Σήμερα κυκλοφορεί το έβδομο στουντιακό πόνημα της παρέας του Brian Molko και, με αυτήν την αφορμή, η παρέα του Sonik και του Avopolis φρόντισε να καλύψει το θέμα από όλες τις πλευρές: κριτική του Loud Like Love στις σημερινές μας ανανεώσεις, συνέντευξη του Steven Forrest στο καινούριο τεύχος του Sonik, συλλεκτικό βινύλιο του νέου τους single “Too Many Friends” στην ίδια έκδοση, συν το άρθρο το οποίο έχετε ήδη ξεκινήσει να διαβάζετε.
Επειδή όμως μία ακόμα στεγνή και τυποποιημένη παρουσίαση της καριέρας των Placebo θα ήταν αναμενόμενη –και μεταξύ μας όχι και τόσο ενδιαφέρουσα– αποφάσισα να πραγματευτώ την επίδραση των τραγουδιών και των δίσκων τους σε έναν άνδρα που βρίσκεται ηλικιακά σε απόσταση βολής από τα πρώτα -άντα. Αν λοιπόν βλέπετε το συγκεκριμένο ορόσημο να έρχεται ή, αντίστοιχα, αν η μορφή του σχηματίζεται στον καθρέφτη του αυτοκινήτου της ζωής σας, ετοιμαστείτε να διαβάσετε μια προσωπική εξιστόρηση, που ίσως και να πλησιάζει σε σημεία τις δικές σας εμπειρίες.
Μεταφερόμαστε νοητά πίσω στο 1996: αν συγκαταλέγεστε στο ηλικιακό γκρουπ που συζητάμε, συνεπάγεται ότι είναι σχολικό έτος. Τα δύο πρώτα singles των Βρετανών (το “Bruise Pristine” και το “Come Home”) δημιουργούν ντόρο στο Νησί, αλλά οι Placebo δεν έχουν καν ακουστεί σαν όνομα στα αυτιά ενός σχολιαρόπαιδου που ανακαλύπτει ακόμα τον μουσικό κόσμο κι έχει έτσι να ασχοληθεί με πολύ πιο βασικά πράγματα από ένα ανερχόμενο συγκρότημα στο Λονδίνο.
{youtube width="480" height="300"}v6XhoHTDFSM{/youtube}
Οι Placebo τραβούν μεγαλύτερη προσοχή όταν εντάσσονται στο δυναμικό της Virgin, με αποκορύφωμα τη κυκλοφορία του ομώνυμου ντεμπούτο τους (Ιούλιος 1996): μια ισχυρή δόση από εφηβικό ροκ, με κιθάρες που πυροβολούν όποτε βρουν την ευκαιρία, ξυραφιαστές παραμορφώσεις πίσω από τις οποίες γίνεται όμως εμφανές πως αναπνέει μια ποπ φλέβα και επιλεγμένες μεν, πραγματικά όμορφες δε μελωδικές στιγμές. Και, ασφαλώς, το αμφισεξουαλικό λουκ του Brian Molko –που τουλάχιστον τότε προκαλούσε– αλλά κι ένα σύνολο 10 συνθέσεων οι οποίες δεν άφηναν περιθώρια αμφισβήτησης: οι Placebo είχαν κάνει το πρώτο δισκογραφικό βήμα με το δεξί, αφήνοντας υποσχέσεις για ακόμα καλύτερη συνέχεια.
{youtube width="480" height="300"}ThNfrNGdgxs{/youtube}
Η γνωριμία μου με το συγκρότημα οφείλεται σε έναν συμμαθητή, ο οποίος μου πάσαρε το Placebo μιλώντας ασταμάτητα γι' αυτούς επί εβδομάδες. Ήταν τέτοια δε η αγάπη του, ώστε είχε ήδη ξεκινήσει να συλλέγει τα singles τους, κάτι που σήμαινε ότι μου δινόταν η ευκαιρία να ακούω οτιδήποτε b-side ηχογραφούσαν (το YouTube δεν είχε λύσει ακόμα τα χέρια μας), τουλάχιστον για την περίοδο των πρώτων τριών άλμπουμ, καθώς έπειτα έχασα τα ίχνη του εν λόγω συμμαθητή. Ορισμένα από αυτά τα b-sides παρουσίαζαν ενδιαφέρον (βλέπε "Oxygen Thief", "Then The Clouds Will Open For Me", "Hare Krishna", "Mars Landing Party", "Bubblegun", "Leeloo" κτλ.), αλλά ορθώς παρέμειναν στη σκιά των βασικών singles. Υπήρχαν όμως και στιγμές μεγαλύτερων αξιώσεων ("Waiting For The Son Of Man", "Ion", "Hug Bubble", "H K Farewell" και φυσικά το "Slackerbitch"), οι οποίες έδειχναν ότι ήδη από τότε υπήρχαν οι βάσεις για μια συλλογή με b-sides, σαν κι εκείνη που πραγματώθηκε τελικά το 2009.
{youtube width="480" height="300"}M0wQlB_TYmo{/youtube}
Στο μεταξύ το συγκρότημα περιόδευε, κέρδιζε νέους φίλους και ετοιμαζόταν να ξαμολήσει τον δεύτερο δίσκο, Without You I'm Nothing (1998). Το “Pure Morning” προετοίμασε το έδαφος, εισβάλλοντας στις playlists του MTV, ενώ η συμμετοχή σε δύο soundtracks έβαλε τους Placebo σε ακόμα περισσότερα σπίτια και στόματα, χάρη στη διασκευή στο “20th Century Boy” των T.Rex (από το Velvet Goldmine) και βέβαια στο “Every You Every Me” (από το Cruel Intention). Δεν ξεχνιέται εκείνη η Sarah Michelle Gellar στο βιντεοκλίπ!
{youtube width="480" height="300"}OMaycNcPsHI{/youtube}
Όταν δε ανακοινώθηκε πως στη single version του "Without You I'm Nothing" θα συμμετείχε ο David Bowie, απόκτησαν και την αναγνώριση ενός από τους μεγαλύτερους αστέρες της ροκ σόου μπιζ, ο οποίος μάλιστα τύγχανε να συγκαταλέγεται στα είδωλά τους.
{youtube width="480" height="300"}c14qMbmP9eg{/youtube}
Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας (είπαμε, διαθέτει προσωπικό χαρακτήρα το γραπτό) είναι πως το “Brick Shithouse” αποτέλεσε το επίσημο τραγούδι των μαντάτων της επιτυχίας στις πανελλήνιες για τον γράφοντα. Αν και οι γείτονες σίγουρα δεν το εκτίμησαν όσο εγώ εκείνη την ημέρα...
{youtube width="480" height="300"}OLFuAQ0PTgY{/youtube}
Τα χρόνια περνούσαν, οι Placebo συγκαταλέγονταν πλέον στα μεγάλα ονόματα της κιθαριστικής μουσικής, αλλά αφενός η καταιγίδα του nu metal, αφετέρου ο big beat ήχος, δεν τους άφησαν ασυγκίνητους. Στο Black Market Music (2000) συναντάμε έτσι τραγούδια επηρεασμένα μεν από τα δύο παραπάνω είδη, τα “Spite & Malice” και “Taste In Men”, προσαρμοσμένα δε στον ήχο της μπάντας. Το σύνολο ωστόσο του δίσκου παρουσίαζε ανισότητες, καθώς μοιραζόταν σε αδιάφορα κομμάτια και σε δυνατές στιγμές όπως τα "Slave To The Wage", "Days Before You Came" και "Special K", οι οποίες άφησαν μακροπρόθεσμα γλυκιά γεύση στο κοινό των Βρετανών. Επιβεβαιώνοντας το ρητό που θέλει στο τέλος να μένουν μόνο τα ευχάριστα...
{youtube width="480" height="300"}5QML71sBu1E{/youtube}
Με τις περιοδείες οι οποίες ακολούθησαν, δεν είναι περιέργο που ο επόμενος δίσκος ήρθε τρία χρόνια μετά. Το ημερολόγιο γράφει λοιπόν 2003, οι αφανείς ήρωες του άρθρου που σήμερα γυροφέρνουν τα τριάντα σουλατσάρανε στα αμφιθέατρα και στις αίθουσες των σχολών τους και το Sleeping With Ghosts έρχεται να αποτελέσει ηχητικό κομμάτι εκείνης της καθημερινότητας. Έχουν γίνει κι ένα από τα καθιερωμένα πλέον ονόματα οι Placebo, οπότε κάθε καινούριος δίσκος λειτουργεί και ως εύκολο σημείο εκκίνησης συζήτησης με άτομα του αντίθετου φύλου... Στα της μουσικής πάντως, το τέταρτο αυτό άλμπουμ εγκατέλειψε τις όποιες τάσεις πειραματισμού και σηματοδότησε την πρόθεση του γκρουπ να μείνει σταθερό στα όσα το έκαναν γνωστό, βολευόμενο στα κεκτημένα. Παρ' όλα αυτά, μαζί με τη δημιουργική στασιμότητα, επιβεβαιώθηκε ξανά και η ικανότητά τους να γράφουν τραγούδια καλοστεκούμενα και άμεσα προσβάσιμα στο ευρύ κοινό.
{youtube width="480" height="300"}FOBeubfr-xY{/youtube}
Μέσα στο 2003 κυκλοφόρησε και η συλλογή Covers, όπου συγκεντρώθηκαν όλες οι διασκευές τους, ενώ έναν χρόνο μετά ήρθε και η σειρά ενός best of, με «δόλωμα» τρία νέα τραγούδια, το ένα εκ των οποίων ("Twenty Years") κατέληξε να συγκαταλέγεται στα γνωστότερά τους.
{youtube width="480" height="300"}3hTFcwdyWX4{/youtube}
Ο καιρός περνάει, οι σχολές τελειώνουν, η μητέρα πατρίδα καλεί τα παιδιά της και οι Placebo κυκλοφορούν το Meds, την άνοιξη του 2006. Η συνταγή παραμένει ίδια, το αποτέλεσμα προκύπτει ηχητικά προβλέψιμο και πάλι όμως υπήρξαν τραγούδια με γνώριμες αρετές, τα οποία μπορεί να μην έφεραν νέους φίλους στις τάξεις της μπάντας, μα διατήρησαν ακέραια και ευχαριστημένη την –ήδη μεγάλη– οπαδική βάση.
{youtube width="480" height="300"}WO9ewCO7TYI{/youtube}
Αντιθέτως, το Battle For The Sun του 2009 επιχείρησε στροφή σε τραγούδια με πιο ανεβαστικό χαρακτήρα, κάτι που αναζωογόνησε τους Placebo και κέντρισε λίγο παραπάνω την περιέργεια του casual μουσικόφιλου (μιας και οι οπαδοί θα ακούγανε τον δίσκο όπως και να είχε). Όσο για τους πρωταγωνιστές μας, άλλοι τους εγκατέλειψαν μαζί με οτιδήποτε εφηβικό (ορισμένοι μάλιστα εγκατέλειψαν και το ροκ γενικότερα...), άλλοι πλέον γνωρίζουν μόνο τα singles γιατί «έτσι πρέπει», άλλοι ¬–οι περισσότεροι– διατήρησαν περιστασιακή σχέση μαζί τους κι άλλοι παρέμειναν οπαδοί, περιμένοντας ακόμα τις νέες κυκλοφορίες τους, όπως τις πρώτες μέρες.
{youtube width="480" height="300"}3CUxVbcZdOg{/youtube}
Όλοι πάντως έχουμε να θυμόμαστε ότι οι πιο χαμηλότονες στιγμές τους αποτέλεσαν το soundtrack κάποιου εφηβικού χωρισμού, ενώ οι αντίστοιχες ανεβαστικές την ηχητική παρέα σε κάποια βραδινή μηχανοκίνητη βόλτα, με τα τζάμια κατεβασμένα και το volume στο τέρμα. Κι αντίστοιχα θυμόμαστε τις μέρες που βλέπαμε στο MTV τις μούρες του Brian Molko και του Stefan Olsdal, ίσως ένα «γερμανικό» σκοπέτο με μοναδική συντροφιά τον ήχο από τα τραγούδια των Βρετανών, εκείνη την αξεπέραστη παρθενική τους εμφάνιση στη χώρα μας –στο Rockwave του 1999, όταν έκλεψαν την παράσταση από τους Blur– ή τη λευκή περιβολή του Molko στο Rockwave του 2001 (που ήρθε να συμπληρώσει το κόκκινο φόρεμα της PJ Harvey), καθώς και την αρχοντική εμφάνιση εκείνης της ημέρας, με το κοινό να τους αποθεώνει. Και τις τόσες ακόμα στιγμές, βέβαια, των οποίων τα τραγούδια τους υπήρξαν μέρος.
{youtube width="480" height="300"}wrUgmJQ-cms{/youtube}
