Psilos:
Red Hot Chili Peppers: Live At Slane Castle [2003]
Θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε άλμπουμ τους με τον John Frusciante, αλλά επιλέγω αυτό το live επειδή όλα τα κομμάτια είναι παιγμένα καλύτερα απ' ότι είναι στους δίσκους, με τρομερούς αυτοσχεδιασμούς, καταπληκτική ατμόσφαιρα, τρομερό tone στην κιθάρα, παθιασμένο κοινό, αλλά και με το καλύτερο live intro ever!
Monster Magnet: Powertrip [1998]
Ριφάρες, ρεφρενάρες, στιχάρες… O θείος Dave στα καλύτερά του, στον πιο party δίσκο τους. To Dopes To Infinity (1995) ίσως να κερδίζει στα σημεία, αλλά τη χρονική στιγμή που μιλάμε αυτό είναι το αγαπημένο μου… I’m never gonna work another day in my life!
Alice In Chains: The Devil Put Dinosaurs Here [2013]
Όταν είσαι το πιο σκοτεινό γκρουπ του Seattle της ένδοξης εποχής του, όταν είσαι ένα supergroup που έχει στιγματίσει αλλά και σχηματιστεί στα 1990s, όταν χάνεις 2 μουσικούς του αρχικού line-up, όταν ήδη έχεις γράψει all-time classics, όταν έχεις διαλυθεί και κάνεις reunion… Τότε είναι που πολλοί θα πουν «ήρθαν πάλι για την αρπαχτή!». Βάζεις λοιπόν αυτό το άλμπουμ να παίζει και τους στέλνεις όλους για νάνι. Επιπλέον έχεις και την καλύτερη παραγωγή δίσκου, από Τool και μετά.
Choko:
Mars Volta: Frances The Mute [2005]
Από τα λίγα concept albums που μπορώ να τα ακούσω από την αρχή μέχρι το τέλος. Νιώθω ότι μου αφηγείται μια ιστορία που έχει ενδιαφέρον καθ' όλη τη διάρκειά της.
Amenra: Μass ΙΙΙΙ [2007]
Ωμό, πηγαίο, εσωτερικό. Με πολύ απλές δομές και ακραία εκφραστικότητα. Από τα αγαπημένα μου άλμπουμ, μπορώ να το ακούσω ξανά και ξανά και να ανακαλύψω κάτι καινούργιο.
Και τα δύο άλμπουμ έχουν για εμένα τη σημασία τους περισσότερο την περίοδο που τα άκουσα και για το πόσο με επηρέασαν τότε που τα άκουσα πρώτη φορά και όχι απαραίτητα για την αντικειμενική τους μουσική αξία (αν υπάρχει κάτι τέτοιο)
Mak:
Acrimony: Tumuli Shroomaroom [1997]
Κορυφαίο heavy-doom ψυχεδελικό τριπάρισμα. Φοβερή μουσική υπόκρουση σε καλοκαιρινά ταξίδια.
Orange Goblin: Frequencies From Planet Ten [1997]
Ο πρώτος δίσκος τους είναι και ο πρώτος που άκουσα από αυτούς. Ίσως η πιο κοντινή προσέγγιση στον ήχο των Black Sabbath που επιτεύχθηκε από μπάντα. Με κομματάρες που κατά καιρούς μου έχουν διαλύσει το λαιμό απ' το χτύπημα.
Nightstalker: Use [1996]
Ο κορυφαίος δίσκος στην ελληνική heavy σκηνή και σίγουρα μέσα στα 5 καλύτερα στο heavy rock παγκοσμίως. Παραλία, μπύρες, ο ήλιος κατακούτελα και το Use στο repeat.
ToPill:
The Doors: The Doors [1967]
Ο δίσκος που άνοιξε το μυαλό μου και δεν άφησε περιθώρια να κλείσει ποτέ ξανά.
Sixteen Horsepower: Sackcloth 'N' Ashes [1996]
O μάστορας Eugene και η παρέα του γνώριζαν πολύ καλά τι πήγαιναν να κάνουν. Με μεγάλη δυσκολία επιλέγω, καθώς η αυθεντικότητα του ήχου και η αγνή έκφραση των μουσικών συμβάλλει άμεσα στην επικοινωνία με τον ακροατή –και αυτό είναι εμφανές σε κάθε δίσκο.
{youtube}cyz4jHp3e_Q{/youtube}
