Επιμέλεια: Ελένη Τζαννάτου
Αν το 2020 ήταν η χρονιά που σταμάτησαν όλα (όπως τα ξέραμε), στη μουσική ήταν η χρονιά που το εκτός έδωσε τη θέση του στο εντός. Με τη ζωντανή μουσική στο μεγαλύτερο μέρος του χρόνου να ήταν ανύπαρκτη, η μόνη διέξοδος που έμενε στους μουσικούς ήταν να γράψουν νέα μουσική και να κυκλοφορήσουν δίσκους.
Έτσι, στην εντός συνόρων δισκογραφική παραγωγή, δεν είδαμε πολλές ματαιώσεις κυκλοφοριών, παρά μόνο μικρές χρονικές αναβολές, ενώ ακούσαμε ακόμη και δίσκους-παιδιά της καραντίνας (αυτή η λίστα μετρά δύο τέτοιους). Σε επίπεδο ύφους, η ευρύτερη εναλλακτική μουσική παραγωγή (που καταλαμβάνει και το μεγαλύτερο μέρος της λίστας) υπήρξε αρκετά επινοητική, προσπαθώντας συχνά να μπλέξει ιδέες και είδη, με ενδιαφέροντα σε πολλές περιπτώσεις αποτελέσματα.
Λίγες μέρες πριν το 2020 κλείσει τις πόρτες του, οι συντάκτες του Avopolis ψηφίσαμε ο καθένας 15 ελληνικούς δίσκους που ξεχωρίσαμε φέτος. Οι αποκλίσεις στις επιλογές μας υπήρξαν κατά γενική ομολογία μεγάλες και οι διαφορές των συγκεντρωτικών βαθμολογιών, με εξαίρεση τους δύο κορυφαίους δίσκους, κινήθηκαν κυριολεκτικά στον πόντο.
Κάπως έτσι, ψηφίστηκαν συνολικά 66 δίσκοι εγχώριας παραγωγής, από τους οποίους, 20 κατάφεραν να ξεχωρίσουν λίγο παραπάνω, συγκεντρώνοντας τη μεγαλύτερη βαθμολογία.
Αυτοί είναι οι 20 καλύτεροι εγχώριοι δίσκοι του 2020 για το Avopolis:
20
Κυματική Αθηνών - Υπνοδρόμιο (Same Difference Music)
Αν μπορούσαμε να προσδιορίσουμε κάπως τον ελληνικό, hauntology ήχο, τότε η υποβλητική, διαλογιστική, ηχητική εμπειρία στην οποία υποβάλλει τον ακροατή το Υπνοδρόμιο θα προσέγγιζε πολύ τον ορισμό. Πελεκίζοντας διάφορες μουσικές παραδόσεις του τόπου μας, όπως ηπειρωτικές πολυφωνίες, κρητικά μοιρολόγια και μακεδονικές ψαλμωδίες, πάνω σε ένα δυτικότροπο, πειραματικό σώμα, η Κυματική Αθηνών δημιουργεί ένα δίσκο που εκπέμπει μία πρωτόλεια, αμόλυντη, παγανιστική ενέργεια. Κάπως έτσι θα ακουγόταν ένας δίσκος του Tim Hecker ή του William Basinski αν περνούσαν ένα χρόνο στα βάθη της ελληνικής επαρχίας.
-Άγγελος Κλειτσίκας
19
Κος Κ. - Ρεπό (Just Gazing Records)
Πέρα από τις ταμπέλες και τους προσδιορισμούς, σημασία έχει πως ο Κος Κ. με τον 4ο δίσκο του δείχνει για μια ακόμη φορά πως έχει προσωπικό στιλ, τσαγανό και τα τραγούδια του έχουν λόγο ύπαρξης. Μπορείς να συνδεθείς μαζί τους. Έχουν σφυγμό, ένταση, μελωδίες της προκοπής (που είναι πάντα και το ζητούμενο και που στην εποχή μας συχνά εκλείπουν), αλλά και την ευαισθησία του μοναχικού μουσικού. Και με έναν απροσδιόριστο τρόπο -με την έννοια ότι κατοικούν στο ίδιο σύμπαν- μας συνδέουν με τον Άσιμο, τον Σαββόπουλο, τον Τζιμάκο, τον Σιδηρόπουλο, το ελληνοποιημένο «γκαραζοροκεντρόλ», τις μπουάτ της Πλάκας.
18
Goodbye Bedouin - The Shaking People (Inner Ear)
To The Shaking People είναι από την αρχή μέχρι το τέλος και από έξω προς τα μέσα ένας δίσκος εξαιρετικής συνέπειας και αξιοθαύμαστης προσήλωσης στον στόχο: στην παραγωγή πιασάρικων, ποιοτικών γκαραζοτράγουδων, μέσου όρου διάρκειας τρεισήμισι λεπτών, μέσα στα οποία προλαβαίνουν άνετα να δείξουν ότι το indie στην Ελλάδα ζει και βασιλεύει και περνά τη δεύτερη καλή εποχή του μετά τα χρυσά χρόνια των ‘00s. Αναβιωτικοί αλλά όχι βαρετοί, εύκολοι αλλά και ουσιαστικοί, δυναμικοί και αυτόνομοι οι Goodbye Beduin δεν έχουν πολλά να ζηλέψουν από τα γκαράζ του εξωτερικού [...].
17
Melorman - For The Sun (Same Difference Music)
Tα 6 tracks του For the Sun ξεχειλίζουν από εκείνα τα ambient ποιοτικά στοιχεία και την άψογη, βαθιά παραγωγή που θα σε βάλουν στη διαδικασία να ασχοληθείς λίγο περισσότερο με αυτό που ακούς –σίγουρα πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε track ειδυλλιακού chilling out που κολυμπάει στη θάλασσα του μέσου όρου εκεί έξω. Στο For the Sun δεν μπορούμε να μιλήσουμε για αγαπημένο κομμάτι ή track που ξεχωρίζει. Η ατμόσφαιρά του είναι συμπαγής και αδιαίρετη, μια φωτεινή μουσική ανάσα που απολαμβάνεις με το πάσο σου ακούγοντάς την μονορούφι.
16
Kooba Tercu - Proto Tekno (Rocket Recordings)
O Johnny Tercu και η εναλλασσόμενη παρέα του αποδεικνύει με την τρίτη κυκλοφορία των Kooba Tercu πως βρίσκονται στην καλύτερη τους φάση. Στο Proto Tekno - όχι μην πηγαίνει το μυαλό σας στο ομόηχο μουσικό genre, δεν άλλαξαν τόσο ριζικά ηχητική κατεύθυνση- το γκρουπ βρίσκεται σε φοβερή φόρμα και ηχογραφεί ίσως τα πιο στοχευμένα τζαμαρίσματα του, μεταφέροντας μία εμπειρία που, από τη μία, είναι εντελώς χαοτική στην αίσθησή της και από την άλλη, διαθέτει το βάρος ενός γκρουπ που ξέρει ακριβώς τι ζητάει από τον ήχο του.
-Άγγελος Κλειτσίκας
15
Vagina Lips - Outsider Forever (Inner Ear)
Οι αμερικανοθρεμμένοι, μοτορικοί ρυθμοί των Vagina Lips είναι απόλυτα μοντέρνοι και εθιστικοί. Ο πολυγραφότατος Τζίμης Πολιούδης προσφέρει ένα πολύτιμο άλμπουμ σε ακροατές με εκλεκτικό γούστο και μοντέρνο αισθητήριο. Χρειάζεται πολλαπλές ακροάσεις το Outside Forever για να καθίσει σωστά στα αυτιά σου, με όλη τη yacht rock μεγαλοπρέπεια και την ακαταμάχητη post punk αισθητική που το διέπει. Μέσα από τα κομμάτια του αναδύεται εκείνη η άφυλη αθωότητα των ξεχειλωμένων μανικιών. Δε θα βρεις αχρείαστο αναχρονισμό στο δίσκο. Τα κομμάτια παντρεύουν τις μουσικές μνήμες τους και μπολιάζουν σε καινούργιες φόρμες την ανομοιογένεια του παρελθόντος. Οι κιθάρες ιονίζουν την ατμόσφαιρα και οι αρμονίες βάζουν μαλακούς επιδέσμους στις πληγές που σου αφήνει συχνά η αστική καθημερινότητα.
-Ανδρέας Κύρκος
14
Psychedelic Trips To Death - The Resistor (pttd.)
Το The Resistor συγχωνεύει απολαυστικά στα τριάντα πέντε περίπου λεπτά της διάρκειάς του, όλες τις καλές δεκαετίες της garage ψυχεδέλειας, από τους Jesus and the Mary Chain μέχρι τους Black Angels. Μας γαζώνουν «με το καλημέρα» στο ομότιτλο κομμάτι, εμπνέουν ολέθρια πόρωση και βαθαίνουν το σκοτάδι με το “Sending Flowers to the Ignorant”. Και κλείνουν το μάτι στο αγαπημένο τους rock ‘n’ roll με το “Burn your Eyes”, ενώ, ρίχνουν τους τόνους προς το τέλος με το αργόσυρτο θρηνητικό φινάλε του “The Crate”. Είναι ένας δίσκος-εγγύηση για τους λάτρεις του είδους, που θα ανάψει στα ηχεία τους πολλές μικρές φωτιές αγάπης και θανάτου.
13
George Kontrafouris Trio - The Passing (Puzzlemusik)
Οι 5 νέες συνθέσεις που κατατίθενται εδώ από τον Κοντραφούρη αποπνέουν οπωσδήποτε μια φρεσκάδα και μια καθαρότητα προθέσεων. [...] Δεν είναι καινοτόμο άλμπουμ το The Passing· άλλωστε δεν υπήρξε τέτοια στοχοθεσία από τη μεριά του Κοντραφούρη, ούτε και δικαιούται κανείς να ζητά ή να περιμένει κάτι τέτοιο από εκείνον εν έτει 2020. Εν πολλοίς πρόκειται για έναν δίσκο κλασικής τζαζ, παιγμένο από ένα κλασικό και ικανότατο τζαζ σχήμα. Είναι όμως και κατάθεση που κουβαλά μια σοφή οικονομία, μια σαφήνεια, μια σταράτη ειλικρίνεια.
12
Logout - ΕΔΩ/ΕΚΕΙ (Tiny Room Records)
Το ΕΔΩ/ΕΚΕΙ αποτελεί τη δημιουργική κορύφωση του LogOut και παράλληλα την ιδανική μετάβασή του στον ελληνικό στίχο. Γιατί μέσα στα 30 λεπτά διάρκειάς του, ο έλληνας μουσικός καταφέρνει να πετύχει μία μαγική ισορροπία ανάμεσα στις ηχητικές του επιρροές από το εξωτερικό και την αίσθηση ελληνικότητας που αφήνουν οι λέξεις και οι ρυθμοί, αιχμαλωτίζοντας ακριβώς αυτό το στιγμιότυπο που βλέπουμε τη δεδομένη στιγμή στην εγχώρια, μουσική δραστηριότητα. Βουτώντας βαθύτερα στα ύδατα του άλμπουμ, είναι το υγρό στοιχείο στους στίχους και την παραγωγή, που αναδεικνύεται σε κυρίαρχο θεματικό αλλά και αισθητηριακό μοτίβο, προσδίδοντας μία νοσταλγία και μελαγχολία στο άκουσμα που βρίσκεται σε τέλεια αρμονία με την βασική ηχητική συνιστώσα του, την ψυχεδελική pop.
11
Το Πράγμα - Year of the Thing (Trumpetfish Records)
Συναισθηματικός πλούτος, πνευματικότητα, προσωπικό ύφος, θαυμάσια παιξίματα ξαπό όλους τους μουσικούς (Μάνος Θεοδοσάκης - τρομπέτα, Δημήτρης Τσάκας - άλτο σαξόφωνο, Τάκης Πατερέλης - τενόρο σαξόφωνο/φλάουτο, Κώστας Κωνσταντίνου - κοντραμπάσο και Σεραφείμ Μπέλλος - τύμπανα), χώρος για ανάπτυξη και ανάσες, παραγωγή που φέρνει στο νου ένα ηχητικό αποτέλεσμα που παραπέμπει σε στουντιακές ηχογραφήσεις των δεκαετιών του '60 ή του '70, ο Χριστοδούλου κοιτάζει με ισχυρή, διαπεραστική ματιά εκεί που η jazz κόχλαζε από δημιουργικότητα, αισθητική και στυλ. Απ' αυτό το είδος των δίσκων που μόλις τελειώσει, τον ξαναβάζεις ευχαρίστως από την αρχή.
10
Regressverbot - Dubna’s Dance (WonTon Records)
Μαγικός ρεαλισμός (sic) και θραύσματα παράξενης ποίησης ξεπηδάνε μέσα από ένα εκλεκτό μείγμα dark και synthwave, electronica, και post punk παρασύροντας σε έναν απολαυστικά παγανιστικό χορό, στον οποίο ανταμώνουν η Dubna με τον Δράκουλα, o Arthur Cravan με τον Tesla και οι σαμουράι με τους πρίγκηπες.[...] To Dubna’s Dance αναδεικνύει τη λεπτή και ιδιοφυή πλευρά αυτού του τόσο ιδιαίτερου ήχου -που θα πρέπει να του παραδοθείς για να καταλάβεις τι ακριβώς συμβαίνει εκεί μέσα- αλλά και το σύνολο των αναφορών που σμίγουν σε ένα μοναδικό ταίριασμα, για να σχηματίσουν την ακαταμάχητη γοητεία που ασκεί αυτό.
9
Lumiere - Phases (ανεξάρτητη κυκλοφορία)
Ο Lumiere με το δεύτερο άλμπουμ του επεκτείνεται και σε βάθος και σε πλάτος καταλαμβάνοντας περισσότερο δημιουργικό χώρο, με ένα πιo σαφές καλλιτεχνικό αποτύπωμα. [...] Αυτό το πρώτο βήμα του Lumiere προς ένα διευρυμένο μουσικό πεδίο, ο καλειδοσκοπικός τρόπος που συνθέτει και η δημιουργική τόλμη, μπορεί να τον οδηγήσουν σε ακόμη πιο ενδιαφέρουσες και αποτελεσματικές δημιουργίες. Ήδη, όμως, με το Phases μας παραδίδει ένα ικανοποιητικό άλμπουμ και με πολλά επίπεδα διερεύνησης στις πολλές και κατ' ιδίαν ακροάσεις που χρειάζεται για να αποκαλυφθούν οι περίτεχνες λεπτομέρειες.
8
Τα Παιδιά της Παλαιότητας - Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών (Inner Ear)
Το Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών είναι ο δίσκος του απογαλακτισμού από την εποχή Κόρε. Ύδρο. και του τέλους του μετεωρισμού των δύο πρώτων δίσκων ως Παιδιά της Παλαιότητας. Με αυτή την έννοια, όντως είναι ο δίσκος της ζωής του [Π.Ε. Δημητριάδη] ή καλύτερα, της νέας του (καλλιτεχνικής) ζωής που περιλαμβάνει πολλά στοιχεία από το ελληνικό μουσικό περιβάλλον των τελευταίων 40 χρόνων. Όπως και πολλά άλλα συγκροτήματα ή μουσικοί που γράφουν τραγούδια με ελληνικό στίχο αλλά δεν έχουν και πολύ σχέση με την αισθητική της ελληνικής μουσικής πραγματικότητας, έτσι και ο Π. Ε. Δημητριάδης σε μουσικό επίπεδο φλέρταρε περισσότερο με την διεθνή ποπ αισθητική, εδώ όμως παραδίδεται αισθητικά, μουσικά και ενορχηστρωτικά στην ελληνική πραγματικότητα του Χατζιδάκι, του Σπανού, του Πλέσσα, του Χατζηνάσιου, του Γκάτσου, του Πυθαγόρα, του Μάνου Ελευθερίου.
7
Οδυσσέας Τζιρίτας - Gonzo Bliss (Hard Pass Records)
Η μεταφορά του σε πιο επαγγελματικές συνθήκες ηχογράφησης με την κατάλληλη καθοδήγηση, του έδωσε τη δυνατότητα αφενός να γράψει ένα δίσκο που είναι πολύ πιο ομοιογενής από τη παρανοϊκή ποικιλομορφία του Butterflies, που μόνο η γλυκιά ανυπομονησία ενός έφηβου πρωτοεμφανιζόμενου θα μπορούσε να γεννήσει και αφετέρου να μην έχει χάσει ίχνος από ακριβώς αυτή την πολυπρισματική ματιά του ίδιου πάνω στις αμέτρητες επιρροές του και στον ολόδικό του ήχο που οραματίζεται να συλλάβει. Όποια και αν είναι η μουσική πλατφόρμα που αποφασίζει να σερβίρει τις αξιοζήλευτες ιδέες του, στον πυρήνα κάθε σύνθεσης βρίσκεται μία ακαταμάχητη, pop μελωδία, το κυνήγι της οποίας αναδεικνύεται σε κάτι σαν έμφυτο ένστικτο για τον Οδυσσέα Τζιρίτα. Και το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα είναι πως αυτές οι στιγμές προσφέρονται στη σωστή δοσολογία και με τον πλέον, κατάλληλο τρόπο, δηλαδή σαν απρόβλεπτες, επικές ανατριχίλες τσέπης για να κρατούν τον ακροατή σε μία κατάσταση συνεχούς προσμονής για το επόμενο, ό,τι και αν είναι αυτό.
6
Nalyssa Green - Ταξίδι Αστρικό (Inner Ear)
-1.jpg)
Το φετινό άλμπουμ της Nalyssa Green είναι το πιο τολμηρό της στιχουργικά -φαντασία, λυρισμός και εικόνες ρουτίνας συναντιούνται στις ίδιες στροφές- αλλά και πληρέστερο αισθητικά σε σχέση με τα προηγούμενα, εγκαινιάζοντας την ίδια στιγμή μία ακόμα πτυχή στο μουσικό καμβά της δημιουργού, που κρύβει ευχάριστες καινοτομίες. Όπως ο πειραματισμός της με τη φόρμα του λαϊκού τραγουδιού, μια εντελώς απροσδόκητη μα υπέροχα ενσωματωμένη στο ύφος της έμπνευση, η οποία ευθύνεται για δύο από τα ομορφότερα κομμάτια στο δίσκο («Ναι Μεν Αλλά Δεν», «Μπλε Τροχιά»). Βέβαια, τα ηλεκτρονικά στοιχεία των συνθέσεων είναι εκείνα που δίνουν τον τόνο, σε ένα ακόμα άλμπουμ της Nalyssa Green που μπορεί να μη μας απογειώνει τελείως προς ένα «ταξίδι αστρικό», αλλά χαρίζει επιπλέον τρυφερά κομμάτια να σιγοτραγουδάμε στις συναυλίες της.
5
Kepler Is Free - Teegarden (Veego Records)
Με μια πολυπρισματική οπτική που αντλεί από όλα τα σύγχρονα ορόσημα της nu jazz, από τους Cinematic Orchestra μέχρι τους BADBADNOTGOOD, και μ’ ένα διακριτικό σαγηνηευτικό μεσογειακό ταμπεραμέντο, τα πέντε tracks τους δίσκου αρκούν για να καλύψουν και τον πιο απαιτητικό και δύστροπο ακροατή, που στέκεται δύσπιστος απέναντι στις «μοντερνιές» τύπου jazz – hip hop και λοιπές hipster προσμίξεις. Αδιαμφισβήτητα highlights, τα εθιστικά μοτίβα του αριστουργηματικού εναρκτήριου “Bennu”, η αφηγηματική γραμμή της ηλεκτρικής κιθάρας στο “Teergarden B” και η ωριμότητα του κεντρικού “Habitable Zone”. Τελικά, το Teegarden είναι μία επένδυση μουσικού χρόνου που αξίζει να κάνεις αυτήν την εποχή.
4
Metaman - Ιρίνα (Won Ton Records)
Από την ποπ ελληνικότητα του εντυπωσιακού artwork με το κυκλαδίτικο ειδώλιο του Συμεών Νομίδη, μέχρι την σπουδαία ηλεκτρονική αστική ποίηση του μουσικού, κεντημένη εδώ κι εκεί με την dance αισθητική του Στέφανου Κωνσταντινίδη, τα έξι τραγούδια του Iρίνα συνθέτουν μια μικρή κιβωτό που διασώζει και εξελίσσει την ημεδαπή σφραγίδα σε ήχους και ιδιώματα που κατέχουν βαθύ μεν, περιορισμένο δε, μερίδιο στην ντόπια σύγχρονη μουσική ιστορία. Η παράδοση της Λένας Πλάτωνος συνομιλεί -κυριολεκτικά- μέσα από τη συμμετοχή της στο ομότιτλο κομμάτι με τη φωνή και τους στίχους της μητέρας του Metaman, Ελένης Γεωργιάδου, στο εξαιρετικό «Φερμουάρ», που ηχεί σαν οι Red Axes να αποφάσισαν να μιξάρουν ένα μέρος από την «Σονάτα του Σεληνόφωτος». Πρόκειται για έναν κορυφαίο αθηναϊκό δίσκο, βγαλμένο από αφηγηματικές ανάγκες ενός υπαλλήλου που τη νύχτα φοράει την μπέρτα του Metaman και πετάει πάνω από τις ταράτσες, γράφοντας στα συνθεσάιζερ του τα δικά του ηλεκτρονικά blues, για όλα τα παιδιά αυτής της πόλης που είναι σαν εκείνον.
3
Sugahspank & Blend Mishkin - Paint Everything White (Rewind Guaranteed)
Η ελέω καραντίνας δισκογραφική επανένωση της Sugahspank με τον Blend Mishkin, κάτι περισσότερο από μια δεκαετία μετά το ένδοξο blast της ελληνικής «μαύρης» ετικέτας της Cast-A-Blast, είναι το πιο ανεπιτήδευτα χαλαρό και cool εμβατήριο των ημερών της αφθονίας μας και μια ζεστή και πλούσια μουσική υπόσχεση ότι αυτές θα ξανάρθουν. Υποδειγματικά reggae μοτίβα υψηλού διεθνούς βεληνεκούς, που ακούγονται κάτι παραπάνω από ευχάριστα ακόμα και από αυτούς που βγάζουν φλύκταινες με τη τζαμαϊκανή μονοτονία, pop twists, γλυκές ανατροπές και η ανεκτίμητη οικειότητα των smooth πλην παντοδύναμων φωνητικών της Γεωργίας Καλαφάτη που δένει υπέροχα με τις φαεινές ιδέες και το layering του Γιώργου Μαντά και βάζει γκολ από τα αποδυτήρια –αυτό είναι το Paint Everything White.
2
Εβρίτικη Ζυγιά - Ορμένιον (Teranga Beat)
Η Εβρίτικη Ζυγιά είναι ένα συγκρότημα που βασίζει τον ήχο της στην μεγάλη, σκοτεινή, μεταφυσική, παγανιστική μουσική παράδοση της Θράκης. Στο Ορμένιον (η περιοχή που συναντιέται η Ελλάδα με την Τουρκία και την Βουλγαρία), η θρακιώτικη παράδοση (γκάιντα, καβάλι, λύρα και νταούλι) μπλέκεται με τους ηλεκτρονικούς ήχους του CRB Diamond 800 και του Moog, για έναν δίσκο που κοιτάζει το παρελθόν με σεβασμό, αλλά δεν «ντρέπεται» και να το φέρει στο παρόν. Διαιωνίζοντας έναν ήχο που είναι διαχρονικός, ακριβώς γιατί, έχει να κάνει με την μεταφυσική διάσταση του ανθρώπου. Το Ορμένιον είναι φτιαγμένο από την προαιώνια ψυχεδέλεια, από το progressive των 70s κι από τους ηλεκτρονικούς ήχους του σήμερα. Όλα αυτά, συναρμολογημένα με έναν δημιουργικό τρόπο, στον οποίο, τίποτα δεν είναι παράταιρο και τίποτα δεν χάσκει και δεν περισσεύει. Ένα θαυμάσιο άλμπουμ από κάθε άποψη.
1
The Boy - Αντιλόπη (Inner Ear)
Η τρυφερότητα και η μελαγχολία βρίσκονται σε πρώτο πλάνο στην Αντιλόπη, με τον The Boy να μην αφήνεται όμως σε καμία περίπτωση στην απελπισία. Κάθε άλλο, έχει να σου δώσει μιαν ελπίδα ακόμα και μπροστά σε ανεπιστρεπτί καταστάσεις, που καθρεφτίζουν και την ελληνική πραγματικότητα στα νοσοκομεία τη δεδομένη στιγμή («Βγες Στο Μπαλκόνι»). Δεν δείχνει λοιπόν πρόθεση για ψέματα και για ωραιοποίηση των πραγμάτων. [...] Σε κάθε περίπτωση, δίσκοι σαν την Αντιλόπη φέρνουν πάντα στο προσκήνιο το ζήτημα του ελληνικού στίχου. Που, όχι πολύ παλιότερα, υπήρξε πεδίο λογομαχιών για το indie και εναλλακτικό κοινό, με πολλούς να έχουν τη διάθεση να ακούσουν κι άλλους να βγάζουν φλύκταινες. Για την ώρα, πάντως, ο The Boy συνεχίζει να αριθμείται στους ελάχιστους αυτού του χώρου που μπορούν και να χρησιμοποιήσουν την ελληνική γλώσσα και να μπουν ουσιαστικά στα νοήματά της, διαγράφοντας στο βάθος των δημιουργιών τους το εγχώριο τώρα.
