Alanis Morissette

<>

Τέσσερα grammys και 28 εκατομμύρια δίσκοι, είναι ο απολογισμός του "Jagged Little Pill", ενός album που άνοιξε τους ασκούς του αιόλου για τις διάφορες wanna-be Alanis που κατακλύζουν τα σημερινά (αμερικανικά και μόνο) charts.

Σίγουρα η Alanis είναι μια κοπέλα που σχεδόν από τη μέρα που γεννήθηκε είναι διάσημη. Πρωταγωνιστική φιγούρα στο "You Can't Do That" (καναδική παιδική σειρά), σε πολύ μικρή ηλικία. Οταν οι φίλες της έψαχναν το επόμενο αντρικό θύμα για ραντεβού, εκείνη πρόσεχε τη θέση της στα charts. Αφησε τον Καναδά για το Λος Αντζελες αναζητώντας την pop star τύχη της και τα κατάφερε. Στο Jagged Little Pill, άνοιξε όλα τα χαρτιά της και διηγήθηκε τα πάντα: Τα παιδικά της χρόνια, τις διαρκώς αυξανόμενες προσδοκίες των γονιών της, την πίεση στην οποία δεν μπορούσε να ανταποκριθεί: "Be a good girl, try a little harder, that simply wasn't good enough, to make us proud", τραγουδούσε στο "Perfect". Σαν και την Alanis υπήρξαν και υπάρχουν πολλά παιδιά , τα οποία περνάνε , χωρις να ερωτηθούν αυτό το λούκι. Η Alanis ήταν αποφασισμένη όμως να πετύχει, εφόσον ήδη είχε θυσιάσει πολλά: το παιχνίδι, την προσωπική της ζωή, τη διασκέδαση. Ασχολήθηκε με τις παιδικές τις εμπειρίες, τον καθολικισμό, τις διαδοχικές ειρωνίες της ζωής, τις δυσκολίες για να υπογράψει κανείς συμβόλαιο με μια εταιρία. Η πίκρα αυτή πούλησε και πουλάει. Οι πιστοί fans (ιδιαίτερα όσοι είχαν τους λόγους που ανέφερα) ταυτίστηκαν.

ALANIS MORISSETTE -
SUPPOSED FORMER INFACTUATION JUNKIE

<>

Αμέσως μετά την κυκλοφορία του JLP και την περιοδεία που ακολούθησε, άρχισε να ασχολείται με τον εαυτό της, και με όσα χρόνια ήθελε να κάνει , αλλα δεν έβρισκε το χρόνο: Φωτογραφία, θέατρο, άρχισε να μαθαίνει μπάσο, φλάουτο και πιάνο. Εκανε ταξίδια σε χώρες όπως η Κούβα και η Ινδία. Τα αποτελέσματα όλων των παραπάνω είναι έκδηλα στο νέο της album. Στο νέο single "Thank U" για παράδειγμα, μιλάει για την αρρώστια της στην Ινδία. Κατά πόσο όλα αυτά την έχουν επηρεάσει; Η Alanis δείχνει να έχει αλλάξει ως άνθρωπος, δείχνει να αλλάζει διαρκώς, να ωριμάζει. Είναι πια, όπως διαβάζουμε, πολύ πιο άνετη με την μπάντα της αλλά και με το κοινό.

Το μόνο που της έλειπε και της λείπει, είναι η τόλμη στο συνθετικό τομέα. Οπως δήλωσε βέβαια η ίδια, η εταιρία δεν είχε απολύτως καμία ανάμειξη στη μουσική κατεύθυνση του νέου album. Eνώ όμως περιμέναμε το παραπάνω βήμα, εκείνη προτίμησε να στηριχτεί και πάλι στις καθαρκτικές μπαλλάντες, τα προγραμματισμένα drums και τα κιθαριστικά μέρη του Jagged Little Pill, αυτή τη φορά βέβαια με πιο ήπια, συνετή και ώριμη μεταχείριση. Τα κομμάτια παραμένουν εύπεπτα, σκοτεινά (ίσως περισσότερο σκοτεινά εδώ), και pop.

<>Σημαντική η βοήθεια του παραγωγού Glen Ballard που έγραψε μαζί τα 13 από τα κομμάτια του album, διατήρησε τα λειτουργικά επεξεργασμένα drums και το stormy, παραμορφωμένο στυλάκι του προηγούμενου album. Παράλληλα όμως ο Glen, και με την προτροπή της Alanis, πρόσθεσε λίγο παραπάνω arty attitude, ανατολικά στοιχεία, αλλά και κατά διαστήματα χαοτικές ενορχηστρώσεις. Με λίγα λόγια, το βάρος δόθηκε στην παραγωγή. Η Alanis από τη μεριά της φρόντισε να κρατήσει τη δυναμική, άλλοτε εκνευρισμένη, άλλοτε αστεία στάση της, φρόντισε να απογυμνωθεί ακόμα μια φορά μέσω των προσωπικών, πεσσιμιστικών στίχων, φρόντισε να μη κόψει τον ομφάλιο λώρο του Jagged Little Pill. Eκαστος στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες (όλα κι όλα). Η φωνή της πάντως είναι περισσότερο εκφραστική και δείχνει να έχει δουλέψει πολύ σ'αυτο τον τομέα.

Ως προς τα επιμέρους σημεία, φροντίσε να φανεί ευγενική και ευχάριστη στο πρώτο single "Thank U" αλλά και καυστική στο rockin' "Baba" (που φέρνει σε... Zeppelin). To "That I Would Be Good" αποτελεί μια σπάνια, αιθέρια ακουστική μπαλλάντα που θα μπορούσε να είχε τραγουδηθεί από την Lisa Loeb. Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για το "Are You Still Mad", ενώ στο "Unsent", μια μπαλλάντα με ακουστική κιθάρα και drum machine, ανατρέχει στα ερωτικά γράμματα που δεν στάλθηκαν ποτέ. Στο ατμοσφαιρικό, μεθυστικό "One", ακούγεται περισσότερο μελώ από ποτέ ("Did you just call her amazing? Surely we both can't be amazing, and give up my hard-earned status as a fabulous freak of nature"), ενώ ο ήχος φέρνει στο νου τους Garbage. Το "Front Row" είναι πολυρυθμικό, με μηχανικά beats, και ένα χείμαρρο από επικαλυπτόμενα φωνητικά, αλά Madonna στα "Ray Of Light" της. Το "So Pure", beatάτο, ευχάριστο (μέσα στη μαυρίλα των υπόλοιπων), είναι το μοναδικό που δεν αναφέρεται στον εαυτό της ("I love you when you dance, when you freestyle in trance - so pure an expression"). Στο "Heart Of The House" , η Alanis κάνει ένα βουκολικό διάλειμμα με ένα εκπληκτικό tune, γραμμένο από την ίδια αποκλειστικά, ενώ το "Sympathetic Character", αποτελεί ένα πολυσυλλεκτικό κολλάζ ρυμθών και μελωδιών, φωνητικά χωρίς ανάσα, και μετρονομικό παλμό (ή καλύτερα καρδιοχτύπι).

Στο "Would Not Come" αποκαλύπτει την αδυναμία ικανοποίησής της απ'οτιδήποτε. Η Alanis Morissette κατά βάθος είναι ένα ευαίσθητο πλάσμα, ίσως περισσότερο πληγωμένη, αγνή και εύθραυστη απ'ότι την φανταζόμαστε ή απ'οσο τα media θέλουν να την παρουσιάζουν. Είναι ειλικρινής και απογυμνώνεται απροκάλυπτα στα μάτια μας, μέσω των αυτοβιογραφικών ψυχωτικών στίχων (είναι τυχαίο άλλωστε το video clip του "Thank U";).Η αρτιστική και εσωτερική κάθαρση που επιχειρεί μέσα από "Supposed Former Infatuation Junkie" ίσως να γίνει αντιληπτή από ελάχιστους. Το μαζικό κοινό στο οποίο αναγκαστικά απευθύνεται με το είδος της μουσικής που εκπροσωπεί , σπάνια θα ασχοληθεί στην πλειοψηφία του με τους εσωτερικούς προβληματισμούς και τα δαιμόνια που την κυριεύουν. Ισως αν αποφάσιζε να ζοριστεί και να ψαχτεί λίγο περισσότερο στο συνθετικό τομέα, ίσως αν αποφάσιζε να βγάλει τον εαυτό της από τη χρυσοφόρα μετριότητα στην οποία την έχουν παγιδέψει, να αποτελούσε ξεχωριστό κομμάτι στη μουσική ιστορία. Ας μην τα θέλει λοιπόν όλα, αν δεν προσπαθεί και η ίδια. <>Με κλανιές αυγά δε βάφονται...