 |
Ίσως ο μόνος λόγος που αξίζει να μείνει κανείς εδώ καλοκαιριάτικα και να ξεχάσει για λίγο την νοσταλγική ανάμνηση της παραλίας και της λιακάδας, είναι τα πάμπολλα φεστιβάλ που λαμβάνουν χώρα καθ’όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. Holidays in the Sun Punk festival, Glastonbury, Big Green Gathering, Reading/Leeds festival, Strawberry Fair, Edinburgh festival και Edinburgh Fringe, Homelands festival (με Chemichal Brothers, The Streets, και Grandmaster Flash φέτος), Download festival (με Ministry, Sepultura, TSOL, NOFX, Audioslave, Disturbed, Marilyn Manson, και Iron Maiden μεταξύ άλλων), T in the Park festival, V festival (με τους Foo Fighters, Red Hot Chili Peppers, PJ Harvey, The Hives, και Echo and the Bunnymen να ξεχωρίζουν), ο κατάλογος συνεχίζεται...
Η πληθώρα επιλογών σε συνδιασμό με τις ευνοϊκές καιρικές συνθήκες (το πιο ζεστό και στεγνό καλοκαίρι όλων των εποχών!) ήταν αρκετά να σε βάλουν σε πειρασμό, να ζήσεις από κοντά, έστω από περιέργεια, την ατμόσφαιρα ενός τέτοιου γεγονότος.Ξεκίνημα με το όγδοο και τελευταίο Holidays in the Sun (HITS), δηλ. όχι ακριβώς τελευταίο, απλά από του χρόνου αλλάζει όνομα: Wasted!. Θα είναι τετραήμερο αντί για τριήμερο, περιλαμβάνοντας, εκτός από τα καθιερωμένα τρία stages, και ένα openair marquee (για να δούμε, ελπίζω να είναι καλύτερο από το καινούριο όνομά του). Το αποχαιρετιστήριο HITS λοιπόν με πάνω από 120 μπάντες, όχι μόνο από τη Μ. Βρετανία, αλλά απ’όλο τον κόσμο: Ιρλανδία, ΗΠΑ, Καναδά, Ιαπωνία, Αυστραλία, Σουηδία, Αυστρία, Νορβηγία, Βέλγιο, Ολλανδία, Ιταλία, Σερβία και ΦΥΡΟΜ ! Ανάμεσά τους τα πιο γνωστά και αξιόλογα ονόματα ήταν:Abrasive Wheels, Poison Idea, Peter and the Test Tube Babies, Vice Squad, UK Subs, Ari-Ups (των Slits), The Boys, The Addicts, The Damned, Splodge, Menace, 4ft Fingers, Jesse Lames, Nerf Herder, Lightyear, Leftover Crack, King Prawn, The Hard Ons, 999, GBH, Anti Nowhere League, Slaughter and the Dogs, Cocksparrer, TV Smith (των Adverts), Youth Brigade, TSOL, Drongos, The Vibrators, Red Alert, One Way System, Citizen Fish, Shane McGowan and the Popes, The Warriors, MDC, The Business, Angry Samoans. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο για το εν λόγω φεστιβάλ, μια που πέρυσι το καλύψαμε εκτενώς (δες Holidays in the Sun Blackpool UK 2002).
 |
Πάμε Glastonbury, the mother of all festivals. Είναι πολύ δύσκολο, ίσως μάταιη προσπάθεια, να δώσει κανείς την πλήρη εικόνα ενός τέτοιου gathering. Μερικά στατιστικά στοιχεία ίσως πείσουν τους πιο κυνικούς ότι δεν ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο μόνο και μόνο από βαρεμάρα να το περιγράψω:
1.600 (!) φεστιβαλικά στρέμματα, 150.000 κόσμος όλων των ηλικιών και αμφιέσεων, 2.500 τουαλέτες και 157 βυτιοφόρα, 200.000 λίτρα νόμιμης μπύρας (δυστυχώς δεν έχω νούμερα για τα παράνομα λίτρα ή ότι άλλο παράνομο, μπορώ μόνο να διαβεβαιώσω κάθε ενδιαφερόμενο για την πανταχού παρούσα ύπαρξή τους), 17 market areas με 687 πάγκους που πουλούσαν από ανανάδες και natural highs, μέχρι πλαστικά αυτιά ξωτικών του δάσους και κουβέρτες. Α ναι! και 218 μπάντες και DJs, 345 πλανόδιες παραστάσεις στα Theatre Fields, 114 στο Τσίρκο και...να σταματήσω;
 |
Το Glastonbury Festival of Contemporary Performing Arts όπως είναι το πλήρες όνομά του, είναι πολύ διαφορετικό από όλα τα άλλα «μουσικά φεστιβάλ». Είναι ίσως το μόνο μέρος όπου μπορείς να περάσεις μπροστά από τη σκηνή σε σχήμα πυραμίδας (που τον υπόλοιπο καιρό είναι σταύλος για αγελάδες) που παίζουν οι, ας πούμε, Radiohead, τρώγωντας κάποια σπεσιαλιτέ της Καραϊβικής, που αγόρασες από έναν τύπο φτυστός ο Marley, για να σου φύγει η γεύση από τα μεξικάνικα μαγικά μανιτάρια που μοιράστηκες με τους κατοίκους της διπλανής σκηνής (όχι αυτή με το φουσκωτό διαστημόπλοιο στην κορυφή, την άλλη), και να αποφασίσεις (ακόμα παίζουν οι Radiohead αν θυμάστε) ότι δεν θα κάτσεις, γιατί θες να δεις τον John Cale των Velvet Underground να παίζει για σένα και άλλους 299 το Venus in Furs, πριν καταφέρεις να βρεις το δρόμο για την πιο περίεργη γωνιά της εβδομάδας με το σημαδιακό όνομα Lost Vagueness για να ακούσεις λίγο από Eat Static πριν βρεθείς, παρασυρμένος από ένα κύμα κόσμου στα Circus Fields όπου αυτοί οι περίεργοι Γερμανοί, θα μπορούσαν να είναι φίλοι του Blixa και μέλη των Eisturzende Neubauten, λικνίζονται πάνω σε γιγαντιαία ξυλοπόδαρα, ανάμεσα σε πύρινους καταρράκτες, απαγγέλοντας από το Βίβλίο των Ερωτήσεων του Πάμπλο Νερούντα. Καθώς ακούγονται οι τελευταίες νότες του Karma Police από το κινητό του διπλανού σου, ανηφορίζεις προς τον stone circle για να δεις τους χορευτές της φωτιάς με φόντο τα φώτα του φεστιβάλ, πριν πας για ύπνο, αν βρεις τη σκηνή σου, αφού πρώτα αφήσεις τους all night ravers του Glade να σου πιάσουν τη κουβέντα, ενώ σκέφτεσαι ότι αύριο το πρωί θα ήθελες να φας τηγανήτες στο μπαλκόνι του λυόμενου σαλούν απέναντι από την Acoustic stage, πριν ξαπλώσεις στο μισοσκόταδο του Cabaret stage γελώντας με τις φοβερές παρλάτες του παλαίμαχου Attila the Stockbroker, πριν πας να δεις και ν’αποφασίσεις αν οι Eighties Matchbox B-line Disaster είναι μόνο όνομα ή έχουν και χάρη.
Για τους μανιώδεις των λιστών και για όσους επιμένουν για τη μουσική πλευρά του φεστιβάλ, έπαιξαν, ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλους, οι: REM, Radiohead, Moby, Flaming Lips, Manic Street Preachers, Feeder, Primal Scream, Doves, Supergrass, Suede, Idlewild, Coral, Grandaddy, Echo and the Bunnymen, Inspiral Carpets, Yo La Tengo, Cooper Temple Clause, Electric Six, Skatalites, Morcheba, Fat Boy Slim, Julian Cope, Death in Vegas, Durutti Column, Chemical Brothers, Libertines, Waterboys, Leningrad Cowboys, Asia Dub Foundation, Calexico, Flint (Prodigy), Tricky, Ozric Tentacles, Scratch Perverts, Audio Bullys, Jimmy Cliff, Arthur Lee (Love), Rapture, Super Furry Animals, Damned,Thrills, Nitin Sawhney, κλπ. κλπ. κλπ...
 |
Μετά από αυτή την πανδαισία κάθε έιδους κατανάλωσης, το φεστιβάλ του Reading/Leeds (ή αλλιώς the Carling weekend από τη μπύρα που το σπονσοράρει χα χα) φαίνεται μικρό, φτωχό και βαρετό. Να εξηγήσω το διπλό του ονόματος για όσους δεν το γνωρίζουν ήδη: το φεστιβάλ γίνεται ταυτόχρονα σε δύο μέρη, στο Reading, νότια Αγγλία, και στο Leeds, βόρεια Αγγλία, με τα συγροτήματα της μιας μέρας στο Leeds να παίζουν την επόμενη στο Reading και ούτω καθεξής. Το εν λόγω φεστιβάλ προσελκύει κατά κύριο λόγο εφηβικό κοινό (αν είσαι πάνω από 25 μπορεί να νιώσεις σαν οδηγός σε προσκοπική εκδρομή) και προωθεί πάλι κατά κύριο λόγο τα συγροτήματα που προωθούνται από το μουσικό μάρκετινκ αυτή την εποχή (το διαπίστωσα όταν είδα τις προάλλες τα βραβεία του περιοδικού Kerrang όπου όλοι οι συμμετέχοντες ήταν τα ονόματα του Reading/Leeds). Έχουμε και λέμε (χωρίς το «the» μπροστά από τις μισές τουλάχιστον μπάντες γιατί καταντάει μια αηδία):
Metallica, Black Rebel Motorcycle Club, Primal Scream, System of a Down, Hot Hot Heat, Yeah Yeah Yeahs, Hell is for Heroes, Biffy Clyro, Blink 182, Linkin Park, Keane, Stills, AFI, Sum 41, Good Charlotte, Used, All American Rejects, Sugarcult, Grandaddy, Eighties Matchbox B-line Disaster, Raveonettes, Kinesis, Finch, Datsuns, Elbow, Beck, Blur, Libertines, Streets, Cooper Temple Clause, Mars Volta, Jet, Placebo, Death in Vegas, My Mourning Jacket, Rapture, King Prawn, Pennywise, Billy Bragg, Phat Truckers, Polyphonic Spree, Raptures, Kills, Thrills, Doves, Revs, Amon Tobin, μερικά από τα 150 περίπου ονόματα που συμμετείχαν.
 |
Δεν είναι πάντα εύκολο να ξεχωρίσεις του μεν από τους δε, όχι μόνο γιατί έχεις τόσα πόλλά να στριμώξεις μέσα σε τρεις μέρες, όχι μόνο γιατί η κακιά νεράιδα του 21ου αιώνα μας καταράστηκε με ένα αναμάσημα μουσικής-χασμουρητό- ομοιομορφίας, αλλά γιατί είναι αδύνατο για το μικρό και κουρασμένο μυαλό σου να συγκρατήσει τη διαφορά ανάμεσα στους The Stills The Thrills The Kills κι όλους τους υπόλοιπους The που παίζουν ταυτόχρονα ή ο ένας μετά τον άλλο for fuck’s sake!
Ας είμαι όμως δίκαιη και λίγο πιο αισιόδοξη (έστω μόνο και μόνο για να μη χαρακτηριστώ κολλημένη στη «παλιά καλή εποχή»), κι ας παραδεχτώ ότι είναι ακόμα θαυμάσιο ν’ακους κομμάτια που αγάπησες και ταυτόχρονα να βλέπεις για πρώτη φορά τους υπεύθυνους (Primal Scream, Billy Bragg) να μπαίνεις τυχαία σε μία σκηνή (μουσική, όχι των γειτόνων σου) και ν’ακους για πρώτη φορά κάτι απροσδόκητα καλό που να σε κάνει να ξεχνάς τη κούρασή σου και ν’αρχίζεις να χορεύεις (Kinesis, Blueskins, Agenda), ή να παραδέχεσαι ότι η dance σκηνή ίσως τελικά να έχει κάτι και για σένα, το κολλημένο παιδί των 80s (Phat Truckers, Amon Tobin).
 |
Μεγάλοι απόντες των φετινών φεστιβάλ οι White Stripes, που ακύρωσαν όλες τους τις καλόκαιρινές εμφανίσεις, μια που ο Jack White έχει βαβά στο επιδέξια χειριζόμενο την κιθάρα χέρι του (κρίμα γιατί ήθελα πολύ να τους δω). Απόντες και οι Zwan (βλέπε πρώην Smashing Pumpkins) που επίσης αποσύρθηκαν λόγω οικογενειακών προβλημάτων του τραγουδιστή Billy Corgan.
Τρία φεστιβάλ λοιπόν, είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσα να πάω σε άλλα τριάντα τρία. Ίσως του χρόνου, αν δεν με κερδίσει κάποια Ανάφη, να σας δω εκεί, δε μπορεί, κάποιον θα έβαλα σε πειρασμό.
