Πέντε άνθρωποι σχηματίζουν πηγαδάκι και ξεκινούν να εναρμονίζουν μια μελωδία με τις φωνές τους (άψογα). Τα ρούχα, τα μαλλιά και τα μούσια, η ποιότητα της εικόνας ακόμα, μαρτυρούν ότι βρισκόμαστε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Η πεντάδα είναι οι Eagles στο απόγειο της καριέρας τους, προθερμαινόμενοι για την επικείμενη εμφάνισή τους σε ένα γεμάτο και αλαλάζον στάδιο. Με αυτά τα πλάνα ξεκινά ένα νέο βιογραφικό ντοκιμαντέρ γύρω από τη γεμάτη επιτυχίες μα και ευτράπελα πορεία του αμερικανικού συγκροτήματος.
Οι Eagles ξεκίνησαν το 1971, όμως η ταινία πιάνει το νήμα από πολύ πιο πίσω, εξετάζοντας τα παιδικά χρόνια των δύο κεντρικών προσωπικοτήτων, των Glenn Frey και Don Henley δηλαδή. Έτσι, τους ακούμε να μιλούν για το πώς μεγάλωσαν –στο Ντιτρόιτ ο πρώτος, στο Linden του Τέξας ο δεύτερος– για τις πρώτες τους μουσικές εμπειρίες (με τους Beatles να αποτελούν κοινό σημείο αφύπνισης) και για τις πρώτες τους δισκογραφικές προσπάθειες. Συναντώνται κατόπιν ως μέλη της μπάντας που συνοδεύει τη Linda Ronstadt, την εγκαταλείπουν όμως για να κάνουν τα δικά τους. Μαζί τους παίρνουν τον Bernie Leadon από τους Flying Burrito Brothers και τον Randy Meisner, πρώην μέλος των Poco και της μπάντας του Ricky Nelson.
Από τα πολύ αρχικά στάδια του ντοκιμαντέρ και μέσα από μαρτυρίες ανθρώπων-κλειδιά για την εξέλιξη της ιστορίας (όπως ο Bob Seger, ο Jackson Browne, ο Kenny Rogers και η ίδια η Ronstadt), γίνεται σαφές ότι το κλειδί για την πρόοδο και επιτυχία των Eagles ήταν η τεράστια φιλοδοξία του Frey. Κάτι που, ας σημειωθεί, δεν χρωματίζεται καθόλου αρνητικά από τους ομιλητές. Βέβαια, είναι το δίδυμο που φτιάχνει με τον Henley και τη σπουδαία φωνή του που αποτελεί τελικά τον πυρήνα των Eagles και οδηγεί στην εκτόξευσή τους.
Το πρώτο μέρος του φιλμ παρουσιάζει την πορεία του γκρουπ μέχρι την (προσωρινή) διάλυσή του το 1980 και αποδεικνύεται πραγματικά συναρπαστικό. Κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στην ίδια την ιστορία, αλλά και στο πώς αυτή παρουσιάζεται από την Αυστραλή σκηνοθέτη Alison Ellwood: αρκετά γραμμικά μεν, με χρονολογικά άλματα όμως όπου χρειάζεται. Παρακολουθούμε λοιπόν τους Eagles να κάνουν τις πρώτες επιτυχίες τους συνεργαζόμενοι με τον παραγωγό Glyn Johns και την Asylum του David Geffen, να βρίσκουν στο πρόσωπο του Irving Azoff τον ιδανικό μάνατζερ, να αποκτούν φήμη και πολλά λεφτά και να περνάνε ύστερα στη φάση της υπερβολής και της χρήσης ουσιών.
Σε αυτές τις δύο πρώτες ώρες μαθαίνουμε ότι ήταν ο Frey που ήθελε να περάσει το συγκρότημα σε έναν πιο ροκ ήχο, κρατώντας όμως τα στοιχεία από τους Byrds και τους Flying Burrito Brothers, πράγμα που οδήγησε στην πρόσληψη του Don Felder. Στη συνέχεια ήρθε και ο Joe Walsh στη θέση του διαφωνούντα με τη νέα κατεύθυνση Leadon και οι Eagles έφτασαν στο απόγειο του Hotel California (1976). Μάς αποκαλύπτεται επίσης και η οριστική απάντησή τους σχετικά με το μήνυμα των στίχων του ομώνυμου τραγουδιού –δείτε το, ωστόσο, μη σας χαλάσω την «έκπληξη»... Φτάνοντας στα 1980, με τον Timothy B. Schmit να έχει πλέον αντικαταστήσει τον Meisner και τις κουραστικές ηχογραφήσεις του The Long Run να έχουν μεγάλο ψυχολογικό κόστος, το γκρουπ οδηγείται στη διάλυση έπειτα από επί μακρόν διαφωνίες μεταξύ Frey και Felder, οι οποίες εκδηλώνονται τελικά επί σκηνής!
Το δεύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ της Ellwood, διάρκειας μίας ώρας και κάτι, αποδεικνύεται εξίσου καλοφτιαγμένο, αλλά με σαφώς λιγότερο ενδιαφέρον. Εδώ παρακολουθούμε πώς οι Frey και Felder έβγαλαν τα 1980s (αρκετά επιτυχημένα ομολογουμένως) και πώς ωρίμασαν οι συνθήκες για να γίνει η επανένωση του 1994, η οποία –ως γνωστόν– έσπασε τα ταμεία. Το υλικό είναι ιδιαίτερα πλούσιο, με αποσπάσματα από συνεντεύξεις τύπου και συναυλίες να γεμίζουν τα κενά σε ό,τι αφορά τα σημαντικά γεγονότα, που είναι σχετικά λίγα: η ένταξη στο Rock And Roll Hall Of Fame, η ηχογράφηση του Long Road Out Of Eden, η αποχώρηση του Felder λόγω των διαφορών του με τους Frey και Henley. Ξεκαθαρίζεται πάντως ότι οι Eagles –και ιδιαίτερα ο Walsh, ο οποίος χάθηκε για χρόνια σε μια ομίχλη αλκοόλ και ναρκωτικών– νιώθουν ευγνώμονες που τους δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία, την οποία και εξακολουθούν βέβαια να εκμεταλλεύονται...
«Η τελειότητα δεν είναι ατύχημα», λέει κάποια στιγμή ο Glenn Frey, καθισμένος στο πίσω μέρος μιας λιμουζίνας. Πράγματι, η όποια «τελειότητα» επετεύχθη από τους Eagles ήρθε μετά από πολλή δουλειά, κάτι που καθιστά φανερό η παρακολούθηση του History Of The Eagles. Τίποτα δεν αφέθηκε στην τύχη, ειδικά από τον ίδιο τον Frey και τον Don Henley, σε τέτοιον μάλιστα βαθμό ώστε από ένα σημείο κι έπειτα οι δυο τους δεν υπολόγισαν ούτε φιλίες, ούτε δημοκρατικές ευαισθησίες προκειμένου να επιτευχθεί ό,τι είχαν στο μυαλό τους ως «επιτυχία». Κάπως έτσι πήραν άλλωστε διαδοχικά πόδι από τη μπάντα οι Glyn Johns, David Geffen, Bernie Leadon, Randy Meisner, Don Felder, γενικά οποιοσδήποτε δεν ήταν πια σε θέση (ή δεν θέλησε) να υπηρετήσει το όραμά τους.
Όλα τα παραπάνω παρουσιάζονται αριστοτεχνικά στην ταινία της Ellwood, η οποία με τον τρόπο της θέτει νέα στάνταρ ειλικρινείας και αντικειμενικότητας στην κατηγορία των rockumentaries. Ενώ το προηγούμενο σχετικό ορόσημο –το Anthology των Beatles– προσπαθούσε να ωραιοποιήσει ή αποσιωπούσε στην ψύχρα τα άπλυτα, εδώ ακολουθείται μια εκ διαμέτρου αντίθετη λογική: υπάρχει μια αφοπλιστική ευθύτητα στα λόγια των μελών της μπάντας, ενώ δίνεται χώρος σε όλους τους διαφωνούντες για να πουν την άποψή τους. Προκύπτει έτσι ένα ντοκιμαντέρ που καθηλώνει και παρουσιάζει ανάγλυφα την ιστορία ενός αμερικανικού γκρουπ που θέλησε –και πέτυχε– να αγαπηθεί όσο λίγα. Ένα ντοκιμαντέρ που αξίζει να παρακολουθήσει οποιοσδήποτε μουσικόφιλος, ασχέτως αν ανήκει ή όχι στους φίλους των Eagles.
