Πολλοί υποστηρίζουν ότι οι μουσικοί ακούνε διαφορετικά τη μουσική από ό,τι οι μουσικοκριτικοί ή οι απλοί μουσικόφιλοι/ακροατές. Ή τέλος πάντων, τείνουν να παρατηρούν διαφορετικά πράγματα σε αυτή και να την αποτιμούν και απολαμβάνουν με διαφορετικό ειδικό βάρους στα επί μέρους στοιχεία της.
Δεν είμαι σίγουρη σε ποιον βαθμό ο παραπάνω ισχυρισμός έχει βάση, πάντως, αν ρίξουμε μια ματιά στις δίσκους που κυριάρχησαν και ξεχώρισαν στις year end lists των ξένων μέσων, αλλά ακόμη στις λίστες του Avopolis με τους διεθνείς και εγχώριους δίσκους του 2020 και μετά δούμε αυτό το άρθρο, παρατηρούμε εύκολα πως, οι μουσικοί που φιλοξενούνται εδώ, έχουν ένα πολύ διαφορετικό «αγαπημένο 2020» από αυτό του μουσικού Τύπου.
Ας αφήσουμε, όμως, 12 μουσικούς να μας μιλήσουν για τον αγαπημένο τους δίσκο για το 2020...
Ο Αντώνης Κωνσταντάρας ανακάλυψε τον αγαπημένο του φετινό δίσκο σε μια τυχαία βόλτα στο YouTube
Working Men's Club - Working Men's Club (Heavenly Recordings)
Με κέρδισαν από το πρώτο δευτερόλεπτο του "Teeth" -το οποίο πέτυχα κατά τύχη στο YouTube. Ο λόγος για τους Working Mens Club από το δυτικό Γιορκσάιρ, οι οποίοι, κυκλοφόρησαν φέτος -μέσω της Heavenly Recordings- το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Στα 47 λεπτά που διαρκεί θα ακούσεις τους Pulp να χορεύουν παρέα με τους Human League σε Detroit techno ρυθμούς. Όλα αυτά με μια εσάνς από Μάντσεστερ και italo disco πινελιές. Τα πιτσιρίκια από το Τόντμορντεν -μικρή πόλη που έγινε γνωστή λόγω συχνών επισκέψεων από UFO- έχουν μια μεγάλη παλέτα επιρροών και καταφέρνουν με επιτυχία να δώσουν το δικό τους, φρέσκο vibe χρησιμοποιώντας ηχοχρώματα, τα οποία είναι γνωστά σε όλους μας. Το "John Cooper Clarke" ακούγεται σαν πολυταξιδεμένο dancefloor classic, το "Valleys" θα το ζήλευαν οι Happy Mondays, ενώ, το "Be My Guest" μοιάζει να έχει βγει από δίσκο των New Order -τους οποίους πρόκειται να ανοίξουν το καλοκαίρι, αν όλα πάνε καλά. Τα σχεδόν spoken word φωνητικά του Syd Minsky-Sargeant δίνουν στο εγχείρημα έναν περίεργο δυναμισμό -η χροιά του θυμίζει λίγο τον Grian Chatten των Fontaines D.C.- και η αλήθεια είναι ότι ανυπομονώ να επιστρέψουμε στην κανονικότητα για να τους δω live.
Ο Αντώνης Κωνσταντάρας είναι το 1/2 των Strawberry Pills που φέτος κυκλοφόρησαν το ολοκληρωμένο τους ντεμπούτο, Murder To A Beat, στην Inner Ear.
Ο Γιάννης Παπαϊωάννου περίμενε 26 χρόνια γι’ αυτόν τον δίσκο
Cabaret Voltaire - Shadow Of Fear (Mute)
Για τους οπαδούς της χορευτικής μουσικής, της ambient, του EBM κινήματος ή της ηλεκτρονικής «βιομηχανικής» μουσικής γενικότερα, το όνομα Cabaret Voltaire ορίζει έναν ξεχωριστό ήχο που στην πραγματικότητα, αλλά και στο πέρασμα των δεκαετιών, δεν έχει καθορισμένο ήχο. Από τα πρώτα σφιχτά, παρανοϊκά και λαμπερά έργα-σταθμούς –μια πραγματικά προκλητική ακρόαση– μέχρι τις μετέπειτα βουτιές στις πίστες του κρύου χορού, χωρίς να έχει καμία σημασία αν το ηγετικό όνομα πίσω από την μπάντα (Richard H. Kirk), κινήθηκε προς αυτές τις κατευθύνσεις μόνος ή μαζί με τους άλλους δύο μεγάλους συνεργάτες του (Stephen Mallinder, Chris Watson), οι Cabaret Voltaire ήταν αναμφισβήτητα πάντα καινοτόμοι. Τόσο που κάποιοι μπορεί να αντέγραψαν τα κόλπα τους και να έφτασαν και στην κορυφή των charts. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, αντίθετα, είναι γοητευτικό και όμορφο για εκείνους που ξέρουν. Γιατί, για το σχήμα σημασία έχει ότι το να είσαι εκεί πριν από όλους είναι μια απολύτως διασκεδαστική υποχρέωση, άκρως ικανοποιητική. Το πρώτο τους άλμπουμ μετά από 26 χρόνια, βρίσκει τον Kirk μόνο του, ίσως λίγο περισσότερο εξωστρεφή απ’ ότι μας έχει συνηθίσει, αλλά πάντα αλάνθαστα κολλημένο στις πρωτοποριακές εμμονές του, εκείνες που άνοιξαν δρόμους όχι μόνο στα νέα ευρωπαϊκά μουσικά ρεύματα, αλλά και στα πιο σύγχρονα μαύρα της ηλεκτρονικής Αμερικής. Τα οκτώ κομμάτια του άλμπουμ είναι νέες ηχογραφήσεις του Kirk, ολοκαίνουργια μουσική ενός μοναχικού μουσικού, με κάθε νότα της στοιχειωμένη από τους ήχους του παρελθόντος. Και ναι, κάποιος από τους φανατικούς φίλους του μπορεί να απορεί γιατί ο Kirk επέλεξε να δραστηριοποιήσει το όνομα Cabaret Voltaire πάλι, τη στιγμή που ξέρει να κρύβεται πίσω από λεγεώνα άλλων σχημάτων, αλλά πάλι τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι η «Σκιά του Φόβου» είναι ένα σπουδαίο σύγχρονο έργο της ηλεκτρονικής μουσικής, χωρίς πολλά DAW τερτίπια και κόλπα, απλά στολισμένο με τα ψαλιδισμένα κομμάτια-κολάζ της κουλτούρας του Dada, που κοιτάζει με ένα πονηρό χαμόγελο προς τα απέραντα στρέμματα της βλάστησης που έχει σπείρει.
Ο Γιάννης Παπαιωάννου κυκλοφόρησε φέτος ως ΙΟΝ το No Signal (Ionmusic) και με τους Mechanimal το Crux. Με τους δεύτερους ετοιμάζει το νέο δίσκο Θόρυβος που πρόκειται να κυκλοφορήσει στις αρχές του 2021 από την Inner Ear, όπως και ο προκάτοχος.
O Τζίμης Πολιούδης ξεχώρισε το ελληνικό rap άλμπουμ που σπάει τη μιζέρια
Τα Παιδιά της Ρόζμαρι - Τα Blues της Πόλης (Sedatephobia!)
Φέτος το άλμπουμ που άκουσα περισσότερο και συνεπώς παίρνει την πρωτιά στη λίστα (που δεν έκανα ποτέ) με τα αγαπημένα για το 2020 είναι κι ελληνόφωνο-ελληνόστιχο και συνεπώς εγχώριο και το ψιλοέλιωσα, ειλικρινά. Είναι το άλμπουμ Tα Βlues Της Πόλης από Τα Παιδιά της Ρόζμαρι.Το rap σχήμα (με το ΥΠΕΡΓ@Μ@ΤΟ) όνομα που απαρτίζεται από μέλη της rap συλλογικότητας Sedatephobia, έβγαλε ένα άλμπουμ-φωτιά κι επιτέλους ένα ελληνικό rap άλμπουμ που σπάει τη μιζέρια με τα σαμπλάκια-κλάμα πιάνου και τα χώνει με χιούμορ, καυστικότητα, νεανική τρέλα κι αλήθεια.Το μόνο μειονέκτημα είναι πως πρόκειται στην ουσία για μίνι άλμπουμ μια και περιέχει μόνο 6 tracks. Upifting samples, oldschool hip hop beats και στίχοι όπως οι παρακάτω: «Κάνουμε ραπ γιατί περνάμε καλά κι έτσι παλεύονται πιο εύκολα τα ψυχολογικά,γενικά».
Ο Τζίμης Πολιούδης κυκλοφόρησε φέτος ως Vagina Lips το Outsider Forever και ως Mazoha το 7ιντσο Μέχρι Που Φτάνουν Τ’ Απωθημένα και τα δύο στην Inner Ear.
Ο Οδυσσέας Τζιρίτας άκουσε τον αγαπημένο του δίσκο, που δεν ήταν ο καλύτερος του 2020
King Krule - Man Alive! (XL Recordings)
Είμαι σίγουρος για δύο πράγματα όσον αφορά το Man Alive!. Σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος δίσκος του 2020 και σίγουρα είναι ο αγαπημένος μου, ακόμα και αν μερικές φορές ο Archy Marshall μένει λίγο παραπάνω στο recording room, μουρμουρίζοντας outro ή ιντερλούδια και δημιουργώντας μία μερική αμηχανία. Οι στίχοι του Man Alive! είναι ρομαντικοί, ευθείς, νωχελικοί και (ίσως λίγο) επιτηδευμένοι, με τον Marshall να παραδίδει σεμινάρια για το πώς δημιουργείς ατμόσφαιρα μέσα στα πρώτα 20 δευτερόλεπτα ενός δίσκου. Όμορφες κιθαριστικές ιδέες, έξυπνος συνδυασμός διαφορετικών μουσικών ειδών (από το post-punk/new wave rhythm section της αρχής του δίσκου μέχρι τα jazz ακόρντα της κιθάρας του “The Dream”), και πάνω απ’ όλα, αισθητική και άποψη πάνω στον ήχο.
Ο Οδυσσέας Τζιρίτας κυκλοφόρησε φέτος τον δεύτερο δίσκο του, Gonzo Bliss στην Hard Pass Records.
O Αχιλλέας Χαρμπίλας μας μπέρδεψε λίγο, αλλά τελικά το βρήκε
Mare Cognitum and Spectral Lore - Wanderers: Astrology of the Nine (Code 7- I/Voidhanger Records)
Το να σε επιστρατεύσει κάποια έκδοση για να γράψεις για το αγαπημένο σου άλμπουμ της χρονιάς είναι ευχή και κατάρα.
Κατάρα γιατί ΤΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ, ΕΓΩ ΕΧΩ ΕΚΛΕΚΤΙΚ ΠΟΛΥΣΥΛΛΕΚΤΙK ΓΟΥΣΤΑ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΖΟΜΑΙ ΕΤΣΙ και νια νια νια. Ευχή, γιατί είναι μια ευκαιρία να κάτσεις απέναντι από ένα ζευγάρι ηχεία με το αγαπημένο σου ηδύποτο και να κάνεις μια βουτιά στο μουσικό ιστορικό σου.
Για άλλη μια φορά, λοιπόν, αφού ξαναμανασυνειδητοποίησα πόσο κολλημενάκιας είμαι και πόσο κατά βάση ακούω τα ίδια και τα ίδια τα τελευταία 25 χρόνια (πάλι Sleep, Low και Sabbath πάνω-πάνω, ρε τραγικέ;), βρήκα και τι φετινό άκουσα περισσότερο.
Θυμήθηκα, λοιπόν, αρκετά ωραία πράματα, από το Γεμάτος Αράχνες, ρε Φίλε! μέχρι το Fetch the Bold Cutters της Fiona Apple. Για κακή μου τύχη, όμως, σχεδόν ισόβαθμα στη πρώτη θέση βρέθηκαν το Ultra Mono των Idles και το Wanderers: Astrology of the Nine των Spectral Lore και Mare Cognitum.
Το Ultra Mono δεν είχε τις μασίφ θετικές κριτικές που είχαν οι δύο προκάτοχοί του, αλλά εγώ δεν άκουσα καλύτερο συνδυασμό φασαρίας και πιασάρικης μελωδίας φέτος, ενώ η χαρακτηριστικά ωμή παραγωγή του πάλιουρα Launay και του Adam Greenspan είναι για μένα ό,τι καλύτερο συνέβη ΣΤΗ ΡΟΚ (φέτο πάντα, μη τρελαθούμε).
Από την άλλη, τo Astrology of the Nine, ένα cosmic black metal περίπου-split triple LP (στα δύο τελευταία κομμάτια συνεργάζονται και οι δύο), ομολογώ πως δεν ταιριάζει και φανταστικά με την αποπάνω επιλογή. Είναι όμως ένα άλμπουμ που έπαιξε πολύ στο στούντιό μου φέτος ενώ καθόμουν μόνος με κλειστά τα φώτα, γκρινιάρης, καραντινιάρης και με την ανάκληση της καρέκλας τέρμα πίσω, προσπαθώντας να διακρίνω μια-μια τις ρωγμές της φουσκωμένης μπογιάς στο υπερβολικά χαμηλό ταβάνι.
Και επειδή ένα μου είπαν να διαλέξω και εγώ πήγα να τους τη φέρω, αλλά δε μου βγαίνει, θα το κάνω, έστω κι αν έπαιξα βρώμικα ως τώρα. Wanderers: Astrology of the Nine των Spectral Lore και Mare Cognitum, λοιπόν, γιατί με βοήθησε περισσότερο να έρθω στα ίσα μου, γιατί με έκανε πιο δημιουργικό και γιατί γαμεί, με το συμπάθειο.
Ο Αχιλλέας Χαρμπίλας είναι το 1/3 των 2 by bukowski. Φέτος κυκλοφόρησαν το Her Kind Fight Everything στη Sound Effect Records.
O Blend Mishkin θα ξεχώριζε αυτό τον δίσκο, ανάμεσα σε άπειρους
Liam Bailey - Ekundayo (Big Crown Records)
Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη. Όχι γιατί τα άλμπουμ του 2020 που με ενθουσίασαν μετριούνται στα δάχτυλα ενός χεριού, αλλά ακόμα και ανάμεσα σε περισσότερα, πάλι θα ξεχώριζε. Έσκασε στο τέλος του χρόνου, για να κάνει την διαφορά. Δεν είναι ούτε reggae, ούτε soul, ούτε blues, ενώ έχει μια από τις ωραιότερες soulful φωνές και ερμηνείες πάνω σε φανταστικά reggae μοτίβα που ξεφεύγουν της κλασικής φόρμας και όλη η αίσθηση που σου αφήνει στο τελος είναι αναμφίβολα "blue". Η παραγωγή είναι του Leon Michels (El Michels Affair) χωρίς όμως να επιβάλει την αισθητική του ή να επισκιάζει τα τραγούδια με τον χαρακτηριστικό ήχο του.
Ο Blend Mishkin κυκλοφόρησε φέτος μαζί με την Sugahspank το Paint Everything White στη Rewind Guaranteed.
Ο Hume Assine βρήκε το soundtrack για τη «Μετακίνηση 6» αλλά και τι θέλει να του φέρει ο Άγιος Βασίλης
The Polish Ambassador - Time's Running In (Jumpsuit Records)
Ένας δίσκος που ανακάλυψα μετά από... ψηφιακό digging στο Spotify. Η αλήθεια είναι ότι αγνοούσα παντελώς έως τώρα την ύπαρξη του Polish Ambassador (ή αλλιώς David Sugalski), αλλά με αυτό το άλμπουμ, εδώ και δύο μήνες, βρήκα το απόλυτο soundtrack στα ακουστικά μου, για τη δική μου καθημερινή βραδινή «Μετακίνηση 6», βγάζοντας βόλτα το σκύλο και επιλέγοντας τα ήρεμα στενάκια, για να μπορώ με την άνεσή μου να περπατάω λίγο πιο χορευτικά απ' ότι θα έπρεπε! Είναι ο απόλυτος συνδυασμός της τελευταίας ηχητικής τάσης που επικρατεί στο χιπ χοπ, μαζί με ανατολίτικες φόρμες. Στιβαρά synthesizers, δυνατή αργόσυρτη γκρούβα και μία κρυστάλλινη παραγωγή που θα σε κανει να καταλάβεις τι θα πρέπει να ζητήσεις φέτος από τον Άγιο Βασίλη: Ενα hi-end ηχοσύστημα.
Ο Hume Assine κυκλοφόρησε φέτος το The Sweetest Sound στη Muzitee.
O Larry Gus ξανασυναντήθηκε με έναν παλιό γνώριμο από το Τόκιο
Silva - Cinco (Farol Música)
Νομιζω οτι ο Lúcio μαζι με τον αδερφό του Lucas έχουν πάρει φωτιά αληθινά πια. O Silva έχει σε αυτόν τον δίσκο τραγούδι με τον João Donato (!), μετά από συνεργασίες με Gal Costa και Tom Zé. Αν είναι δυνατόν. Είχα γνωρίσει τον Lúcio στο Τόκιο το 2014, ήταν ήδη απογειωμένος, μου έλεγε ήδη ιστορίες για το σπίτι του Caetano και από τότε, βγάζει σχεδόν κάθε χρόνο άλλον έναν δίσκο, ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Είναι ό,τι πιο κοντινό σε σύγχρονος Marcos Valle, σαν να έχει περάσει σαν οδοστρωτήρας όλο το ταλέντο από πάνω του. Είναι σχεδόν άδικο, αλλά και δίκαιο, τελικά.
Tον Larry Gus τον βρίσκετε σόλο, αλλά και με τους Territroy, τα τελευταία δύο χρόνια.
Ο Melorman βρήκε λίγη από την electro Αγγλία των 90s
Daniel Avery - Love+Light (Phantasy/Mute Records)
Το Love+Light είναι ένα αμιγώς ηλεκτρονικό ambient progressive άλμπουμ με ψυχή.Ψυχή γιατί καταλαβαίνεις όταν ένας καλλιτέχνης έχει βάλει την καρδιά του μέσα σε κάτι που έφτιαξε. Όπως αναφέρει και ο ίδιος o Avery στο Facebook του, «Αυτός ο δίσκος έφερε μια αληθινά θετική ενέργεια στη ζωή μου, στο βαθμό που σχεδόν της έδωσε μορφή μπροστά μου». Το άλμπουμ είναι σαφέστατα επηρεασμένο από την περίοδο του 1990-2000, κατά την οποία η ηλεκτρονική μουσική της Αγγλίας έβγαλε παραγωγές που ακόμα ακούγονται εξελιγμένες και πιο up to date από σημερινές. “One More Morning”, “Into The Arms of Stillness”, “Infinite Future” και το "Katana" είναι τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια του δίσκου με μελωδικότητα ,βάθος και χαρακτήρα. Η ταπεινότητα και η όμορφη απλότητα του συγκεκριμένου άλμπουμ ήταν τα συστατικά για να το ακούω σε επανάληψη από το καλοκαίρι μέχρι σήμερα.
Ο Melorman κυκλοφόρησε φέτος το For The Sun στη Same Difference Music.
H Danai Nielsen είπε "Oh My God"
Sevdaliza - Shabrang (Twisted Elegance)
Το κομμάτι που με έφερε στον δίσκο αυτόν ήταν το "Oh My God" που άκουγα για μέρες σε λούπα στο κινητό, στο σπίτι, στο γραφείο. Είναι δίσκος νοσταλγικός, ωμός, έντονα υπαρξιακός, γεμάτος δυναμική κι ευαίσθητη θηλυκή ενέργεια, 90's στοιχεία, απόκοσμος. Αξίζει το ταξίδι αυτό φορώντας ακουστικά παρέα με την iρανή/oλλανδέζα θεά Sevda. Και συνοδεύεται από φανταστικά βίντεο κλιπ.
H Danai Nielsen κυκλοφόρησε φέτος μία σειρά από singles εν’ όψει του επερχόμενου ντεμπούτο της.
O Pan Pan βρήκε ασφάλεια μέσα από το ευφορικό ταξίδι δύο Αυστραλών
The Avalanches - We Will Always Love You (EMI)
O Kendrick δεν μας έκανε ούτε φέτος την χάρη, άρα... Το We Will Always Love You των Avalanches έχει πολύ λίγες μέρες που κυκλοφόρησε, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι να με γεμίζει τόσο. Είναι ένα ευφορικό ταξίδι, μακριά από αφορισμούς όπως «θετική ενέργεια». Η ενέργεια εδώ είναι κοσμική και είναι όλη δική σου για να βρεις τη δύναμη να νιώσεις για λίγο καλά για όσα έχεις, να βρεις το κουράγιο να γιορτάσεις τη ζωή ανθρώπων που δεν είναι πια εδώ, να νιώσεις για μισό λεπτό τους παλμούς μιας καρδιάς να συγχρονίζονται με μια άλλη καρδιά. Τα ηχητικά κολάζ είναι εδώ -όπως πάντα- οι όμορφες αρμονίες είναι πάλι εδώ, η παραγωγή υπηρετεί τα κομμάτια σε κάθε ανάγκη τους. Όμως το άθροισμα των επί μέρους κομματιών είναι μεγαλύτερο από όλα αυτά. Σε αυτό το άλμπουμ βρήκα ασφάλεια.
Ο Pan Pan κυκλοφόρησε φέτος το Φαντασμαγορία Ένα και το Jokes Ate Themselves με τους Echo Tides και τα δύο ανεξάρτητα.
Η Sugahspank ερωτεύτηκε μια μπάντα από την Ατλάντα και εύχεται Υγεία-Καύλα-Επανάσταση
The Black Lips - Sing In A World That’s Falling Apart (Fire Records)
Όντας κάποιος επαγγελματίας μουσικός, βιώνει συνήθως το εξής παράδοξο βασανιστήριο: να λατρεύει μεν την ίδια τη μουσική, αλλά να μην μπορεί πια να πωρωθεί εύκολα σαν απλός ακροατής. Αν είναι δε και άνω των 35, καμία ελπίδα. Αναγνωρίζει παντού τις ατέλειες, υπεραναλύει, παρατηρεί. Σεληνιάζεται μόνον όταν παίζει μουσική ο ίδιος, χάνει το γκαυλώσι της ακρόασης, να γουστάρει, να είναι γκρούπι, να έχει μπάντα-θρησκεία. Ζούμε, άλλωστε, σε μια εποχή με λίγο χρόνο για πραγματική ακρόαση και πάρα πολλές επιλογές να ακροαστούμε. Πόσω μάλλον καινούρια πράγματα, αφού συνήθως στο κεφάλι μας νομίζουμε πως είμαστε τόσο ξεχωριστοί καλλιτέχνες οι ίδιοι, που μόνον οι μεγάλοι είναι άξιοι ακρόασης από τα πρωτοκλασάτα μας ώτα. Sun Ra και πάνω, με γκρουπάκια θα ασχολούμαστε; Γι’ αυτό κι ανακηρύσσω το (μέτριο για τα δεδομένα τους) Sing In A WorLd That’s Falling Apart των Black Lips, άλμπουμ της χρονιάς. Γιατί αυτοί οι άγιοι άνθρωποι από την Ατλάντα με σώσανε από την προαναφερθείσα κατάρα κι επιτέλους στα 38 μου, μετά από τουλάχιστον 15 χρόνια ακροαματικής ντεκαυλίασης, είμαι ερωτευμένη βαθιά με μπάντα. Σκέφτομαι τους Black Lips, δεν ξέρω γιατί, έχω μία φαγούρα που μόνο αυτοί μπορούν να ξύσουν. Θέλω να είναι καλά, με νοιάζει να διαβάσω τις συνεντεύξεις τους (συνήθως λένε βλακείες), με κάνουν να θέλω να είμαι ο εαυτός μου κι εγώ και να αγοράσω Moog (δεν έχουν Moog). Μέχρι τα μαλλιά μου φράντζα έκοψα για να μοιάζω στη Zumi και τον Cole. Και το καινούριο άλμπουμ είναι ένα έντιμο άλμπουμ, δεν το παίζει ιστορία, έχει δυο τρεις κομματάρες πχ. “Rumbler”, “Gentleman”, “Live Fast Die Slow”, αλλά κι ολόκληρο ρε παιδί μου, έχει ψυχή. Είναι πιο country, πιο παραδοσιακό, πιο κιτς σε σχέση με τα παλιά, είναι true πάντως, βλέπεις ότι οι άνθρωποι σε μία πορεία 20 ετών παραμένουν τα ίδια κωλόπαιδα που παίζουν και το φχαριστιούνται. Δεν θέλω να το πολυαναλύσω. Με τους Black lips δεν φοβάμαι ότι θα γίνουμε ρομπότ. Υγεία–καύλα–επανάσταση.
H Sugahspank κυκλοφόρησε φέτος μαζί με τον Blend Mishkin το Paint Everything White στη Rewind Guaranteed.
