Το πακετάρισμα και οι ετοιμασίες για ταξίδι δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Αν θα γινόταν να ταξιδεύω χωρίς ίχνος βαλίτσας αλλά παράλληλα να έχω πρόσβαση σε ό,τι χρειάζομαι, τότε θα το «αγόραζα» χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτό που πάντα με γοήτευε, ωστόσο, είναι να οργανώνω την μουσική και τα αναγνώσματα που θα με συνοδεύουν στις μικρές ή μεγάλες διακοπές.
Σε αυτό το πλαίσιο κάποιος μου είπε (λέμε τώρα) ότι αν πας στην Μάνη πρέπει οπωσδήποτε να έχεις μαζί σου την πλήρη δισκογραφία από Cure. Γιατί; Γιατί έτσι! Άνθρωποι είμαστε και έχουμε τις αδυναμίες και τα πάθη μας. Στην τελική όχι Μάνη, πουθενά δεν πάω αν δεν έχω πρόσβαση σε ό,τι Cure υπάρχει και δεν υπάρχει. Απαραίτητη συνοδεία αποτελεί το ανάγνωσμα “Cured: The Tale of Two Imaginary Boys” του συνιδρυτή του συγκροτήματος Lol Tolhurst.
Επίσης μην ξεχάσω να πάρω μαζί το Wave του Antonio Carlos Jobim γιατί τα τεμπέλικα ζεστά καλοκαιρινά μεσημέρια την ζητάνε την smooth bossa nova τους και όπως και να το δεις Jobim είναι αυτός, αρχιμάστορας του ιδιώματος. Θέλω, ακόμη, να απολαύσω πλάι στην θάλασσα την τζαζ του Steve Kuhn μέσα από το Ecstasy του 1975, να βυθιστώ στο περίεργο new wave των Careless Hands μέσα από την retrospective κυκλοφορία When Dreams Slip Through του 2021, καθώς και να εκτιμήσω την old school ηλεκτρονική αισθητική του Benedek μέσω του Mr. Goods του 2020
Παράλληλα έχω μια πελώρια λαχτάρα να επισκεφθώ και πάλι την πλήρη δισκογραφία των Mojave 3, αυτή την indie folk μπάντα που φτιάχτηκε μέσα από τις -τότε- στάχτες των shoegaze θρύλων Slowdive, γιατί έχω όρεξη για ερημικές και ακουστικές laid back καταστάσεις. Και μιας και ανέφερα (ακουστικές) laid back συνθήκες, λέω να ξεσκονίσω και Nick Drake, Thomas Dybdahl, Kings of Convenience, John Martyn, πρώιμους Everything But The Girl, Patrick Phelan και τα τοιαύτα. Γιατί το καλοκαίρι το θέλει το άραγμά του υπό τους κατάλληλους ήχους.
Ταυτόχρονα θέλω να «κάτσω» πάνω στο 2022, να ακούσω το νέο project της εξωγήινης Elizabeth Fraser των Cocteau Twins (τους Sun’s Signature δηλαδή), να χωνέψω την υπέροχη ΜΑΤΑΙΩΣΗ του METAMAN, να δώσω κι άλλες ακροάσεις στο the Runner των Boy Harsher, να διαπιστώσω που το πάνε οι Interpol με το νέο τους άλμπουμ (αν το πάνε κάπου δηλαδή), να γεμίσω εικόνες με την υπέροχη pop εκδοχή της Σtella και να ανακαλύψω αν άξιζε τον κόπο η πολυετής αναμονή για τον νέο δίσκο των Porcupine Tree.
Σε συνέχεια του ανωτέρω λέω, επίσης, να κάνω μια αναδρομή στο release radar του Spotify, να επαναφέρω στην μνήμη κυκλοφορίες του 2022 και να τους δώσω τον χώρο και τον χρόνο ακρόασης που άξιζαν αλλά για διάφορους λόγους δεν έλαβαν στο έπακρο κατά την διάρκεια του πρώτου επτάμηνου του έτους. Beach House, Wet Leg, Fontaines D.C., Perfume Genius, Kevin Morby, Burial, Destroyer, Aldous Harding, Melody’s Echo Chamber, Kae Tempest και πόσα ακόμη…
Θέλω, επίσης, πέρα από το “Cured: The Tale of Two Imaginary Boys” του Λολ Τόλχαρστ, να διαβάσω την «Πείνα» του Κνουτ Χάμσουν όπου, όπως αναφέρει το οπισθόφυλλο, το βιβλίο περιγράφει τις προσπάθειες του ανώνυμου ήρωα, που πασχίζει να επιβιώσει γράφοντας άρθρα για εφημερίδες, τα οποία θα του επιτρέψουν να καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες του -να φάει και να κοιμηθεί- με αξιοπρέπεια. Θέλω, ωστόσο, να βυθιστώ και στο guilty pleasure ανάγνωσμα αθλητικών εφημερίδων το οποίο αποτελεί μια ιεροτελεστία παραλιακής απόλαυσης από τα εφηβικά ήδη χρόνια και παραμένει μέχρι σήμερα.
Τι μένει λοιπόν πέρα από το άχαρη διαδικασία της ετοιμασίας βαλίτσας και του γενικότερου πακεταρίσματος; Η ευχή για Καλές Διακοπές σε όσους έχουν την τύχη και την δυνατότητα να μπορέσουν να αποδράσουν για κάποιες μέρες (λίγες ή πολλές, δεν έχει σημασία) και η ευχή σε όσους μείνουν πίσω να είναι η τελευταία φορά που τους συμβαίνει. Και σε όλους μα όλους μα όλους: Καλές Ακροάσεις και Καλές Αναγνώσεις.
