Samebito - A Tale Of Gratitude (Samebito)
11.20 διαρκεί το εναρκτήριο “Reverie” των Samebito, η μεσογειακή ματιά του κουαρτέτου στη σύνθεση του Claude Debussy. Πέραν αυτού και του “Romance” (Tchaikovsky), οι υπόλοιπες 4 συνθέσεις, εμπνευσμένες από την ιστορία του Λευκάδιου Χερν (υπό την έννοια της πολιτιστικής γέφυρας μεταξύ Ανατολής και Δύσης), είναι των Samebito δηλαδή των Alex Dante (Guitar), Michalis Katachanas (Viola), Dimitris Klonis (Drums) και Grigoris Theodoridis (Double Bass) με τους Stavros Georgiopoulos και Sergios Voudris να θέτουν το πλαίσιο στο δισκεξ Studio, και τον Panagiotis Andrianos να σχεδιάζει το όμορφο artwork (όπως και στο Local Heroes, για το οποίο είχαμε μιλήσει προ καιρού). Έχουν αναφερθεί οι Frissell, Texier ή ο κλασσικός κατάλογος στις αισθητικές αναφορές της παρέας. Όπως έγραφε κι ο Χερν στο διήγημά του, το Σαμεμπίτο ήταν ένα πλάσμα μισό άνθρωπος μισό καρχαρίας που ζούσε στα παλάτια των θαλασσών και εργαζόταν ως φρουρός του Βασιλιά. Υπέπεσε όμως σε ένα σφάλμα και το εξόρισαν στη γη μαζί με τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι πολύ σύντομα έπιασαν και φυλάκισαν το παράξενο πλάσμα και αυτό από τη θλίψη του άρχισε να κλαίει. Όμως τα δάκρυά του όταν στέγνωσαν έγιναν διαμάντια. Στην εγχώρια μουσική αντιστοιχία του Σαμεμπίτο, τίποτε το αλλόκοτο, παρά τα free impro σπασίματα, δεν ξενίζει καταπώς η μορφή του «τέρατος». Υπερισχύει το διαμαντένιο δάκρυ, εν προκειμένω το συναισθηματικό βάθος κι ο ευγενής, κλασσικός λυρισμός (μα και ο ECM τρόπος), ενώ τονίζεται επίμονα η ελληνικότητα (είτε στη μεταχείριση του Debussy είτε -και καίρια- στο Zeibekiko), κάτι που πρέπει να ληφθεί ως κεντρική θέση για το επόμενο τους βήμα.
Coral Fuzz - Fata Morgana (Sunnyboy66 Records)
Υπήρχε ένα σύνθημα στα χρόνια της μπλογκόσφαιρας, στα χρόνια του Closer της Σίνα και του Action Records της Αραχώβης. Το σύνθημα που αυτολογοκρίνω πήγαινε ως «Γκαράζ ρε $%&#!» και το θυμήθηκα χάρη στους Coral Fuzz που μπλέκουν surf, garage, sixties και neo-psychedelic, στην πεπατημένη των Kinks, Trashmen, Beach Boys, Allah-las, Mystic Braves και Growlers. George Papakwstas (Electric & Acoustic Guitars, Vocals, Farfisa Organ), Manos K (Bass, Backing vocals) και Argyris Aliprantis (Drums, Percussion, Backing vocals), σε παλιακό, moody, καλοπαιγμένο γκαράζ, με κολλητικά σιγουράκια όπως τα “Run N Hide”, “My Baby’s Gone” μα και το ομότιτλο. Την ώρα που καταλήγουν με το “Back Again”, κάνεις μια μικρή παύση και με χαρά το βάζεις από την αρχή.
Blues Wire - ONGOING (Blues Wire)
Έχουν περάσει 4 μήνες αλλά έστω και τώρα ας πούμε το εξής. Ο Ηλίας Ζάικος έκανε τότε μια ανάρτηση κι εδώ διαλέγω μερικά αποσπάσματα αυτής. «Κι έτσι, μάλλον απρόσμενα, βρεθήκαμε με καινούργιο άλμπουμ το έτος που κλείνουμε 40 χρόνια στη δισκογραφία. (…)Το διήμερο 13 & 14 Γενάρη, ανταμώσαμε και παίξαμε ψυχωμένα για 2 ώρες κάθε απόγευμα, ζωντανά, χωρίς ακουστικά, διορθώσεις, overdubs και ιδιαίτερη προεργασία. Με την εξαίρεση 2-3 τραγουδιών που εκτελέστηκαν και δεύτερη φορά, όλα ήταν "με την πρώτη", μια κι έξω, first takes. Και τούτο υπήρξε μαγευτικό, καθότι πολλά από τα κομμάτια ίσα που τα θυμόμασταν αχνά, παίζαμε χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς θα γίνει, πόσο θα τα τραβήξουμε, που και πως θα σταματήσουμε. (…) Είμαι πάντως ιδιαίτερα χαρούμενος, ακούγοντας το αποτέλεσμα έχω την αίσθηση πως τούτη ίσως είναι η πιο σημαντική δουλειά του γκρουπ εδώ και δεκαετίες. Και με έναν τίτλο που σημαίνει πολλά για μας.» Από το παίξιμο στο “Down In The Bottom” και την εκφορά στην 7λεπτη version του “Burried Alive In The Blues” μέχρι το φινάλε στο “Prisoner Of The Blues” σας προτείνω να μην ασχοληθείτε με την αντιστοιχία των πρώτων εκτελέσεων -όσοι έχετε μια εικόνα της λευκής και μαύρης blues δισκογραφίας - αλλά να αφεθείτε στην αυτονομία του ongoing τζαμαρίσματος.
Omikron Project - Live At six d.o.g.s. (Omikron Project)
Μονάχα ως digital κυκλοφορία κυκλοφορεί εκεί έξω το live των Omikron Project (από το μακρινό Δεκέμβρη του 2016), εν προκειμένω των Henk Spies (soprano sax), Alexis Drossos (soprano sax, didgeridoo, beckophone) Dinos Zoumperis (electric bass), Hohner Guitaret (synthesizer & electronic treatments), Nikolas Tsilogiannis (drums, percussion, idiophones). Στην προηγούμενη κυκλοφορία τους, τόνιζαν το ακατάτακτο και πολυσυλλεκτικό μεταξύ jazz, rock, impro, electronic και melodic, εδώ το modal/eastern στοιχείο παίζει καλή μπάλα, είτε στα αφαιρετικά spiritual σχήματα ("Heptaspheron") είτε στην χτιστή περιπέτεια ("Octodromos").
Σταύρος Τσαντές, Νεφέλη Φασούλη, Απόστολος Κίτσος, Μιχάλης & Παντελής Καλογεράκης, Γωγώ Δελογιάννη - Χρυσοπράσινο Γκλίτερ (Σταύρος Τσαντές)
«Το χρυσοπράσινο γκλίτερ αιωρείται στην πόλη, μπαίνει σε ρουθούνια και προκαλεί ανάταση ή αλλεργία. Ως αλλεργική αντίδραση, άλλωστε, ορίζεται η παθολογική κατάσταση κατά την οποία ο οργανισμός αντιδρά εχθρικά απέναντι σε αβλαβείς περιβαλλοντικές ουσίες, ενάντια σε κατα φαντασίαν απειλές·* εμφανίζει ομοιότητες με άλλες παρανοϊκές συμπεριφορές όπως ο ρατσισμός, η ομοφοβία, η τρανσφοβία κ.ο.κ.» Μια Ιουνιάτικη στιχουργική διασκευή του τραγουδιού "Χρυσοπράσινο φύλλο" των Μίκη Θεοδωράκη και Λεωνίδα Μαλένη, από παρέα εκλεκτή (παρεμπιπτόντως αναμένουμε με προσμονή τη νέα κυκλοφορία των Καλογεράκηδων - τα Ρεμπώτικα υπήρξαν ουσιαστικά ξεχωριστή στιγμή της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας), με τον Τσαντέ στους στίχους (που ήδη είχε δείξει χιουμοριστική και δεικτική οξυδέρκεια στις “Παιδικές Συνήθειες του Πατέρα μου”) να στοχεύει στο κέντρο, με λόγο και ουσία μακριά από μισόλογα φασεϊσμού «στείρου δικαιωματισμού, μούγκας και συνενοχής».
