Hype

ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ

Το ΗΥΡΕ! είναι το rockumentary film που διεισδύει στις ρίζες της μουσικής σκηνής του Seattle, της οποίας τα βήματα ακολούθησαν μεγάλα συγκροτήματα της γενιάς μας, όπως οι Nirvana, οι Pearl Jam και οι SoundGarden... Διανθισμένο με βόλτες στα παρασκήνια αλλά και στη σκηνή συναυλιών, αλλά και με παρεμβάσεις και σχόλια των πραγματικών πρωταγωνιστών της σκηνής αυτής, το Hype! , κατορθώνει να πιάσει την κουλτούρα, την ψυχή και το στυλ που αποπνέει το Grunge, ένα από τα πιο πολυεμπορεύσιμα προϊόντα της σημερινής μουσικής βιομηχανίας. Αλλοτε χιουμοριστικά και άλλοτε ειρωνικά, αποκαλύπτει τα στάδια της εξέλιξης των τότε τοπικών συγκροτημάτων, στα σημερινά διεθνή super groups! Η τελική αίσθηση και το συμπέρασμα που βγάζει ο θεατής είναι ότι το "grunge" είναι πια νεκρό, και πέθανε από τους ίδιους που το γέννησαν... Ο παραγωγός Steve Helvey, όπως χαρακτηριστικά γράφει το imusic news, προσπάθησε να αποφύγει την "επιρροή του MTV", και γι'αυτό το σκοπό οι εμφανίσεις δεν γράφτηκαν σε video, αλλά σε κινηματογραφική ταινία... "Προσπαθήσαμε να φτιάξουμε μία ταινία που ο κόσμος θα μπορούσε να τη δει 10 χρόνια μετά", όπως δήλωσε ο ίδιος ο Steve.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το ιστορικό της ταινίας. Πίσω στο 1992, τα φώτα της μουσικής βιομηχανίας, είχαν πέσει πάνω σε μία (μέχρι τότε) συντηρητική, γαλήνια και ήρεμη πόλη, το Seattle... Η μεγάλη έκρηξη της μουσικής σκηνής της πόλης αυτής και η διεθνής αναγνώρισή της, έδωσαν την ιδέα στον παραγωγό Steve Helvey να αρχίσει να την παρακολουθεί, με σκοπό τη δημιουργία της παρούσας ταινίας... "Ειχα μόλις γνωρίσει τον Doug Pray", εξηγεί ο Steve, "και είδα κάποια δικά του video με διάφορες μπάντες του Seattle, και σκλεφτηκα, δεν θα ήταν φανταστικά να βρεθώ σε ένα μέρος με τόση τρέλα και υστερία, να γνωρίσω και να μιλήσω στα άτομα που ζουν εκεί, που εμπλέκονται με τη σκηνή αυτή, να βρώ τι κρύβεται πίσω από όλο αυτό τον πανικό;". Είπα στον Doug: "Πάμε εκεί, να καταγράψουμε τι πραγματικά συμβαίνει". Η απάντηση ήταν αρχικά απογοητευτική: "Νόμιζα, ότι είναι η χειρότερη ιδέα που είχα ποτέ ακούσει!", παραδέχεται ο Pray, ο οποίος βρισκόταν αρκετά συχνά στο Seattle, και είχε πολλούς καλούς φίλους που συμμετείχαν στα εκεί συγκροτήματα... "Εκτός του ότι υπέθεσα ότι θα υπήρχαν άλλες 10 σχετικές ταινίες στα σκαριά..."! Η ανταπόκριση όμως των φίλων του ήταν πολύ μεγάλη: Βλέπετε, η ιδέα μιας εναλλακτικής παρουσίασης, απ'αυτήν που συνήθως παρουσιάζουν τα Μ.Μ.Ε. και την οποία όλοι απεχθάνονταν, ήταν αυτή που τους ενθουσίαζε!

"Στην αρχή", εξηγεί ο Pray, "είχαμε σκοπό να ασχοληθούμε με το πορτραίτο της underground σκηνής: Συγκροτήματα που δεν έχετε ακούσει, μουσική που δεν έχετε ακούσει... Οταν αρχίσαμε να μιλάμε με τον κόσμο όμως, έγινε ξεκάθαρο ότι κάτι βαθύτερο συνέβαινε...". Ο Pray, που σπούδαζε κοινωνιολογία, πραγματικά εντυπωσιάστηκε με τη σκέψη μιας διεύρυνσης του θέματος της ταινίας...

Αφού τελείωσαν την έρευνα στο τέλος του '92, ξοδεύοντας συνολικά 60.000 δολλάρια, οι δυό τους ξαναπήγαν στο Seattle, τον Ιανουάριο του 1993, όπου και προσέλαβαν τοπικό προσωπικό για τις ανάγκες του γυρίσματος... Με 17 διαφορετικά γκρουπ, έκαναν γυρίσματα 6 ημερών, χρησιμοποιώντας 3 κάμερες, super16mm film και 24-κάναλο digital sound... "Τα Μ.Μ.Ε. εξω, δεν πολυνοιάζονταν για τις τοπικές αυτές μπάντες", επισημαίνει ο Helvey, "Ξέραμε ότι πολλοί ήθελαν τους Nirvana ή τους Pearl Jam, αλλά ο σκοπός μας δεν ήταν να κάνουμε ένα rock star movie, και νομίζω ότι αυτό συνετέλεσε στο να μας εμπιστευτούν οι κάτοικοι της πόλης.".

Στα μέσα του '94, και μετά από την αναγνώριση του έργου των παραγωγών της υποψήφιας ταινίας, αλλά και την οικονομική ενίσχυσή τους, ήρθαν και οι μαρτυρίες των συγκροτημάτων - κλειδιά, ο συνδυασμός των οποίων περιγράφει την ιστορία της όλης κίνησης: "Τον Αύγουστο κινηματογραφήσαμε τους SoundGarden σε μια συναυλία τους στον Καναδά. Οι Pearl Jam, μας διέθεσαν τα του ραδιοφωνικού τους show, ενώ την άνοιξη του '95, η συμπαραγωγός Lisa Dutton, βρήκε την κασέτα της ιστορικής συναυλίας των Nirvana. Ξαφνικά η ταινία έμοιαζε πιο ολοκληρωμένη!".

Εμενε το τελικό ξεκαθάρισμα: 27 live performances, 40 συνεντεύξεις, 500 media clips. Ενας ολόκληρος χρόνος δουλειάς... Το πως θα γυριζότανε η ταινία, ήταν κάτι που ακόμα τους απασχολούσε: "Αν έπαιρνα κάμερες", λέει ο Pray, "και τις στριφογυρνούσα διαρκώς, ή ακολουθούσα το υπερβολικά hip style γυρίσματος του MTV, τότε δεν θα έδινα την εναλλακτική αυτή όψη. Δούλεψα πολύ κοντά στο κινηματογραφιστή μου Robert Bennett, επαναλαμβάνοντάς του διαρκώς: Οχι Style! Ας πάρουμε τα συγκροτήματα όπως είναι...ας τα αφήσουμε να είναι οι εαυτοί τους! Ολα λοιπόν είναι φυσικά, χωρίς παρέμβαση, χωρίς το διεθνές style και τις προσποιήσεις"

ΤΟ SOUNDTRACK

Τελειώνουμε με την επισήμανση ότι δεν εμφανίζονται όλα τα συγκροτήματα της ταινίας στο soundtrack, ούτε και ότι όλα τα συγκροτήματα του soundtrack εμφανίζονται στην ταινία... Αλλά ας δούμε τη λίστα των κομματιών:

1. Fastbacks - K Street(live)

2. Wipers - Return Of The Rat

3. U-Men - Dig It A Hole

4. Green River - Swallow My Pride (ακυκλοφόρητο demo)

5. Soundgarden - Nothing To Say

6. Mudhoney - Touch Me I'm Sick (live)

7. Nirvana - Negative Creep

8. Some Velvet Sidewalk - Mousetrap (live)

9. Dead Moon - 54/40 (live)

10. Girl Trouble - My Hometown

11. Tad - Giant Killer

12. Gas Huffer - Hotcakes (7" version)

13. Young Fresh Fellows - Low Beat

14. Supersuckers - I Say Fuck (live)

15. Seven Year Bitch - Knot (live)

16. The Gits - Second Skin (live)

17. Flop - Julie Francavilla (ακυκλοφόρητο demo)

18. Posies - Throwaway (live)

19. Pearl Jam - Not For You (live στο radio)

20. Mark Lanegan - The River Rise

21. Pigeonhed - Fire's Coming Down

22. Fastbacks - Just Say