Soundgarden

Οι Soundgarden διαλύθηκαν. Αυτό το ξέρουμε όλοι, ή πιθανότατα οι περισσότεροι. Ενα από τα τελευταία μεγάλα συγκροτήματα, αυτό που έδωσε και είχε να δώσει πολύ περισσότερα, αυτό που δεν έμεινε στα στεγανά του grunge, αλλά προχώρησε λίγο παρακάτω, είναι πια παρελθόν. Οι Soundgarden άλλωστε ήταν η πρώτη μπάντα από τον σωρό της εκεί σκηνής, που υπέγραψε συμβόλαιο με μεγάλη εταιρία, η πρώτη που έκανε διεθνή επιτυχία, χρόνια πριν τους Nirvana και τους Pearl Jam.

Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες ολόκληρες (ή καλύτερα: mbytes!) για το πόσο σημαντικοί είναι, αλλά δεν θα ήθελα να "ξανανακαλύψω" ένα συγκρότημα που αγαπώ όταν αυτό έχει πεθάνει, δεν θα ήθελα να ακολουθήσω την τακτική των μουσικων περιοδικών σε όλο τον κόσμο αυτές τις μέρες... Απλά οι τακτικοί αναγνώστες μας θα θυμούνται το αφιέρωμα που τους είχαμε κάνει πριν 3 μήνες και το οποίο μπορείτε να διαβάσετε οι υπόλοιποι και να ξαναθυμηθείτε οι πρώτοι... Σ'αυτό το άρθρο θα δούμε ποιες ήταν οι αφορμές και ποιες οι αιτίες της διάλυσής τους, θα αναλύσουμε τις μελλοντικές δυνατότητες και προοπτικές κάθε μέλους ξεχωριστά, και θα δούμε και μια σύντομη βιογραφία τους.

Η ανακοίνωση έγινε σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό του Σηατλ, την Τετάρτη 9 Απριλίου, και ήταν αρκετά λακωνική: "Υστερα από 12 χρόνια, τα μέλη των Soundgarden αποφάσισαν αμοιβαία και φιλικά τη διάλυσή τους, έτσι ώστε να δοκιμασουν άλλα ενδιαφέροντα. Δεν υπάρχει κάποια πληροφορία προς το παρόν, για κάποια μελλοντικά σχέδια των μελών". Οι αντιδράσεις ήταν απ'όλους άμεσες. Σύμφωνα με το Webnoize, στις γύρω περιοχές μπορούσες να ακούσεις κόρνες από αμάξια και φωνές από τα παράθυρα. Στο alt.music.soundgarden ένας οπαδος παρακινούσε τους υπόλοιπους "to weep long, and burn a candle tonight, my friends...". Τυπικές αντιδράσεις, αναμενόμενες θα πει κανείς, ενδεικτικές όμως του κλίματος που επικράτησε. Ο Steve Albini σημείωσε εύστοχα ότι "η διάλυση είναι μια ιδέα που έχει περάσει από το μυαλό πολύ λίγων γκρουπ, και τις περισσότερες φορές από τα λάθος συγκροτήματα...".

Η ουσία όμως είναι όπως έγραψαν οι Seattle Times, ότι τα εσωτερικά προβλήματα της μπάντας, ήταν κοινό μυστικό. Κάποιες πηγές κοντά στα μέλη πιστεύουν ότι οι διαμάχες ανάμεσα στον μπασίστα Ben Shepherd και την υπόλοιπη μπάντα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο... Στην τελευταία τους συναυλία μάλιστα στο Neal Blaisdell Arena της Hawaii, ο Shepherd, έφυγε ξαφνικά από τη σκηνή, ενώ νωρίτερα είχε εξοργίσει τους πάντες όταν σε μια εμφάνιση στο Seattle, πήδηξε κάτω από τη σκηνή και γρονθοκόπησε αναίτια κάποιον από το πλήθος. Αυτός που τις έφαγε ήταν όμως ο Daniel House, πρόεδρος της C/Z Records, και ένας απ'αυτους που βοήθησαν τους Soundgarden στο ξεκίνημά τους (αυτό θα πει ειρωνία της τύχης!).

Προβλήματα λοιπόν υπήρχαν πολλά με τον μπασίστα, αλλά αυτό που προξενεί εντύπωση είναι η μη επέμβαση των υπόλοιπων έτσι ώστε να φύγει. Την απάντηση μας την δίνει το Melody Maker, που υποστηρίζει ότι τα μέλη ταξίδευαν τελευταία σε ξεχωριστές πτήσεις και λεωφορεία , και μάλιστα πολύ συχνά. Ακόμα και αν κάποιες πηγες κοντα στο συγκρότημα διαψεύδουν τα παραπάνω, ακόμα και αν το περιοδικό Kerrang που πρόσφατα είχε ένα αφιέρωμα στο συγκρότημα και μάλιστα ο δημοσιογράφος του ξόδεψε κάμποσες ώρες μαζί με τα μέλη, δεν είδε κάτι το ιδιαίτερο, ήταν κοινό μυστικό ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τη μπάντα, και ίσως τα περιστατικά αυτά αποτέλεσαν ενδείξεις απλά και μόνο, ενδείξεις του κορεσμού που είχε έρθει.

Ολη αυτή η δημοσιότητα, είχε αρχίσει να κουράζει τα μέλη του γκρουπ. Ο Cornell, ένας αφηνιασμένος performer στα πρώτα βήματα των Soundgarden, μόλις που κουνιοταν βαριεστημένα στις συναυλίες του τελευταίο χρόνου. Παρότι τα κομμάτια τους είχαν γίνει πολύ πιο δυναμικά και επιθετικά, εκείνος προτιμούσε την στωική παρουσία στη σκηνή, και σπάνια άφηνε την ακινησία του μικροφώνου. Σύμφωνα πάλι με τους Seattle Times, η ψυχή των Soundgarden, παρότι είχε καταφέρει να δώσει στο συγκρότημα την παγκόσμια αποδοχή που πάντα επιθυμούσε, δεν φαινόταν να διασκεδάζει την όλη ιστορία, κι αυτό ήταν έκδηλο στις εμφανίσεις των τελευταίων ετών. Κατα μία άλλη εκδοχή (ΝΜΕ), η μπαντα που είχε έντονες προσωπικές σχέσεις τόσο με τον μακαρίτη Kurt Cobain όσο και με τους Nirvana, διακατεχόταν από την ίδια απέχθεια για την όλη μουσική βιομηχανία, το rock'n'roll star system και την πίεση που δέχονται να κάνουν πράγματα που δεν επιθυμούν.

Οσο για τις μελλοντικές δυνατότητες, αυτές επικεντρώνονται κυρίως στον πολύ ταλαντούχο τραγουδιστη και πρωην αρχηγό του γκρουπ, Chris Cornell, ο οποίος θα ακολουθήσει σόλο καριέρα. Οι Shepherd και Matt Cameron (drummer) θα ηχογραφήσουν ένα άλμπουμ με τους Hater που θα κυκλοφορήσει αργότερα από την Α&Μ. Ο Shepherd όμως δουλεύει και με τους Devilhead, συγκρότημα που υπέγραψε στην εταιρία του Stone Gossard (των Pearl Jam). Ο Kim Thayil τέλος, παίζει στο "The Full Sentence", το νέο δίσκο των Pigeonhead.

Η απόφαση των Soundgarden ήρθε στη χειρότερη στιγμή για μας, στην καλύτερη γι'αυτούς. Το νέο δυναμικό ύφος του συγκροτήματος έδειχνε ότι θα μπορούσε με την πρόσμιξη πολλών μεταλλικών στοιχείων, να δώσει νέα πνοή και νόημα, σε ένα είδος μουσικής (metal) που καθημερινα πεθαίνει (αν δεν έχει γίνει ήδη αυτό). Από την άλλη, πρόλαβαν και έφυγαν πριν χάσουν , για οποιουσδήποτε λόγους, την δημιοργικότητά τους, πριν βγάλουν ένα κακό δίσκο, παραμένοντας ενα μεγαλο συγκρότημα στα μάτια του κόσμου. Σκεφτείτε εξάλλου, ότι είχαμε χρόνια να δούμε ένα τόσο μεγάλο συγκρότημα να διαλύεται τόσο ήσυχα και ειρηνικά: Ούτε αυτοκτονίες, ούτε θάνατοι από ναρκωτικά, ούτε επεισοδιακή διάλυση και δικαστήρια (αρκετά συνηθισμένα φαινόμενα στο χώρο της rock μουσικής), στο κάτω-κάτω δεν φάγαμε στη μάπα 5-6 κακούς δίσκους , ωστε να αποσυρθουν με το ζόρι...

Η ιστορία των Soundgarden ξεκινάει γύρω στο 1984, από τους Cornell (τότε drummer), Thayil και τον μπασίστα Hiro Yamamoto. Στα πρώτα τους show ο Cornell προσπάθησε να παίξει drums και να τραγουδάει ταυτόχρονα, αλλά κάπου δεν του'βγαινε ο διπλός ρόλος και έτσι έδωσε τη θέση του drummer στον Scott Sundquist. Ο Cornell, αν και στη μικρή ηλικία των 20 ετών, ήταν αρκετά ώριμος μουσικά και όχι μόνο, κατι που συνέβαινε και με τον Thayil. Ο τελευταίος, αν και καταπληκτικός κιθαρίστας, ποτέ δεν είχε την αναγνώριση που του άξιζε, ίσως επειδή αντιπαθούσε τα μεγάλα και "εφετζιδικα" solo. Οι πρωτες ηχογραφήσεις ήρθαν 2 χρόνια αργότερα για τις συλλογές "Deep Six" και "Sub Pop 100". Με το συμβόλαιο της Sub Pop στα χέρια, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους single "Hunted Down" και το ντεπούτο lp "Screaming Life", το 1987. Την επόμενη χρονιά υπέγραψαν στην Α&Μ, αλλά το επόμενο album "Ultramega OK" κυκλοφόρησε από το αγαπημένο της ανεξάρτητο label "SST". Η πρώτη τους επισημη κυκλοφορία κάτω από την "ταμπέλα" Α&Μ ("Louder Than Love") ήρθε το Σεπτέμβριο του 1989 και ήταν αυτή που κίνησε το ενδιαφέρον του παγκόσμιου κοινού στη σκηνή του Seattle. Παράλληλα από τη σύνθεσή τους, παρέλασαν διάφοροι μπασίστες και drummers πριν να καταλήξουν στους Shepherd και Cameron. Στις αρχές της δεκαετίας μας, το συγκρότημα αύξησε κατακόρυφα τη δημοτικότητά του, και ανέπτυξε ακόμα περισσότερο το δικό του προσωπικό ήχο, ο οποίος ισορροπούσε ανάμεσα στο grunge και το metal. Οι περιοδείες με τους Guns 'n Roses και τους Skid Row σε όλη την Αμερική τους κατέστησαν ένα από τα top αμερικάνικα συγκροτηματα. Στο εμπορικό τους ζενίθ έφτασαν το 1994 με το album "superunknown" που πούλησε 5 εκ. αντίτυπα και έβγαλε την μεγάλη τους επιτυχία "Black Hole Sun", ένα πανέμορφο μελωδικό κομμάτι. Το περσινό τους "Down on the Upside", πολύ πιο σκληρό, ήταν - κατα γενική ομολογία - το ωριμότερο και (κατά πολλούς) το καλύτερο άλμπουμ των Soundgarden και ένα από τα κορυφαία της χρονιάς.