White Stripes: Elephant (2003)
To 2003 όλα ακουγόντουσαν γυαλισμένα και πεντακάθαρα, οι κιθάρες ήταν ευγενικές σχεδόν, τα τύμπανα καλογραμμένα και οι παραγωγές καταπληκτικές, ο ήχος έδειχνε να είναι αυτό και μόνο αυτό, καλογυαλισμένες υπερπαραγωγές από τεράστια studio και έδειχνε ότι θα μείνει έτσι από δω και πέρα. Και τότε έσκασε το Elephant από έναν περίεργο τύπο και μια περίεργη τύπα. Εγώ το αγόρασα γιατί μ άρεσε το εξώφυλλο. Και όταν το έβαλα να παίξει άκουσα κάτι παλιακό άλλα ολόφρεσκο, επιμελώς ατημέλητο και αρμονικά χαλασμένο. Kαι τόσο δυνατό, ώστε έκανε ό,τι άλλο να ακούγεται εμπορικό και αποστειρωμένο, ευνουχισμένο και βαρετό.
Miles Davis: Bitches Brew (1970)
Μακάρι κάποια στιγμή στη ζωή μου να έχω τον τσαμπουκά να κάνω κάτι σαν αυτό που έκανε ο Miles τότε που τους μάζεψε, τους έδωσε οδηγίες –αλλά όχι παρτιτούρες– και κάτω από την επίβλεψή του άφησε εκείνους τους μουσικούς να κάνουν κάτι τόσο ακραίο και τόσο ωραίο, χωρίς να είναι όμορφο.
Διονύσης Σαββόπουλος: Βρώμικο Ψωμί (1972)
Για τα άλμπουμ που έβγαλε ο Σαββόπουλος από τα Τραπεζάκια Έξω και μετά δεν θέλω να πω τίποτα, γιατί ταπεινώνομαι από το πόσο καλά είναι τα πρώτα του πέντε. Ποιητικό, ψυχεδελικό, πρωτόγονο, εκλεπτυσμένο, έξυπνο, πρωτόλειο, ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα από τραγουδοποιό, σε οποιοδήποτε είδος μουσικής.
Jefferson Airplane: Surrealistic Pillow (1967)
Aκόμα και αν είχε από 5 φορές το "White Rabbit" σε κάθε πλευρά, θα τον άκουγα μανιακά και συνέχεια και όλα αυτά τα χρόνια, όπως ακριβώς και τώρα. Υψηλή ψυχεδέλεια και βαθύτατη αισθητική από κάτι πιτσιρικάδες –όπως γινόταν τότε, όπως δεν γίνεται σήμερα.
Red Hot Chili Peppers: By The Way (2002)
Το τελευταίο άλμπουμ που άκουσα πριν με κερδίσει ο Jack White και οι τραχείς, θορυβώδεις παραγωγές του ήταν το By The Way. Pop κομψοτέχνημα, το κάθε τραγούδι έχει λόγο ύπαρξης και ο δίσκος κυλάει σαν νεράκι από την αρχή ως το τέλος. Ήμουν και στην κατάλληλη ηλικία και πρέπει να τον άκουσα 10 φορές το πρώτο Σαββατοκύριακο που τον πήρα.
Captain Beefheart: Trout Mask Replica (1969)
Αυτό το βρήκα στα βινύλια του πατέρα μου. Ήταν πολύ παράξενο. Ακόμα προσπαθώ να το καταλάβω. Μ' αρέσει.
The Rolling Stones: Let Ιt Bleed (1969)
Ο πρώτος δίσκος των Stones μετά την αποχώρηση του Brian Jones είναι κι αυτός που τους έβαλε για τα καλά στην καλύτερη περίοδό τους –για μένα έχει μάλιστα και ειδικό συναισθηματικό βάρος γιατί οι Stones είναι η πρώτη μπάντα που με έβαλε στο rock 'n' roll και με επηρέασε βαθύτερα από όποιο άλλο κιθαριστικό act μπορεί να άκουσα αργότερα.
Tom Waits: Rain Dogs (1985)
Σε ένα λυόμενο σε έναν επαρχιακό δρόμο στην Πελοπόννησο, πριν από πολλά χρόνια –και σε μια κατάσταση πολύ έξω από τα νερά μου– οι υπόλοιποι εκεί σε άλλο «σήμα», πάτησα το play γύρω στις 3 τα ξημερώματα στο κασετόφωνο που ήταν στην ακουμπισμένο σε έναν πάγκο στην αυλή και μέσα είχε ήδη το Rain Dogs. Ήταν κοντά σε θρησκευτική εμπειρία αυτό που έπαθα όταν το άκουσα. Δεν κοιμήθηκα όλη τη νύχτα και έφυγα μόνος με το πρώτο ΚΤΕΛ, στις 6 το πρωί.
Nick Cave & Τhe Bad Seeds - I Let Love In (1994)
Γιατί δεν υπάρχει εφηβεία (και ιδίως παρατεταμένη) αν δεν έχεις ακούσει στο repeat το ομώνυμο αλλά και το "Lay Me Low". Χωρίς να ταυτιστείς άνευ λόγου και αιτίας τόσο βαθιά που κυκλοφορείς στον δρόμο σίγουρος ότι κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε κάτι πιο βαθύ και σκοτεινό από σένα.
Beatles: Abbey Road (1969)
O δοκιμαστικός του τίτλος ήταν Mt Everest. Αυτό νομίζω είναι το καλύτερο άλμπουμ που γράφτηκε ποτέ (αν κάνεις δε κι ένα skip στο "Octopus' Garden", ακόμα καλύτερα).
{youtube}v9Bt5UofvNo{/youtube}
