Καλοκαίρι. Μια εποχή όπως όλες οι άλλες, με τρεις μήνες και τα συναφή, που όμως κάπως καταλήγει κάθε χρόνο να συρρικνώνεται σε έναν, για πολλούς σε κάτι λιγότερο από έναν, σε αυτήν την ολιγοήμερη ανάσα του Αυγούστου, που οξύμωρα, ειρωνικά και μοιραία ταυτίζεται με το καλοκαιρινό όνειρο παρότι σηματοδοτεί και το τέλος του. Καλοκαίρι. Μια λέξη όπως όλες οι άλλες που καλείται να σηκώσει το βάρος όλων εκείνων των προσδοκιών και προσμονών που της φορτώνουμε όλο το χρόνο, με κίνδυνο να μην καταφέρει να κλείσει ποτέ. Όπως περίπου και οι βαλίτσες των διακοπών μας.
Και μέσα σε όλα αυτά που όλον τον χρόνο αναβάλλουμε για τις «διακοπές που θα έχουμε χρόνο» είναι και τα βιβλία που θέλουμε να διαβάσουμε, η μουσική που θέλουμε να ακούσουμε, οι ταινίες που θέλουμε να δούμε. Πολυσέλιδα στοιχήματα που δεν θα κερδηθούν, παγωτά που θα λιώσουν, συσκευές που θα υπερθερμανθούν ξεχασμένες στις πάνινες τσάντες της παραλίας. Οπότε τι μένει; Μα ό, τι πάντοτε:just go with the flow.
https://www.youtube.com/watch?v=83ClbRPRDXU&t=2s
To flow φέτος είχε και έχει Neil Gaiman, γιατί πολύ απλά ήταν (ξανά) η χρονιά του. Η πολυαναμενόμενη τηλεοπτική μεταφορά του εμβληματικού comic, The Sandman, με τον ίδιο τον Gaiman στο δημιουργικό team της σειράς, δίνει ζωή στην κάπως βαλτωμένη πλατφόρμα του Netflix και μια καλή αφορμή για αναδρομή στο απολαυστικό συγγραφικό του έργο, με προτεραιότητα ίσως στο “Ποτέ και Πουθενά”, μια ιστορία για εκείνον τον κόσμο που μόνο όσοι στ' αλήθεια δεν έχουν τίποτα, όσοι γλιστράνε και πέφτουν από τις ρωγμές του "πραγματικού" κόσμου, μπορούν να περνάνε από τον έναν κόσμο στον άλλον: τα ποντίκια των υπονόμων, οι άστεγοι, οι φυγάδες, οι τρελοί. Κάπου εκεί κοντά περιμένει να χάσει ή να κερδίσει στην κόψη το αναγνωστικό στοίχημα το έπος του “Σανταράμ”, το ημιαυτοβιογραφικό πολυσυζητημένο μυθιστόρημα του Gregory David Roberts, που πολλοί έφτασαν να συγκρίνουν με την εποποιία του Herman Melville και έφερε ξανά στις ζωές μας η νέα έκδοση των εκδόσεων Κυψέλη, σε μετάφραση Ευαγγελίας Μούμα.
Και φυσικά κάπου στο βάθος παίζει το soundtrack των δίσκων της χρονιάς, το γοητευτικά εξωτικό χαρμάνι του Tropical Dancer των Charlotte Adigéry και Bolis Pupul και το εξαιρετικό A Light For Attracting Attention των The Smile, το καλύτερο Radiohead spin – off που θα μπορούσε κανείς να ευχηθεί. Αλλά και το ΜΕΤΡΟ του ΛΕΞ, που μοιάζει να αποκτά άλλο νόημα μετά από όλον αυτόν τον ετερόκλητο σάλο που ξεσήκωσε η ιστορική του συναυλία στο γήπεδο του Πανιωνίου, και που ξεβράκωσε σε outsider τερέν τις χρόνιες παθογένειες του εγχώριου «δημόσιου λόγου» επί παντός επιστητού. (Να ακούς το “Holdem” στο πλοίο που ενώνει την Κεφαλλονιά με την Ιθάκη ή το “Απ’ τους Υπόνομους” στον στενό δρόμο που διασχίζει την Kuta βλέποντας από το παράθυρο σου να τρέχουν μηχανάκια, πολλά μηχανάκια και υπαίθριοι πάγκοι με φαγητό και ντόπια ζωή που έχει πολλά να σε μάθει, όπως κάθε ειλικρινής δρόμος).
Και κερασάκι στην τούρτα, πρωινό εμβατήριο και νυχτερινός επίλογος για την κάθε μέρα και την κάθε νύχτα αυτού του Αυγούστου, η “Ανισόπεδη Ντίσκο” του Pan Pan με το feature που έγινε λατρεία, τα φωνητικά της Καλλιόπης Μητροπούλου – αυτός ο συνδυασμός που καταφέρνει κάθε καλοκαίρι να μας χτυπάει σαν ρεύμα στην πίστα, να μας δίνει τον ύμνο του καλοκαιριού. Συνίσταται στη διαπασών, σε ένα αυτοκίνητο που διασχίζει τις χρυσές εκτάσεις της Λήμνου, με πόδια και χέρια να προεξέχουν από τα παράθυρα ζωγραφίζοντας φωτογραφίες σε γαλανούς ουρανούς και χρυσές δειλινές ώρες. Στην καλοκαιρινή ασφάλεια των φίλων σου που θα συνεχίσουν σε άλλα νησιά, γιατί κι εσύ φυσικά θα συνεχίσεις κάπου αλλού, και θα δώσετε ραντεβού για νέες ασκήσεις ισορροπίας στην ανισόπεδη ντίσκο της Αθήνας τον Σεπτέμβριο. Αλλά κυρίως για την επόμενη μικρή μα πολύτιμη ανάσα, το επόμενο καλοκαίρι, τον επόμενο Αύγουστο, σε ένα αυτοκίνητο σαν αυτό.
