Βουτώντας στη δισκογραφία των Vibravoid

 

 

 

Το δισκογραφικό ντεμπούτο των Vibravoid συναντιέται και με τον τίτλο Love Is Freedom και ως 2001 –ανάλογα με το μέρος όπου κυκλοφόρησε. Διακρίνονται πολύ έντονες οι κύριες επιρροές των Γερμανών, δηλαδή οι πρώιμες δουλειές των Pink Floyd, οι Electric Prunes, οι Spacemen 3, καθώς και οι Hawkwind (αν και οι τελευταίοι όχι και τόσο προφανώς). Ευχάριστο σαν άκουσμα, αλλά δυστυχώς δεν αποφεύγει την εντύπωση του deja-vu: όλα αυτά τα έχουμε χιλιοακούσει. Συνεπώς, θα το συνιστούσα μόνο σε περίπτωση που είστε/γίνετε φανατικοί φίλοι του συγκροτήματος ή είστε γενικά θιασώτες του συγκεκριμένου ήχου.

 

 

Εδώ έχουμε περισσότερη αναζήτηση, καθώς οι Vibravoid θέλησαν να προσθέσουν και κάτι από stoner στον ήχο τους. Κάτι όμως που είχε ως αποτέλεσμα να βγούνε τραγούδια δύο ειδών, τόσο μάλιστα, ώστε νομίζει κανείς ότι ακούει split album από δύο διαφορετικά σχήματα. Ίσως λοιπόν θα είχε περισσότερο νόημα εάν έβγαζαν δύο ξεχωριστά ΕΡ, αντί για μια ενιαία κυκλοφορία. Υπάρχει πάντως μια πολύ δυνατή στιγμή, το “Psychedelic Rock”, κομμάτι που ξεχωρίζει με διαφορά. Είναι ο δίσκος τους που μου αρέσει λιγότερο, μάλλον επειδή προτιμώ να υπάρχει μια συνοχή στο υλικό κι όχι αυτή η ανακατωσούρα.

 

 

 

Η στιγμή όπου οι Vibravoid βρίσκουν τον ήχο τους. Το μπέρδεμα του Void Vibration δεν υφίσταται σε καμιά περίπτωση εδώ, αντίθετα μάλιστα, έχουν καταφέρει να ενσωματώσουν τα όποια διαφορετικά στοιχεία ήθελαν (stoner κυρίως), φτάνοντας σε έναν δίσκο με σφιχτή συνοχή. Ο στίχος έχει επίσης μειωθεί στο ελάχιστο και παίζουν πια πολύ οι μακροσκελείς ατμοσφαιρικές μελωδίες –και γενικότερα ό,τι έχουμε συνηθίσει από τον χώρο του space/psychedelic rock. Ναι μεν δεν υπάρχει κάποιο πολύ δυνατό τραγούδι, όμως το σύνολο κρατιέται σε άνω του μετρίου επίπεδα. 

 

 

Θα τον έλεγα άνετα και δίσκο-συνέχεια του The Politics Of Ecstasy. Εδώ έχουν αυξηθεί λίγο τα φωνητικά (αν και πάλι όχι πολύ), η παραγωγή δείχνει πιο προσεγμένη και σε γενικές γραμμές οι Vibravoid «σοβαρεύονται». Γίνεται προφανές πλέον, δηλαδή, ότι παίζουν με άλλη σιγουριά, απλώς δεν παίρνουν απολύτως κανένα ρίσκο, πράγμα που τελικά τους κόβει πόντους –τουλάχιστον για τα δικά μου κριτήρια. Από την άλλη, λόγω και της εκπληκτικής τους διασκευής στο “Mother Sky” των Can, θεωρώ το Distortions ανώτερο δίσκο από το The Politics Of Ecstasy, οπότε πιστεύω ότι αξίζει και με το παραπάνω την προσοχή σας.

 

 

 

Ανάλογα τη σκοπιά που θα το δει κανείς, το Minddrugs μπορεί να αρέσει πολύ, μπορεί και καθόλου. Από τη μία, οι Γερμανοί ακούγονται εδώ πολύ πιο ορμητικοί στο παίξιμό τους –τολμώ να πω ότι σε ξεσηκώνουν· από την άλλη, η φάση γίνεται υπερβολικά «επιστροφή στις ρίζες», μιας και το άλμπουμ θυμίζει πολύ τέλη 1960s/αρχές 1970s. Ίσως βέβαια να είναι ο απόηχος του ενδιαφέροντος αν και περιορισμένων αντιτύπων άλμπουμ A Poetry Of Love που έβγαλαν έναν χρόνο πριν (2010) παρέα με τον Sky Sunlight Saxon για τη δικιά μας Anazitisi Records, οπωσδήποτε όμως σε μια τέτοια αίσθηση συμβάλλει πολύ και η ωραιότατη διασκευή στο “Set The Controls For The Heart Of The Sun” των Pink Floyd. Τώρα, το αν θα το θεωρήσεις αναμασημένη τροφή και δείγμα έλλειψης έμπνευσης ή αν θα χαθείς στη μουσική, ανήκει στην κρίση του καθενός. Υπάρχει πάντως και η δική τους πινελιά στον ήχο, απλώς όχι τόσο έντονη...

 

 

Στο Gravity Zero οι Γερμανοί εκμοντερνίζουν, τρόπον τινά, τον ήχο τους, μιας και προσθέτουν στοιχεία από το indie rock των 1990s. Δεν αλλάζει βέβαια η ταυτότητα του συγκροτήματος, δίνεται όμως η εντύπωση της ωρίμανσης. Θεωρητικά, βρίσκεται ένα βήμα μπροστά αυτή η δουλειά, αλλά προσωπικά δεν τη χάρηκα τόσο όσο το Minddrugs: ο πειραματισμός δεν οδηγεί πάντα σε πλήρη επιτυχία. Πέρα πάντως από μια τέτοια προτίμηση, είναι γεγονός πως το γκρουπ βρίσκεται σε καλό δρόμο. Αποδεικνύει δε πως δεν φοβάται να πάρει τα ρίσκα της –κάτι που πάντα προσθέτει πόντους στη δική μου κρίση.

 

 

 

Στον τελευταίο τους μέχρι σήμερα δίσκο, έχουμε πολύ έντονη την παρουσία του συνθεσάιζερ, πράγμα που δίνει στον ήχο τους στοιχεία και από Sonics, Animals, ίσως και Doors (θα τα έλεγες και μανζαρεκικά τα πλήκτρα ώρες-ώρες). Το Delirio Dei Sensi είναι πιο ατμοσφαιρικό σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές, θα το έλεγα ίσως και ονειρικό. Βοηθά βέβαια λίγο την κατάσταση και ο γαλλικός στίχος σε κάποια τραγούδια, δίνοντας μια πιο «εξωτική» αίσθηση. Αυτή η αλλαγή στη μουσική των Vibravoid, μου φάνηκε πολύ καλύτερη σε σχέση με όσα επιχείρησαν στο Gravity Zero. Για μένα είναι το κορυφαίο τους άλμπουμ, μαζί με το Minddrugs.

 

Συνοψίζοντας, οι Γερμανοί ξεκίνησαν ως σχήμα σχετικά αδιάφορο, για να βελτιωθούν αισθητά στο πέρασμα του χρόνου. Μας επισκέπτονται δε στην καλύτερή τους ίσως φάση, αφού τα πιο «must» άλμπουμ της δισκογραφίας τους είναι τα τρία τελευταία. Οι φίλοι του psychedelic/space rock πρέπει να τα τσεκάρουν οπωσδήποτε και να περάσουν μια βόλτα από τα προσεχή λάιβ –εγώ προσωπικά σκοπεύω να παραστώ στη συναυλία της Θεσσαλονίκης!