Στη λίστα αυτή με τα 10 αγαπημένα μας άλμπουμ, προσπαθήσαμε να συμπεριλάβουμε ένα εύρος επιρροών και να αποφύγουμε την επιλογή δύο δίσκων από τον ίδιο καλλιτέχνη/μπάντα ή συλλογών best of. Η επιλογή πάντως ήταν σχεδόν αδύνατη, αφού, μεταξύ άλλων, άφησε έξω μπάντες/καλλιτέχνες όπως David Bowie, The Cure, Brian Eno, Joy Division, Dead Can Dance, Black Rebel Motorcycle Club, Mano Negra-Manu Chao, The Residents, Pink Floyd, The Can, Tuxedomoon, Band Οf Holy Joy, Tindersticks καθώς και τους «δικούς» μας Τρύπες, Στέρεο Νόβα, Μωρά Στη Φωτιά κοκ. Τα 10 ξένα και ελληνικά άλμπουμ που επιλέξαμε είναι:
Bob Dylan: Bringing Ιt Αll Βack Ηome [1965]
Η αλήθεια είναι πως στη θέση αυτή θα μπορούσε εύκολα να βρίσκεται οποιοδήποτε άλμπουμ της τριλογίας του 1965/1966, ή τα ΝΥ sessions του Blood Οn Τhe Τracks. Παρόλα αυτά, το Bringing Ιt Αll Βack Ηome αποτελεί ίσως το στιχουργικό απόγειό του. Στίχοι που «γράφτηκαν μαγικά», σχεδόν ακατανόητης ωριμότητας, από έναν 24χρονο τότε Dylan. "Mr. Tambourine Man", "It’s Alright Ma", "Subterranean Homesick Blues", "It’s All Over Now, Baby Blue", "Maggie’s Farm", επειδή «He that not being busy born is busy dying». Ειδικά τα δύο πρώτα, είναι απλησίαστα.
Tom Waits: Small Change [1976]
Δύσκολα μπορεί κάποιος να αναδείξει την ανθρώπινη φλόγα εκεί που νόμιζες πως όλα είναι παγωμένα και να σε βάλει σε κόσμους στους οποίους μάλλον δεν θα έμπαινες ποτέ, όσο ο Tom Waits. Κόσμους κωμικοτραγικούς και εξαθλιωμένους μα πάντα ανθρώπινους, είτε πρόκειται για μία πόρνη από τη Μινεάπολη ("A Christmas Card From A Hooker In Mineapolis"), τα αγόρια της Nickel street που σε «ξανα-απογοητεύσαν» ("On The Nickel"), ή το πιάνο που πάλι πίνει. Κι εδώ πάρα πολλά αγαπημένα άλμπουμ –ειδική αναφορά σ' εκείνα με τον Ribbot στην κιθάρα– επιλέγουμε όμως το Small Change επειδή εκεί τα όνειρα μπορεί να μην είναι σπασμένα, αλλά κουτσαίνουν ("Small Change"). Και γιατί το βενζινάδικο προσλαμβάνει πάλι, «what the hell have I got to lose» ("Invitation Τo Τhe Blues").
Leonard Cohen: Songs Of Love And Hate [1971]
Κάποτε ο Tom Waits, ενώ οδηγούσε, αισθάνεται μία μελωδία να τον ενοχλεί επίμονα. Τη θέλει, την επιθυμεί, αγωνιά, αλλά δεν μπορεί να κάνει κάτι. Σταματάει και, ανταποκρινόμενος στη μούσα του, της λέει: «με βλέπεις να 'χω κάποιο μολύβι; Ένα κασετόφωνο; Ή πέρνα κάποια άλλη στιγμή ή άντε τράβα να ενοχλήσεις τον Cohen». Το Songs Οf Love Αnd Hate είναι ένα σκοτεινό, ποιητικό μα ταυτόχρονα ιδιαίτερα (αυτο)συνειδητοποιημένο άλμπουμ. Με τον Cohen να βγαίνει από τον εαυτό του και να κοιτάει από ψηλά. Τραγούδια όπως το "Αvalanche" ή το "Dress Rehearsal Rag" τον βρίσκουν σ' έναν εξουθενωτικό διάλογο με τον εαυτό του και φυσικά υπάρχει εδώ και το πανέμορφο "Famous Blue Raincoat", με τις σχεδόν ιδεαλιστικές μορφές αγάπης, συγχώρεσης και κατανόησης να δίνουν έναν απρόσμενο τόνο αισιοδοξίας, σε ένα καταθλιπτικό περιβάλλον.
Velvet Underground & Νico: Velvet Underground & Nico [1967]
Ο μύθος (ή ο Eno) λέει πως το πρώτο άλμπουμ των Velvet Underground πούλησε αρχικά μόνο 30.000 χιλιάδες αντίτυπα, αλλά όποιος το αγόρασε έφτιαξε κι ένα συγκρότημα. Με εξώφυλλο τη μπανάνα και μάνατζερ τον Andy Warhol (φιλοξενούμενοι στο «Factory») θα κυκλοφορήσουν ένα από τα κορυφαία ψυχεδελικά pop/rock άλμπουμ όλων των εποχών.
The Clash: Sandinista! [1980]
Το London Calling είναι ίσως μέσα στα δύο καλύτερα punk άλμπουμ της ιστορίας. Το Combat Rock πιθανόν το πιο γνωστό τους. Ενδιάμεσα σε αυτά, το 1980, οι Clash κυκλοφορούν ένα σπουδαίο άλμπουμ, δικής τους παραγωγής: το Sandinista!, στο οποίο ακροβατούν στοιχεία punk, rap, dub και reggae. «Cold water in the face brings you back to this awful place» και «Ι 've got to lose this skin I am imprisoned in».
Bauhaus: Burning From The Inside [1983]
Από τα punk dubs των Clash, στα post-punk dubs των Bauhaus. Ίσως να αδικούμε τους Joy Division και το Unknown Pleasures με αυτήν την επιλογή, αλλά τα άλμπουμ των Bauhaus έχουν έναν ιδιαίτερο μαγνητισμό και εύρος. Απο το τραχύ και nerve-wrecking (νευρόσπαστο;) In The Flat Field, μέχρι το κύκνειο άσμα τους Burning From The Inside τα σκοτεινά τους ηχοτοπία υπήρξαν ένα ιδιαίτερο άκουσμα. Αξιοσημείωτη και η συνέχειά τους, με τη σόλο καριέρα του Peter Murphy και τους Love Αnd Rockets. Αγαπημένη post-punk μπάντα, σε ένα απο τα καλύτερά της άλμπουμ. «Crack the whip» και «make the most of the million times no».
White Stripes: De Stijl [2000]
Και ξαφνικά, ο Jack White. Tα '00s ξεκινούν αρκετά αισιόδοξα. Οι Strokes εκδίδουν το Is This It και οι Black Rebel Motorcycle Club το ομώνυμό τους ντεμπούτο. Αιχμή όλων, η κιθάρα του White, η οποία ταρακουνάει τα αυτιά μας και επανατοποθετεί την ωμότητα και την αυθεντικότητα στο βάθρο τους. Ο Jack White αποτελεί ίσως τη μοναδική αξιοσημείωτη ροκ φιγούρα των τελευταίων χρόνων στα πρότυπα των μύθων του παρελθόντος (άντε και ο Josh Homme). Και όχι άδικα.
Spacemen 3: The Perfect Prescription [1987]
O Peter Kember και ο Jason Pierce (μετέπειτα Spiritualized) δημιουργούν το 1987 ένα μίνιμαλ νεο-ψυχεδελικό μονόωρο trance μουσικό ταξίδι, έναν δίσκο-ορόσημο που δεν αφήνει πολλούς ανεπηρέαστους στο Nησί. Λίγα χρόνια μετά, ξεπηδά δειλά σαν ρεύμα το shoegaze και ακολουθεί μια έκρηξη συγκροτημάτων στη Μεγάλη Βρετανία, κάποια εκ των οποίων θα αποκτήσουν παγκόσμια φήμη. Ακόμα και στην άλλη πλευρα του Ατλαντικού, ο Anton Newcombe (Brian Jonestown Massacre ) θα επηρεαστεί σε τεράστιο βαθμό από τη δουλειά τους και θα συμβάλλει με τη σειρά του στην αναγέννηση της νεο-ψυχεδέλειας στην Αμερική. Με αποτέλεσμα να βλέπουμε πλέον κάθε βδομάδα να δημιουργείται και ένα συγκρότημα τύπου Black Angels.
Μίκης Θεοδωράκης: Άξιον Εστί [1964]
Καλοί κι οι Spacemen 3, αλλά κι ο Θεοδωράκης δεν πάει πίσω. Kοντά στην επιλογή του αγαπημένου Άξιον Εστί κι ο Επιτάφιος (Θεοδωράκης-Ρίτσος). Κι εδώ μάλλον δεν πρωτοτυπούμε και φυσικά δεν αξιολογούμε. Είναι τέτοια η συνολική επίδραση και το μέγεθος των μελοποιήσεων του Θεοδωράκη και ειδικά του συγκεκριμένου έργου στη Μεταπολίτευση, ώστε δύσκολα μπορεί να αφήσει κάποιον ανεπηρέαστο. Είναι σα να βγαίνεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη και να μην ξέρεις τί να ευχηθείς. Το κορυφαίο θεματικό ελληνικό άλμπουμ και ο δεύτερος της λίστας μας Νομπελίστας τραγουδοποιός (Χα!). Πέρα απο αστεϊσμούς, αξιοσημείωτη είναι η ομοιότητα μεταξύ των “Προφητικόν” και “Hard Rain Is Gonna Fall”, τόσο ως δομή, όσο και θεματικά.
Διονύσης Σαββόπουλος: Βρώμικο Ψωμί [1972]
Όπως και με τον Θεοδωράκη, τι να πρωτοπείς και να πρωτο-επιλέξεις από τον Σαββόπουλο; Το Περιβόλι; Τον Μπάλο; Τα Τραπεζάκια Έξω; Ακόμα και στο λιγότερο προβεβλημένο –και ενίοτε προσβεβλημένο– Κούρεμα, σε μία χώρα που δεν φείδεται «πατριωτισμού», πόσοι καταξιωμένοι καλλιτέχνες θα τολμούσαν να γράψουνε το “Kωλοέλληνες”; Επειδή πρέπει να επιλέξουμε, διαλέγουμε το Βρώμικο Ψωμί για την ΕΛΣΑ, τον Εξάγγελο, τους Φίλους τους Παλιούς και τη Δόμνα Σαμίου στο ζωναράδικο.
{youtube}HaZZkpPnIC4{/youtube}
