Η ρήση και κρίση «Ο Elvis αξίζει μόνο στα χρόνια της Sun, άντε και στον πρώτο δίσκο της RCA επειδή εκεί υπάρχει το "Heartbreak Hotel"» δεικνύει τόση μισαλλοδοξία, όση και το να πεις ότι οι Stones δεν έβγαλαν καλό δίσκο εκτός του Sticky Fingers. Και όχι διότι υπάρχει η ανάγκη να αναδειχθούν 2-3 άλλοι δίσκοι του Elvis ως αξιόλογοι, ώστε να δικαιολογηθεί από τη μεριά των οπαδών το αφισιονάντο με τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη (όμοιο του δεν υπάρχει ούτε για αστείο ακόμα και όταν μιλάμε για τους Fab4 –που, παρεμπιπτόντως, παραμένουν με στοιχεία αντικείμενο των πιο άρρωστων συλλεκτών της υφηλίου).
Ο Elvis πράγματι μεγαλούργησε στα σινγκλάκια του στη Sun (1953/1955), προτιμώντας –κάτω βέβαια από την εποπτεία και τις ιδέες του Sam Phillips– αυτό το μοναδικό fusion, το οποίο μετέτρεψε τον σκληροπυρηνικό νέγρικο οδυρμό (μα συνάμα και πανηδονισμό) σε ένα κράμα γκρούβικο, ηλιοκαμένο από τα βουνά όπου αράζουν οι hillbillies. Δοθείσης της ευκαιρίας, ας σταματήσει και η έτερη –επίσης μισαλλόδοξη– άποψη ότι ο Elvis έκλεψε τους μαύρους καλλιτέχνες της εποχής: πρώτον, διότι κανείς από τους μπλουζίστες δεν υποστήριξε τόσα χρόνια κάτι τέτοιο και, δεύτερον, γιατί αν ακούσει κάποιος το πρωτότυπο "That's Alright" του Arthur Crudup (1946) θα καταλάβει πού ακριβώς έγινε η τομή στην ηχογράφηση του 1954. Τα υπόλοιπα είναι φτηνοί αριστερισμοί ή/και εστετισμοί ανθρώπων οι οποίοι αγνοούν πώς λειτουργεί η μουσική διαμέσου των αιώνων.
{youtube width="480" height="300"}Wls628UmVGM{/youtube}
Η αλήθεια είναι ότι ο Elvis, μέχρι και που πήγε στρατό (1958-1960), επαναπαύτηκε. Ουσιαστικά ανέβηκε στην κορυφή με τα σινγκλάκια της Sun, όπως και με τον πρώτο και καλό (αν και συντηρητικό σε σημεία του) δίσκο του στην RCA (Elvis Presley, 1956). Άμα όμως τη επιστροφή του από Γερμανία –όπου έκανε τη θητεία του και γνώρισε και την Priscilla Beaulieu, μελλοντική κυρία Presley, κόρη Αμερικανού στρατιωτικού– ένιωθε επιβεβλημένο να βγάλει έναν δίσκο που θα έδειχνε ότι ακόμα μπορούσε και να ροκάρει και να συγκινήσει. Και το έκανε.
Το μουσικό περιεχόμενο του Elvis Is Back! (1960) έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη συμβατικότητα του εξωφύλλου, όπου ο (εκ νέου) πολίτης Presley χαμογελά με το στραβό χείλος το οποίο τον έκανε διάσημο και που χρόνια αργότερα τον ανάγκασε –λόγω του ότι το είχε πια «φορέσει» σε μυριάδες περιστάσεις για φωτογραφήσεις και δημόσιες εμφανίσεις– να ειρωνευτεί τον ίδιο του τον εαυτό στο σπέσιαλ χριστουγεννιάτικο σόου του για το NBC. Έμπροσθεν μάλιστα εκατοντάδων οπαδών, οι οποίοι χαρακτηριστικά γελούν παραπάνω από το κανονικό σε εκείνο το σημείο, χαλαρωμένοι από το απομυθοποιητικό σχόλιο του ινδάλματός τους. Στα επόμενα βέβαια χρόνια ο Elvis άφησε ξανά στην άκρη τη λέξη δημιουργικότητα, μιας και τα τραγούδια ειδικά που ακούστηκαν στα soundtrack των ταινιών όπου πρωταγωνιστούσε δεν είχαν και πολλά να συνεισφέρουν: με εξαιρέσεις μόλις της μίας παλάμης σε αριθμό, παραμένουν δεύτερης αν όχι τρίτης διαλογής συνθέσεις.
Αλλά, όπως ξέρει καθείς που έχει φτάσει στο κατώφλι των 33, η συγκεκριμένη ηλικία αποτελεί νούμερο-σύμβολο για έναν άντρα: τα 33 χρόνια ακούγονται, ηχούν και βιώνονται ως κατώφλι περίσκεψης και αποφάσεων. Κάπου εκεί λοιπόν ο Elvis άλλαξε ρότα. Κι ενώ στην αρχή αυτή η αλλαγή απέφερε δημιουργικούς καρπούς, εντούτοις, συν τω χρόνω, έγινε κι εκείνη μια μανιέρα. Για την οποία ευθύνες δεν έφερε μόνο ο διαβόητος μάνατζέρ του, ο κυριολεκτικά αδυσώπητος Συνταγματάρχης Tom Parker, μα και ο ίδιος ο Elvis, εξ αιτίας του συντηρητισμού –ή και του αυτισμού ακόμα– που ενίοτε τον χαρακτήριζε σε όσες κινήσεις αφορούσαν στην καριέρα του.
Κάνοντας πάντως του κεφαλιού του τότε (στα 1968), ακούγοντας δηλαδή τον παραγωγό του NBC Steve Binder και όχι τον μάνατζέρ του, ο Elvis πραγματοποίησε στις 8 Δεκεμβρίου μια απαράμιλλη ροκ εμφάνιση στα πλαίσια του θαυμάσιου τηλεοπτικού προγράμματος Elvis –αυτού που έμεινε στην ιστορία ως το '68 Comeback Special (και πέρασε στη δισκογραφία ως τηλεοπτικό soundtrack, με το όνομα NBC-TV Special). Και στη συνέχεια έφτιαξε έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας του, το From Elvis In Memphis (Ιούνιος 1969). Κάπου εκεί όμως άνοιξε και ο κύκλος που έμελλε να κλείσει με τον θάνατό του.
{youtube width="480" height="300"}VXMnrhAD-z0{/youtube}
Εκείνος πάντως ο Αύγουστος υπήρξε κυριολεκτικά μαγικός για τον Elvis. Και εσωτερικά ήρεμος ήταν –όντας παντρεμένος με τη γυναίκα της ζωής του και έχοντας ήδη την κόρη του Lisa Marie στην αγκαλιά του– μα και τον κόσμο είδε να κλαίει από συγκίνηση από την πρώτη κιόλας στιγμή που πάτησε το σανίδι στο International Hotel του Λας Βέγκας, το απόγευμα της 31ης Ιουλίου, για μια σειρά 58 sold-out εμφανίσεων. «Είναι αυτός; αναρωτιέστε καθώς τον βλέπετε» έλεγε απευθυνόμενος στους θεατές, αυτοσαρκαζόμενος περί της χρόνιας συναυλιακής απουσίας του (από το 1961). Δεν υπήρχαν τότε χαρτοπετσέτες με τον ιδρώτα του να μοιράζονται σε ανοργασμικές κυρίες άνω των 50, δεν υπήρχαν φιλιά από τη σκηνή, δεν υπήρχαν μακροσκελή (και ενίοτε άνοστα) ανέκδοτα και στα σίγουρα δεν υπήρχαν υστερικά γέλια οφειλόμενα στα σπιντάκια που του παραχωρούσε ο συμπατριώτης μας ντόκτορ Νιχόπουλος. Υπήρχε απλώς μουσική και μια μπάντα η οποία σκότωνε με κάθε πενιά της, όσο αυτός απέδιδε με περίσσια χάρη και θαυμάσια απόδοση κλασικά ροκ κομμάτια και μπαλάντες της ύστερης περιόδου του, με εκπληκτική, διανθισμένη με χιούμορ σκηνική παρουσία.
Δεν ευσταθεί λοιπόν η άποψη ότι ο Elvis ήταν σκέτο καρναβάλι στο Λας Βέγκας. Και απόδειξη αποτελούν οι εκπληκτικές ηχογραφήσεις από το διήμερο 24-26 Αυγούστου, όπως καταγράφηκαν στον δίσκο From Memphis To Vegas/From Vegas To Memphis. Αν και είχα, εννοείται, τα σινγκλάκια στη Sun, ήταν με την αγορά του εν λόγω βινυλίου πριν από 25 χρόνια που εισήλθα στην πανστρατιά των die hard Elvis fans. Γιατί ο συγκεκριμένος δίσκος αποδεικνύει ότι το αξίωμα πως ο Elvis τελείωσε στο Λας Βέγκας ήταν απλά για γέλια. Ναι, όντως εξαντλήθηκε εκεί, σε καμία ωστόσο περίπτωση δεν είναι ο κλόουν που πολλοί θέλησαν να είναι, προκειμένου έτσι να καλύψουν την ουσιαστική τους άγνοια για την ιστορία του μυθικού αυτού άντρα.
Ποτέ όμως δεν θα επαναληφθεί στη συνέχεια το θαύμα εκείνων των εμφανίσεων του Αυγούστου του 1969. Γιατί ο Elvis βαρέθηκε. Κι ενώ ήθελε διαφορετικές παραστάσεις, εντούτοις ακολούθησε ένα βαρύτατο πρόγραμμα περιοδείας, όπου και την επί σκηνής απόδοσή του έριξε, μα και τον εαυτό του κύλησε σε ακόμα βαρύτερο πρόγραμμα κατάποσης οριακά νόμιμων ουσιών.
{youtube width="480" height="300"}dNsIdr2Hw0k{/youtube}
Ο κύκλος αυτός έκλεισε έναν άλλον Αύγουστο, εκείνον του 1977, όταν ο Elvis έφυγε –στις 16 του μήνα. Οι εκφράσεις όσων ανθρώπων κρέμονταν σαν τσαμπιά έξω από τα κάγκελα της Graceland περιμένοντας άγνωστο τι (μιας και είχε ήδη γίνει γνωστός και επίσημα ο θάνατός του) είναι από τα πλέον συγκινητικά πράγματα που έχω δει στο ροκ εν ρολ.
