Κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του, Butterflies, που ηχογράφησε στο δωμάτιό του, στις αρχές του 2019, προτείνοντας μια πολυαναφορική, εναλλακτική pop. Ενάμιση χρόνο αργότερα, ο Οδυσσέας Τζιρίτας έχει προ των πυλών την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου του, με τίτλο Gonzo Bliss (11/12, Hard Pass Records, ψηφιακή διανομή από τη Hubsters). Στο δεύτερο αυτό δισκογραφικό του βήμα, αφήνει πίσω τη lo-fi αισθητική του δωματίου του για έναν πιο γεμάτο, στουντιακό ήχο που χωράει νευρώδεις κιθάρες ("Delirium"), ευφορικές, κολλητικές μελωδίες ("Dude"), gospel νάζια ("Sharp Knife") αλλά και το κλείσιμο του ματιού στο σινεμά ("Elephant Man", "Explain/Escape").
Λίγο πριν την επίσημη κυκλοφορία του, μπορείτε να ακούσετε αποκλειστικά στο Avopolis ολόκληρο το Gonzo Bliss.
Στο μεταξύ, ο Οδυσσέας Τζιρίτας σας ξεναγεί σε αυτό, με την track-by-track ιστορία του δίσκου.
Like An Egg
To "Like an Egg" είναι το παλαιότερο κομμάτι του Gonzo Bliss, παραλίγο και θα είχε συμπεριληφθεί στο Butterflies. Αγαπημένο για να παίζουμε σε live, ακόμα και όταν αποφασίζουμε να το πάμε στην διπλάσια ταχύτητα (σχεδόν πάντα), οπότε και ακούγεται σαν κακή punk παρωδία. Τα σημεία που προστέθηκαν τελευταία και το διαφοροποιούν από την αρχική version είναι δύο: Τα ουρλιαχτά στα pre-chorus, όπου χωρίς τον Ματθαίο (Ιεραπετρίτη) και την ενέργειά του δεν θα ήταν τα ίδια και η εισαγωγή του μπάσου, που έγραψα αφού άκουσα πρώτη φορά τον Hugh Hopper στο "Teeth" των Soft Machine. Οι στίχοι εδώ απλά ακολουθούν την μουσική, ενώ εσκεμμένα υπάρχει το γιγαντιαίο γραμματικό λάθος “Haircut it”.
Delirium
Στην αρχή υπήρχε μόνο το βασικό riff στην κιθάρα μαζί με το φωνητικό “We need to get experimental”. Όλη η υπόλοιπη μουσική χτίστηκε γύρω από αυτό το ρυθμικό της κιθάρας, ενώ το ρεφρέν προϋπήρχε ως ολοκληρωμένη ιδέα και προστέθηκε. Σε ένα αρχικό demo του κομματιού, πάνω από το “We need to get experimental” έπαιζαν samples κρουστών samba, ιδέα που ευτυχώς ο Ηρακλής (Βλαχάκης) απέρριψε με ευγενικό τρόπο. Το "Delirium" μιλάει για το πώς αντιμετωπίζει κάποιος την ιδέα της θνητότητας, ίσως με έναν αφελή τρόπο, ίσως και με έναν στίχο από Smiths.
Elephant Man
Η μουσική και οι στίχοι του "Elephant Man" γράφτηκαν παράλληλα, αλληλοσυμπληρώνοντας το ένα το άλλο. Από τότε που είδα την ομώνυμη ταινία του David Lynch, είχα στο μυαλό μου να γράψω ένα κομμάτι πάνω σε αυτή, άλλα πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να το κάνω τελικά και όπως πάντα, το αρχικό riff ήρθε σε ανύποπτο χρόνο. Το middle section με τα πολλά διαφορετικά samples (πιάνο, synths, ορχήστρα) έμεινε απαράλλαχτο από το πρώτο-πρώτο ντέμο του κομματιού. Θαρρώ πως είναι το αγαπημένο κομμάτι του Γιώργου (Λαναρά), αφού σε πρόσφατη πρόβα κατάφερε να σπάσει την Μι(!) χορδή στο μπάσο.
Sharp Knife
Το "Sharp Knife" ξεκίνησε με το gospel τετράστιχο που ακούγεται στην αρχή και στη μέση του κομματιού. Θυμάμαι να το σιγοτραγουδάω ως μελωδία περνώντας μέσα από την λαϊκή της γειτονιάς μου, να γυρνάω σπίτι και στην προσπάθειά μου να δώσω «χώρο» στο κομμάτι, να ηχογραφώ 10 φωνές να τραγουδάνε ταυτόχρονα παράλογους στίχους όπως “Where Jesus found his wife/Took off her head”. Είναι το μόνο κομμάτι στον δίσκο που δώσαμε λίγο παραπάνω χώρο για σόλο κιθάρας (half-tempo σημείο πριν τα ρεφρέν), προσπαθώντας να μιμηθούμε τον ήχο του BIlly Corgan στο Siamese Dream (σίγουρα όχι την τεχνική του). Το πιο fun σημείο της ηχογράφησης του "Sharp Knife" ήταν στην φάση των demos, που χρησιμοποιήσαμε με τον Αχιλλέα (Χαρμπίλα) samples από διαφημιστικά 80s σποτάκια μαρτύρων του Ιεχωβά.
Explain/Escape
Οι στίχοι του "Explain/Escape" είναι βασισμένοι στο The Lighthouse του Robert Eggers, αλλά η μουσική και η βασική φράση ‘So you think you can…” υπήρχαν πριν δω την ταινία. Το σχήμα της κιθάρας πάνω στο οποίο βασίζεται το κομμάτι γράφτηκε σε ακουστική κιθάρα, όπως και τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου. Αποφάσισα να το κρατήσω σε ακουστική version ώστε να υπάρχει ένα κομμάτι-μετάβαση στον δίσκο. Δεν ήθελα ένα απλό filler track, αλλά κάτι το οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα τέσσερα πρώτα κομμάτια και στο "Dude", που ακολουθεί.
Dude
Το πρώτο κομμάτι που έγραψα μόλις πήρα την 12χορδη ακουστική μου. Η ιδέα για τους στίχους ξεκίνησε όντως από μία κουτσουλιά στον ώμο (ευτυχώς όχι κεφάλι), καθώς γυρνούσα από την εξέταση της Έκθεσης Πανελληνίων. Ήξερα πως θεωρείται γούρι, καλή τύχη, αλλά ακουγόταν κάπως βαρετό να φτιάξω μία ιστορία γύρω από έναν απλά τυχερό dude. Οπότε, αυτοσχεδίασα κάπως και προέκυψε το μοναδικό κομμάτι του δίσκου για το οποίο είμαι πιο περήφανος για τα λόγια του παρά για την μουσική του. Η μουσική γράφτηκε λίγες μέρες μετά, στο εξοχικό μου, πίνοντας σπιτική λεμονάδα με τη γιαγιά μου. Όταν το τελείωσα, δεν ήμουν σίγουρος αν είχε νόημα να το κρατήσω, αφού ήταν η πρώτη φορά που το μόνο που είχε ενδιαφέρον για μένα ήταν οι στίχοι. Τελικά, αποφασίσαμε με τον Αχιλλέα να το κρατήσουμε (όσο και να μην του άρεσε το Μπομπ-Σφουγγαράκης-slide-
Takes One To Know One
Το "It Takes One To Know One" είναι το αγαπημένο μου κομμάτι μέσα από το Gonzo Bliss. Δε μοιάζει δομικά με τα υπόλοιπα, οι στίχοι του είναι γεμάτοι αυτοσαρκασμό και ποτέ δεν το θυμάται κανείς. Ούτε στα demos, ούτε στο στούντιο, ούτε στις πρόβες. Ευτυχώς το θυμάται ο Γιάννης (Παπανικολάου), ο οποίος βοήθησε πολύ το κομμάτι με τον γεμάτο του ήχο και το όμορφο feel στα drums. Μου αρέσει αρκετά η λογική της εκνευριστικής επανάληψης μίας μελωδίας και ήταν το μόνο track στον δίσκο που είχα την ευκαιρία να αναπτύξω κάτι τέτοιο. Για την ακρίβεια, μου άρεσε μέχρι το σημείο που έπρεπε να βρω έναν τρόπο να κλείσει το κομμάτι. Ευτυχώς ο Νίκος (Τριανταφύλλου) και ο Ηρακλής (Βλαχάκης) είχανε την ιδέα να συνεχίσουμε να προσθέτουμε πράγματα στο outro, ώσπου να επικρατήσει χάος και να το κόψουμε απότομα.
I Can't Get No Sleep
Γράφτηκε πιο γρήγορα από όλα τα κομμάτια, και είναι πράγματι αρκετά απλό, στηρίζεται στη βασική μελωδία των synths. Το "Νο Sleep" πρέπει να είναι της ίδιας περιόδου με το "Like An Egg", ενώ υπάρχουν γύρω στις 3 ή 4 διαφορετικές εκδοχές του κομματιού, με extra μέρη, κοψίματα και ραψίματα και διαφορετικούς στίχους. Συγκρατήθηκα όμως και το κράτησα όσο πιο λιτό γινόταν, σκεπτόμενος πως το περιεχόμενο των στίχων είναι κάτι τόσο απλό και οικείο σε όλους, που η μουσική πρέπει να το εξυπηρετήσει και όχι να το σαμποτάρει.
Future Pop
To "Future Pop" γράφτηκε μία Κυριακή πρωί, έπειτα από συναυλία της προηγούμενης μέρας. Οι στίχοι γράφτηκαν, λοιπόν, πιο πολύ ως αφήγηση των γεγονότων, χωρίς προσπάθεια για τέλειες ομοιοκαταληξίες ή ιδιαίτερο φιλτράρισμα. Η μουσική ακολούθησε τον ρυθμό των στίχων, ενώ το ρεφρέν του προϋπήρχε, γραμμένο σε πιάνο, και αρχικά προοριζόταν για ένα κομμάτι με κύριο θέμα το πώς μία γιαγιά νιώθει όταν περνάει μόνη της την Πρωτοχρονιά (true story). Οι νότες του ρεφρέν ήταν αρκετά ψηλές για την κανονική μου φωνή, και με ψεύτικη έλειπε η δυναμική, οπότε το έδωσα στη Σοφία (Ασημακοπούλου), η οποία το ανέδειξε με την μοναδική της χροιά. Τη διπλή Σοφία, για την ακρίβεια, αφού ντουμπλάραμε τα φωνητικά της (όπως και τα περισσότερα φωνητικά και όργανα στον δίσκο, γιατί όλα ακούγονται, για κάποιο λόγο, καλύτερα διπλά).
Lethargy
Από την αρχή ήξερα πως θα μπει τελευταίο στον δίσκο, το μόνο κομμάτι που ήμουν σίγουρος για την θέση του. Το "Lethargy" μιλάει για την οικογένειά μου, όπως και το "Tired" στο Butterflies, ίσως κάποια μέρα σταματήσω αυτή την εκνευριστική συνήθεια. Τα πιο σημαντικά σημεία για μένα σε έναν δίσκο είναι η αρχή και το τέλος. Η αρχή πρέπει να δημιουργήσει κατευθείαν ενδιαφέρον σε αυτόν που ακούει και με έναν τρόπο να τον προϊδεάσει, κάτι που στο Gonzo Bliss γίνεται περισσότερο μουσικά, με το "Like An Egg", παρά στιχουργικά. Το τέλος, από την άλλη, είναι το σημείο που έχεις αποκτήσει ήδη μία οικειότητα με τον ακροατή και η μόνη στιγμή που προσωπικά νιώθω άνετα να μιλήσω για κάτι τελείως προσωπικό. Αρχικά το κομμάτι είχε τον τίτλο “Always”, αλλά το άλλαξα προκειμένου να γίνεται η αντίθεση με το “Delirium” στην αρχή.
Το Gonzo Bliss του Οδυσσέα Τζιρίτα κυκλοφορεί στις 11/12 σε CD από την Hard Pass Records και σε ψηφιακή διανομή από τη Hubsters. Μπορείτε να το παραγγείλετε εδώ.
