκλοφόρησαν δύο singles (‘He knows the sun’, ‘Hide away’).
Παιχνιδιάρικη pop φτιάχνουν οι Suburban Kids With Biblical Names, ένα ντουέτο το οποίο μετά από δύο eps (και πάλι για την Labrador) με ονομασίες “#1” και “#2” κυκλοφόρησε το πρώτο του δίσκο πηγαίνοντας την αρίθμηση λίγο παραπάνω (“#3”). Ούτε δύο χρόνια μαζί και όμως δείχνουν δεμένοι ηχητικά, ενώ σε γενικές γραμμές φαίνεται να διακατέχονται από μια μικρή τρέλα συνοδευόμενη από την αφέλεια της ηλικίας τους.
 |
Το κουαρτέτο των Acid House Kings είδε το νέο του έργο να συνεχίζει το μύθο της μπάντας και να τον πηγαίνει ακόμα πιο μπροστά. Μία από τις σημαντικότερες σουηδικές μπάντες των τελευταίων ετών γοήτευσε με το “Sing along with Acid House Kings” και παρέδωσε στη μουσική κοινότητα τέσσερα με πέντε (τουλάχιστον…) pop διαμάντια. Το εναρκτήριο ‘That’s because you drive me’ θα μπορούσε να ήταν το ομορφότερο τραγούδι των Belle & Sebastian από την εποχή του “The boy with the Arab strap” την ίδια ώρα που το ‘7 days’ διαθέτει ένα ταξιδιάρικο τόνο που σε φτάνει μονομιάς στα πλέον ειδυλλιακά μέρη που έχει φανταστεί ο νου. Άψογο και πολύχρωμο!!!
Προσωπικό δίσκο κυκλοφόρησε προς το τέλος της χρονιάς ο τραγουδιστής των Edson (Pelle Carlberg) ενώ το 2005 βρήκε άλλη μια μπάντα της Labrador να παίρνει το δισκογραφικό βάπτισμα του πυρός. Οι Sambassadeur αποτελούνται από τρία αγόρια και μία κοπέλα και το ομώνυμο πόνημά τους άφησε σίγουρα τις καλύτερες εντυπώσεις.
Οι πέντε (5) καλύτεροι pop δίσκοι του 2005 (με αλφαβητική σειρά):
 |
-) Acid House Kings – “Sing along with Acid House Kings” (Labrador)
-) Architecture In Helsinki – “In case we die” (Bar/None)
-) Go-Betweens – “Oceans apart” (Yep Roc)
-) Jens Lekman – “Oh you’re so silent Jens” (Secretly Canadian)
-) South Ambulance – “South Ambulance” (Labrador)
