φωτογραφία: Βίλμα Κόκκα
Το «Οι Ωραίοι Έχουν Χρέη …και 44 ακόμα τραγούδια που καθρεφτίζουν την Ελλάδα από το 1990 έως το 2017», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, με εικονογράφηση Αχιλλέα Ραζή.
Η αθηναϊκή παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει στο café του Public Συντάγματος στις 29/5 και ώρα 21.00.
Άνοιξη [1991]
«Αν έχω μετανιώσει για ένα πράγμα στη ζωή μου, είναι που δεν συμπεριέλαβα στο βιβλίο ένα τραγούδι του Αντρέα Μικρούτσικου. Εμείς που είμαστε γύρω στα 30, τον Αντρέα τον γνωρίσαμε ως τηλεπαρουσιαστή, όμως στους δίσκους του που προηγήθηκαν υπάρχουν τουλάχιστον 10 ποπ αριστουργήματα που όταν μπουν στο κεφάλι σου δεν λένε να βγουν!
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά είναι η “Άνοιξη”. Ποπ με heavy metal ψυχή. Σε σηκώνει και σε παίρνει σε κόσμους που μόνο η μουσική ξέρει. Με μια απίστευτη μελωδία, αλλά και μια ενορχήστρωση που αναζητά τη δική της αλήθεια μέσα από ψεύτικα όργανα».
{youtube}_vCHwpqUfbs{/youtube}
Ζήνωνος [1993]
«Εδώ ένα παιδί ακολουθεί το παράδειγμα κάποιου συγγενή και αφήνει το χωριό για να πάει να ζήσει στην Αθήνα. Σύντομα όμως συνειδητοποιεί ότι τα πράγματα εκεί δεν είναι όπως του τα 'χαν περιγράψει και ότι οι χωριανοί του δεν τον βοηθάνε. Αναγκάζεται λοιπόν να βρει «άλλους τρόπους» για να εξασφαλίσει τα προς το ζην κι έτσι οδηγείται στο έγκλημα, στο παραστράτημα, στην τρέλα, στη ντροπή…
Το σπουδαίο αυτό τραγούδι σε στίχους και μουσική Νίκου Ζούδιαρη, το άφησα εκτός βιβλίου πρώτον επειδή είχα ήδη πολλά κομμάτια από το 1993 και δεύτερον επειδή το θέμα της αστικοποίησης που θίγει, αφορά κυρίως παλιότερες δεκαετίες. Στα πρώτα μνημονιακά χρόνια ζήσαμε το ανάποδο, θα έλεγα. Μας έλεγαν δηλαδή ότι για να βρούμε το νόημα της ζωής πρέπει να πάμε όλοι πίσω στο χωριό του μπαμπά μας, να καλλιεργήσουμε αγγούρια. Μόδα ήταν και πέρασε».
{youtube}K_ZMmywHJlk{/youtube}
Βabe [2008]
«Το 2008 ήμουν σχεδόν ερωτευμένος με τη Monika. Έβλεπα ένα όμορφο, μικροκαμωμένο κορίτσι να εξελίσσεται από συναυλία σε συναυλία και να γίνεται σταρ μπροστά στα μάτια μου και έλεγα «ναι ρε παιδί μου, καλά έκανα και άρχισα να γράφω για μουσική σε περιοδικά, κάτι συμβαίνει στο ελληνικό τραγούδι και οφείλουμε να το υπερασπιστούμε!».
Πέρα από τη φοβερή μουσική, στο “Babe” μου αρέσει πολύ ο στίχος που λέει «this world is asking for a happy couple married/married and then bored». Εκατομμύρια ερωτικά τραγούδια μας πολιορκούν από παντού –ελάχιστα όμως μιλάνε για την κοινωνική πίεση η οποία ασκείται στους singles.
{youtube}TTBKd9kBf5o{/youtube}
Προ ημερών ταξίδεψα στο Ηράκλειο Κρήτης, απ' όπου και κατάγομαι, για να παρουσιάσω το βιβλίο. Εκεί λοιπόν παρατήρησα ότι όσοι έχουν περάσει τα 35 και δεν έχουν βρει σύντροφο, αντιμετωπίζονται πλέον λες και έχουν κάποιο κουσούρι. Έγραψε και ένα σχετικό άρθρο η δημοσιογράφος Μανίνα Ντάνου στην Καθημερινή, πρόσφατα, που λέει ακριβώς αυτό.
Αν ζητούσα από τον Αχιλλέα Ραζή, που επιμελήθηκε τις ζωγραφιές στο Οι Ωραίοι Έχουν Χρέη, να φτιάξει κάτι για το “Babe”, θα του πρότεινα να κάνει ένα ζευγάρι ξαπλωμένο στο κρεβάτι με γυρισμένες πλάτες. Η γυναίκα να μιλάει στο messenger και ο άντρας να βλέπει Survivor 2».
Πρωινή Διερώτηση (Για Να Μην Κάθομαι Άνεργος) [2009]
«Στο βιβλίο θέλησα να συμπεριλάβω ένα μόνο τραγούδι από κάθε στιχουργό, για να διατηρηθεί μια ισορροπία. Εξ ου και άφησα απέξω ορισμένα διαμάντια. Στο συγκεκριμένο των Κόρε. Ύδρο., ο Π.Ε. Δημητριάδης ακολουθεί τη σχολή του Νεγρεπόντη στα Μικροαστικά και δίνει φωνή στην αργόσχολη συμπεθέρα της γειτονιάς, που τον παρατηρεί κάθε μέρα να ξυπνάει αργά και τον κρίνει. Την ίδια στιγμή, η κυρία αυτή μιλάει με περηφάνεια για τα παιδιά της, χαίρεται που τακτοποιήθηκαν, που βρήκανε σύντροφο και καλή δουλειά. Ποιος δεν έχει ακούσει αντίστοιχα λόγια από φίλες της μαμάς του; Επίσης, είμαστε σίγουροι ότι δεν μοιάζουμε λιγάκι μέσα μας κι εμείς με αυτή τη συμπεθέρα;
Τα ποπ φωνητικά που κάνουν «ααααα» στο φόντο, υπογραμμίζουν την ειρωνεία του τραγουδιού».
{youtube}qwNDRxh2lgo {/youtube}
Στο Ασανσέρ [1998]
«Υπόδειγμα καλογραμμένης ποπ, αν με ρωτάτε. Θέλω να πω, έχει ωραίο κουπλέ, μια έξυπνη γέφυρα («γρήγορα μια ασπιρίνη/το κορμί της είναι δίνη») κι ένα φωναχτό ρεφρέν, που σε σπρώχνει να το τραγουδήσεις.
Να ξεκαθαρίσω όμως κάτι: κομμάτια σαν κι αυτό, αν τα ακούσεις ξαπλωμένος στον καναπέ μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά, μπορεί να μη σου πούνε τίποτα. Αν όμως τα χορέψεις σε ένα μπαρ στο Μεταξουργείο, με ένα όμορφο κορίτσι και μια Heineken στο χέρι, αποκτούν ξαφνικά μιαν άλλη αξία, απόλυτη, αυταπόδεικτη, αδιαπραγμάτευτη. Δεν τα νοιάζει το μυαλό σου. Μιλάνε στο σώμα και στην καρδιά σου, υπενθυμίζοντάς ότι δεν χρειάζεται πάντα να παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά. Είναι σπουδαία με έναν δικό τους τρόπο, αυτά τα τραγούδια. Εγώ τουλάχιστον τα αγαπάω».
{youtube}qeOvZ6D1IQE {/youtube}
