50 ελληνικοί δίσκοι για την 1η δεκαετία του 21ου Αιώνα (2000-2009)

50. Γιώργος Χριστιανάκης: Ο Θυρωρός [Virgin, 2001]

Ανήσυχος μα αθόρυβος συνθέτης, ο Θεσσαλονικιός Γιώργος Χριστιανάκης απόκτησε όνομα χάρη στις συνεργασίες του με τους Τρύπες και τον Γιάννη Αγγελάκα, φτάνοντας με τον δεύτερο αυτόν δίσκο του σε ένα συγκροτημένο σύνολο, που άντεξε στα χρόνια. Χωρίς μάλιστα την παραμικρή προβολή.

49. Μανώλης Φάμελλος: Η Ευτυχία Είναι Αυτό [Wea, 2000]

Ο σόλο δίσκος του Μανώλη Φάμελλου πάνω στον οποίον χτίστηκε η φήμη του ως αξιόλογου τραγουδοποιού, μετά την αποδόμηση των Ποδηλατών. Εδώ λάμπουν όλα τα θετικά σημεία της γραφής του, με το ομώνυμο του άλμπουμ τραγούδι να γίνεται ευδιάκριτη ραδιοφωνική επιτυχία.

48. Χρήστος Τζιτζιμίκας: Πατήματα [Ίαμβος, 2002]

Αν και δεν τον πήραν χαμπάρι παρά λίγοι τον δίσκο αυτόν, υπήρξε από τα καλύτερα και πιο επιμελώς φτιαγμένα άλμπουμ δημοτικής μουσικής που κατατέθηκαν τα τελευταία χρόνια με βάση την Ήπειρο. Η ελληνική παράδοση, στα καλύτερά της.

47. Yosebu: I’ll Be Waiting Till Dawn [Klik, 2007]

Ο Βασίλης Γιουβρής κάνει –ως Yosebu– ένα γενναίο ντεμπούτο στο downtempo ηλεκτρονικό στυλ, διακρινόμενος για τις ατμόσφαιρές του και τη σχεδόν «κινηματογραφική» γλαφυρότητα των συνθέσεών του.

46. Closer: Closer [Minos-EMI, 2006]

Υπήρξαν μία από τις σπουδαιότερες alternative rock μπάντες της Ελλάδας οι Closer, αλλά δραστηριοποιήθηκαν σε μέρες που ο αγγλόφωνος στίχος δεν ήταν καθόλου δημοφιλής. Χρόνια μετά, επανήλθαν με έναν δίσκο ο οποίος δεν ξεπερνούσε μεν τα κεκτημένα του In The Market (1998), μα τα επανατοποθετούσε με αρκετή πειθώ, σε ένα πολύ πιο δεκτικό παρόν.

45. Γεώργιος Ι. Ρεμούνδος & Καλοφωνάρηδες: Η Ακολουθία Του Νυμφίου [Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής Δόμνα Σαμίου, 2002]

Ο κορυφαίος δίσκος εκκλησιαστικού ρεπερτορίου που κυκλοφόρησε στην τρέχουσα δεκαετία και ένας από τους καλύτερους στο είδος του, γενικά. Περίφημο και αρκετά αγαπητό στον κόσμο, το “Τροπάριο Της Κασσιανής” συναντά εδώ μια ικανότατη και συγκινητική στην απόδοσή της χορωδία.

44. Θανάσης Παπακωνσταντίνου: Η Βροχή Από Κάτω [Lyra, 2006]

Μια άλλη πλευρά του Θανάση Παπακωνσταντίνου ξετυλίχθηκε σε αυτόν τον «περίεργο» δίσκο, ο οποίος μάλλον αμηχανία προξένησε σε όσους ήρθαν κοντά του από πιο έντεχνα μονοπάτια. Στην ψηφοφορία μας πάντως επιβραβεύτηκε ως πρόταση, την οποία θα είχε ενδιαφέρον αν ξαναεπισκεπτόταν ο συνθέτης και μελλοντικά.

43. Έλλη Πασπαλά: Σε Ποιο Θεό Να Πιστέψω [Wea, 2002]

Από τις σημαντικές στιγμές της έντεχνης αισθητικής κατά τα τελευταία 10 χρόνια. Ένας δίσκος που συμπύκνωσε τη συνθετική ματιά του Στάμου Σέμση, βρίσκοντας ως ιδανικό εκφραστή τη φωνή της Έλλης Πασπαλά, η οποία συνεχίζει την καλή πορεία της στο πεντάγραμμο, με εκλεκτικές συνεργασίες.

42. Spyweirdos, Γιάννης Μουρτζόπουλος & Φλώρος Φλωρίδης: Epistrophy At Utopia [Ad Noiseam, 2008]

Γιάννης Μουρτζόπουλος και Φλώρος Φλωρίδης είχαν καταθέσει και παλιότερα δουλειά πάνω στον Charles Mingus, εδώ όμως, με την καθοριστική συμβολή των ηλεκτρονικών του Spyweirdos, πραγματοποιήθηκε μια ενδιαφέρουσα «συζήτηση» για τα όρια μεταξύ τζαζ και electronica.

41. Rotting Christ: Theogonia [Season Of Mist, 2007]

Οι μόνοι Έλληνες οι οποίοι κάνουν αυτό το διάστημα μια πραγματικά θεαματική καριέρα στο εξωτερικό. Εδώ, ανοίγουν καινούριες πόρτες στον ήχο τους, επιλέγοντας ανατολίτικους πειραματισμούς, αλλά και μια γενικότερη σύγκλιση με την εντοπιότητά τους.

40. Ελένη Καραΐνδρου: Το Λιβάδι Που Δακρύζει soundtrack [ECM, 2004]

Ο α-λα-ECM μινιμαλισμός της Ελένης Καραΐνδρου γνώρισε με το παρόν soundtrack (για μια ταινία, και πάλι, του Θόδωρου Αγγελόπουλου) μία ακόμα σημαίνουσα στιγμή. Σύγχρονη κλασική προσέγγιση, με καταβολές στον Jan Garbarek και πάντοτε με «κινηματογραφική» αύρα.

39. Χρήστος Αλεξόπουλος: Παραπούνες Και Τριαφύνταλλα [Puzzlemusik, 2006]

Ντεμπούτο για την Puzzlemusik στα μουσικά πράγματα, με μια δουλειά η οποία επανέφερε τον Χρήστο Αλεξόπουλο στο προσκήνιο ως δημιουργό με πρόταση, διαφορετικό σκεπτικό και διάθεση εξερεύνησης καινούργιων διαδρομών. Το πιστοποίησε άλλωστε και με τις έκτοτε κυκλοφορίες του label.

38. Αλκίνοος Ιωαννίδης: Οι Περιπέτειες Ενός Προσκυνητή [Mercury/Universal, 2003]

Σημείο επαφής των ερωτικών (κατά βάση) πτυχών της τραγουδοποιίας του Αλκίνοου Ιωαννίδη με το ευρύ κοινό, όπως η τελευταία εξελίχθηκε μετά τη σημαντικότερη στιγμή του στην προηγούμενη δεκαετία, το άλμπουμ Ο Δρόμος, Ο Χρόνος Και Ο Πόνος (1997).

37. Coti K.: [Metamemoria\> [Vibrant, 2001]

Από τους πλέον συγκροτημένους και με πρόταση ηλεκτρονικούς δίσκους που προήλθαν από Έλληνες δημιουργούς, το Metamemoria κορύφωσε τη σημαντική και πολύπλευρη καριέρα του Coti K. –εκτός, εννοείται, των παραγωγών του.

36. Κ.BHTA: Άργος [Lyra, 2007]

Παρά το μέγεθος του διπλού άλμπουμ, θεωρήθηκε ως η πιο συμπαγής κατάθεση του Κ.BHTA τα τελευταία χρόνια, πιστοποιώντας τον νέο δημιουργικό πυρετό στον οποίον βρέθηκε μετά το soundtrack για την παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου 2 (2006).

35. Σωκράτης Μάλαμας: Ένα [Lyra, 2002]

Περιέργως δεν ψηφίστηκε από τους συντάκτες μας ο δίσκος του Σωκράτη Μάλαμα όπου περιεχόταν ένα από τα αδιαφιλονίκητα τραγούδια της δεκαετίας (η “Πριγκηπέσα”), αλλά το πιο «γυμνό» Ένα, όπου ο τραγουδοποιός έμοιαζε να αναψηλαφεί με νέα ματιά τον τρόπο με τον οποίον ξεκίνησαν όλα.

34. Δήμητρα Γαλάνη & Κ.ΒΗΤΑ: Μετά- [Mercury/Universal, 2001]

Την ίδια χρονιά με τη συνεργασία Τάνιας Τσανακλίδου & Μιχάλη Δέλτα, ο έτερος των (πρώην) Στέρεο Νόβα προσέγγιζε μία από τις σπουδαιότερες γυναικείες φωνές του ελληνικού πενταγράμμου. Αποτέλεσμα ένας δίσκος επίσης στο μεταίχμιο έντεχνου και electronica, ο οποίος δεν έκανε ανάλογο γκελ, αλλά ούτε πέρασε και απαρατήρητος.

33. Φοίβος Δεληβοριάς: Έξω [Sony-BMG, 2007]

Έχοντας πίσω του τον επιτυχημένο Καθρέφτη (2003), ο Φοίβος Δεληβοριάς αναζητεί τρόπους εξέλιξης των εκφραστικών του μέσων. Αν και κάποιοι παλιότεροι fans έπαψαν να ακολουθούν λόγω του Έξω, εδώ βρίσκονται οι σπόροι για όσα θα έχτιζε την επόμενη δεκαετία.

32. Λένα Πλάτωνος: Ημερολόγια [Οδός Πανός, 2008]

Παρά τον παλιομοδίτικο ηλεκτρονικό ήχο στον οποίον βασίστηκε, η επιστροφή της Λένας Πλάτωνος μετά από 8 χρόνια δισκογραφικής σιωπής μπόρεσε και κέρδισε τη γενική προσοχή (και αποδοχή).

31. K.BHTA: 2 - Μουσική Από Την Παράσταση Του Δημήτρη Παπαϊωάννου [Legend, 2006]

Αφενός, το soundtrack του 2 πέτυχε γιατί πέτυχε και η παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Της οποίας όμως αποτέλεσε οργανικό συστατικό, ξαναφέρνοντας παράλληλα στο προσκήνιο τον Κ.ΒΗΤΑ των Στέρεο Νόβα ως έναν δυναμικό, σύγχρονο συνθέτη.

30. Catelouso & Lyrae Cantus: Sinaxis [Σείριος, 2007]

Ένας από τους πλέον ιδιαίτερους και πέρα από στιλιστικές κατατάξεις δίσκους που βγήκαν στον εγχώριο 21ο αιώνα, με πρωτεργάτη τον συνθέτη Παναγιώτη Λευθέρη, ο οποίος ένωσε την αναγεννησιακή Δύση με την ελληνική έντεχνη παρακαταθήκη, έχοντας ως βασικό «καύσιμο» τις παραδόσεις των Κυθήρων.

29. Δήμητρα Παπίου: Νέα Γυναίκα Μόνη Τραγουδά [Σείριος, 2002]

Η άποψη του Σταμάτη Κραουνάκη περί λαϊκότητας συνάντησε τη θαυμάσια φωνή της Δήμητρας Παπίου, τραγουδίστριας που «ψήθηκε» στις πίστες, αλλά τις άφησε τελικά πίσω με χαρακτηριστική άνεση, βρίσκοντας έκτοτε δικές της διακλαδώσεις με το ερμηνευτικό στυλ της Τάνιας Τσανακλίδου.

28. FF.C: Οχυρωμένη Αντίληψη [Polydor, 2000]

Η Οχυρωμένη Αντίληψη κόμισε στα '00s κάτι από τις αληθινά ανθηρές μέρες της εγχώριας χιπ χοπ σκηνής, λίγο πριν το οριστικό τέλος της σημαντικής αυτής μπάντας (2005), αλλά και λίγο προτού μια νέα γενιά underground MCs ανανεώσει την πίστη μας στο rap.

27. Κ.ΒΗΤΑ: Transformations [Σείριος, 2003]

Τολμηρές και ευφάνταστες αναγνώσεις στον Μάνο Χατζιδάκι, από το ηλεκτρονικό μετερίζι του Κ.ΒΗΤΑ. Δίσκος που κατηγορήθηκε από αρκετούς όταν βγήκε, μα σε βάθος χρόνου τους διέψευσε.

26. Θανάσης Παπακωνσταντίνου: Αγρύπνια [Lyra, 2002]

Ο δίσκος που συνέχισε και ως έναν βαθμό εξέλιξε όσα πρότεινε για το ελληνικό τραγούδι ο Βραχνός Προφήτης. Το ομώνυμο τραγούδι αποτελεί ένα από τα πλέον διάσημα άσματα της δεκαετίας, παρότι ο χαρακτήρας του κάθε άλλο παρά μαζικός είναι.

25. MK-O: Ovation [Hitch Hyke, 2006]

Μαρίνα Καναβάκη & Oannes (Σωκράτης Παπαχατζής) φέρουν μια πρόταση με επίκαιρες ανησυχίες, με ρίζες σε μια ποικιλία ακουσμάτων από το παρελθόν μα και με τόλμη, καθώς τα πατήματά τους παραμένουν ανεξερεύνητα μουσικά πεδία για ό,τι ορίζουμε ως «ευρύ κοινό». Από τους δίσκους που ίσως διέπρεπαν στο εξωτερικό, αν τους είχαν ανακαλύψει τα διεθνή μέσα.

24. Γιώργος Μαργαρίτης & 667: Όλα Θα Τα Διαγράψω [Minos-EMI, 2001]

Ό,τι και να χρωστούσε στον Rory Gallagher, κανένα άλλο σουξέ από τη λαϊκή «πλευρά» δεν γνώρισε τέτοια διεισδυτικότητα και αποδοχή, όσο το "Δρόμοι Του Πουθενά" –φτάνοντας ακόμα και σε αυτιά τα οποία δεν είχαν καμία σχέση με μπουζούκια. Ήταν η κορυφή μιας σύμπραξης του Γιώργου Μαργαρίτη με τους 667 του Θοδωρή Μανίκα η οποία διέθετε σπίθα και χιούμορ, ακόμα κι αν δεν κατάφερε να έχει ανάλογη συνέχεια.

23. 2 By Bukowski: What A Long, Strange Journey This Has Been [Poeta Negra, 2001]

Αν και προέρχεται από μια εποχή όπου το οτιδήποτε αγγλόφωνο δεν ήταν ακόμα μοδάτο, το διευρυμένης αισθητικής post-rock των 2 By Bukowski δεν είχε μόνο τις κεραίες του συντονισμένες με τις εξελίξεις, αλλά αποδείχθηκε και κάτι με διαχρονική αξία.

22. Raining Pleasure: Reflections [Chrysalis/EMI, 2005]

Παρότι οι Raining Pleasure έχασαν τότε κάμποσους φίλους επιλέγοντας να δέσουν την αγγλόφωνη αισθητική τους στην ελληνικότητα του Μάνου Χατζιδάκι, το Reflections κέρδισε αρκετά αυτιά χάρη στην τόλμη και στην καλαισθησία της ματιάς του.

21. Ψαραντώνης: Να ’Χεν Η Θάλασσα Βουνά [All Together Now/EMI]

Αν και ξένισε αρκετά αυτιά, αποπειράθηκε να ανανεώσει τη δημοτική συνθήκη την οποία εκπροσωπεί η ιδιαίτερη περίπτωση του Ψαραντώνη, φέρνοντάς τον εγγύτερα σε ηχητικές ανησυχίες της εποχής. Με τον Γιάννη Αγγελάκα ως παραγωγό, το Να ’Χεν Η Θάλασσα Βουνά κοίταξε κάπου μακρύτερα, ενώ συνάμα παρέμενε ριζωμένο στην αντίληψη του πρωταγωνιστή του περί κρητικής παράδοσης.

20. Σαβίνα Γιαννάτου: Πάω Να Πω Στο Σύννεφο - Σε Τραγούδια Του Μάνου Χατζιδάκι [Lyra, 2002]

To πιο γνωστό στο ευρύτερο κοινό «πρόσωπο» της Σαβίνας Γιαννάτου, η οποία φέρνει εδώ τον δικό της ερμηνευτικό τρόπο σε επαφή με την κληρονομιά του Μάνου Χατζιδάκι, ανανεώνοντάς τη και επαναβαπτιζόμενη και η ίδια σε αυτήν.

19. Παύλος Παυλίδης & B-Movies: Αφού Λοιπόν Ξεχάστηκα... [Plus, 2004]

Με το κεφάλαιο Ξύλινα Σπαθιά να κλείνει οριστικά το 2003, ο Παύλος Παυλίδης απέδειξε ότι συνεχίζει να κρύβει μια σημαίνουσα δημιουργική φλόγα. Και την ξετύλιξε περίφημα στον σόλο αυτό δίσκο, πλαισιωμένος από το νέο σχήμα των B-Movies.

18. Γιάννης Αγγελάκας & Νίκος Βελιώτης: Οι Ανάσες Των Λύκων [EMI, 2005]

Η έτερη όψη των νέων, μετα-Τρύπες, μουσικών φιλοδοξιών του Γιάννη Αγγελάκα, ο οποίος μπήκε βαθιά στον πειραματικό χώρο με συντροφιά το τσέλο του Νίκου Βελιώτη και όπλο τη γνώριμη στιχουργική του ματιά. Παραμένει σημείο τομής για πολλούς λόγους, άσχετα αν κάποιοι διατηρούν τις διαφωνίες τους για το επιτυχές της συνεργασίας.

17. Φοίβος Δεληβοριάς: Ο Καθρέφτης [Ακτή/Sony-BMG, 2003]

Έχοντας πίσω του 2 δίσκους κομβικούς για τη δεκαετία του 1990, μπήκε στον καινούριο αιώνα με το δεξί, «οπλισμένος» με ένα από τα καλύτερα τραγούδια του (το ομώνυμο του άλμπουμ), το οποίο ευτύχησε να βρει αρκετή απήχηση, ώστε να ανανεώσει τους δεσμούς της '00s νεολαίας με τη γραφή του.

16. Mode Plagal: III [Lyra, 2001]

Μετά τον Κυριάκο Σφέτσα, ήταν οι Mode Plagal εκείνοι που τόλμησαν να αναρωτηθούν με ρηξικέλευθη διάθεση περί τζαζ και ελληνικότητας. Και το III τους βρήκε σε μια σημαντική καμπή αυτών των αναζητήσεων, τις οποίες άπλωσαν ως τον κόσμο των προσκεκλημένων γυναικείων φωνών (Σαβίνα Γιαννάτου, Γιώτα Βέη, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Θεοδοσία Τσάτσου).

15. Γιάννης Μουρτζόπουλος & Χρίστος Λάσκαρης: Το Ποτάμι [Low Impedance, 2009]

Από τη φετινή συγκομιδή, μόνο η Νεροποντή του Αλκίνοου Ιωαννίδη και ο παρών δίσκος κατάφεραν να μπουν στο top-50 της δεκαετίας. Επισφραγίζοντας έτσι την ιδιοσυγκρασιακή σύγκλιση μεταξύ ενός ακαδημαϊκού συνθετικού νου με τζαζ και κλασικές αφετηρίες κι ενός συναρπαστικού ποιητή, ο οποίος περιμένει πλέον μετά θάνατον την ανακάλυψή του από τους πολλούς, καθώς πέθανε το 2008. Προλαβαίνοντας ωστόσο να κάνει αυτές τις ηχογραφήσεις.

14. Σαβίνα Γιαννάτου: Μουσική Δωματίων [Lyra, 2007]

Η Σαβίνα Γιαννάτου διαθέτει πολλά πρόσωπα ως ερμηνεύτρια, πιο κοντά από όλα όμως βρίσκεται στην καρδιά της εκείνο το πειραματικό με τις παραπομπές στην τέχνη της Diamanda Galás, το οποίο κι εξέθεσε θαυμάσια εδώ. Παρότι διέπρεψε στην ψηφοφορία μας, ο δίσκος δεν βρήκε ούτε την υποστήριξη, ούτε την απήχηση που του έπρεπε.

13. Αλκίνοος Ιωαννίδης: Νεροποντή [Universal, 2009]

Αν και μετράει μερικούς μονάχα μήνες κυκλοφορίας, γενική υπήρξε η επικρότηση του επιτεύγματος του Αλκίνοου Ιωαννίδη στη Νεροποντή. Η αξιοποίηση της τριβής του με την κλασική μουσική έφερε φρέσκες για τις έντεχνες λογικές ενορχηστρώσεις, ενώ συνάμα η τραγουδοποιία του ξαναβρήκε την αιχμή της. Ο μοναδικός ίσως έντεχνος δίσκος με πρόταση για το μέλλον, πλην των δουλειών του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

12. Socos & The Live Project Band: Kafka [Puzzlemusiκ, 2007]

Μία από τις πιο φιλόδοξες, ακατάταχτες στιλιστικά και θαρραλέα ελληνόφωνες δουλειές που ακούστηκαν κατά τα '00s, με αφορμή τον κιθαριστικό ήχο. Αψηφώντας τη συμβατική διάρκεια δίσκων και τη νοοτροπία να κρατάται σε χαμηλό κόστος η έκδοση στην εποχή του downloading, το Kafka έμοιαζε ως μια συνολική πρόταση. Και ήταν.

11. Μόνικα: Avatar [Archangel Music, 2008]

Όχι, δεν ήταν η «Ελληνίδα PJ Harvey», όπως θέλησαν να τη βαφτίσουν ορισμένοι. Πέρα όμως από τις σειρήνες του μάρκετινγκ και του τεχνητού hype, καταγράφηκε εδώ μια κοπέλα με γνήσιο συνθετικό ταλέντο, η οποία –χάρη σε τραγούδια σαν το "Babe" και το "Over The Hill"– ξανάκανε το ευρύ κοινό να ακούσει με προσοχή τον χώρο των αγγλόφωνων δημιουργών, μετά το μπαμ των Raining Pleasure.

10. Νατάσσα Μποφίλιου: Μέχρι Το Τέλος [Μικρή Άρκτος, 2008]

Ο δίσκος που έστρεψε πολλά βλέμματα πάνω στην πιο άξια γυναικεία φωνή της νεότερης φουρνιάς του έντεχνου τραγουδιού, εγκαινιάζοντας παράλληλα μια καλλιτεχνική σύμπραξη με τον συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη και τον στιχουργό Γεράσιμο Ευαγγελάτο, η οποία αποδείχθηκε μπετόν αρμέ. Το "Εν Λευκώ", αλλά και το "Σ' Έχω Βρει Και Σε Χάνω" μπόρεσαν μάλιστα (ως έναν βαθμό) να περάσουν και σε πιο λαϊκό κοινό, με το πρώτο να γίνεται κάτι σαν σήμα κατατεθέν για τη Νατάσσα Μποφίλιου.

9. Νίκος Κυπουργός: Τα Μυστικά Του Κήπου [Σείριος, 2001]

Παιδικά τραγούδια σε (φαινομενικά) χατζιδακικές πορείες, με έντονη την ανάμνηση της Λιλιπούπολης, ερμηνευμένα από πρωτοκλασάτα ονόματα (Χάρις Αλεξίου, Μαρία Φαραντούρη, Δήμητρα Γαλάνη, Διονύσης Σαββόπουλος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου κ.ά.). Φαινομενικά, όμως: γιατί εδώ είχαμε βραδυφλεγείς βόμβες τόσο για μικρούς, όσο και για ενήλικες, οι οποίες ξεπέρασαν κατά πολύ το όριο της ταμπέλας «παιδικό τραγούδι».

8. Διάφανα Κρίνα: Ευωδιάζουν Αγριοκέρασα Οι Σιωπές [This Is My Voice, 2000]

Ενώ το ελληνικό ροκ, στα πλαίσια του οποίου αναδείχθηκαν κατά τη δεκαετία του 1990, έπνεε τα λοίσθια και η μόδα γύριζε υπέρ του αγγλόφωνων παραγωγών, τα Διάφανα Κρίνα τόλμησαν να προχωρήσουν προς νέα βάθη του ελληνικού στίχου, βρίσκοντας ακόμα πιο τολμηρούς συνδετικούς κρίκους με την ποίηση, όσο κρατούσαν τη σχέση τους με το ροκ εν ρολ πάνθεο. Τους κόστισε μερικούς fans η κυκλοφορία αυτή, η ψηφοφορία μας όμως επιβεβαιώνει ότι καλώς πορεύτηκαν, σε εκείνο το μεταίχμιο.

7. Τάνια Τσανακλίδου & Μιχάλης Δέλτα: Το Χρώμα Της Μέρας [Universal, 2001]

Συνεργασία που δικαιολογημένα άφησε εποχή, εξερευνώντας επιτυχώς το σημείο τομής μεταξύ μίας από τις πλέον σημαντικές ερμηνεύτριες με το μετα-Στέρεο Νόβα ηχητικό όραμα του Μιχάλη Δέλτα. Ούτε ηλεκτρονική μουσική ακριβώς, ούτε έντεχνο τραγούδι, σε αυτό το «μεταξύ» όμως κρύβεται όλη η γοητεία του άλμπουμ.

6. Ρόδες: Silent Disco [Archangel Music, 2007]

Αφήνοντας οριστικά πίσω το Active Member παρελθόν, ο Νικήτας Κλιντ –ιθύνων νους των Ρόδες– έφτασε με τον 2ο αυτόν δίσκο τους σε ένα απολύτως σύγχρονο ηχητικό χαρμάνι μεταξύ ροκ, χιπ χοπ μα και άλλων ειδών. Και το επένδυσε, επιπλέον, με μια ταυτότητα συγχρόνως ελληνική και κοσμοπολίτικη.

5. Sigmatropic: Sixteen Haiku & Other Stories - Songs Based On The Poetry Of George Seferis [Hitch Hyke, 2003]

Μία από τις λίγες πραγματικά κορυφαίες αγγλόφωνες μπάντες της χώρας, η οποία γνώρισε με τον παρόντα δίσκο επιτυχία και στο εξωτερικό –σε μεγέθη πραγματικά– χάρη σε συμμετοχές σαν κι αυτές του Robert Wyatt, του John Grant ή της Carla Torgerson των Walkabouts. Ήταν δύσκολο στοίχημα η δημιουργία του για την παρέα του Άκη Μπογιατζή, παραμένει όμως ένα αισθητικό ζενίθ, τόσο για τους ίδιους, όσο και για ό,τι νοούμε ως «ελληνικό alternative».

4. Κόρε.Ύδρο.: Φτηνή Ποπ Για Την Ελίτ [Minos-EMI, 2006]

Μοναχική περίπτωση από την περιφερειακή Κέρκυρα, οι Κόρε.Ύδρο. υπήρξαν μεν παιδιά της εποχής τους –όσον αφορά το φλερτ με τον αγγλοσαξονικό indie ήχο– προχώρησαν όμως περισσότερο από κάθε άλλον συνοδοιπόρο, καθώς τους απασχόλησε η επιτυχής ένταξη του ελληνικού στίχου στο περιβάλλον αυτό, χρόνια πριν αποτολμήσει κάτι ανάλογο ο The Boy. Η 4η θέση της ψηφοφορίας ήρθε να επισφραγίσει πανηγυρικά το τόλμημά τους, έχοντας ως αιχμή του δόρατος το τραγούδι "Άλλη Μια Νύχτα Σύγχυσης Και Γέλιου".

3. Raining Pleasure: Flood (Coming Of A) Great Amount Of Water [Chrysalis/EMI, 2001]

Στη δεκαετία του 1990, το εγχώριας κοπής αγγλόφωνο ροκ αντιμετωπιζόταν με εχθρότητα. Το ότι στα '00s η κατάσταση μεταβλήθηκε ριζικά υπέρ του οφείλεται σε διάφορους παράγοντες, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγεται και αυτός ο δίσκος, ο 3ος των Raining Pleasure. Ίσως το αρτιότερο επίτευγμα του πατρινού συγκροτήματος και η αιτία, δυστυχώς, που τους γύρισε την πλάτη μερίδα του εναλλακτικού ακροατηρίου, βρίσκοντας ότι έγιναν mainstream επειδή το "Capricorn" ακούστηκε σε τηλεοπτικές διαφημίσεις της εποχής.

2. Γιάννης Αγγελάκας & Οι Επισκέπτες: Από ’Δω Και Πάνω [All Together Now/EMI, 2005]

Με διαφορά κατέκτησε τη 2η θέση της ψηφοφορίας το άλμπουμ με τις νέες ηχητικές αναζητήσεις του Γιάννη Αγγελάκα, στο 5ο του σόλο βήμα μετά τη διάλυση του συγκροτήματος Τρύπες (2001). Οι σπόροι αυτών των ανησυχιών φυτεύτηκαν στη στροφή του καινούριου αιώνα, στις ζυμώσεις που έδωσαν τον Βραχνό Προφήτη του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ενώ το "Σιγά Μην Κλάψω" αναδείχθηκε σε ένα από τα πιο ευδιάκριτα εναλλακτικά «σουξέ» της δεκαετίας.

1. Θανάσης Παπακωνσταντίνου: Βραχνός Προφήτης [Lyra, 2000]

Πανηγυρική πρωτιά στην ψηφοφορία μας για τον Βραχνό Προφήτη, δίσκο που παραδέχτηκαν τότε ακόμα και οι κολλημένοι με τον αγγλικό στίχο, ο οποίος συνόψισε με εξαίσιο τρόπο τις «υπόγειες» έντεχνες εξελίξεις που είχε πυροδοτήσει ο δημιουργός του ήδη κατά τη δεκαετία του 1990, σε άλμπουμ σαν την Αγία Νοσταλγία (1993) ή το Στην Ανδρομέδα Και Στη Γη (1995). Πατώντας εδώ, μπορείτε να δείτε ένα εκτενές αφιέρωμα που επιμελήθηκε και έστησε ο Μιχάλης Τσαντίλας το 2015, στην επέτειο για τα 15 χρόνια του έργου.

{youtube}ii8pDdC8AiQ{/youtube}