Mötley Crüe: Το πέος και τα εξ αυτού ακόρντα

 

 

Πολλές φορές οι γράφοντες περί ροκ εν ρολ κάνουν/κάνουμε αναγωγές στο κοινωνικό γίγνεσθαι και στις συντεταγμένες αυτού, όσες εμβολίζουν το έργο του εκάστοτε καλλιτέχνη, προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε τις ράγες που οδήγησαν την αμαξοστοιχία του προς την επίτευξη του (όποιου) στόχου/ταξιδιού. Και ενίοτε υπάρχει ένα πλάγιασμα σε τέτοιες θεωρίες, όχι μόνο λόγω βερμπαλισμού, αλλά επειδή είναι δεκάδες οι πολιτικές, κοινωνικές και μουσικές ψηφίδες του υπό μελέτη αντικειμένου. Ε, λοιπόν, ξεχάστε τα σήμερα αυτά. Σήμερα η αίθουσα έχει μόνο δύο έργα σε προβολή: Σεξ και Ξύλο! Γιατί, όταν μιλάμε για τους Crüe, αυτά έχει το μαγαζί.

 

Μισό λεπτό… Περιμένετε να σας αφηγηθώ την ιστορία των Αμερικανών; Όχι, εγώ θα σας πω για τα συστατικά μιας συνταγής που όχι μόνο πέτυχε, μα κυριολεκτικά έτυχε. Γιατί ασφαλώς και το χαρντ ροκ, όπως και γενικότερα το ροκ εν ρολ, θα μπορούσαν να υπάρξουν και δίχως τους Mötley Crüe· αλλά, διάολε, αν έλειπαν θα χάναμε ένα χαρακτηριστικό ποσοστό από το fun του όλου πράγματος. Και επειδή, ρεμάλια μου, ξέρω ποια φράση σας έρχεται κατά νου, σας προλαβαίνω: δεν με παρατάτε με το hair metal; 

 

Θέλετε δηλαδή να τσεκάρετε πως ήταν οι Japan στον πρώτο τους δίσκο; Όχι κύριοι, οι Mötley Crüe  ήταν glam. Τα κομμωτήρια ήρθαν αργότερα –όπως ήρθαν άλλωστε και για τους Judas Priest, ακόμα και για τους πρώιμους Pantera. Μην μπερδεύουμε λοιπόν τα κελεύσματα της εποχής με τις παρωπίδες με τις οποίες τις αντικρίζουμε. Χώρια που, ακόμα και σημειολογικώς, οι Crüe δεν είχαν τα δόντια τους μπηγμένα στο AOR (όπως λ.χ. οι Bon Jovi ή οι Cinderella), μα κάπου αλλού. Μερικές γραμμές πιο κάτω θα δείτε το πρώτο συστατικό της προαναφερθείσας συνταγής… 

 

 

Ακούς διάφορα για τους Mötley Crüe όταν έρχεται η ώρα της αποτίμησης της μουσικής τους, όμως η αλήθεια είναι μία, ειδικότερα όταν μιλάμε για τη δεκατία του 1980: Sweet. Το καταπληκτικό αυτό αγγλικό συγκρότημα με την ακαταμάχητη αίσθηση της μελωδίας, με το ποπ σκληρό ακόρντο και με τη glam αισθητική στα ρεφρέν, αποτελεί τη βασική και κορυφαία επιρροή του Nikki Sixx στη μουσική. Ακόμα και στους στίχους τους έχουν αναφέρει οι Crüe, ενώ το "Ballroom Blitz" θεωρητικά έχει λιώσει τουλάχιστον 3 κόπιες στο πικάπ του Sixx. Οι Judas Priest αποτελούν επίσης βασικότατη συνταγμένη του ήχου τους και μάλιστα και στην 1970s και στην (πρώιμη) 1980s τους φάση. Δεν μπαίνω δε σε ανάλυση για τους New York Dolls, γιατί είναι πασιφανές. Ή για την προσωπική καριέρα του Iggy Pop. Αν έχει κάποιον ως θεό ο Sixx, αυτός είναι ο Iggy των 1970s: ουδόλως τυχαίως, το New Values είναι το αγαπημένο του δισκίο όλων των εποχών.

 

 

 

Χωρίς τον Nikki Six, δεν υπάρχει η μπάντα. Απλά τα πράγματα. Μέτριος μπασίστας, αλλά ικανότατος συνθέτης. Παράγωγο της white trash Αμερικής κοινωνικώς, έφτιαξε ένα σπίτι-κομμούνα (κυριολεκτικά) στα τέλη των 1970s και στις αρχές των 1980s, απ' όπου πέρναγαν κάθε βράδυ όλα τα αλάνια, τα ποζέρια, οι χαρντροκάδες και οι παρίες του Λος Άντζελες. Από το σπίτι αυτό πήρε άλλωστε και το όνομα η μπάντα. Ο Sixx κανονίζει τα πάντα και συντονίζει τα πάντα στους Mötley Crüe και η γνώμη του σχεδόν μετράει για διπλή. Οι ψυχολόγοι θα έσκιζαν πάντως πολλά πτυχία αν τον ανέλυαν, λόγω των δεκάδων συνδρόμων που –όπως ομολογεί– κουβαλά, ένεκα της περίεργης φάσης της οικογένειάς του. Έχει όμως το αμερικάνικο πρότυπο της επιβίωσης κολλημένο ως Σύνταγμα στο κούτελό του· και τον βοήθησε αυτό τον μπαγάσα. 

 

 

Χωρίς τον Sixx δεν υπάρχει η μπάντα, αλλά χωρίς τον Neil δεν υπάρχουν οι Crüe, όπως αποδείχθηκε όταν πήρε τη θέση του, για έναν δίσκο κι ένα ΕΡ (1994), ο θα-ήθελα-να-παίζω-grunge John Corabi. Ο Neil είναι άλλωστε κι ένας λόγος για να κολλήσεις με τους Crüe: χαρακτηριστική φωνή στα ψηλά, ατομιστής αν όχι αριβιστής, δεσποτικός και ντίβα, κολλητός του Nicolas Cage και του Mel Gibson, είναι στα σίγουρα αντιπαθητικός, είναι όμως και η πεμπτουσία του βιωματικού χαρντ ροκ. Κόπιαρε με την άδεια του ίδιου του David Lee Roth το είδωλό του κι έφτιαξε ένα στυλ που πολλοί μιμηθήκαν, αλλά κανείς δεν αγάπησε στο πρωτότυπο, λόγω του ξινού του χαρακτήρα. Οι οπαδοί, πάντως, τον θέλουν/θέλουμε πάντα εκεί: είναι η σημαία της μπάντας. 

 

{youtube}3WAZ60xA9wo{/youtube}

 

 

Παιδί της μεσαίας τάξης, με πατέρα στην αεροπορία και μάνα Ελληνίδα, σταρ Ελλάς παρακαλώ κατά τη δεκαετία του 1950, ονόματι Βασιλική Παπαδημητρίου. Κάποια στιγμή έμαθε να παίζει και κάτι πέρα από mid-tempo, ακόμα ωστόσο ανατριχιάζουμε από τις λάθος κόντρες στο "Girls Girls Girls". Με τα χρόνια έγινε ένας φοβερά σταθερός ντράμερ, ο οποίος μπορεί να στερείται φαντασίας, αναπλήρωσε όμως τα πάντα με τα περίφημα ανεγειρόμενα άνωθεν του κοινού ντραμς του. Θέαμα είπαμε ότι είναι οι Crüe, σωστά; Απίστευτα ενοχικός και ανασφαλής (το λένε όλοι στο γκρουπ) και μουλάρι στις αποφάσεις του –θετικές ή αρνητικές, είτε για το συγκρότημα, είτε για τα προσωπικά του. Ματαιόδοξος επίσης του κερατά (και όχι λιγότερο από τους Sixx και Neil), είναι από την άλλη εκείνος με τα περισσότερα διαφορετικά ακούσματα, τα οποία και κατάφερε μάλιστα να πέρασει στα 1990s πάρα πολύ μέσα στις παραγωγές των δίσκων. 

 

 

Όταν βρισκόμουν στην εφηβεία και τον βλέπαμε με τη φίλη μου που είχε αγοράσει το Shout At The Devil (1983), δήλωνα σίγουρος ότι είναι ο πλέον τελειωμένος και στα όρια του διαβολικού από τους Crüe. Αλλά πρόκειται για τελείως λάθος άποψη. Είναι κατ' αρχήν ο καλύτερος μουσικός εκεί μέσα. Οι μπλουζ περιοχές του έφεραν τη διαφορετικότητα πάνω στα χαρντ ροκ ακούσματα του Sixx και έκαναν σήμα κατατεθέν τα σόλο του. Έχει κόλλημα με τους εξωγήινους, δεν έπαιρνε ναρκωτικά ποτέ μα έπινε τον άμπακο, ζούσε ήσυχα ακόμα και στις τουρνέ και τα τελευταία χρόνια προσβλήθηκε δυστυχώς από μια σπάνια πάθηση της σπονδυλικής στήλης, με αποτέλεσμα να έχει πρόβλημα στο να στέκεται εύκολα όρθιος: έχει χάσει 14 εκατοστά από το ύψος του... Η πλέον συμπαθής φιγούρα του γκρουπ. 

 

 

 

Με όλους και κυρίως μεταξύ τους. Παντού. Σε συναυλίες με οπαδούς, αλλά και στα παρασκήνια· σε αεροδρόμια με άπερκατ και κροσέ να υπερίπτανται στα πρόσωπα του Tommy και του Neil. Έχουν δαγκώσει τον Eddie Van Halen, έχουν παίξει μπουνιές με τους AC/DC, ο Bruce Dickinson τους καλούσε συνεχώς σε μονομαχία επειδή το έκαναν με την παλαιή κυρία του, ήθελαν να παίξουν ξύλο και με τους Whitesnake (τους οποίους σιχαίνονταν), όπως και με ηχολήπτες, με φωτιστές επί σκηνής και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων για τα βιντεοκλίπ τους. Μόνο με τον Ozzy και με τη γυναίκα του δεν τα έχουν βάλει. Κι αυτό επειδή τον πρώτο τον σέβονταν και τη δεύτερη –το έχουν ομολογήσει οι ίδιοι– τη φοβούνται.

 

 

Πρωταθλητής είναι ο Neil, όπως πιστοποιούν οι υπόλοιποι τρεις. Του αγίου κουτουπώματος το ανάγνωσμα δηλαδή.... Ο Neil εντωμεταξύ πιθανόν πάσχει από πριαπισμό (αν και ο ίδιος δεν το παραδέχεται), όπως και πάλι λένε οι συνοδοιπόροι του. Τα κορίτσια παρέλασαν πάντως ως στρατιές στην Κόκκινη Πλατεία από τα καμαρίνια και τα δωμάτια των Mötley Crüe. Το αποκορύφωμα –αλλά και η συνειδητοποίηση, συνάμα, του πόσο χαμηλά έπεσαν– ήταν όταν τηλεφώνησαν στη μητέρα κοπέλας την οποία είχαν γυμνή σε δωμάτιό τους, με το ακουστικό της συσκευής στο αιδοίο της, ώστε να ακούνε τη φωνή της έρμης μάνας μέσα από την ηχώ του κόλπου της κορασίδας. Θα σας το θέσω και κάπως αλλιώς: ο Nikki Sixx την έπεσε κάποτε στη μάνα του Tommy. Ο Tommy και ο πατέρας του το έμαθαν σχεδόν αμέσως και ο πρώτος γέλαγε ολόκληρο απόγευμα, ενώ ο δεύτερος είπε «Αν είσαι μάγκας και τα καταφέρεις, είναι δικιά σου». Το ότι ο Sixx δεν τα κατάφερε, πραγματικά δεν έχει μεγάλη σημασία…

 

 

 

Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι, όταν οι Metallica άκουσαν το Dr. Feelgood (1989), έπαθαν ό,τι και ο Bono με το mastering των Def Leppard. Γι αυτό και πήραν ευθύς αμέσως τον Bob Rock να τους φτιάξει το Black Album. Οι πωλήσεις των  Mötley Crüe παραμένουν σταθερές ακόμη και σήμερα και μάλιστα μετά από εξοντωτική μάχη με την Electra πήραν τα δικαιώματα της μουσικής τους υπό την εποπτεία τους και τώρα πια τα βγάζουν όλα από τη δική τους Motley Records (και τις επανεκδόσεις των παλαιότερων άλμπουμ). Το δε merchandize τους παραδίδει σεμινάρια εδώ και πάρα πολλά χρόνια στα χρηματιστήρια της μουσικής βιομηχανίας, μιας και θεωρούνται από τους επινοητές του κόλπου: διόλου τυχαία, υπάρχουν ακόμα και άρθρα στον οικονομικό τύπο τα οποία τους αποδίδουν τα σχετικά εύσημα!

 

 

Τι εννοείτε; Μάλλον ποια ΔΕΝ πήραν... Θεωρητικά η Κολομβία και το Αφγανιστάν θα πρέπει να είχαν ξεχωριστά εργοστάσια για να καλύπτουν τις ανάγκες τους.

 

 

Ως κορυφαίες της καριέρας τους θα πρέπει να θεωρηθούν οι εξής δύο: η Dr. Feelgood μεταξύ του Οκτώβρη του 1989 και του Αυγούστου του 1990, όταν κι έπαιξαν σε 12 χώρες για παραπάνω από 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους. Όπως λένε και οι ίδιοι, το σχοινοτενές πρόγραμμα είχε κάνει τη μπάντα σιδερένια σε επίπεδο απόδοσης, ενώ την ίδια στιγμή η συναυλιακή τους πείρα έδωσε την ευκαιρία να δημιουργήσουν ένα μοναδικό θέαμα. Η δεύτερη είναι η περίφημη Carnival Of Souls τουρνέ, η οποία έλαβε χώρα μεταξύ 2005 και 2006. Ανανεωμένοι μετά τη λήξη των μεταξύ τους εχθροπραξιών, έφτιαξαν τότε ένα σόου απίστευτης θεατρικότητας, που (κυριολεκτικά) πέταγε φλόγες και γυναικεία οπίσθια από παντού.

 

 

 

Ατομισμός-Βερμπαλισμός-Νίκη-Ήττα-Επιβίωση. Αν διαβάσει κάποιος το καταπληκτικό Dirt που εκδόθηκε το 2001 υπό την επίβλεψη και γραφή τους, θα λάβει μέσα από τις ιστορίες τους όλα τα παραπάνω, χωρίς καμία χρονολογική σειρά: όλα ανακατεμένα και σε όλα τα στάδια της πορείας τους. Χαμένα αδέλφια (Sixx), πατεράδες που ποτέ δεν δέθηκαν με τα παιδιά τους (Sixx και πάλι), παιδιά τα οποία έφυγαν με τραγικό τρόπο (Neil), διαζύγια (όλοι), φυλακή (Neil & Lee), εξανεμισμένες περιουσίες (Mars), εθισμοί (όλοι πλην του Mars), χρόνιες αρρώστιες (Mars, βλέπε και παραπάνω), δολοφονίες εξ αμελείας (Neil στην περίπτωση της Πόρσε του, η οποία πήγε και καρφώθηκε σκοτώνοντας τον ντράμερ των Hanoi Rocks, Razzle, που βρισκόταν στη θέση του συνοδηγού), διαλύσεις της μπάντας και επανασυνδέσεις (η δεκαετία του 1990 είναι γεμάτη σπασμένα τζάμια σε στούντιο και πορείες δικηγόρων από το σπίτι του ενός προς τα άλλα). 

 

Οι Mötley Crüe είναι μία από τις πλέον χαρακτηριστικές αμερικάνικες μπάντες σε επίπεδο φιλοσοφίας: υλιστές, σημαιοφόροι του άμεσου και ουχί του σοφιστικέ, με πίστη ότι το σύστημα σε ανταμείβει μόνο αν δουλέψεις (κι έχουν δουλέψει, όσο κι αν κάτι τέτοιο φαίνεται να αντιτίθεται στη saga τους), απόλυτοι εκφραστές του μόνο-με-το-αμάξι-έχει-αξία-η-ζωή, σεξιστές και σωβινιστές. Κάποτε μάλιστα, όταν παιδεύονταν για τον τίτλο του Girls, Girls, Girls (1987), δήλωσαν πως «αυτό που κάνουμε είναι να καβαλάμε μοτοσυκλέτες, να πίνουμε και να πηγαίνουμε σε στριπτιζάδικα και να παίζουμε ροκ εν ρολ. Κάπως έτσι πρέπει να ονομαστεί ο δίσκος». Η λύση τελικώς ήταν ακόμα πιο απλή και από μια τόσο αφοπλιστική παραδοχή…

 

 

 

*Κρατά τα φούξια φουλάρια και πέρασέ τα κληρονομιά στον γιο και στην κόρη σου, γιατί το glam δεν θα πεθάνει ποτέ (true story)

 

*Βάλε Mötley Crüe στο πάρτυ, σε προχωρημένη ώρα, όταν πια θα έχουν φύγει οι ποστροκάδες για να γλιτώσεις τη γκρίνια τους (μην ανησυχείς, οι ίντιδες τους γουστάρουν –επίσης true story)

 

*Βάζε τα γέλια κάθε φορά που οι μεταλλάδες κουνάνε με αηδία το στόμα στο άκουσμά τους και έχε πρόχειρη μια φωτογραφία με τα ρούχα των Priest στα 1980s, τότε που ντύνονταν με τα ίδια πριτσίνια. Κράτα επίσης, στα favourites της ταμπλέτας σου, τις δηλώσεις του Ozzy για το πόσο τους γουστάρει.

 

Και κάνε σεξ

Για πάντα

Και την ώρα που οργάζεσαι ρίξε μια ματιά στο κάδρο του Vince Neil που υπάρχει στον τοίχο δεξιά σου (true story κι αυτό) και πες «Ευλόγησον Δέσποτα». 

Τα κατάφερες. 

Είσαι τελειωμένος, σαν κι αυτούς…