Dave Aju
Ο Jaar έφερε και ένα διαφορετικό, πολύ ευρύτερο ακροατήριο σ' αυτού του είδους την (χμμ...) intellectual πλευρά της dance μουσικής. Ο Dave Aju μπορεί να μην κάνει ακριβώς τα ίδια, οι soulful, ζεστές abstract house συνθέσεις του απευθύνονται, όμως, περίπου στο ίδιο κοινό. Χρησιμοποιεί vintage ηχογραφήσεις και όργανα από το μακαρίτη jazz μουσικό πατέρα του και το αποτέλεσμα είναι -αν μη τι άλλο- ενδιαφέρον για να αγνοηθεί. Το "Heirlooms" που κυκλοφόρησε φέτος είναι το δεύτερο άλμπουμ του, ο ίδιος όμως εμφανίστηκε στην dj σκηνή πριν 17 χρόνια...
{youtube width="480" height="300"}WLam5igYVSE{/youtube}
Oh No
Michael Jackson είναι το όνομά του παραγωγού από το L.A., αλλά τον γνωρίζουμε ως Oh No, από τις ηχογραφήσεις του για λογαριασμό της Stones Throw και ως Gangrene μαζί με τον The Alchemist. Πέντε άλμπουμ σόλο, δύο ως Gangrene, ο μικρότερος αδερφός του hip hop καλλιτέχνη (με όλη τη σημασία της λέξης) Madlib δεν ζει πλέον στη σκιά του τελευταίου, αλλά συγκεντρώνει καθολικό πλέον respect από ένα ευρύ φάσμα μουσικόφιλων - όχι μόνο του hip hop. Το τελευταίο του άλμπουμ, με τίτλο “Ohnomite” πατά πάνω σε κλιπάκια του soundtrack του Dolemite, με άρωμα '70′s Blaxploitation και βάση west coast funk. Must για φέτος...
{youtube width="480" height="300"}c_yEUMFHqFI{/youtube}
The Caretaker
Δεν είναι φρέσκος, νέος, πείτε όπως θέλετε, αλλά θεωρούμε ότι τώρα βρίσκεται στα καλύτερά του, αν και με ένα άλμπουμ (“Patience (After Sebald)”) που πέρασε περιέργως στα ψιλά. Κυκλοφόρησε στις αρχές του χρόνου, όταν ακόμα ήμασταν απασχολημένοι με τα της προηγούμενης χρονιάς και παραλίγο να το ξεχάσουμε εντελώς. Ο δίσκος αποτέλεσε το soundtrack της ομώνυμης ταινίας του Grant Gee, αλλά και σαφέστατα την πιο ώριμη, μεστή δουλειά του James Kirby ‒η μουσική του οποίου φέρνει στο μυαλό τη χαρακτηριστική και αξέχαστη σε όλους σκηνή της Λάμψης του Κιούμπρικ στο ερειπωμένο ballroom που «ξαναζωντανεύει» (από την οποία -και τώρα το μαθαίνουμε- εμπνεύστηκε το όλο project). Αυτή τη φορά η πρώτη ύλη ήταν ηχογραφήσεις του Franz Schubert από τα 1927: κύματα από φαντάσματα που ξεπηδάνε από παλιά γραμμόφωνα, με πιάνο κυρίως, με την περιστασιακή φασματική εμπλοκή των φωνών, με τα γνωστά του κόλπα: echo, hiss, reverb και αρκετό distortion, με αρκετά πιο smooth αντίληψη αυτή τη φορά. Το project είναι πλέον... τελειοποιημένο.
{youtube width="480" height="300"}edWk-theSZc{/youtube}
DIIV
Απαραίτητη χιπστερική προσθήκη στις λίστες κάθε χρονιάς είναι πάντα μια μπάντα που θα μπλέκει όλα όσα αγαπάνε οι indie μουσικόφιλοι. Λίγο από new wave, λίγη dream pop (άλλωστε είναι παιδί του πάλαι ποτέ κιθαρίστα των αγαπημένων dream-poppers Beach Fossils), οπωσδήποτε shoegaze, αλλά και post-punk. Οι DIIV (πρώην Dive) είναι από το Brooklyn. Και τα κομμάτια του ντεμπούτο άλμπουμ τους (“Oshin”) όλο και κάτι μας θυμίζουν. Αλλά είναι καλοί σ' αυτό που κάνουν, γαμώτο, για να τους απορρίψεις τόσο εύκολα. Κι εμείς πάντα θύματα... Και του χρόνου ίσως να μην τους θυμόμαστε...
{youtube width="480" height="300"}tSnYQg2JymY{/youtube}
[αναδημοσίευση από το Sonik Οκτωβρίου]
