12 ξεχωριστές live εκτελέσεις της πενταετίας 2010-2014

 

 

 

Το εννιάλεπτο αυτό αριστούργημα από τον δεύτερο δίσκο των Fleet Foxes απαρτίζεται από τέσσερα μέρη. Τις υπέροχες πολυφωνίες του πρώτου μέρους διαδέχεται ένα ανθεμικό δεύτερο μέρος στο 2:52, που απογειώνεται από το drumming του J. Tillman και από την παθιασμένη ερμηνεία του Robin Pecknold, ο οποίος μου προκαλεί ανατριχίλες κάθε φορά που τραγουδά «In the morning, in the morning». Το κομμάτι κλείνει με ένα free jazz σόλο του Morgan Henderson στο τέταρτο και τελευταίο μέρος (7:33).

 

{youtube}m335VRIaqTc{/youtube}

 

 

Ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια μέσα από το ντεμπούτο των Monkeys έλαβε τις διαστάσεις που του αξίζουν στο Glastonbury του 2013, προς έκπληξη όλων (μιας και σπανιότατα ακούγεται live). Με ορχήστρα εγχόρδων στο background ειδικά για την περίσταση, το "Mardy Bum" έγινε μπαλάντα παρασύροντας το κοινό, το οποίο ακούγεται να τραγουδάει καθ' όλη τη διάρκεια, θυμίζοντας τις συναυλίες των Oasis όταν ήταν στις δόξες τους (τυχαία η αλλαγή του στίχου στο 4:30;). Συγκινητική στιγμή, ειδικά για όσους μεγαλώσαμε με τους πρώτους τους δίσκους.

 

{youtube}AQbR_5OOkeE {/youtube}

 

 

To χιπ χοπ ως είδος μπορεί να βασίζεται στα samples και στις λούπες, αλλά η προσθήκη μιας live ορχήστρας πάντα κάνει τη διαφορά. Απολαυστική εκδοχή του "Poetic Justice", του καλύτερου ίσως κομματιού μέσα από το ούτως ή άλλως κορυφαίο άλμπουμ που κυκλοφόρησε ο Kendrick Lamar το 2012. Το σαξόφωνο εδώ κάνει τη μισή δουλειά, αλλά όλη η ενορχήστρωση είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να περιμένει κανείς.

 

{youtube}in8dar_4Vc8{/youtube}

 

 

Οι εμφανίσεις της St. Vincent όσο περνούν τα χρόνια γίνονται όλο και πιο ενδιαφέρουσες. Το ταλέντο της ανθίζει και η ίδια αποδεικνύεται συνθέτις, κιθαρίστρια και performer πολύ ξεχωριστή. H μαθητεία της στο Berklee γίνεται εμφανής στο outro του κομματιού (4:18), όπου ξεφεύγει κατά πολύ από την ηχογράφηση και προσφέρει ένα ιδιαίτερο κιθαριστικό σόλο σε δώριο τρόπο, το οποίο αναδεικνύει το αντισυμβατικό, εκκεντρικό της παίξιμο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, κλείνει θεαματικά από το 6:00 και μετά. Δείτε το και θα καταλάβετε.

 

{youtube}Nr_Y6eSOGUA{/youtube}

 

 

Ήταν η περίοδος που η καριέρα των Arcade Fire είχε αρχίσει να γιγαντώνεται. Το να συμπεριλάβουν λοιπόν το "Wake Up" στη setlist για το Reading του 2010 ήταν αναμενόμενο, αλλά αυτό που συνέβη εκείνη τη βραδιά ήταν το κάτι άλλο. Τα zoom out της κάμερας φανερώνουν ένα πλήθος εκστασιασμένο, που τραγουδά μαζί με τον Win Butler έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς indie ύμνους της περασμένης δεκαετίας. Στο λυτρωτικό φινάλε, συγκρότημα και κοινό τα δίνουν όλα. Τι μπάντα κι αυτή...

 

{youtube}5OmMPaLmxKg{/youtube}

 

Kanye West - Black Skinhead (Saturday Night Live, 2013)

 

Η άγρια ομορφιά αυτού του track μέσα από το αμφιλεγόμενο Yeezus δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί με καλύτερο τρόπο. Όπως και στον δίσκο, έτσι και στην παρουσίαση κυριαρχεί ο μινιμαλισμός. Σκοτάδι παντού, με εξαίρεση τον (μισό) Kanye West που φωτίζεται και μερικά visuals στο βάθος. Στο 1:13 ξεκινάει ένα νευρώδες crescendo, που καταλήγει σε ένα πραγματικά απόκοσμο ουρλιαχτό. Η περίπτωσή του γενικότερα είναι «love it or hate it», αλλά δεν νομίζω να διαφωνήσει κανείς ότι το συγκεκριμένο θέαμα διαφέρει από οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί στο σημερινό χιπ χοπ.

 

{youtube}xuhl6Ji5zHM{/youtube}

 

 

Είχα την τύχη να παρακολουθήσω τον Justin Vernon και την πολυμελή μπάντα του στο Wembley Arena του Λονδίνου το 2012, σε ένα από τα τελευταία τους live ως Bon Iver. Παραμένει μέχρι σήμερα η κορυφαία συναυλιακή εμπειρία που είχα ποτέ. Η παρουσίαση του "Holocene" στο σόου του Jimmy Fallon είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της καταπληκτικής χημείας μεταξύ των μουσικών. Πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα ενορχηστρωμένα κομμάτια τους, γεγονός που απογειώνει τη live εκτέλεσή του. Εκτός από τους δύο ντράμερ, προσέξτε τον «οργασμό» των πνευστών από το 4:40 και μετά.

 

{youtube}V6wqyk5fHeA{/youtube}

 

 

Το ταλέντο της Janelle Monáe στη σύνθεση και το τραγούδι είναι κάτι που εύκολα διαπιστώνει κανείς, αν περιηγηθεί στα δαιδαλώδη ηχητικά μονοπάτια του εξαιρετικού The ArchAndroid. Οι χορευτικές της δεξιότητες και η εκρηκτική ενέργειά της επί σκηνής, όμως, σε κάνουν να αναρωτιέσαι εάν αυτό το πλάσμα είναι τυχερό που γεννήθηκε τόσο χαρισματικό, ή άτυχο που δεν έζησε στη χρυσή εποχή του funk, ώστε να κάνει την καριέρα που της αναλογεί. Εδώ τη βλέπουμε στην πρώτη της τηλεοπτική εμφάνιση, στο θρυλικό σόου του Letterman.

 

{youtube}rzZnao2fbRQ{/youtube}

 

 

Δυσκολεύτηκα πολύ να διαλέξω μεταξύ του συγκεκριμένου live και εκείνου στον Letterman το 2010, όπου είχαν παίξει το "Afraid Οf Everyone". Τελικά αυτό εδώ κέρδισε στα σημεία, μόνο και μόνο για το συγκινητικό sing along του κοινού και την όλη ατμόσφαιρα που δημιουργεί. Δεκάδες χιλιάδες κόσμου μία παρέα, με κοινό παρονομαστή τη μουσική. Έχω την αίσθηση ότι κανενός είδους καταξίωση ή επιβράβευση δεν μπορεί να συγκριθεί με την ικανοποίηση που παίρνει ένας καλλιτέχνης, όταν πετυχαίνει κάτι τέτοιο στις συναυλίες του.

 

{youtube}ZpRRRwCVsic{/youtube}

 

 

Ψυχρός φωτισμός, arcade βιντεοπαιχνίδια στο φόντο, live μπάντα (μέλος της οποίας και ο John Mayer στην κιθάρα) και στο επίκεντρο ένας Frank Ocean αισθαντικός, να παραδίδει μία σχεδόν σπαρακτική ερμηνεία, χωρίς να του φεύγει νότα. Και να σκεφτεί κανείς ότι ορισμένοι ακόμα τον κατατάσσουν στην trash πλευρά του R'n'B...

 

{youtube}pNBD4OFF8cc{/youtube}

 

 

Με μερικά αναμμένα κεριά και ελάχιστο τεχνητό φωτισμό, ώστε να μην αποκαλύπτεται το πρόσωπο του Michael Milosh και να παραμείνει ζωντανό το «μυστήριο» αυτής της ιδιαίτερης φωνής, η ατμόσφαιρα που στήθηκε για τη συγκεκριμένη performance ήταν ιδανική. Πέρα από την αψεγάδιαστη ενορχήστρωση και εκτέλεση, στο 2:13 τα πράγματα ξεφεύγουν από τη στούντιο version και έχουμε ένα μακροσκελές instrumental μέρος, το οποίο ξεκινάει με σόλο των πλήκτρων και καταλήγει στα έγχορδα. Μια εναρμονισμένη συνύπαρξη της alternative αισθητικής και της λογικής των τζαζ αυτοσχεδιασμών.

 

{youtube}d_UYh0lnN3Y{/youtube}

 

 

Οι Deerhunter έδωσαν αυτό το καταπληκτικό live στα καλύτερά τους, δηλαδή κατά την κυκλοφορία του Halcyon Digest (2010). Ο ήχος τους είναι εξίσου καλός, αν όχι καλύτερος από του άλμπουμ, ενώ ο φωτισμός σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε κάποιο σόου της δεκαετίας του 1990 –ταιριάζει γάντι στο ύφος τους. Στο 7:47 αρχίζει να ακούγεται το γνωστό riff του "He Would Have Laughed" και σταδιακά ξεδιπλώνεται μια δεκάλεπτη ηχητική πανδαισία μελωδίας και θορύβου, την οποία θα ζήλευε ο οποιοσδήποτε shoegazer, σύγχρονος ή μη.

 

{youtube}SuIDGDL1Q18{/youtube}