5 ιδιαίτερα άλμπουμ από τα 1980s
Γιώργος Θεοδωράκης: Μαργκώ [Ιουλιανός, 1988]
Γιος του (υπερ)διάσημου πατέρα του –με όλα τα καλά και άσχημα που αυτό συνεπάγεται– πέρασε απαρατήρητο ότι ήταν ένας εξαιρετικός συνθέτης, ο οποίος αφουγκράστηκε το μέλλον και αγκάλιασε δημιουργικά τα synths και τις πολλαπλές δυνατότητές τους. Μάλλον έχει έρθει η ώρα να δικαιωθεί.
Morel: Βουβά Τοπία [Ano Kato, 1988]
Θαυμάσιος συνδυασμός new wave με μια πιο art και (μερικώς) progressive ανάπτυξη. Θυμίζει από πρώιμους Felt μέχρι Durutti Column, περιέχει sample των επίσημων τηλεφωνικών ειδήσεων σχετικά με την ανακοίνωση της καταστροφής στο Τσέρνομπιλ και θα μπορούσε να αποτελεί το άτυπο ευαγγέλιο του πιο εγκεφαλικού νιουγουεϊβά.
Life In Cage: Life In Cage [Lazy Dog, 1985]
Αποτελεί την πρώτη παραγωγή της Lazy Dog, κυκλοφόρησε σε κασέτα το 1985 στη Θεσσαλονίκη και μέλος της μπάντας υπήρξε ο εδώ και πολλές δεκαετίες καταλύτης της ελληνικής μουσικής πραγματικότητας Μπάμπης Αργυρίου (Rollin Under, Lazy Dog Records, mic.gr). Post-punk, new wave, alternative rock και punk rock συνυπάρχουν στις συνθέσεις και γνωρίζουν τον ακροατή με την πιο DIY πλευρά της εποχής. Για την ακρίβεια, πιο DIY δεν γίνεται.
Alexandros: Data [80’s Ways, 1985]
Πιθανότατα ο πιο ξεκάθαρα 1980s electro pop δίσκος που κυκλοφόρησε στην ημεδαπή. Με τις μελωδίες ενίοτε να φλερτάρουν ακόμα και με italo disco, αλλά στην τελική μάχη να είναι το νεορομαντικό στρατόπεδο αυτό που κερδίζει.
Pete And Royce: Suffering Of Tomorrow [Οκτώηχος, 1980]
Ένα καθαρό prog/τεχνορόκ άλμπουμ, που κυκλοφόρησε ελάχιστα πριν τα μαύρα παλτά και το post-punk αποτελέσουν το next best thing. Άθελά του, έκλεινε μια εποχή ενώ ξημέρωνε η επόμενη. Κακή παραγωγή, αλλά καλές συνθέσεις. Οι φίλοι των Camel, Eloy, Pink Floyd θα το αγαπήσουν.
5 μεταγενέστεροι δίσκοι από δημιουργούς τους οποίους σημάδεψαν ο ήχος και η ατμόσφαιρα των 1980s
Regressverbot: Music For Ordinary Life Machines [Fabrika, 2016]
O πιο μεστός λόγος που έχω διαβάσει εδώ και χρόνια σε συνέντευξη συν μια γεμάτη ενέργεια και πάθος προσέγγιση της synth πλευράς των 1980s (είτε minimal, είτε punk, είτε οτιδήποτε). Ένα πολύ δυνατό άλμπουμ από τη Θεσσαλονίκη.
Σtella: Σtella [Inner Ear, 2015]
Τα 1980s δεν ήταν μόνο underground. Βασικά δεν ήταν κυρίως underground, αν δεις τη μεγάλη εικόνα. Ένα όμορφο και ευχάριστο άλμπουμ με αναφορές σε όλη την ποπ της δεκαετίας, για να χορέψει κανείς μπροστά στον καθρέφτη, να προβάρει σακάκι με βάτες και, αν είναι πολύ ριψοκίνδυνος-η, να κάνει και περμανάντ.
Τα Τρωκτικά: Τα Τρωκτικά [ανεξάρτητη έκδοση, 2013]
Ένα πολύχρωμο, σουρεαλιστικό, μετα-electro pop (και όχι μόνο) ηχητικό κολάζ, σοβαρό μέσα στην αστειότητά του και αστείο μες στη σοβαρότητά του. Κάτι σαν τη βραχύβια σχέση της Kylie Minogue με τον Nick Cave. Απολαυστικό και αξιοθαύμαστο, τόσο για το DIY θάρρος/θράσος, όσο και για το όλο περίτεχνα στημένο σκηνικό.
Εμφιαλωμένοι Εραστές: Εμφιαλωμένοι Εραστές [ανεξάρτητη έκδοση, 2012]
Αυτοαποκάλεσαν τη μουσική τους «καταστασιακή εξωτερίκευση». Τι σημαίνει αυτό, σε απλά ελληνικά; Ό,τι ένιωθαν το έπαιζαν και το έλεγαν δίχως δεύτερη σκέψη. Και κοίτα να δεις που τελικά το αποτέλεσμα βγήκε αρκούντως ενδιαφέρον. Πειραματικό, με ισόποσες δόσεις από το χάος του no wave και την ένταση του synth punk, άλλο ένα άλμπουμ που χρωστά αρκετά στα 1980s.
Decadence: A Behaved Winner And Fragrances Of Happiness [CAPP, 1998]
Άλμπουμ σκοτεινό, ρομαντικό, με αναφορές στην πιο folk και μεσαιωνική/αναγεννησιακή πλευρά των 1980s. Δεν νομίζω οι Band Of Holy Joy να τους ήταν αδιάφοροι, ούτε και όλο το apocalyptic folk (που σπάρθηκε στα 1980s, μα άκμασε στα 1990s) κίνημα.
{youtube}qWI2gKJpWKs{/youtube}
