11 κορίτσια = 3 συναυλίες

Είναι κοινά αποδεκτό ότι η φετινή συναυλιακή χρονιά είναι και θα συνεχίσει να είναι μία από τις φτωχότερες που έχει περάσει η Ελλάδα. Οι λόγοι είναι διάφοροι αλλά δεν απασχολούν το κείμενο που διαβάζετε τώρα…

Θαυμάσια αναλαμπή στη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι μας είναι το 6ήμερο (Παρασκευή 4 Νοεμβρίου έως Τετάρτη 9 Νοεμβρίου) που θα περιλαμβάνει τρεις σημαντικές – έως σπουδαίες θα έλεγα – συναυλίες από ισάριθμα γυναικεία συγκροτήματα σε ισάριθμους χώρους.

Αρκετοί θα τις έχετε δει ήδη ζωντανά στις τρεις πρώτες εξορμήσεις τους στα μέρη μας. Εγώ πάντως όχι… Αυτός δεν είναι βέβαια ο λόγος της ανυπομονησίας μου για το εν λόγω live. Απλά η τετράδα από το Brighton δείχνει με τις τελευταίες δύο της δουλειές ότι όντως δικαιολογημένα αποτελεί μία από τις σημαντικότερες και πιο αξιόπιστες που «παίζουν» τριγύρω. Το “Power out” ήταν ισάξιο – αν όχι καλύτερο – από το ντεμπούτο “Rock it to the moon” (το 5άρι του Μπούρα ακόμα να χωνευτεί!) και όσο αναφορά το φετινό “Axes” σας παραπέμπω στην πρόσφατη κριτική που έγραψε ο σύντροφος Τσάβαλος (στο δέκατο τεύχος του Sonik). Ο Albini πίνει νερό στο όνομα τους και τις έχει υπό την προστασία του, γεγονός που πιστοποιήθηκε και με τη δεύτερη συνεδρία που είχαν ως μπάντα και παραγωγός, και γενικά δυσκολεύομαι να βρω δουλειά του 2005 που να περιέχει αποσπάσματα σαν τα ‘Bells’, ‘Eights steps’ και ‘Gone darker’. Το “Axes”, να προσθέσω, ηχογραφήθηκε σχεδόν στο σύνολό του live στο studio! Συμπτωματικά οι Electrelane έπαιξαν ζωντανά στο Λονδίνο πριν μερικές μέρες με τη μπάντα που ακολουθεί...

Κατά την ταπεινή μου άποψη η μεγαλύτερη ελπίδα της σύγχρονης μουσικής μας έρχεται από τον Καναδά, δεν ονομάζεται ούτε Arcade Fire ούτε Dears αλλά… Organ. Ποιος θα μου το έλεγε πως σχεδόν ενάμισι χρόνο μετά τα πρώτα ακούσματα του “Grab that gun” το συγκρότημα από το Vancouver θα τοποθετούσε στο πρόγραμμά της – λίγο πριν συνεχίσει την γαλλική περιήγησή της και την τουρνέ με τους Wedding Present στην Αγγλία – την Ελλάδα και μάλιστα σε ένα «περίεργο» χώρο σαν το Underworld. Τιμή και δόξα λοιπόν στα παιδιά που μου έκαναν (μην γνωρίζοντάς το βέβαια) το πλέον τέλειο δώρο… συναυλία Organ και μάλιστα τόσο σύντομα από τη στιγμή που το ευχήθηκα-ονειρεύτηκα! Η γυναικεία νεκρανάσταση των θρυλικών και αγαπημένων ταυτόχρονα Smiths συνέθεσε έναν εκπληκτικό δίσκο όπου οι αρπισμοί του Johnny Marr παίρνουν και πάλι σάρκα και οστά μέσω της νεαρής Deborah Cohen και οι μελωδίες σκάνε σαν πολύχρωμα πυροτεχνήματα σε κάθε ένα από τα ακριβώς 30 λεπτά του “Grab that gun”. ‘Memorize the city’ και ‘Brother’… και μάλιστα ζωντανά και ενώ θα βρίσκομαι μια ανάσα από την Katie. Αλήθεια, μήπως κάποιος με κοροϊδεύει; Απλά μην τολμήσετε να χάσετε τη συναυλία της χρονιάς!!!

Τρίτη σπουδαία μπάντα! Πέρυσι ήταν το “La Maison de mon Reve” και φέτος το “Noah’s ark”. Οι αδελφές Casady είναι το καλύτερο χαρτί της Touch & Go για την τρέχουσα δεκαετία (εννοείτε μαζί με την Nina Nastasia) και αποτελούν κομμάτι μιας άτυπης παρέας μουσικών που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τον Devendra Banhart και τον Antony με τους Johnsons του. Η φετινή τους δουλειά είναι μεν λίγο κατώτερη ποιοτικά σε σχέση με την πρώτη τους απόπειρας αλλά προσωπικά το λησμονώ κάθε φορά που ακούω το θεσπέσιο ‘Beautiful boyz’ (με συμμετοχή στα φωνητικά από τον Antony). Το Spin καθώς και το Pitchfork το «έθαψαν» με τις κριτικές τους αλλά στην πλειοψηφία τους τα εναλλακτικά μέσα έγραψαν τα καλύτερα λόγια - και έχουν απόλυτο δίκιο.