Summer days, summer nights are gone
Summer days, summer nights are gone
I know a place where there’s still somethin’ going on
«Οι συντάκτες του Avopolis επιλέγουν ένα δίσκο, μια ταινία, μια σειρά κι ένα βιβλίο για το καλοκαίρι» είναι το θέμα που όρισε η αρχισυνταξία, και κάπου εκεί, στα πέριξ των συντριμμιών του μεγάλου περιπάτου, προμηνύεται μια μουσκεμένη εικόνα γραφιάδων που ομονοούν σε αναγνώσεις του Βακαλόπουλου κάτω από τον καυτό ήλιο και σε δροσερές θεάσεις των Φτηνών Τσιγάρων ή του Jaws, στα θερινά των επανεκδόσεων. Δε λέω, ο καθείς με τα παρηγορητικά του κλισέ ως δροσερό αντιστάθμισμα του καύσωνα, μα για να μη σας κουράζω, αραδιάζοντας τα αντίστοιχα δικά μου, και μνημονεύοντας την Kathleen Turner υπό τους αποκηρυγμένους ήχους του John Barry, τα Woody Allen-ικά καρέ και την καλοκαιρινή αίσθηση του Jonathan Richman που πάντα θα μας ακολουθεί, ας πάμε σε μια τριπλέτα –σχεδόν- τελευταίας εσοδείας.
Όμως, πριν ξεκινήσουμε, ας εξηγηθούμε.
Το ελληνικό καλοκαίρι έπαψε πια - χοντρικά την τελευταία 10ετία - να είναι αυτό που κάποτε κανείς προσδοκούσε. Όποιος κι εφόσον το προσδοκούσε (Να μην παρεξηγηθώ. Υπάρχουν κι άνθρωποι που τρελαίνονται με packed ικαριώτικα πανηγύρια τον Δεκαπενταύγουστο, με υπερκοστολογημένες ξαπλώστρες και beach bars, ρακέτες και φουσκωτούς μονόκερους. Εσείς, καλοί μου φίλοι, εσείς που ηδονίζεστε με την ισοπεδωμένη Ανάφη, Αντίπαρο, Κουφονήσια κλπ, είστε άνθρωποι αιωνίως ευτυχείς). Το ελληνικό καλοκαίρι άλλαξε λοιπόν, η έννοια αυτού, της θερινής ραστώνης, παρήλθε. Κλιματικά, οικονομικά, μορφολογικά κ.ο.κ. Ενδεικτικό αν μη τι άλλο, το πως καταλήξαμε να συζητούμε για λίστα που εμπεριέχει την κατηγορία «σειρά για το καλοκαίρι». Λυπάμαι, αλλά θα το παραλείψω. Μην τα ισοπεδώσουμε κι όλα. Στο καλοκαίρι δε χωρούν σειρές, παρά μόνον επαναλήψεις με κακή εκπομπή σήματος, κι αυτές μονάχα για λίγα λεπτά. Ως ηχητικό αντίβαρο όταν το έτερον ήμισυ είναι στην τουαλέτα του ενοικιαζόμενου.
Ο Δίσκος
V/A - El Sonido De Fingier Records (Fingier/Acid Jazz)
Ο αργεντινός παραγωγός Kevin Fingier έστησε ως υποlabel της Acid Jazz, τη συνεπώνυμη Fingier, ώστε να βγάζει Soul, R&B, Boogaloo και Funk 7ιντσα. Ένα εκλεκτό μάζεμα αυτών, κυκλοφόρησε και σε LP πριν από μερικούς μήνες, κατάλληλο για να γεμίσει κάθε καλοκαιρινή σας στιγμή.
Η Ταινία
Christopher Nolan - Oppenheimer
Αυτή η ταινία θα ορίσει, εκτός απροόπτου, τη λήξη του φετινού καλοκαιριού. Έως τότε, από τον Indy έως τον Dude, τις χιτσκοκικές επανεκδόσεις και τις πάσης φύσεως νυχτερινές θερινές προβολές, γεμίστε τις αίθουσες. Κι έπειτα συνεχίστε σε μπάρες με κλιματισμό.
Το Βιβλίο
Νίκος Πετρουλάκης - Playback (Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης - Πυξίδα της Πόλης)
Όπως λέει και το οπισθόφυλλο «Στο PLAYBACK έχουν συγκεντρωθεί κείμενα που ο Νίκος Πετρουλάκης έχει υπογράψει ως συνεργάτης, αρχισυντάκτης και διευθυντής κατά καιρούς, σε μουσικά έντυπα, εφημερίδες και ιστολόγια [ZOO, Ποπ & Ροκ, ΒΗΜΑ, flix.gr, κλπ.] παίζοντας το, παμπάλαιο και δημοφιλέστατο μεταξύ των μουσικόφιλων, παιχνίδι ο κλέψας του κλέψαντος: έμαθε ή πιο σωστά άκουσε, κάτι από κάποιον και το σφύριξε στον αέρα - απλά το είπε με δικά του λόγια... Κάτι σαν τα ανέκδοτα δηλαδή - ακόμα και τα καλύτερα υποβιβάζονται σε καλούτσικα αν δεν τα πεις καλά..»
Είναι δομημένο σε μέρη, επομένως είναι ότι πρέπει για σπαστή, διακοπτόμενη καλοκαιρινή ανάγνωση. Όπως έγραψε και ο Αντώνης Ξαγάς στο Mic.gr «Είναι ωστόσο χρήσιμα πολύ τέτοια βιβλία (...), όχι τόσο για τους συγκαιρινούς και συνοδοιπόρους, οι οποίοι ξεφυλλίζοντας θα θυμηθούν, θα αναπολήσουν και αναπόδραστα θα νοσταλγήσουν παλιές "καλές" εποχές που τα πράγματα ήταν αλλιώς (με βασικότερο ότι οι ίδιοι ήταν νέοι), είναι κι ένα είδος παρακαταθήκης για την συνέχεια, τόσο του ιδίου του συγγραφέα αλλά κυρίως των νεότερων, που κάποια στιγμή θα αναζητήσουν τι συνέβαινε και τι (και πως) γραφόταν παλιότερα (έστω και μόνο από αρχαιοδιφικό ενδιαφέρον), ειδικά εκείνοι οι λίγοι (που πάντα λίγοι ήτανε) που θα έχουν την πετριά της βαθύτερης και πιο επίμονης ενασχόλησης με την μουσική.»
Δε θα προσθέσω κάτι, παρά θα επαναλάβω την ενστικτώδη αντίδραση μου, όταν το βιβλίο του Νίκου κυκλοφόρησε ένα χρόνο πριν.
Όλες αυτές οι ιστορίες για τον Marvin, τον Nick Drake, τον Gene Vincent, την Tammi, τον Terry Callier, τους δίσκους, τις ταινίες, τα βιβλία, και όλα όσα νοηματοδότησε εκ νέου με τα γραπτά του τόσα χρόνια, αποτέλεσαν ως κείμενα κάτι παραπάνω από δύο-τρία πράγματα που ξέρει για αυτά. Σε μερικές περιπτώσεις όρισαν και τους δρόμους που επέλεξες τελικά να διαβείς.
