(σε μη αξιολογική σειρά)
Cocteau Twins: Four-Calendar Café [1993]
Λατρεύω τα φωνητικά. Λατρεύω τις κιθάρες και τα πλήκτρα. Έπεσα τυχαία πάνω σ' αυτό το άλμπουμ κάπου προς τα τέλη των 1990s στη βιβλιοθήκη της πόλης Rønne, στο μικρό νησί Bornholm στο οποίο μεγάλωσα (εδώ στη Δανία μπορείς να δανείζεσαι και δίσκους από μια βιβλιοθήκη). Με τράβηξε αρχικά το εξώφυλλο, αλλά όταν το έβαλα μετά σπίτι να παίξει, με ξετίναξε.
Radiohead: Kid A [2000]
Ίσως η πιο τρελή παραγωγή που έχει ποτέ φτιαχτεί. Και μία από τις πιο απροσδόκητες αλλαγές στο στυλ ενός συγκροτήματος, απ' όσες τουλάχιστον θυμάμαι. Μα να πάνε εκεί αμέσως μετά τον θρίαμβο του OK Computer; Αγαπώ πολύ αυτό το ανακάτεμα ηλεκτρονικών και φυσικών οργάνων που διακρίνει το άλμπουμ.
Aphex Twin: Richard D. James [1996]
Αυτός ήταν ο πρώτος hardcore ηλεκτρονικός δίσκος που τράβηξε την προσοχή μου. Έχει ένα μίγμα από ονειρικά στοιχεία και έναν αδυσώπητο ήχο, που πολύ μου αρέσει.
My Bloody Valentine: Loveless [1991]
Αφού άκουσα –κι αγάπησα– το Siamese Dream των Smashing Pumpkins, διάβασα σε ένα μουσικό περιοδικό ότι η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσής του ήταν το Loveless των My Bloody Valentine. Έσπευσα λοιπόν να το αποκτήσω, αλλά στις πρώτες ακροάσεις δυσκολεύτηκα πραγματικά να το κατανοήσω. Αργά-αργά, όμως, με έπιασε. Και τώρα είναι ο δίσκος που μάλλον με έχει επηρεάσει ηχητικά πιο πολύ από κάθε άλλον. Ακόμα με εμπνέει να εξερευνώ και να είμαι ένας nerd του ήχου. Πλέον αγαπώ το κάθε τι σχετικά με το Loveless!
Brian Eno: Ambient 1 - Music For Airports [1978]
Τα λιμνάζοντα, επαναληπτικά μοτίβα αυτού του δίσκου, μου άνοιξαν έναν ολόκληρο νέο κόσμο. Το γεγονός ότι η μουσική μπορεί να ηχεί τόσο απλή, μινιμαλιστική και ambient, μα να είναι συνάμα τόσο όμορφη, αποτελεί για μένα ένα μυστήριο το οποίο κινητοποιεί την έμπνευσή μου.
David Bowie: Low [1977]
David Bowie, Brian Eno & Tony Visconti φαντάζουν ως dream team. Και μπορείς να το ακούσεις αυτό και στα τραγούδια, αλλά κυρίως στην παραγωγή. Ας γίνω όμως λίγο σπασίκλας: στο Low, ο Visconti χρησιμοποίησε ένα Eventide H910 Harmonizer σε κάθε τι –από τα φωνητικά, ως το ταμπούρο. Συμβαίνουν έτσι τόσα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα εδώ, ώστε το θεωρώ ως το καλύτερο άλμπουμ του Bowie. Χώρια που έχει μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ! Μεγάλο σέβας επίσης στον Eno για τη δεύτερη πλευρά του δίσκου.
Nirvana: In Utero [1993]
Γουστάρω πραγματικά την ψυχρή, ωμή παραγωγή και τις κραυγάζουσες ερμηνείες του Kurt Cobain, ο οποίος ακούγεται σχεδόν σαν να κλαίει. Υπάρχει τόση ενέργεια και πόνος σε αυτό το άλμπουμ, ώστε κάθε φορά που το ακούω αισθάνομαι έπειτα σχεδόν ανάλαφρος. Αιώνια έμπνευση.
Nick Drake: Five Leaves Left [1969]
Ανακάλυψα τον δίσκο αυτόν –και γενικά τη μουσική του Nick Drake– όταν μετακόμισα από το Bornholm στην Κοπεγχάγη, το 2002. Κι έγινε το soundtrack ενός ολόκληρου καλοκαιριού. Τρελά τραγούδια... Δεν υπάρχει τίποτα εδώ μέσα για να επικρίνεις. Είναι απλά ένα ιδιοφυές άλμπουμ, από έναν τραγουδοποιό που, όσο ζούσε, ποτέ δεν κέρδισε την αναγνώριση που του άξιζε.
Stina Nordenstam: And She Closed Her Eyes [1994]
Τις νύχτες που δεν μπορώ να κοιμηθώ, αυτός ο δίσκος έρχεται και με σώζει. Λατρεύω τα ψιθυριστά φωνητικά της Nordenstam, είναι ό,τι πιο ονειρικό έχω ακούσει. Σε πολλούς βέβαια ανθρώπους φαίνονται ενοχλητικά, αλλά για μένα αποτελούν σημαντική επιρροή: το εύθραυστο που τα διακρίνει είναι κάτι που έχω προσπαθήσει να συμπεριλάβω και στη δική μου μουσική. Νομίζω ότι, μαζί με την τολμηρή ειλικρίνεια, είναι ό,τι σημαντικότερο όταν φτιάχνει κανείς τραγούδια.
Portishead: Third [2008]
Σαν παρακλάδι των Silver Apples, μα με τον δικό τους ήχο και με ξεχωριστή προσέγγιση στη μουσική. Για μένα το Third είναι το πιο δυνατό τους (στούντιο) άλμπουμ μέχρι σήμερα, το έχω ακούσει πολύ προσέχοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια. Είδα και μερικά βίντεο στο YouTube στα οποία η μπάντα μιλάει για το πώς έφτιαξε τους ήχους του, εξηγώντας ότι επίτηδες προσπάθησε για πράγματα που να μην έχει ακούσει το κοινό ως τότε. Πολύ respect!
{youtube}_B8kWuJR2wg{/youtube}
