352 ήταν συνολικά τα άλμπουμ που ψήφισε φέτος η ενωμένη (πλέον) συντακτική ομάδα του μουσικού περιοδικού Sonik και του Avopolis. Από αυτά επιλέξαμε τα 50 πιο δημοφιλή, τα παρουσιάσαμε στο τρέχον συλλεκτικό -και πιο πλούσιο- τεύχος του Sonik, μαζί με αναλυτικές λίστες, αλλά και το τί συνέβη σε κάθε ένα από εμάς τη χρονιά που πέρασε. Το αφιέρωμα αυτό συγκέντρωσε ίσως και τα μεγαλύτερα ενδο-πειράγματα, αλλά ήγγικεν η ώρα να πάρετε και μία γεύση από την πρώτη δεκάδα - στα 5 πρώτα άλμπουμ, μάλιστα, έχουμε παραθέσει και τα σχόλιά μας.
Στο sonik Ιανουαρίου που θα είναι διαθέσιμο για μία ακόμα εβδομάδα στα περίπτερα θα βρείτε και τα 50 άλμπουμ μαζί με τα κείμενα. Στο δε Avopolis, από τα μέσα της εβδομάδας που μας έρχεται και για περίπου μία εβδομάδα θα έχουμε ένα ξεχωριστό αφιέρωμα, όχι εν είδει λίστας, αλλά χωρίζοντας τη χρονιά σε είδη και αναλύοντάς την με βάση όσα ακούσαμε στο καθένα.
Για την τελική λίστα με τα καλύτερα albums, πάντως, ψήφισαν 45 συντάκτες – συνεργάτες του περιοδικού που μέσα στη χρονιά συνεισέφεραν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη δημιουργία του Sonik. Κάθε συντάκτης ψήφισε 20 albums κατά αξιολογική σειρά (η πρώτη δεκάδα του κάθε συντάκτη ακολουθεί μετά την παρουσίαση της συγκεντρωτικής λίστας με τα καλύτερα albums του 2005) από τα οποία, το Νο.1 παίρνει 25 πόντους, το No.2 παίρνει 23, το Νο.3 παίρνει 21, το Νο.4 παίρνει 18, το Νο.5 παίρνει 16 και από το Νο.6 ως το Νο.20 παίρνουν αντίστοιχα από 15 ως 1 πόντους. Σε περίπτωση που δύο albums συγκεντρώνουν ίσους πόντους, προηγείται το album που έχει ψηφιστεί από τους περισσότερους συντάκτες. Σε περίπτωση που ισάριθμοι συντάκτες έχουν ψηφίσει τα ισοψηφίσαντα albums, προηγείται αυτό το οποίο έχει ψηφιστεί σε ψηλότερη θέση από το άλλο. Συνολικά, ψηφίστηκαν 352 albums!
SECRETLY CANADIAN / HITCH HYKE
Αν όχι το σημαντικότερο, τότε σίγουρα το πιο διασκεδαστικό ερώτημα (εν είδει εμμονής) που απασχολεί όλους όσους είτε με τον έναν τρόπο (ήτοι τον κριτικό σχολιασμό, γνωστό και ως “επαγγελματική μουσικοφιλία”) είτε με τον άλλο (ήτοι την απλή και αμόλυντη ακρόαση) με τη διεθνή παραγωγή της ασυζητητί σημαντικότερης τέχνης, της μουσικής, είναι τα εύπλαστα και αχνά όρια που ξεδιαλύνουν την όποια δυνατή αντικειμενικότητα από την απολύτως θεμιτή υποκειμενικότητα. Το I Am A Bird Now μπορεί για κάποιους (λίγους) να μην κατάφερε να τρυπώσει στις λίστες (γιατί όλοι τις κάνουμε, έστω κι αν κωλυώμαστε να το παραδεχτούμε) με τις προσωπικά ξεδιαλεγμένες κρεμ ντε λα κρεμ της χρονιάς. Μπορεί επίσης να μην αγαπήθηκε διόλου από ορισμένους (ελάχιστους). Δεκέμβρη μήνα της χρονιάς αυτής, όμως, η υποκειμενικά αντικειμενική –και τούμπαλιν- αλήθεια είναι μία κι άλλη καμία.
Αν στο εγγύς ή μη μέλλον αποπειραθεί κάποιος να ανασκαλέψει το πιο συναισθηματικά οριακό album του 2005, θα καταλήξει με πάσα βεβαιότητα στον τίτλο που φέρει αυτό το δεύτερο τη σειρά πόνημα του Antony. Ένα άφυλο ουρί του παραδείσου, ένα κορίτσι εγκλωβισμένο στο άχαρο κορμί ενός δίμετρου άντρα, μία φωνή που ωσάν άλλος Frankenstein φιλοξενεί στις ίδιες χορδές κομμένες και ραμμένες τις ψυχωμένες συχνότητες του Jeff Buckley, την επιβλητική εκφορά της Nina Simone, την εσωτερική φλόγα της Billie Holiday και τα δακρύβρεχτα κρεσέντα του Roy Orbison, μία ερμηνεία που εξημερώνει δίχως να ωραιοποιεί την έννοια της σεξουαλικής ασάφειας και παρακμής, μία σύγχρονη ανδροειδής μούσα, ο Antony (επαν)ήλθε στις αρχές της χρονιάς που τελειώνει για να ερεθίσει με μνημειώδη χάρη τα συναισθηματικά μας νεύρα, οποιασδήποτε φύσης απόληξη κι αν έχουν αυτά. Τόσο καθόλου απλά κι εξίσου καθόλου υποκειμενικά. Θεοδόσης Μίχος
2. Bloc Party Silent Alarm V2
Γιατί ένα φαινομενικά συνηθισμένο alt pop κουαρτέτο έκλεψε (κι έκαψε) τόσες πολλές καρδιές; Γιατί αντιπροσωπεύουν την multi ethnic κοινωνία της εποχής μας, χωρίς όμως να αναλώνονται σε αφρικανο-ασιατικές ψευτοαναφορές. Γιατί σε κάνουν να αισθάνεσαι νέος είτε είσαι δεκαπέντε είτε τριάντα πέντε ετών. Γιατί ο drummer τους Matt Tong, είναι από τους καλύτερους της γενιάς τους, σε μία εποχή που το είδος σπανίζει. Γιατί ο τραγουδιστής Kele Okereke δεν είναι μίζερος και παραδέχεται ότι άπαξ και πληρώνεται για να παίζει μουσική είναι ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο. Γιατί χαμογελάνε σε ΟΛΕΣ τις φωτογραφήσεις τους. Γιατί έχουν δεκαπέντε καλά τραγούδια – ούτε ένα μέτριο – και ανάμεσά τους το φοβερό νέο single “Two More Years”. Σπήλιος Λαμπρόπουλος
Στον πέμπτο του δίσκο, ο Sufjan δημιούργησε ένα συναρπαστικό σύμπαν από μεγαλόπνοες “προοδευτικές” μελωδίες, απλωμένες χωρίς άγχος σε εβδομήντα τόσα λεπτά με μια προσωπικότητα χαρισματική, που ξέρει να αφηγείται, να δίνει άλλο νόημα στην έννοια της “παραδοσιακής” μουσικής, να ζεσταίνει το χώρο, να χρησιμοποιεί ευφυώς ένα ολόκληρο chamber εγχόρδων και με κάποιο ανεξήγητο τρόπο να δημιουργεί ταυτόχρονα, ευφορικά και θλιμμένα αισθήματα. Μετά το Michigan, το Illinois συνεχίζει την περιήγησή του στις αμερικανικές πολιτείες και δίνει αυστηρά μαθήματα έντεχνου μεγαλείου. Ξεχάστε το freak folk και τις trendy ταμπέλες του Devendra – ο Sufjan έφτιαξε με αγνά υλικά και twisted ιδέες, έναν “εφιάλτης” για τους εγχώριους μίζερους της “έντεχνης” (;) μουσικής… Μάρκος Φράγκος
4. Arcade Fire Funeral MERGE / HITCH HYKE
Μήνες ακροάσεων, άκοποι διθύραμβοι, οι Bowie, U2 -και κάποιο πρώτο όνομα από τις μεγάλες πίστες της Αθήνας- θεωρούν τιμή και δόξα να ανοίξουν το live τους οι Arcade Fire ή έστω να ανέβουν μαζί τους στη σκηνή. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή το Funeral έσωσε το rock ‘n’ roll χωρίς παράπλευρες απώλειες σε electronica, ambient, poetry ‘n’ motion δεκανίκια; Μήπως επειδή μετά τους Bad Seeds της εποχής του Henry’s Dream καμιά μπάντα δεν απέδωσε σαν ομαδικό όργιο τις καθαρτικές εντολές του rock που εκτελεί συναισθηματικά τους ακροατές του; Σε καθεστώς απόγνωσης βρισκόμενοι, μια ντουζίνα Καναδοί ανακούφισαν κάθε αγωνία για το μέλλον της παραδοσιακής rock μυθολογίας. Κι αν εσύ τους μισείς για αυτό, εγώ τους λατρεύω (και το αντίστροφο). Άρης Καραμπεάζης
5. Franz Ferdinand You Could Have It So Much Better With… DOMINO / EMI
Με την άνεση και το στυλ των ηγητόρων, ο Alex Kapranos με τους συντρόφους του χάρισαν στους μουσικοκριτικούς ένα album μουσικά αρτιότερο από το ντεμπούτο τους, στο κοινό τους ορισμένα μεγάλα τραγούδια για να συνεχίσει να ξεσηκώνεται και στο μετά-το-post-punk κίνημα, το οποίο υποτίθεται ότι καθοδηγούν, αφορμές για διάλυση. Για θυμηθείτε ποια μπάντα είχε ξεπεράσει τελευταία φόρα με τόσο θριαμβευτικό τρόπο τον γραφικό σκόπελο του δύσκολου δεύτερου album και αν τολμήσετε και ξεπεράσετε τους Smiths, μπορεί και να φτάσετε στους Roxy Music. Λες αυτό να είναι το disco rock για το οποίο μας δίδασκαν να ντρεπόμαστε μικροί; Άρης Καραμπεάζης
Στο sonik Ιανουαρίου που θα είναι διαθέσιμο για μία ακόμα εβδομάδα στα περίπτερα θα βρείτε και τα 50 άλμπουμ μαζί με τα κείμενα. Στο δε Avopolis, από τα μέσα της εβδομάδας που μας έρχεται και για περίπου μία εβδομάδα θα έχουμε ένα ξεχωριστό αφιέρωμα, όχι εν είδει λίστας, αλλά χωρίζοντας τη χρονιά σε είδη και αναλύοντάς την με βάση όσα ακούσαμε στο καθένα. 
Αν όχι το σημαντικότερο, τότε σίγουρα το πιο διασκεδαστικό ερώτημα (εν είδει εμμονής) που απασχολεί όλους όσους είτε με τον έναν τρόπο (ήτοι τον κριτικό σχολιασμό, γνωστό και ως “επαγγελματική μουσικοφιλία”) είτε με τον άλλο (ήτοι την απλή και αμόλυντη ακρόαση) με τη διεθνή παραγωγή της ασυζητητί σημαντικότερης τέχνης, της μουσικής, είναι τα εύπλαστα και αχνά όρια που ξεδιαλύνουν την όποια δυνατή αντικειμενικότητα από την απολύτως θεμιτή υποκειμενικότητα. Το I Am A Bird Now μπορεί για κάποιους (λίγους) να μην κατάφερε να τρυπώσει στις λίστες (γιατί όλοι τις κάνουμε, έστω κι αν κωλυώμαστε να το παραδεχτούμε) με τις προσωπικά ξεδιαλεγμένες κρεμ ντε λα κρεμ της χρονιάς. Μπορεί επίσης να μην αγαπήθηκε διόλου από ορισμένους (ελάχιστους). Δεκέμβρη μήνα της χρονιάς αυτής, όμως, η υποκειμενικά αντικειμενική –και τούμπαλιν- αλήθεια είναι μία κι άλλη καμία. 
Αν στο εγγύς ή μη μέλλον αποπειραθεί κάποιος να ανασκαλέψει το πιο συναισθηματικά οριακό album του 2005, θα καταλήξει με πάσα βεβαιότητα στον τίτλο που φέρει αυτό το δεύτερο τη σειρά πόνημα του Antony. Ένα άφυλο ουρί του παραδείσου, ένα κορίτσι εγκλωβισμένο στο άχαρο κορμί ενός δίμετρου άντρα, μία φωνή που ωσάν άλλος Frankenstein φιλοξενεί στις ίδιες χορδές κομμένες και ραμμένες τις ψυχωμένες συχνότητες του Jeff Buckley, την επιβλητική εκφορά της Nina Simone, την εσωτερική φλόγα της Billie Holiday και τα δακρύβρεχτα κρεσέντα του Roy Orbison, μία ερμηνεία που εξημερώνει δίχως να ωραιοποιεί την έννοια της σεξουαλικής ασάφειας και παρακμής, μία σύγχρονη ανδροειδής μούσα, ο Antony (επαν)ήλθε στις αρχές της χρονιάς που τελειώνει για να ερεθίσει με μνημειώδη χάρη τα συναισθηματικά μας νεύρα, οποιασδήποτε φύσης απόληξη κι αν έχουν αυτά. Τόσο καθόλου απλά κι εξίσου καθόλου υποκειμενικά.
Γιατί ένα φαινομενικά συνηθισμένο alt pop κουαρτέτο έκλεψε (κι έκαψε) τόσες πολλές καρδιές; Γιατί αντιπροσωπεύουν την multi ethnic κοινωνία της εποχής μας, χωρίς όμως να αναλώνονται σε αφρικανο-ασιατικές ψευτοαναφορές. Γιατί σε κάνουν να αισθάνεσαι νέος είτε είσαι δεκαπέντε είτε τριάντα πέντε ετών. Γιατί ο drummer τους Matt Tong, είναι από τους καλύτερους της γενιάς τους, σε μία εποχή που το είδος σπανίζει. Γιατί ο τραγουδιστής Kele Okereke δεν είναι μίζερος και παραδέχεται ότι άπαξ και πληρώνεται για να παίζει μουσική είναι ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο. Γιατί χαμογελάνε σε ΟΛΕΣ τις φωτογραφήσεις τους. Γιατί έχουν δεκαπέντε καλά τραγούδια – ούτε ένα μέτριο – και ανάμεσά τους το φοβερό νέο single “Two More Years”. 
Μήνες ακροάσεων, άκοποι διθύραμβοι, οι Bowie, U2 -και κάποιο πρώτο όνομα από τις μεγάλες πίστες της Αθήνας- θεωρούν τιμή και δόξα να ανοίξουν το live τους οι Arcade Fire ή έστω να ανέβουν μαζί τους στη σκηνή. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή το Funeral έσωσε το rock ‘n’ roll χωρίς παράπλευρες απώλειες σε electronica, ambient, poetry ‘n’ motion δεκανίκια; Μήπως επειδή μετά τους Bad Seeds της εποχής του Henry’s Dream καμιά μπάντα δεν απέδωσε σαν ομαδικό όργιο τις καθαρτικές εντολές του rock που εκτελεί συναισθηματικά τους ακροατές του; Σε καθεστώς απόγνωσης βρισκόμενοι, μια ντουζίνα Καναδοί ανακούφισαν κάθε αγωνία για το μέλλον της παραδοσιακής rock μυθολογίας. Κι αν εσύ τους μισείς για αυτό, εγώ τους λατρεύω (και το αντίστροφο).
Με την άνεση και το στυλ των ηγητόρων, ο Alex Kapranos με τους συντρόφους του χάρισαν στους μουσικοκριτικούς ένα album μουσικά αρτιότερο από το ντεμπούτο τους, στο κοινό τους ορισμένα μεγάλα τραγούδια για να συνεχίσει να ξεσηκώνεται και στο μετά-το-post-punk κίνημα, το οποίο υποτίθεται ότι καθοδηγούν, αφορμές για διάλυση. Για θυμηθείτε ποια μπάντα είχε ξεπεράσει τελευταία φόρα με τόσο θριαμβευτικό τρόπο τον γραφικό σκόπελο του δύσκολου δεύτερου album και αν τολμήσετε και ξεπεράσετε τους Smiths, μπορεί και να φτάσετε στους Roxy Music. Λες αυτό να είναι το disco rock για το οποίο μας δίδασκαν να ντρεπόμαστε μικροί;
