Φέτος είδαμε πολλές καλές συναυλίες. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια, στα οποία βλέπαμε μεν πολλές αλλά μέναμε στο κομψί-κομψά στο τι μας έμενε στο τέλος από αυτές. Ίσως εν μέσω της μαυρίλας της κρίσης να δίνουμε περισσότερη βάση στο τι πάμε να παρακολουθήσουμε –ως επαγγελματίες κριτές ή ως απλοί μουσικόφιλοι. Ίσως πάλι και οι διοργανωτές να κάνουν πιο προσεκτικές επιλογές. Καθώς το 2010 φεύγει τα βάλαμε λοιπόν κάτω και να τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας των συντακτών του Avopolis & Avopolis Greek για τα συναυλιακά highlights της χρονιάς...
15. Θάνος Μικρούτσικος, Υπόγεια Ρεύματα & Γιάννης Κούτρας
(Κύτταρο, 6 Μαρτίου 2010)
Πρώτος βγήκε ο Θάνος Μικρούτσικος ντυμένος στα μαύρα –είχε κι αυτό το νόημά του– και μετά τα τετραμελή Υπόγεια Ρεύματα. Η βραδιά χωρίστηκε σε δύο μεγάλα μέρη. Το πρώτο αφιερώθηκε κυρίως στην παρουσίαση του δίσκου Τους Έχω Βαρεθεί, σε συνδυασμό με κάποια αρκετά γνωστά «Υπόγεια» τραγούδια –πράγμα που σημαίνει έναν πρακτικό χωρισμό σε δύο ακόμα υποκατηγορίες: μία κάπως πιο «πολιτική», λόγω και του δίσκου, και μία κάπως πιο ρομαντική, λόγω κυρίως του ότι τα τραγούδια ανήκαν στην παλιότερη εποχή των Ρευμάτων. Κι αν με μπασκετικούς όρους έλεγα ότι επί σκηνής είχαμε τον coach Θάνο και την ομάδα του, στο δεύτερο μέρος θα έλεγα πως εμφανίστηκε επί σκηνής και ο βασικός play-maker (το αστέρι) της ομάδας, αυτός που ξέρει πού να μοιράσει τη μπάλα: ο Γιάννης Κούτρας.
Θάνος Καμπύλης
14. Staff Benda Bilili
(2ο Kosmos Festival, Θέατρο Βράχων, 11 Ιουνίου 2010)
Τέσσερις καλλιτέχνες καθηλωμένοι σε αναπηρικά καροτσάκια λόγω της πολιομυελίτιδας που σαρώνει τη χώρα τους, ένας με πατερίτσες, ο πιτσιρικάς με το αυτοσχέδιο όργανό του –το satonge (κάτι μεταξύ κιθάρας και theremin)– και τρεις ακόμα μουσικοί δώσανε ρεσιτάλ ψυχής, δύναμης, έμπνευσης και δημιουργικότητας. Το bluesy-rumba-afro-reggae κράμα τους, το μπρίο, το κέφι, η αστείρευτη ζωντάνια και το δέσιμό τους στάθηκε ένα μάθημα ζωής, από εκείνα που δεν τα προσπερνάς εύκολα.
Ευδοκία Πρέκα
13. Efterklang
(Rodeo, 9 Μαΐου 2010)
Το ότι είναι μια από τις καλύτερες μπάντες της Ευρώπης (εκτός νησιού) το αποδεικνύουν κάθε φορά. Είναι κουρδισμένοι σε επίπεδο Bad Seeds και έχοντας πλέον έναν στρωτό ροκ δίσκο έχουν και το πλεονέκτημα της αμεσότητας, χάρη στο επικοινωνιακό χάρισμα του τραγουδιστή τους. Αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι οι υπέροχα ενορχηστρωμένες μελωδίες τους, όπου έχεις την εντύπωση ότι δίχως αυτή τη μικρή γραμμή από το φλάουτο ή εκείνο το διακριτικό κρουστό κάτι θα έλειπε. Αν αυτό χάνεται στις σπιτικές ακροάσεις, όταν τους βλέπεις ζωντανά γίνεται ξεκάθαρο.
Γιώργος Μιχαλόπουλος
12. Bob Dylan
(Terra Vibe, 29 Μαΐου 2010)
Γιατί να πας στου Dylan, λοιπόν, τη σήμερον ημέρα, αφήνοντας το δυνατόν τον θρύλο κατά μέρος; Μα γιατί κάμποσα χρόνια τώρα τον έχουν αφήσει ήσυχο να είναι εκείνο που θέλει –τολμώ να πω εκείνο που πάντα ήθελε. Όσες περσόνες και να του έχουν φορτώσει κατά καιρούς, εικάζω πως θα βολευόταν μια χαρά με αυτή του αλλοπαρμένου μουσικάντη της φανταστικής Rootsville. Ο τύπος οργώνει τον κόσμο με τη μπάντα του κουβαλώντας στις αποσκευές (τεράστια) τραγούδια και την προσωπική του οπτική για τον πλούτο αυτού που λένε American roots music. Γιορτάζει κάθε φορά το ό,τι είναι, συνδεδεμένος πάντα μ’ αυτό το οποίο ήταν. Κι αν τον πετύχεις στα έξω καρδιά του όπως στη Μαλακάσα (για τα δεδομένα του πάντα), ακόμα καλύτερα…
Διονύσης Κοτταρίδης
11. Prodigy
(ΠΑΟΚ Sports Arena, 18 Σεπτεμβρίου 2010)
Το σόου των Prodigy περιλαμβάνει πολλές συνιστώσες, αλλά καμία τους δεν μπορεί να κατανοηθεί σε όλο της το μέγεθος από κάποιον που δεν έχει ιδρώσει μπροστά στη σκηνή τους. Το live τους μιμείται με περισσή επιτυχία μια πολεμική μάχη. Σε ρόλο στρατηγών –φυσικά– οι Keith Flint και Maxim. Σε ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο παιχνίδι μυαλού με τους θεατές, οι δυο τους μεταβιβάζουν –μέσα από προκλητικές ιαχές και θυμωμένες παροτρύνσεις– ένα συναίσθημα οργής στο κοινό, το οποίο ξεσπάει μέσα από έναν “Warrior’s Dance”. Ως αποτέλεσμα, διαμορφώνεται μια φλεγόμενη ατμόσφαιρα (μεταφορικά και κυριολεκτικά –αφού πάνω από ένας πυρσός άναψε κατά τη διάρκεια της συναυλίας), όπως και μία τιθασευμένη ανθρώπινη μάζα, η οποία υπακούει σε κάθε πρόσταγμα των επί σκηνής «πολέμαρχων». Εξίσου καίριος παράγοντας το ευφυές παιχνίδι με τα φώτα, που συνόδευαν τα beats του Howlett και πολλαπλασίαζαν τον αντίκτυπό τους.
Σπύρος Τόρε
10. Fuck Buttons
(Synch Festival, 4 Ιουνίου 2010)
Έλαβαν αντικριστές θέσεις ανάμεσα στην tech φαρέτρα τους και, απελευθερωμένοι απ' τα στουντιακά λουριά(;) του μίστερ Andrew Weatherall, παρήγαγαν ισόποσες εγκεφαλικές και σωματικές αποχυμώσεις με σταθερή κατεύθυνση απ' τη σκηνή προς τους παρευρισκομένους. Το κοινό δε με τη σειρά του αποκρίθηκε εντόνως μέσων κινησιολογικών εξάρσεων, μεταξύ των οποίων σημειώσατε και ουκ ολίγες στιγμές σοφτ χαμουρέματος! Προσωπικά βρέθηκα περικυκλωμένος από τουλάχιστον δύο ευτυχή ζεύγη... Για να ευθυγραμμιστώ και με το κλίμα, λοιπόν, το ένα «γαμωκούμπι» έφερε τη ρυθμολογική ευθύνη του σόου, είτε σαμπλάροντας σε πραγματικό χρόνο φυσικό επιδαπέδιο τομ, είτε παρατώντας αποφλοιωμένα beats να παρενοχλούν τη βολεψιά μας, όσο το έτερο γέμιζε τα ενδιάμεσα με συνθοκαταστάσεις και δειγματοληψίες. Γκολ και αγάπη λέμε... Τα σέβη μας άξια τέκνα των μεγάλων ελεκτρομαστόρων του Νησιού!
Διονύσης Κοτταρίδης
9. Μόνικα
(Ark Festival, Τεχνόπολη, 17 Σεπτεμβρίου 2010)
Είναι αλήθεια ότι η Μόνικα διαθέτει μια ικανότητα να μαγεύει το κοινό της, τόσο όταν ερμηνεύει ένα κομμάτι απλά με τη συνοδεία του πιάνου, όπως το “Bloody Something” που ακούστηκε στη μέση περίπου του προγράμματος, όσο και όταν την ακολουθεί ολόκληρη η μπάντα της. Έτσι έγινε και στο “Over The Hill” το οποίο θεωρώ ως την κορύφωση της δεύτερης μέρας του Ark Festival. Η επιλογή από το Exit που χειροκροτήθηκε περισσότερο ήταν –μάλλον αναμενόμενα– το “Away From My Land”, για το δε φινάλε η Μόνικα φύλαξε το “Avatar” (όπως άλλωστε συνηθίζει στις συναυλίες της) δίνοντας έτσι και μια άλλη δυναμική στην εμφάνισή της, η οποία γενικώς κινήθηκε σε γλυκά μελαγχολικούς τόνους.
Λίλα Τζαμούση
8. Dillinger Escape Plan
(Gagarin, 13 Νοεμβρίου 2010)
Το λοιπόν και εν καιρώ, οι Dillinger Escape Plan εμφανίζονται σε φουλ διάταξη μέσα σε ελεγχόμενο οπτικοηχητικό ορυμαγδό από feedback, καπνούς και προβόλια. Ο Puciato στο κέντρο, με τους σφυγμούς ήδη στα κόκκινα, διαγράφει σπαστικούς κύκλους γύρω από μοναδικό τετραγωνικό μέτρο –α λα Mike Tyson λίγο πριν σημάνει η καμπάνα. “Farewell, Mona Lisa” και μας ρίχνουν εξ' αρχής μ' ότι έχουν –ούτε προθερμαντικές αλοιφές, ούτε κλιμακωτές αποκαλύψεις, ούτε τίποτα δώρα έκπληξη. Ενέργεια ρεεε! Αγνή, αμόλυντη, παρθένα ενέργεια, βουτηγμένη μέχρι τα μπούνια στη βρώμα της πόλης. Μια μπάντα η οποία, ενώ περιπλέκει σφόδρα την απλότητα του κόλπου «σκληρό rock ‘n’ roll», δεν αφαιρεί το παραμικρό απ' την ωμότητα και την ενστικτώδη ευθύτητα του. Ίσα-ίσα που τις πολλαπλασιάζει γεωμετρικά, τόσο στο στούντιο όσο και στο σανίδι. Ειδικά εκεί πάνω.
Διονύσης Κοτταρίδης
7. Aerosmith
(Στάδιο Καραϊσκάκη, 20 Ιουνίου 2010)
Ακούμε λοιπόν τις τροχαλίες του ανελκυστήρα να λειτουργούν από μέσα. Στοπ σκοτάδι κατόπιν, οι ιαχές του κόσμου γίνονται δυνατότερες, φεύγει το πανί, και να ’σου οι Αerosmith να εξυμνούν τα πλην και τα συν της Σεξουαλικής Συνεύρεσης Μέσα Στο Ασανσέρ (αποτελεί, παρεμπιπτόντως, ζήτημα προς μελέτη...). Και ξεκίνησε το πανηγύρι, πάντα με τις επιφυλάξεις μας για τη φωνή του Steven Tyler μιας και στο τελείωμα του ρεφρέν κάθε φορά αρνιόταν την κορώνα. Αλλά το κόλπο βρισκόταν αλλού: μετά τα 3-4 πρώτα τραγούδια η μπάντα άρχισε να ρολάρει πέρα από το επαγγελματικό επίπεδο και η φωνή του αρειμάνιου περφόρμερ ξεκίνησε να ζεσταίνεται και να αποδίδει θαυμαστά (μας το απέδειξε κοντά δύο ώρες αργότερα και με τα φαλτσέτο του στο “Dream On”). Πέρα από την παραδοχή ότι οι άνθρωποι αυτοί παραδίδουν ένα απολαυστικό δίωρο γεμάτο hits τι άλλο θέλετε να καταθέσω;
Στυλιανός Τζιρίτας
6. These New Puritans
(Plissken Festival, Ελληνικός Κόσμος, 4 Δεκεμβρίου 2010)
Με δύο μουσικούς να έχουν επιστρατευθεί στα πνευστά, προκειμένου να αποδοθεί όσο πιο πιστά γινόταν το Hidden, οι These New Puritans πραγματοποίησαν μία μνημειώδη εμφάνιση, γεμάτη (μουσική) άγνοια κινδύνου και εφηβικού τσαμπουκά. Κόντρα μάλιστα στις επιρροές τους, μα και στις ορέξεις ορισμένων από το κοινό, στους οποίους ξένισε η έλλειψη παραμόρφωσης. Αυτό όμως ελάχιστη σημασία έχει όταν μπροστά σου έχεις μια μπάντα τέτοιου βεληνεκούς, που αποκηρύσσει το indie παρελθόν της, κάνει θεό της τη μετρονομική, industrial ρυθμολογία, προσθέτει φωνητικά σε μορφή κηρύγματος, σου πετάει από τα μεγάφωνα όμποε τα οποία σε κυκλώνουν από παντού και φυσικά σου ξερνάει ένα ηλεκτρονικό βόθρο από μπάσο και glitches, που ταρακουνούσε όλο το Κτήριο 56.
Τάσος Μαγιόπουλος
5. Einsturzende Neubauten
(Fuzz, 30 Οκτωβρίου 2010)
Θα έλεγε κανείς πως το μπάσο, η κιθάρα, τα ντραμς και τα synths επιτελούσαν έναν ρόλο απλά συνοδευτικό συγκριτικά με τα μη-μουσικά-όργανα. Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να δημιουργήσει έναν χαμό ηχορρύπανσης κοπανώντας τενεκέδες, βαρέλια και λαμαρίνες. Λίγοι όμως θα μπορούσαν να συγχρονιστούν μεταξύ τους και να συνδυάσουν όλα αυτά τα εκ πρώτης όψεως ασήμαντα αντικείμενα για να δημιουργήσουν κάτι το οποίο δεν ματώνει τα αυτιά και δεν προκαλεί ημικρανίες. Πόσο μάλλον για να δημιουργήσουν μουσική. Τα προαναφερθέντα, μαζί με ελατήρια, αλυσίδες, ελάσματα, μαράκες, πιατίνια σε σχήμα γραναζιών και οτιδήποτε άλλο μπορούσαν να φανταστούν, ήταν μερικά από τα υλικά τα οποία χρησιμοποίησαν τα Νεόκτιστα, παράγοντας πρωτόγονους βιομηχανικούς ήχους. Τους ήχους αυτούς αντιστάθμιζαν τα σχεδόν ψιθυριστά κατά σημεία φωνητικά του Blixa, ο οποίος, αν είχε σκοπό να μας υπνωτίσει, το είχε καταφέρει άριστα: με το μυστήριο βλέμμα του εμπνέει δέος, παρά τα αλλοιωμένα από τον χρόνο χαρακτηριστικά του. Μυστήρια και τα Αγγλικά του – μιλούσε τόσο χαμηλόφωνα στο μικρόφωνο ώστε τα λόγια του χάνονταν. Σε κάποια σημεία διατάρασσε τον ψυχισμό των ακροατών με κραυγές και ουρλιαχτά, ενώ σε άλλα χρησιμοποιούσε την απόλυτη σιωπή.
Νίνα Ποπώφ
4. Κόρε. Ύδρο.
(Gagarin, 14 Μαΐου 2010)
Ήταν η στιγμή που σβήσανε τα φώτα και η 14μελής ορχήστρα των Κόρε. Ύδρο. πήρε τη σκυτάλη, ενώ ο frontman του συγκροτήματος, Παντελής Δημητριάδης, με όλη την κερκυραϊκή του τρέλα, μια στενή μπεζ καμπαρντίνα και ένα λευκό πουκάμισο λερωμένο από «αίματα» στο σημείο της καρδιάς στάθηκε μπροστά στο μικρόφωνο. Έτσι ξεκίνησε μια από τις συναρπαστικότερες και πιο αληθινές συναυλίες ελληνικού συγκροτήματος που μπορώ προσωπικά να ανακαλέσω. Και αν τα πρώτα τραγούδια επισκιάστηκαν από τα «καραγκιοζιλίκια» και τα πέρα-δώθε της πρώτης σειράς, παρέμειναν παραπάνω από αρκετά για να μαρτυρήσουν τη μεγάλη ομορφιά που επρόκειτο να ακολουθήσει.
Αναστασία Τουρούτογλου
3. Metallica
(Terra Vibe, 24 Ιουνίου 2010)
Σε εξαιρετική κατάσταση λοιπόν τα πάντα και οι πάντες. Ο Hammett ήταν ουσιαστικός και εργατικός όπως πάντα, ο Trujillo σε απόλυτη σύμπνοια με τους υπόλοιπους και ο Ulrich καθισμένος πίσω από τα drums αναπαρήγαγε πιστά ό,τι οδήγησε τη μπάντα μετά την απώλεια του Burton. Ο πρωταγωνιστής Hetfield ήταν τρομερά επικοινωνιακός με το κοινό κι έκανε τα δέοντα –ως γνήσιος Αμερικάνος performer– ώστε να κρατά την ένταση του κοινού ψηλά. Και αυτό με τη σειρά του προσκυνούσε της τετράδα. Και πως αλλιώς να κάνει, όταν το σετ είναι διαμορφωμένο λες και αφουγκράζεται την επιθυμία του καθενός. Στο “Sad But True” τα κεφάλια πήραν φωτιά, στο “Welcome Home (Sanitarium)” και στο “One” υποκλιθήκαμε στη μελωδική μαεστρία τους, στο “Broken, Beat And Scarred” λατρέψαμε τη φυγή τους από τον κόσμο της φθοράς και της αφθαρσίας, στα “Master Of Puppets” και “Blackened” οι κραυγές έφθαναν στη σκηνή, στα “Nothing Else Matters” και “Enter Sandman” θυμηθήκαμε πόσο τολμηρή στάθηκε η μπάντα στις αρχές των 1990s. Τόση στάθηκε η λατρεία του κοινού, που ο (σχεδόν αναγεννημένος) Hetfield δεν ήθελε να απομακρυνθεί από τη σκηνή.
Νίκος Σβέρκος
2. Autechre
(Bios, 17 Σεπτεμβρίου 2010)
Αυτό που βιώσαμε στο Bios ήταν μια εγκεφαλική παράσταση δυο ανθρώπων με πραγματικό όραμα και ιδιαίτερες απόψεις περί μουσικής. Το όλο σκηνικό είχε την έννοια του να μην αποσπάται η προσοχή με τίποτα άλλο και η μόνη αίσθηση μας που θα λειτουργούσε να ήταν η ακοή, ρουφώντας στην ουσία ό,τι μας έδινε η μπάντα. Όσο για τη θεματολογία της παράστασης; Η αποδόμηση όσων θεωρούμε δεδομένων περί μουσικής, εννοιών π.χ. όπως «κανονικό τραγούδι», «διάρκεια κομματιού», «σταθερή ρυθμολογία», «γραμμικές μελωδίες» και οτιδήποτε άλλο de facto σε όσα ακούμε. Μιάμιση ώρα και κάτι ψιλά κάτσανε στη σκηνή οι Autechre και για παραπάνω από ένα με ενάμιση λεπτό δεν άκουγες τον ίδιο ρυθμό. Οι δε μελωδίες εναλλασσόντουσαν με ρυθμό πολυβόλου, διακοπτόμενες πολλές φορές από την επόμενη που ακολουθούσε. Όσο για τη διάρκεια των κομματιών, αυτή ήταν ανύπαρκτη: η εμφάνισή τους αποτελούσε ένα ενιαίο μουσικό κατασκεύασμα.
Τάσος Μαγιόπουλος
1. U2
(Ολυμπιακό Στάδιο, 3 Σεπτεμβρίου 2010)
Δύο ώρες πρόγραμμα για τους U2. Δύο ώρες που άρχισαν στις 12:00, αν προσέξατε το ρολόι στην οθόνη, που θρυμματίστηκε τότε στο πέρασμα του λεπτοδείκτη: ο χρόνος ήταν η έννοια γύρω από την οποία αναπτύχθηκε η δραματοποίηση της συναυλίας –ο χρόνος ως βαρύτητα των καθημερινών μας πράξεων. Όπως ένα βαρύ κεφάλι που θέλει να γυρίσει σύντομα σπίτι στο “In A Little While”. Ή η αίσθηση της έλλειψης βαρύτητας και η εκμηδένιση της καθημερινότητας. Αυτό είναι το σκεπτικό πίσω από τη σύνδεση (ή στην περίπτωσή μας του βίντεο) με τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό και τη συνεργασία των U2 με τη NASA. Η αίσθηση της οπτικής από μια θέση όπου μπορείς να κρύψεις τη Γη με τον αντίχειρά σου.
Θέμης Πέλλας
