Ανασκόπηση Avopolis 2010: Τα 20 καλύτερα διεθνή άλμπουμ Ψήφο-ψήφο σχεδόν μέχρι το τέλος της καταμέτρησης αναμετρήθηκαν για την κορυφή του 2010 οι Arcade Fire με τους National και τους These New Puritans, αφήνοντας μακράν πίσω κάθε άλλον επίδοξο αντίπαλο –ακόμα και τον πολυσυζητημένο φέτος Flying Lotus. Να, λοιπόν, τα 20 καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, όπως τα ψήφισε η συντακτική ομάδα του Avopolis. Από μας Καλή Πρωτοχρονιά και ραντεβού στο νέο έτος, μετά το πέρας των εορτών, όταν θα δημοσιευτούν και οι αναλυτικές λίστες των συντακτών...
1. These New Puritans – Hidden [Domino/EMI]
Δεν θα περάσετε ευχάριστα με το Hidden των These New Puritans. Ούτε θα σας υποδεχτεί με ανοιχτές αγκάλες. Αντιθέτως, είναι γεμάτο αγκάθια και κολλώδεις ουσίες στην επιφάνειά του, ηθελημένα κρατώντας εκτός τους μη τολμηρούς. Προτάσσει σε όλους τη σκληράδα που το διακρίνει, καθιστώντας σαφές πως δεν θα χαριστεί σε κανέναν και ότι, εάν καθίσετε στο ίδιο τραπέζι μαζί του, θα γίνει με τους δικούς του όρους. Για όσους όμως αποφασίσουν να βουτήξουν στα σκοτεινά νερά του και ό,τι βγει, θα ανακαλύψουν πως μέσα του κρύβονται συναισθήματα τα οποία έχουν πληγωθεί, ακόμα και ξεσκισθεί –εξού και όλοι οι μηχανισμοί άμυνας που το διακρίνουν. Είναι το soundtrack μιας εποχής που έρχεται. Πιο σκληρής, πιο σκοτεινής και πιο απειλητικής. Είναι ο αποχαιρετισμός στην εποχή της αθωότητας. Είναι όμως και ο ήχος του σήμερα, ενός σήμερα που είναι και το ίδιο απειλητικό, σκληρό και σκοτεινό.
Τάσος Μαγιόπουλος
2. Arcade Fire – The Suburbs [Mercury/Universal]
Οι Arcade Fire διηγούνται μια ιστορία. Μια ιστορία επιστροφής, λήθης και αναπόλησης, αλλά όπως εκείνοι επιθυμούν: σαν νικητές απαγκιστρωμένοι από βαρίδια τάσεων, μοδών και του συνδρόμου «ξεπερνώ τον εαυτό μου». Αυτή τη φορά δεν είναι εντυπωσιακοί. Δεν πρωτοτυπούν, δεν ανοίγουν νέες διαστάσεις και άλλα τέτοια διθυραμβικά που μας αρέσουν να συμβαίνουν, όμως είναι πιο αληθινοί και μουσικά ειλικρινείς. Στο Τhe Suburbs είναι ο εαυτός τους, μια πολύ καλή μπάντα η οποία μπορεί και παραδίδει υψηλής ποιότητας και αισθητικής σύνολα, όχι μόνο κομμάτια. Δεν είναι εύκολο, ούτε συχνό φαινόμενο.
Χρήστος Νύχτης
3. National – High Violet [4AD/Sony-BMG]
Χωρίς να το θέλεις αναρωτιέσαι: «Για πόσο ακόμα θα μας συγκινεί μια αντρική φωνή που λέει τα τετριμμένα πατώντας σε pop/rock μονοπάτια τα οποία έχουν γεμίσει με τα ίχνη τόσων και τόσων δημιουργών από το παρελθόν»; Απάντηση δεν θα βρεις. Κι αν έχεις την υπομονή να ακούσεις το High Violet των National απ’ την αρχή ως το τέλος, θα σε βασανίζει το ίδιο ερώτημα. Στην πορεία όμως, το άλμπουμ θα σε γοητεύσει. Λείπουν τα αριστουργήματα, όμως ο πήχης της αισθητικής είναι ανεβασμένος ψηλά.
Βύρων Κριτζάς
4. Flying Lotus – Cosmogramma [Warp]
Το Cosmogramma εδραιώνει τον Flying Lotus στην αφρόκρεμα της σύγχρονης μουσικής. Αποδεικνύει πως αυτός διαθέτει την ευφυΐα, την ευρηματικότητα και το ταλέντο για να (προσπαθήσει έστω) να φέρει το κουρασμένο σκάφος ξανά στα ανοιχτά. Δείχνει επίσης πως βαδίζει με σιγουριά στις κορυφές της δικής του δημιουργικότητας και –όπως γίνεται συνήθως σε αντίστοιχες περιπτώσεις– η πορεία δεν συνοδεύεται από τυμπανοκρουσίες και θριαμβευτικούς αλαλαγμούς. Είναι πρωτίστως μια εσωτερική διαδικασία η διατύπωση του προσωπικού οράματος και η προσπάθεια εξεύρεσης της κατάλληλης οδού για να φτάσεις στη στοχευόμενη κορυφή –κάτι σαν την αναζήτηση ενός καλλιτεχνικού ζεν.
Βαγγέλης Πούλιος
5. Robert Wyatt, Gilad Atzmon & Ros Stephen – For The Ghosts Within [Domino/EMI]
Το For The Ghosts Within διαθέτει μια τέτοια συναισθηματική βιοποικιλότητα που σπάνια συναπαντάς εντός των ορίων ενός και μοναδικού άλμπουμ. Και δεν χρησιμοποιώ ηθελημένα τη λέξη ποικιλία, η οποία από μόνη της δεν λέει και τίποτα, γιατί δεν αναφέρομαι μονάχα στο συναισθηματικό εύρος, αλλά και στις εντάσεις με τις οποίες βιώνεται η κάθε στιγμή. Ως όλον, όχι ντε και καλά πάνω σε μια ευθεία χρονική γραμμή εναλλαγών. Ο περήφανος σπαραγμός του πρόσφυγα, η τρυφερότητα της ερωτικής ρομάντζας, ο πόνος της απώλειας, η αμόλυντη χαρά του παιδικού παιχνιδιού, με μια φράση η τέχνη του ζην –συνεχής διαδικασία κι όχι κατάσταση.
Διονύσης Κοτταρίδης
6. Kanye West – My Beautiful Dark Twisted Fantasy [Def Jam]
Το Pitchfork το φιλοδώρησε με κοτζάμ 10άρι κι ανάγκασε όλο το σινάφι των μουσικογραφιάδων παγκοσμίως να συζητήσουν για το αν το νέο πόνημα του Kanye West ήταν τελικά ένα σύγχρονο απόλυτο αριστούργημα. Η θέση που πήραν οι Αβοπολίτες μέσω της ψηφοφορίας είναι πως δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο, έστω κι αν πρόκειται για μια δουλειά που άνετα μπήκε στις 10 καλύτερες της χρονιάς. Αναλυτική κριτική τον Ιανουάριο από τον Τάσο Μαγιόπουλο...
7. LCD Soundsystem – This Is Happening [DFA/EMI]
Το απολαυστικότερο πράγμα εδώ είναι η παραγωγή. Χρησιμοποιεί τη φυσικότητα του ήχου, δίνοντας την εντύπωση πως βρίσκεσαι κι εσύ στο τεράστιο και στοιχειωμένο Mansion του Λος Άντζελες, ανάμεσα στα άπειρα κουμπάκια, πλήκτρα και μόνιτορ, με τους συμμετέχοντες να στήνουν ένα βαθμιαία εξελισσόμενο post punk κομψοτέχνημα, συνοδευόμενο από τις ευεργετικές ιδιότητες των ηλεκτρονικών σωματιδίων. Η ομορφιά όμως του This Is Happening δεν περιορίζεται εδώ. Αλλιώς θα μιλούσαμε για έναν απλά καλοφτιαγμένο δίσκο.
Νίκος Σβέρκος
8. Dillinger Escape Plan – Option Paralysis [Season Of Mist/Soundforge]
Όχι, δεν αναπαριστούν τους Slayer με καθυστέρηση 25 χρόνων. Αλλά καταπίνουν καλομασημένη τη σπουδαία κληρονομιά του thrash και death metal, την αφομοιώνουν και την κάνουν συστατικό του μουσικού τους DNA. Αν μερικούς ακροατές τους ξένισαν (ή τους απογοήτευσαν) τα δειλά ηλεκτρονικά βήματα του Ire Works επειδή έμοιαζαν ελαφρώς αποσπασματικά, εδώ μιλάμε για την υποδειγματική μεταφορά του old school ήχου στο σήμερα. Πάντα με μέτρο φυσικά και όπως αρμόζει στο συνολικό μουσικό σχέδιο των Αμερικανών.
Νίκος Σβέρκος
9. Gonjasufi – A Sufi And A Killer [Warp]
Ο ήχος της Καλιφόρνια είναι ο τόπος του δίσκου. Δεν είναι όμως μικρό το μουσικό απόθεμα αυτής της πολιτείας για αντλήσει κανείς από εκεί. Έτσι, μπορεί το A Sufi And A Killer να φαντάζει ως ένα συνονθύλευμα σκόρπιων ιδεών, στην ουσία ωστόσο πρόκειται για μια συνεκδοχή αυτής της αμερικάνικης ακτής. Ανατολίτικα πατήματα που διατρέχουν τον δίσκο δίνοντας την απαραίτητη μυστικιστική αισθητική. Πειραγμένο ταξίμι στο “Klowds”. Το νεογοτθικό μοτίβο του “She Gone” –φέρτε για παράδειγμα την εικόνα του Λος Άντζελες στα 1950s. Ήχοι οι οποίοι ψάχνουν διαδρομές στην αμερικάνικη έρημο (“Kowboyz&Indians”). Βρώμικες κιθάρες που καταλήγουν ακόμα και σε μια τσόντα από “I Wanna Be Your Dog” στο “SuzieQ”.
Θέμης Πέλλας
10. Black Keys – Brothers [Nonesuch/Warner]
Πολλά ενδιαφέροντα κομμάτια παίζουν το ρόλο ακουστικών παγίδων εδώ, και ο καθένας θα βρει κάποιο η κάποια τα οποία θα τριγυρνάνε στο μυαλό του για αρκετό καιρό. Σε αντίθεση με προηγούμενες δημιουργίες των Black Keys, η πλειονότητα των συνθέσεων του Brothers κρύβει παρόμοια δυναμική –με τη μεμονωμένη επιτυχία να απέχει, προς όφελος, σε τελική ανάλυση, του συνόλου. Ο δίσκος έφτασε, εκμεταλλευόμενος τη δυναμική του Blakroc, στο νούμερο 3 του Billboard, γενόμενος έτσι η μεγαλύτερη μέχρι στιγμής επιτυχία τους στους καταλόγους επιτυχιών.
Σπύρος Τόρε
11. Caribou – Swim [City Slang]
Πέραν όσων μπορούν να ειπωθούν για το Swim, αυτό που πρέπει να κρατήσετε είναι ότι θα διεγείρει τα ακουστικά σας νεύρα. Ως ένα άκουσμα με το οποίο ίσως να μην μπορέσετε να ταυτιστείτε όλοι, αλλά που έχει –αν μη τι άλλο– κάτι να πει. Μια σωρεία αταίριαστων ήχων πλέκουν ένα ακουστικό παζλ, το οποίο, αν και ακατανόητο σε πολλά του σημεία, είναι τόσο γερά δομημένο, ώστε τελικά σε κάνει να απορείς αν υπάρχει όντως κάτι –ένα σχήμα, ένα σύμβολο– που εσύ αδυνατείς να διακρίνεις.
Σπύρος Τόρε
12. Pantha Du Prince – Black Noise [Rough Trade/Sony-BMG]
Πώς μασκαρεύεις, λοιπόν, τη μελωδία σε ρυθμό και τούμπαλιν, για να καταλήξεις με εκείνη την αίσθηση της αέναης κίνησης, αν και στην πράξη κάθε φορά ανακυκλώνεις έναν μικρό αριθμό θεμάτων; Αναπτύσσεις ως συνήθως τις ιδέες σου σε παράλληλα επίπεδα, επαναφέροντάς τις με αλλαγμένη μορφή, ενώ την ίδια στιγμή μετασχηματίζεις σε πραγματικό χρόνο τις μελωδίες σε ρυθμούς ή και το ανάποδο. Όταν η τεχνολογία σου προσφέρει άπειρες δυνατότητες όσον αφορά στην υφή των ήχων, επανατοποθετείς τα παλιά όρια και φτιάχνεις ποπ μουσική για τη γενιά σου. Αρκεί να το 'χεις, βέβαια...
Διονύσης Κοτταρίδης
13. Gil Scott-Heron – I’m New Here [XL/Sony-BMG]
Αυτό που λέει ο Scott-Heron μέσα από τα beat θραύσματά του είναι ότι τις στιγμές όπου τα πράγματα γύρω σου επιμένουν πως το μόνο που απομένει στην ύπαρξη σου είναι η επιβράδυνση, εσύ δεν χρειάζεται παρά να ψάχνεις για καθημερινές μάχες. Εκεί αντιλαμβάνεσαι ότι δεν πρέπει να θέτεις ζήτημα ενός εξιδανικευμένα καλού εαυτού, τοποθετώντας απέναντι σου διάφορες διαβολικές αποκλίσεις (το σύνδρομο της όμορφης ψυχής). Το “Me And The Devil”, το καλύτερο πιθανότατα κομμάτι του δίσκου, παίζει κάπου εδώ γύρω.
Θέμης Πέλλας
14. Grinderman – Grinderman 2 [Anti-]
Με πυξίδα τόσο την ορμέμφυτη ανάγκη επανοικειοποίησης του ποδόγυρου –ακόμα και όταν τα σβησμένα κεριά πληθαίνουν ανησυχητικά– όσο κι ένα ιδιαίτερο συμπίλημα garage, swamp blues, stoner rock και φυσικά Birthday Party, οι Grinderman ουδόλως παραλείπουν, μαζί με τη διεύρυνση του ηχητικού τους φάσματος, να επεκτείνουν και τις σεξουαλικές τους καταδιώξεις. Κάθε ένα από τα 9 τραγούδια που συναπαρτίζουν με θαυμαστή οικονομία το Grinderman 2 ενέχουν τη δυναμική να εμπνεύσουν σπαρταριστές ιστορίες ερωτικού εκτροχιασμού, μειοδοτώντας σε machismo σε σχέση με προ διετίας ντεμπούτο τους την ίδια στιγμή που ακούγονται πιο μυώδη, πιο ηδυπαθή και στο φινάλε πιο...απειλητικά.
Ζαννής Βούλγαρης
15. Janelle Monae – The ArchAndroid [Wonderland Arts Society]
Στη χύτρα μπαίνουν... μεγάλο μουσικό ταλέντο, φυσική γοητεία, θεατρικότητα σε κάθε κίνηση, υψηλές χορευτικές ικανότητες, κλίση προς καθετί καλλιτεχνικό κι ένας περίεργος εθισμός με την επιστημονική φαντασία. Ανακατεύουμε για περίπου 24 χρόνια, και –πουφ!– μπροστά μας εμφανίζεται δια μαγείας ένα κοντό, αεικίνητο πλασματάκι με ένα αγαλματένιο πρόσωπο και άφρο κούρεμα, ντυμένο στην τρίχα με το μαύρο κοστούμι και το απαραίτητο –βέβαια– παπιγιόν. Το παρακολουθείς, έκπληκτος, να κάνει moonwalk προς κάθε κατεύθυνση, ενώ την ίδια στιγμή δηλώνει, ευθαρσώς και με περίσσια σιγουριά, πως είναι η νέα ντίβα στον μουσικό πλανήτη.
Σπύρος Τόρε
16. Beach House – Teen Dream [Sub Pop]
Κάμποσοι συντάκτες έδωσαν ψήφους στο τρίτο άλμπουμ της indie pop παρέας από τη Βαλτιμόρη, αλλά ήταν τελικά ο ορισμός του ως κορυφαίας δισκογραφικής στιγμής του 2010 από τον Μάνο Μπούρα –όπως θα δείτε στις αναλυτικές λίστες της χρονιάς μετά τις γιορτές– που έστειλε το Teen Dream στην 20άδα. Αναλυτική κριτική τον Ιανουάριο, από τον Γιώργο Μιχαλόπουλο...
17. Neil Young – Le Noise [Reprise/Warner]
38 λεπτά διαρκεί αυτό το κομψοτέχνημα. Μεστό και βαρύ, αλλά ουδόλως ασθμαίνον όπως μερικές από τις τελευταίες δουλειές του Neil Young. Ούτε κλειστοφοβικό είναι. Σε τρέπει προς το εσωτερικό του μυαλού και της ψυχής, αλλά δεν σε εγκλωβίζει σε κάποιο περίεργο μονοπάτι. Κάνει τον δημιουργό του προσιτό στον ακροατή και γκρεμίζει τα τείχη της αυθεντίας. Και βάζει πάλι το κεφάλι του στον ντορβά. Οι περισσότεροι στα 64 τους δεν τολμούν ούτε να το σκεφτούν.
Νίκος Σβέρκος
18. MGMT – Congratulations [Sony-BMG]
Θα πρέπει να σκάψει κανείς πιο βαθιά κύριοι ώστε να βρει τα αληθινά πατήματα των MGMT του Congratulations. Να πάει σε ακόμα πιο πρωτόλεια πράγματα από τα κομψοτεχνήματα του Brian Wilson, τα οποία να ακούγονται ακόμα περίεργα, ένεκα της χαώδους παραγωγής τους. Βάλτε π.χ. το “I Had Too Much To Dream (Last Night)” των Electric Prunes δίπλα-δίπλα στους νέους MGMT. Σου έρχεται να πας να χτυπήσεις τα κουδούνια τους στη Νέα Υόρκη και να τους σφίξεις το χέρι. Όχι απλώς διότι η αναφορά σε μία τέτοια ιδιότυπη μπάντα τους τιμάει, αλλά ακριβώς επειδή επέλεξαν ένα συγκρότημα που ποίησε μεν ποπ, με υπέροχα δε διεστραμμένη και διανοουμενίστική οπτική. Όπως δηλαδή και οι ίδιοι...
Στυλιανός Τζιρίτας
19. Four Tet – There Is Love In You [Domino/EMI]
Είναι ένας συμπαγής και μεστός δίσκος, ο οποίος σχεδόν σίγουρα θα βρίσκεται σε αρκετές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς, όσο πλησιάζει το τέλος του 2010. Δεν είναι περίεργο επομένως που εκθειάζεται δεξιά και αριστερά. Ο μόνος τρόπος για να το βάλεις στη σωστή του διάσταση είναι να τον ακούσεις διαδοχικά με τα φερόμενα ποιοτικά τοτέμ του ίδιου του Four Tet, για να κατανοήσεις πως ο ίδιος έχει γράψει και καλύτερο άλμπουμ –το Rounds. Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει πάντως ότι δεν παραμένει ένας δίσκος-κομψοτέχνημα ή πως δεν αποτελεί ακόμα μία υπέροχη κατάθεση στον ήδη εντυπωσιακό κατάλογο του κύριου Hebden.
Τάσος Μαγιόπουλος
20. Midlake – The Courage Of Others # [Bella Union]
Αν το ντεμπούτο τους έδειχνε προθέσεις και το βήμα 2 σταθεροποιούσε τη διαδρομή, τα υλικά και τις εν δυνάμει δυνατότητες, τούτο το βήμα 3 είναι η άνθιση, μέσω της περαιτέρω εκλέπτυνσης, όλων των ως τώρα υποσχέσεων. Σαγήνη είναι η λέξη-κλειδί και επιτυγχάνεται στο σύνολο σχεδόν των 11 συνθέσεων. Με έναν τρόπο που ποτέ δεν εγκαταλείπει την απλότητα, την αμερικανική επαρχία ή το οικείο για χάρη κάποιας πρωτοπορίας μα προβαίνει σε μικρές ανατροπές αυτής της οικειότητας.
Χάρης Συμβουλίδης
+ 10 δίσκοι οι οποίοι φλέρταραν με την 20άδα, αλλά δεν τα κατάφεραν...
21. Johnny Cash – American VI: Ain’t No Grave [American Recordings]
22. Vampire Weekend – Contra [XL/Sony-BMG]
23. Spoon – Transference [Merge]
24. Swans – My Father Will Guide Me Up A Rope In The Sky [Young God]
25. Roots – How I Got Over [Def Jam]
26. Foals – Total Life Forever [Transgressive]
27. Keith Jarrett & Charlie Haden – Jasmine [ECM/Μικρή Άρκτος]
28. Owen Pallett – Heartland [Domino/EMI]
29. Kylesa – Spiral Shadow [Prosthetic]
30. Zola Jesus – Stridulum II [Sacred Bones]
