Ο Irvine Welsh δεν εγκατέλειψε το κτίριο. Τελειώνοντας το Skagboys (εκδόσεις ΟΞΥ) είσαι απολύτως σίγουρος γι’ αυτό. Η underground μούσα που έδειχνε να τον αποχωρίζεται σταδιακά από το δεύτερο μισό των ‘00s κι έπειτα, όταν μετακόμισε στις ΗΠΑ και μπλέχθηκε όλο και πιο πολύ με το σινεμά και τις υπόλοιπες – παράλληλες της συγγραφικής – δραστηριότητές του, επέστρεψε. Κινείται ακόμα δεξιοτεχνικά στο περιθώριο και δεν έχει μαλακώσει καθόλου, το οπλο του είναι πάντα γεμάτο και το χιούμορ του ενοχλητικά καυστικό. Για λίγο, οι σπονδυλωτές ιστορίες και τα αστυνομικά δράματα επί αμερικάνικου εδάφους μένουν στην άκρη και το σκηνικό γίνεται απόλυτα γνώριμο. Λιθ, Εδιμβούργο, αρχές της δεκαετίας του ’80, η παρουσία της Θάτσερ απολύτως σιδηρά να εξαϋλώνει την εργατική τάξη και οι αγαπημένοι ήρωες Ρέντον, Αρρωστάκι, Σπαντ και σια να εξελίσσονται σε skagboys. Σε πρεζάκια, δηλαδή.
Στην πρόσφατη συνέντευξη του στον Παναγιώτη Μένεγο για το Popaganda.gr υπήρξε ιδιαίτερα αιχμηρός και διασκεδαστικός, μιλώντας για τα βιβλία του, για τα ναρκωτικά, για την Θάτσερ και για το τι θέλει να λένε οι άλλοι για το έργο του όταν αυτός θα έχει πεθάνει....
«Εγώ απλά ήθελα να γράψω ένα βιβλίο για τα ‘80s που ήταν μια πολύ καθοριστική δεκαετία για τη Μεγάλη Βρετανία. Είναι η δεκαετία που μας έφτασε στη θέση που είμαστε σήμερα με την κυριαρχία μια νεοφιλελεύθερης, διακρατικής ελίτ που απομυζά τη ζωή από κάθε κοινότητα. Είναι οι επιλογές που κάναμε στα ‘80s που μας οδήγησαν εδώ».
«Δε νομίζω ότι μπορείς να γράψεις κάτι καλό και χρήσιμο με το μάτι στο ταμείο. Οι χαρακτήρες είναι σαν εργαλεία, διαλέγεις τα καλύτερα για την ιστορία που θες να διηγηθείς. Από την στιγμή, βέβαια, που ολοκληρώνεται η συγγραφή, αρχίζει ένα άλλο έργο. Γίνεσαι μέρος μια ομάδας που προωθεί και πουλά το βιβλίο, αναζητώντας όλο και περισσότερους αναγνώστες και δεν είναι και πολύ έξυπνο να παριστάνεις ότι κάνεις κάτι άλλο».
«Νομίζω ότι το άσβεστο μίσος για την Θάτσερ βασιζόταν σε κάτι παραπάνω από την οικονομική πολιτική της ή το γεγονός ότι ήταν μια γυναίκα μόνη σε έναν κόσμο αντρών. Είχε κυρίως να κάνει με την σκληρότητα και την αδιαφορία της. Πιστεύω ότι ο κόσμος ένιωθε υποσυνείδητα ότι ήταν ικανή να προστατεύσει ή να συνωμοτήσει ακόμα και υπέρ κατά συρροή παιδόφιλων. Φυσικά, δεν το λέω τυχαία, αναφέρομαι στις πρόσφατες συνεχείς αποκαλύψεις του βρετανικού τύπου για το κύκλωμα παιδεραστίας που δρούσε εν γνώση της και στο οποίο ήταν ανακατεμένοι και υπουργοί της».
«Έχει ένα πλεονέκτημα η Ελλάδα και αυτό είναι το γεγονός ότι η δική της περίπτωση εντάσσεται στην παγκόσμια μάχη ενάντια σε αυτήν την υπερεθνική απαξιωμένη ελίτ που έλεγα και πριν. Έχω την εντύπωση ότι, σε αυτό το πεδίο, αυτήν την στιγμή συμβαίνει μια μεγάλη μετάβαση της παγκόσμιας συνείδησης. Όλο και περισσότερος κόσμος καταλαβαίνει με ποιους έχει να κάνει».
«Από την Ελλάδα μπορώ να θυμηθώ σίγουρα ότι δεν είχε συμπέσει η παρουσία μου με την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, ότι μόλις είχε τελειώσει το μετρό και ότι γνώρισα μερικούς πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους σε μπαρ και κλαμπ, ως συνήθως (σ.σ. μάλλον δεν τα θυμάται και πολύ καλά, αλλά όπως και να ‘χει ένας τρίτος ρόλος στο Skagboys είναι ο Αντρέας, ξενοδόχος στο Λονδίνο που κάνει βρώμικες δουλειές παρέα με το Αρρωστάκι)»
«Δε δίνω δεκάρα για το πώς θα αντιλαμβάνονται το έργο μου όταν την κάνω. Αλλά πριν την κάνω, δε θέλω να αφήσω μισές δουλειές».
«Πολλοί Αμερικάνοι δε γελάνε καν, απλά λένε για κάτι “that’s funny”. Καταλαβαίνουν περισσότερο την ειρωνεία, αλλά όχι ως τρόπο ζωής, περισσότερο την αντιλαμβάνονται σαν μια διανοοουμενίστικη κατασκευή. Και βέβαια, τα σπορ είναι πολύ διαφορετικά».
Για ολόκληρη την συνέντευξη κάνε κλικ εδώ.
Τα βιβλία του Irvine Welsh κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΟΞΥ που μόλις κυκλοφόρησαν και μια επετειακή επανέκδοση του Trainspotting (σε νέα μετάφραση του Θάνου Καραγιαννόπουλου)
