 |
Μια γρήγορη ματιά στα κομμάτια που απαρτίζουν τούτη τη συλλογή με τις "μεγαλύτερες επιτυχίες" των Manic Street Preachers μας πείθει ότι πρόκειται για μια από τις περιπτώσεις εκείνες όπου το προϊόν ανταποκρίνεται πλήρως στις προδιαγραφές που αναφέρονται λεπτομερώς στη συσκευασία. Επιβεβαιώνονται μάλιστα και εντός της, αφού δίπλα σε κάθε κομμάτι αναφέρεται και η θέση που κατέκτησε στους Βρετανικούς πίνακες επιτυχιών: το "Motown Junk" δεν ανέβηκε επάνω απ' το νούμερο 94, το "A Design For Life" "σκάλωσε" στο νούμερο 2 ενώ την κορυφή κατέκτησαν θριαμβευτικά το "If You Tolerate This Your Children Will Be Next" και το "The Masses Against The Classes". Το φλέρτ δε με την πρώτη δεκάδα ήταν διαρκές και είχε τις σύντομες περιπέτειές του ανάμεσα στις δύο πλευρές…
 |
Είναι κακό, θα μου πείτε, να είναι επιτυχημένος κανείς και να βλέπει τα τραγούδια του να κοσμούν τα charts; Όχι, κάθε άλλο, είναι μάλιστα η επιβράβευση για μια συνεπή κάποιες φορές πορεία και το σήμα για εκ νέου αναζητήσεις.
Είναι όμως αστείο να αποτελεί τη βάση για να ιδωθεί μια μουσική πορεία σαν κι αυτή των Manic Street Preachers. Ειδικά αυτών. Γιατί δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πόσα είχαν υποσχεθεί να κάνουν όταν έκαναν τις πρώτες τους εμφανίσεις και έδωσαν τις πρώτες τους συνεντεύξεις και πόσο λίγα απ' αυτά τελικά πραγματοποίησαν. Θα λέγαμε ότι ελάχιστα συγκροτήματα έκαναν τόσες μαζικές παραχωρήσεις στην πορεία τους απ' τα όσα είχαν αρχικά ξεκινήσει να κάνουν, ακριβώς επειδή κανείς άλλος δεν είχε υποσχεθεί τόσα πολλά!
 |
Αναγνωρίζουμε ότι είχαν την ατυχία να χάσουν σχετικά νωρίς τον πνευματικό ηγέτη τους [και μην πεταχτεί κανένας εξυπνάκιας και πει ότι ο Nicky Wire ήταν ισότιμος στιχουργός, σε ποσότητα και ποιότητα, με τον Richey James γιατί πολύ απλά δεν το(ν) πιστεύω!], ο οποίος έχω την εντύπωση ότι την έκανε νωρίς γιατί αντιλήφθηκε σχετικά γρήγορα ότι τα έβαλε με κάτι μεγαλύτερο από εκείνον. Διατήρησαν κάποια επαναστατικά προσχήματα στην εικόνα τους (τσιτάτα από αναγνωρισμένα και ανατρεπτικά μυαλά στα εξώφυλλα των δίσκων, πολιτικές απόψεις σε ορισμένα απ' τα τραγούδια τους), αλλά από εκεί και πέρα, κινήθηκαν σύμφωνα με τους προκαθορισμένους κανόνες του μάρκετινγκ. Ακόμη και η πολυδιαφημισμένη συναυλία τους στην Κούβα και η συνάντησή τους με τον Φιντέλ Κάστρο δεν ήταν παρά ένα ευφυές τρυκ προώθησης. Ας μου αποδείξει κάποιος ότι έχει μεγάλες διαφορές με τη συναυλία των Wham στην Κίνα, το πρώτο Δυτικό σχήμα που έπαιξε εκεί (μην φρικάρεις, γράψε μου!).
 |
Τουλάχιστον ο τομέας στον οποίο αναγνωρίζουμε ότι δεν έκαναν ιδιαίτερες παραχωρήσεις ήταν ο μουσικός, όχι μεγάλες για να είμαστε περισσότερο ακριβείς. Σίγουρα μαλάκωσαν τον ήχο τους, κανείς όμως δεν μπορεί να πει ότι δεν υπήρξαν πάντοτε αξιοπρεπείς έως εκπληκτικοί (για τα άκρα τα οποία καταλάμβαναν, απτότερο παράδειγμα είναι ο τραγουδιστής τους James Dean Bradfield: απ' τη μία μεγαλουργούσε με τα φωνητικά του στο "Lopez" των 808 State κι απ' την άλλη έγραφε μέτρια τραγούδια για την Kylie Minogue!). Ειδικά το άλμπουμ "Everything Must Go" ήταν ένα υπόδειγμα υπέρβασης μιας δύσκολης, σχεδόν καταστροφικής στιγμής όπως ήταν η εξαφάνιση του Richey Edwards. Κι ας μην μπούμε ξανά στην κουβέντα για το αν θα έπρεπε μετά απ' αυτό να συνεχίσουν, κατά τη γνώμη μας καλά έκαναν και συνέχισαν και μας έδωσαν ακόμη περισσότερα σπουδαία τραγούδια.
  |
Ορισμένα απ' αυτά τα τραγούδια θα βρείτε στο "Forever Delayed" μαζί με κάποια παλιότερα, σε μια συλλογή με όλα όσα περιμένετε να ακούσετε και μόνο αυτά. Με άλλα λόγια, δεν πάρθηκε κανένα ρίσκο στην επιλογή του υλικού, για να μην ενοχληθεί κανείς, όπως διάβαζα κάπου, την ώρα που την ακούει στο αυτοκίνητό του γυρνώντας απ' τη δουλειά.
 |
Κι όσο κι αν πρόκειται για "Greatest Hits" δίσκο, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα αν συμπεριλαμβανόταν και κάτι περισσότερο προβοκατόρικο σαν επιλογή. Θέλω να πω, μόνο το "Faster" από το "The Holy Bible" (ένα από τα 10 καλύτερα άλμπουμ των '90ς για τον γράφοντα); Γιατί μόνο σινγκλ; (Και που είναι το "Let Robeson Sing";) Δεν υπήρχε lp track να παρεισφρήσει εδώ μέσα; Ούτε ένα b side; (για όνομα του Θεού, γιατί παραμένει το "Black Holes For The Young" θαμμένο στο σινγκλ του "Tsunami";). Επιτυχίες, επιτυχίες, δύο συμπαθέστατα καινούργια κομμάτια ("There By The Grace Of God" και "Door To The River")κι ένα bonus cd γεμάτο με ρεμίξ που έχουν κάνει άλλοι στους Manics (από Chemical Brothers και Stereolab μέχρι Cornelius και Avalanches διαμέσω Massive Attack, David Holmes και Ian Brown).
 |
Τελειώνοντας, δεν θα ήθελα να παρεξηγηθώ: τους Manics τους λατρεύω και όλα αυτά μου θύμισαν τόσα πολλά (κορυφαία ανάμνηση η φορά που τους είδα live, αφού πριν παρακολούθησα το soundcheck πέντε μέτρα απ' τον ντράμερ Sean Moore. Πως γλύτωσα τη λιποθυμία δεν θυμάμαι!). Απλά είναι κάποια πράγματα που σου χτυπάνε τόσο άσχημα, ώστε δεν μπορείς να τα παραβλέψεις, όσο κι αν αγαπάς το όνομά τους. Θέλετε να σας πείσω ακόμη περισσότερο; Η συλλογή δεν περιέχει κομμάτι με τίτλο "Forever Delayed". Αυτό μπορείτε να το αποκτήσετε στο προσεχές μέλλον, όταν θα κυκλοφορήσει αυτόνομα σαν σινγκλ…
