11. Tom Waits – Real Gone
 |
Ένας από τους μεγαλύτερους Αμερικάνους δημιουργούς εν ζωη παραδίδει μία από τις κορυφαίες δουλειές του. Αέρινος και κυνικός, με το στιχουργικό πνεύμα ακμαίο, αφήνει πλήκτρα, πιάνα, theremin και βασίζεται σε κιθάρες, μπάσο και κρουστά. Είτε στα blues, είτε στις μπαλλάντες, ο Tom Waits είναι ένας απίστευτος εκκεντρικός μάστορας που το μόνο που απαιτεί είναι την πλήρη προσοχή σου. Αν λίγο φύγεις, χάθηκε όλο το παιχνίδι...
Τάσος Βογιατζής
 |
Αν θέλαμε να δώσουμε μια απλουστευμένη ερμηνεία στο φαινόμενο Bjork, θα λέγαμε ότι η αποτελεί τη σύνθεση δυο στοιχείων: της εντυπωσιακής, εκφραστικής, αντισυμβατικής, παρανοϊκής (ότι επίθετο και να βάλουμε είναι λίγο) ερμηνείας και του άρτιου μουσικού αισθητηρίου, το οποίο την οδηγεί στις πιο εύστοχες συνεργασίες. Απόρροια αυτών των δυο, σε συνδυασμό με το εσωτερικό της δαιμόνιο, που την σπρώχνει συνεχώς σε κάτι νέο και διαφορετικό, είναι και το Medulla. Το Medulla είναι ο δίσκος που θα εξυμνήσουν κοινό και κριτικοί και μετά θα τον βάλουν στο ράφι τους. Δεν είναι σαν το Debut που ξύπναγες και κοιμόσουν μαζί του. Είναι δύσκολος, απαιτεί προσοχή και προσηλωμένη ακρόαση. Αυτό όμως δε μειώνει την αξία και τη διαχρονικότητα του. Αντιθέτως για άλλη μια φορά η Bjork προσφέρει απλόχερα συγκινήσεις και στιγμές άκρως προσωπικές...
Μάνος Μπούρας
13. Devendra Banhart - Rejoicing In The Hands
 |
Καταπληκτικές μελωδίες σκαμένες στον αρχαίο βράχο απ’ τον οποίο γεννήθηκε η ροκ μουσική, με τρομερή ευαισθησία και απόλυτα προσωπικό όραμα, με την αίσθηση του ερασιτεχνισμού να υπερύπταται και το ίδιο η αίσθηση της δικής του και της δικής μας ψυχικής κάθαρσης. Είναι ένα δύσκολο άκουσμα, που ανεβαίνει αβίαστα σε ένα εναλλακτικό top 10 καλλιτεχνικής πληρότητας, επειδή δεν έχει καμία εμπορική απαίτηση μα πλείστες ακουστικές από τους αποδέκτες του μηνύματός του απαιτήσεις. Είναι ένα άλμπουμ που γεννάει αρχέγονα συναισθήματα, που εκπληρώνει μουσικές φαντασιώσεις με αλλόκοτους τρόπους και μένει να στέκεται σ’ ένα βάθρο μόνο του, μοναχικό και δακτυλοδεικτούμενο από την υπόλοιπη δισκογραφική παραγωγή, μα τόσο περήφανο για το λόγο αυτό, επειδή κανείς δεν έχει τα κότσια μα και τον τρόπο να το αγγίξει! Ο Devendra Banhart είναι ο Αμερικανός Nick Drake της δεκαετίας μας (ή αλλιώς ο εν ζωή John Fahey, τον οποίο εξάλλου λατρεύει), κι αν τα πράγματα δεν είχαν αλλάξει τόσο θεαματικά από τα ‘70ς στη δισκογραφία, ίσως να χανόταν στην αφάνεια όπως και οι παραπάνω. Ευτυχώς όμως, υπάρχει η XL που τα έχωσε στην Young God και πήρε το άλμπουμ για να το φέρει ακόμη περισσότερο στην επιφάνεια της σύγχρονης μουσικής πραγματικότητας. Μην το αφήσετε να σας ξεφύγει, μπορεί να κάνει ανεπανόρθωτη ζημιά στον τρόπο που αντιλαμβάνεστε τη μουσική, κι αυτό είναι προειδοποίηση! Εμείς μια φορά κάναμε το καθήκον μας και σας το είπαμε...
Μάνος Μπούρας
14. Morrissey - You Are The Quarry
 |
Επτά ολόκληρα χρόνια μετά το Maladjusted, ένα άλμπουμ με την χλιαρότερη αποδοχή που γνώρισε ποτέ προσωπικό ή μη άλμπουμ του από κοινό και κριτικούς, ο Stephen Patrick Morrissey ξαναδίνει το παρών στο δισκογραφικό στίβο με ένα άλμπουμ που απασχόλησε όσους κατά καιρούς τον εκτίμησαν για το φλεγματικό και καυστικό στιχουργικό του στυλ, την γεμάτη σκέρτσο και –ταυτόχρονα- θεατρικότητα ερμηνεία του και τις –πολλές φορές- κολλητικές pop μελωδίες του. Ό,τι κι αν ήταν αυτό που τον κράτησε τόσα χρόνια μακριά μας (απογοήτευση από την μουσική βιομηχανία, έλλειψη έμπνευσης, πικρία από την πεσμένη δημοτικότητά του, διάθεση για ενασχόληση με εκτός της μουσικής πράγματα;) ίσως και να τον βοήθησε να επιστρέψει με ένα τόσο πολύ δυνατό άλμπουμ.
Μάνος Μπούρας
15. Wilco - A Ghost Is Born
 |
Το "A Ghost Is Born" κάνει ένα βήμα παραπέρα από το "Yankee Hotel Foxtrot". Πρόκειται για ένα διπολικό δίσκο, του οποίου ο ένας πόλος βρίσκεται στην παράδοση της rock'n'roll τραγουδοποιίας (βλέπε Band, Stones, N. Young) και ο άλλος πόλος (υπό την επίδραση του post-rock μαέστρου Jim O' Rourke, ο οποίος όχι μόνο συμμετέχει ως οργανοπαίχτης αλλά είναι και συμπαραγωγός) βρίσκεται στην πρωτοπορία και τον πειραματισμό. Και αυτός ο διπολισμός δε βρίσκεται σε αυτονομημένη μορφή, αλλά συνυπάρχουσα. Αυτό είναι το κυρίαρχο ύφος στο "A Ghost Is Born", ένα ύφος που με επιτυχία εκφράζει μουσικά την ψυχική κατάσταση του Jeff Tweedy, που μοιάζει να κινείται ανάμεσα στην απόσυρση/παραίτηση από τη μια, αλλά και από την άλλη το εκρηκτικό συναίσθημα της απελευθέρωσης (από υπαρξιακά αδιέξοδα; δημιουργικά cul-de-sac; ποιος ξέρει...). Το "A Ghost Is Born" είναι ένα τολμηρό και συνάμα επιτυχημένο βήμα στη δισκογραφία του σπουδαίου αυτού συγκροτήματος!
Νίκος Μποζινάκης
16. Cee-Lo - Green Is The Soul Machine
 |
Mε ένα hip hop - ρετροσπεκτίβα της μαύρης μουσικής κουλτούρας, αυθεντικά soul πνευστά που σε προδιαθέτουν για ατελείωτο χοροπηδητό, mc’s που soul/funk-άρουν με back to the roots (viva the seventies!!!) συναίσθημα και δημιουργούν ένα απείρως ελκυστικό χαρμάνι ήχων που συνθέτει ένα άλμπουμ ισάξιο του «Speakerboxxx/The Love Below» των Outkast. Ο Sly του Hip-Hop; Ό,τι και ’ναι, είναι το μυστικό που πρέπει να μάθουν για τα καλά ακόμα και όσοι δεν ασχολούνται ενδελεχώς με το hip-hop.
Παναγιώτης Κονδύλης
17. TV On The Radio - Desperate Youth, Blood Thirsty Babes
 |
Οι διθύραμβοι ξεκίνησαν από το EP Young Liars που προηγήθηκε, μια καλομελετημένη εξερεύνηση σε διαφορετικούς κόσμους, από το post-punk ως την κλασική soul. Δεν ήταν δυνατόν, λοιπόν, να μην περιμένουμε την πρώτη τους δουλειά με ενθουσιασμό. Indie-rock που όμως περνάει από free-jazz, gospel και electronica, φίλτρα, με τη μουσική ευφυία των Pixies που ίσως να μην είναι το ίδιο δυνατό σε όλο το εύρος και τις ιδέες του, μπορεί να είναι και λίγο ανισομερές βλέποντάς το συνολικά, αλλά σίγουρα του αξίζουν οι διακρίσεις που απέσπασε.
Τάσος Βογιατζής
18. Nancy Sinatra - Nancy Sinatra
 |
To "Nancy Sinatra" είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ, όχι τόσο χάριν της ερμηνείας (αν και δεν προδίδει τα 65 χρόνια της Nancy), όσο για το πλουραλιστικό ύφος του, το οποίο όμως προσαρμόζεται στο ερμηνευτικό στιλ της Sinatra -και δεν σ' αυτό των Lee Hazlewood ημερών. Εν τούτοις, η ταυτότητα των τραγουδιών παραμένει ευδιάκριτη, σε σημείο που ακόμη και αν δε γνωρίζεις ποιός έγραψε ποιό τραγούδι, να είναι εύκολη η ταυτοποίηση. Οι Calexico, για παράδειγμα, στο "Burning Down the Spark", με τα mariachi πνευστά και τα αλά Tindersticks ορχηστρικά ανθίσματα ή ο Jon Spencer στο honky-tonk/blues ντουέτο του "Ain't No Easy Way" επισκιάζουν την ερμηνεύτρια. Αντίθετα, τόσο ο Morrissey (στο εξαιρετικό "Let Me Kiss You"), όσο και ο Thurston Moore (στο εικονοκλαστικό, σαν άσχημο acid trip, "Momma's boy"), παρ' ότι δεν αποποιούνται εαυτούς, γενναιόδωρα αναδεικνύουν την ερμηνεία της Sinatra...
Νίκος Μποζινάκης
19. The Streets - A Grand Don’t Come For Free
 |
Tο “A Grand Don’t Come For Free” δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με τον προκάτοχό του, δεν παύει όμως να απέχει παρασάγγες από τον ανταγωνισμό και να διατηρεί το προβάδισμά του από οτιδήποτε άλλο παράγει η Βρετανική garage και όχι μόνο σκηνή. Στην πραγματικότητα, το άλμπουμ αυτό απομακρύνεται υφολογικά από το παραπάνω χορευτικό ιδίωμα, αν όντως δεχτούμε ότι και το πρώτο του άλμπουμ ανήκε 100% εκεί – ο ίδιος ο Skinner τραγουδούσε στο “Let’s Push Things Forward” από το προηγούμενο άλμπουμ “I make bangers, not anthems / leave that to The Artful Dodger”, κατακεραυνώνοντας την πιο σοφιστικέ πλευρά του garage! Ναρκωτικά, junk food, τηλεόραση μέχρι το μυαλό να αρχίσει να αποσυντίθεται, σχέσεις που δοκιμάζονται από τους δύσκολους όρους ζωής που βάζει η ανεργία ή μια δουλειά που προσφέρει ψίχουλα για αμοιβή, “sex, drugs and on the dole” όπως το είχε ορίσει σε ανύποπτο χρόνο. Κι όλα αυτά με ένα αμίμητο τρόπο διήγησης, που εναλλάσσει το κωμικό με το δραματικό, σε απόλυτα ρεαλιστικό φόντο. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η πραγματική του δύναμη, στο ότι ακούγοντάς τον νομίζεις ότι σου αφηγείται κάτι που συνέβη σ’ εσένα ή που έπαθε ο κολλητός σου τις προάλλες. Πρόκειται για την αληθινή ζωή τοποθετημένη επάνω σε απλά γοητευτική μπητάτη μουσική.
Μάνος Μπούρας
20. Blonde Redhead - Misery Is A Butterfly
 |
Η έκτη και καλύτερη ίσως δουλειάς μιας μπάντας που ξεκίνησε με σαφείς no-wave καταβολές και Sonic Youth εξάρσεις θορύβου για να καταλήξει πλέον σε μια 70s pop με τη σφραγίδα της 4AD. H σταδιακή αυτή εξέλιξη του ήχου των νεϋορκέζων βρίσκει το καταστάλαγμά της στη νέα δουλειά και συμπίπτει με την ύπαρξη υπέροχων κομματιών, αλλά και με μια παραγωγή από τον Guy Picciotto των Fugazi που δίνει στο άλμπουμ το 4AD χρώμα. Ο ρομαντισμός και η ζεστασιά των εγχόρδων και των αναλογικών πλήκτρων συμπληρώνουν απλώς ένα μοναδικό κομψοτέχνημα που δεν θα πρέπει να σας ξεφύγει.
Τάσος Βογιατζής
