Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης είναι μόνος του μία κατηγορία. Δεν χωρούσε πουθενά, ειδικά την περίοδο που δραστηριοποιήθηκε και γνώρισε επιτυχία. Τα πρώτα χρόνια μετά την μεταπολίτευση το (λεγόμενο) «έντεχνο» αλλά και το «πολιτικό τραγούδι» κατέκλυσαν τα πάντα. Όσο για το ελληνικό ροκ… «δεν κουνιόταν φύλλο» όπως έχει πει και ο Παύλος Σιδηρόπουλος αιτιολογώντας την απόφαση του να συνεργαστεί με τον Γιάννη Μαρκόπουλο για να τα βγάλει πέρα.
Το ΚΚΕ κινδυνολογούσε για το «ξενόφερτο τραγούδι» που θα υπονομεύσει τον ελληνικό πολιτισμό, βλέποντας στο ροκ έναν «αντίπαλο» που δεν ήθελε ώστε να μπορεί να κερδίσει άκοπα την νεολαία. Αυτή την άποψη διαλαλούσαν και πολλοί «προοδευτικοί» (λέμε τώρα) άνθρωποι του πνεύματος. Η ροκ μουσική και η ποπ κουλτούρα γενικότερα ήταν ο επερχόμενος κίνδυνος του αμερικανοαγγλικού τέρατος που ήθελε να εξαπλωθεί και να καταστρέψει την νεολαία και τον ελληνικό πολιτισμό. Φώναζε ο Θεοδωράκης, φώναζε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, φώναζε ο Καζάκος για τον ξενόφερτο πολιτισμό που προσπαθεί να περάσει τα σύνορα και να μας καταπιεί.
Θυμάμαι που μου έλεγε ο Σταύρος Λογαρίδης πως πήγε να παίξει σε εκδήλωση/συναυλία της ΚΝΕ, κάπου εκεί που έμενε στο Φάληρο και παρ’ ότι το είχε κανονίσει να εμφανιστεί, τελικά δεν τον άφησαν να παίξει.
Και μετά ήρθε το ΠΑΣΟΚ και οι «πρασυνοφρουροί» για να γίνουν οι χωροφύλακες αυτού του ιδεώδους μέσα από τους Μουσικούς Αύγουστους, μέσα από την ΕΡΤ, μέσα από τον ασφυκτικό έλεγχο μπας και ξεμυτήσει «η άλλη πλευρά».
Μάταιος κόπος όπως αποδείχτηκε αλλά και άσκοπη κινδυνολογία. Ούτε το κύμα μπόρεσαν να ανακόψουν (το μεγαλειώδες Rock In Athens μόλις 2 χρόνια αργότερα από τη Βουλιαγμένη το αποδεικνύει), ούτε το ροκ κατέστρεψε τον ελληνικό πολιτισμό. Όλα βρήκαν το χώρο τους απλώς οι «προοδευτικές» δυνάμεις εκτέθηκαν για μία ακόμη φορά.
Όταν το 1981 πήγαμε στην ΕΡΤ με τον Στάθη Παπούλια να κάνουμε μια πρόταση για εκπομπή, το πρώτο που μας είπαν ήταν «αρκεί να μην είναι ροκ». Κάναμε έναν «πιλότο» και ήταν ένα τραγούδι του Nat King Cole που μας άνοιξε την πόρτα… Όμως για κάμποσα χρόνια έπρεπε να πηγαίνουμε τα κείμενα της εκπομπής (παρ'ότι μουσική) για να παίρνουν έγκριση από την Επιτροπή Λογοκρισίας, ώστε να μπορούμε να ηχογραφούμε. Γιατί οι εκπομπές ήταν μόνο ηχογραφημένες και μόνο για τον Γιάννη Πετρίδη είχε δοθεί ειδική άδεια για ζωντανές εκπομπές. Δεν μας επιτρεπόταν ούτε τον δίσκο να σηκώσουμε από το πλατό. Αυτό ήταν δουλειά του ηχολήπτη. Ο κακώς εννοούμενος συνδικαλισμός… Αν έκανες ζωντανές εκπομπές και έβαζες/έβγαζες το δίσκο από το πικάπ, οι συνδικαλιστές φοβόντουσαν ότι οι ηχολήπτες μπορεί να θεωρηθούν περιττοί.
Μια φορά ξεχάστηκα και πήγα να πάρω τον δίσκο από το πικάπ και ο ηχολήπτης μου έδωσε μια ξυλιά στο χέρι και μου είπε: «αν το ξανακάνεις αυτό, θα σου κάνω καταγγελία και οι ηχολήπτες δεν θα δεχτούν να σε ξαναηχογραφήσουν ποτέ». Στο τσακ την γλίτωσα την μαύρη λίστα…
Μέσα σε αυτό το αφιλόξενο, αντιπαραγωγικό, αντιαισθητικό και εναντίον κάθε έννοιας πολιτισμού κλίμα, άνθησε ένας φτωχός και μόνος καουμπόι, ένας ανεξάρτητος/μεμονωμένος καλλιτέχνης, ένας δημιουργός που το μουσικό του σύμπαν προερχόταν από την «απαγορευμένη περιοχή». Δεν έχει σημασία που τα «προοδευτικά» κόμματα τον φλέρταραν λόγω της δημοφιλίας του αλλά το ότι ο ίδιος ερχόταν από κει που δεν ήθελαν να πάμε.
Τον Λουκιανό Κηλαηδόνη τον γνώρισα αφότου είχε γίνει, στα μέσα της δεκαετίας του ’80, το Πάρτι στη Βουλιαγμένη και τα λέγαμε συχνά στην Πλατεία Μαβίλη (που ήταν η έδρα του Καναλιού 15), στον κήπο του Baltazar, στο σπίτι του μερικές φορές αλλά και σε συναυλίες του. Ήταν χαλαρός, ήταν πνευματώδης, ήταν δημιουργικός, είχε ενδιαφέρον για ένα μεγάλο μουσικό εύρος, του άρεσαν οι μεγάλες ορχήστρες, η country, η αμερικάνικη μουσική παράδοση, η κινηματογραφική μουσική -δεν είναι άλλωστε τυχαίο που έχει γράψει θαυμάσια soundtrack- αλλά και η pop κουλτούρα εν γένει και καθ’ ότι μαθηματικός (είχε σπουδάσει Αρχιτεκτονική) μπορούσε να κατανοήσει το μουσικό σύμπαν με έναν «επιστημονικό τρόπο» και να το προσεγγίσει διαφορετικά.
Αν ήθελα να τον περιγράψω με τα ελάχιστα (όπως είχα πει και στον ίδιο) θα ήταν το Πάρτι στη Βουλιαγμένη (ως ιδέα, υλοποίηση, μουσικό περιεχόμενο, αίσθηση) και το άλμπουμ Media Luz.
Το αισθητικό του σύμπαν φαίνεται ξεκάθαρα από τα πρόσωπα που θα καλούσε στο πάρτι του, παρέα με ένα μπουκάλι ρούμι, όπως τραγουδάει σχετικά. Δεν είναι τυχαίο που στο "Πάρτι στη Βουλιαγμένη" (όπως μπορείτε να δείτε και στο φιλμ της ΕΡΤ), είναι το 2ο τραγούδι που λέει, θέλοντας εξ αρχής να δώσει ένα στίγμα.
Ποια είναι λοιπόν αυτά τα «καλά παιδιά» (όπως τα χαρακτηρίζει) που θα ήθελε να είναι μαζί του; Ο Φελίνι, ο Μάρκος Βαμβακάρης, οι Beatles, ο Σαρλώ, ο Καντίνσκι, ο Μπόρχες, ο Φρανκ Σινάτρα, ο Σεγκόβια, ο Πικάσο, ο Ζακ Μπρελ, ο Ντίσνεϋ, ο Έλβις, ο Μπόγκαρντ, ο Μπρεχτ, ο Λέστερ Γιάνγκ, ο Τρυφώ, ο Τζιν Κέλλυ, ο Σκοτ Τζόπλιν, ο Ζορρό, ο Μπένι Γκούντμαν, ο Νίνο Ρότα, ο Σεφέρης, ο Ντασέν, ο Βέγγος, ο Τσιτσάνης, ο Μπαχ, οι Άμποτ & Κοστέλο και φυσικά ο θρυλικός πιανίστας της τζαζ/ποτάδικης παλιάς Αθήνας Μανώλης Μικέλης και ο φίλος (και τότε γείτονας του) Διονύσης Σαββόπουλος που ήταν όντως παρόντες στο Πάρτι της Βουλιαγμένης.
Όπως οι Beatles στο εξώφυλλο του Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band είναι παρέα με όλα τα πρόσωπα που θαυμάζουν και εκτιμούν, έτσι και ο Λουκιανός τα αναφέρει ονομαστικά, γιατί όλοι αυτοί είναι το σύμπαν του. Και πως τελειώνει το τραγούδι; Αφού ξημερώσει μπαίνει με όλους αυτούς σε ένα αερόστατο και συνεχίζουν το ταξίδι…
Το Πάρτι στη Βουλιαγμένη έγινε, τέτοιες μέρες, πριν από 40 χρόνια και παραμένει ένα ορόσημο για την ελληνική μουσική πραγματικότητα. Το ονειρεύτηκε, το σχεδίασε και το πραγματοποίησε μόνος του, χωρίς promoters, χωρίς PR, χωρίς εταιρίες και οργανωτές. Μόνος με μερικούς φίλους και την Άννα Βαγενά, έστησαν ένα τεράστιο beach party σε τέτοια κλίμακα που μέχρι τότε δεν είχε υπάρξει. Κανείς δεν περίμενε τόσο κόσμο, ούτε καν ο ίδιος που μου είχε πει: «ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα».
Συγκεντρώθηκαν πάνω από 50.000-60.000 άνθρωποι κάθε είδους και κάθε ηλικίας. Από νωρίς το απόγευμα ο παραλιακός δρόμος που οδηγεί στην Βουλιαγμένη ήταν γεμάτος από ένα think positive κοινό που πήγαινε στο πάρτι του Λουκιανού. Ήταν τέτοιο το μποτιλιάρισμα που πολλοί έφτασαν με μεγάλη καθυστέρηση. Τα εισιτήρια ήταν περί τις 25.000 (κόστιζαν 300 δραχμές) και είχαν προπωληθεί αλλά το ντου ήταν άνευ προηγουμένου, ειδικά από την θάλασσα και όχι μόνο. Κι εκεί, στην παραλία, άλλοι ξαπλωμένοι στις πετσέτες, άλλοι καθισμένοι δίπλα στα σακίδια τους κι άλλοι να τσαλαβουτάνε μπροστά στην πλωτή εξέδρα/σκηνή, ζήσαμε μία μοναδική εμπειρία καλής διάθεσης, έξω από τις νόρμες της εποχής που ήθελαν «σοβαρές» συναυλίες σε στάδια και σε γήπεδα, με «αγωνιστικό» φρόνημα και πολιτικό πρόσημο. Ο Λουκιανός είπε: χαλαρώστε παιδιά, μην είμαστε διαρκώς τόσο σοβαροί, ας κάνουμε και λίγο την πλάκα μας «με ένα μπουκάλι ρούμι». Τα κατάφερε πέραν πάσης προσδοκίας.
Το ΠΑΣΟΚ της εποχής ευαγγελιζόταν έναν «3ο δρόμο» αλλά τελικά ήταν ο Κηλαηδόνης που τα κατάφερε να κάνει κάτι που δεν ήταν «βαρύ και αυστηρό» αλλά δεν ήταν και «γελοίο και ελαφρύ». Ήταν ένα αισθητικά αξιοπρεπές, διασκεδαστικό, χαλαρό, μοντέρνο πάρτι που δεν πρόσβαλε κανέναν και ήταν από την απέναντι όχθη από θούριους του στιλ: «Στ’ άρματα, στ’ άρματα, εμπρός στον αγώνα…» χωρίς να το κάνει θέμα. Ήταν το πρώτο μεγάλο pop πάρτι της Αθήνας.
Εκτός από τον ίδιο σε αυτό το ενθουσιώδες πάρτι πήραν μέρος και οι:
Νέλλη Σεμιτέκολο, Μανώλης Μικέλης με την Big Band, Λία Βίσση, Μαντώ (Σταματοπούλου), Μαργαρίτα Ζορμπαλά, Βαγγέλης Γερμανός, Χορωδία και μαντολινάτα Φώτη Αλέπορου, Διονύσης Σαββόπουλος, Three and the Koukos Band, Αφροδίτη Μάνου και Γιώργος Νταλάρας.
Είναι από αυτά τα γεγονότα που χαίρεσαι να λες «ήμουν κι εγώ εκεί» και όταν τελείωσε φύγαμε όλοι με ένα αερόστατο που μετά από 40 χρόνια συνεχίζει να πετάει.
Με αφορμή την επέτειο των 40 χρόνων από το Πάρτι στη Βουλιαγμένη, το αρχείο της ΕΡΤ ψηφιοποίησε βιντεοσκοπημένο υλικό της εποχής, όπου αποτυπώνεται μια από τις σημαντικότερες συναυλίες όλων των εποχών που έλαβε χώρα στην Ελλάδα. Δείτε το υλικό της ΕΡΤ εδώ.
