4LT.
Pearl Jam: Vitalogy [1994]
ΟK, οτιδήποτε από Pearl Jam μπορεί να θεωρηθεί επιρροή για εμάς. Το Vitalogy έδειξε τον δρόμο για τον πειραματισμό στις φόρμες, χωρίς να αφήνει το συναίσθημα να χαθεί. Και αυτή η αφοπλιστικά ειλικρινής ερμηνεία του Eddie...
Deftones: Diamond Eyes [2010]
Οι Deftones, κοντρολάρουν τις δυνάμεις τους. Πιο ουσιώδεις, πιο θετικοί, πιο συναισθηματικοί. Παράδειγμα του ότι ο έλεγχος στις συνθέσεις σου είναι σημαντικότερος από την ανεξέλεγκτη οργή. Ο δίσκος είναι διαμάντι.
Incubus: A Crow Left Οf Τhe Murder [2004]
Η τρελιάρικη προσέγγιση των Incubus, το αναπάντεχο πάντρεμα αρμονίας και φασαρίας, είναι κάτι το αξιοζήλευτο. Δείχνουν τόσο αυθόρμητα όλα και όμως τα πάντα λειτουργούν για να χτυπηθούμε ακούγοντάς τους.
Muse: Absolution [2003]
Μόνο οι Muse καταφέρνουν να δαμάσουν το χάος που απαρτίζει το σύμπαν τους και να το δώσουν στον ακροατή σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Σε αφήνουν άφωνο με την έμπνευσή τους, τη συνθετική τους ικανότητα, την τελειομανία τους. Και το διασκεδάζουν.
Alice In Chains: Facelift [1990]
Η τέχνη του να κάνεις το κακόκεφο να ακούγεται τόσο ελκυστικό. Από τις μπάντες που διαμόρφωσαν την αισθητική μιας εποχής η οποία διαμόρφωσε εμάς. Οι μεθυστικές μελωδίες τους, είναι ένα χαρακτηριστικό που χάραξε τα γούστα μας.
{youtube}3d3B8I7kQS4{/youtube}
BLAME CANADA
Pixies: Doolittle [1989]
Ο καλύτερος songwriter ever, ένας Ανδαλουσιανός σκύλος, τρίμετροι κύκλοι/τρένα, ένας πίθηκος που πήγε στον παράδεισο, ο ορισμός της επιδραστικής μπάντας για τους περισσότερους που μας αρέσουν.
Joy Division: Unknown Pleasures [1979]
Γιατί απλά δεν γίνεται να το παραλείψεις. Είναι ένας δίσκος που δεν τον ακούς. Τον βιώνεις. Είναι τόσο απλό και τόσο πολύπλοκο ταυτόχρονα. Τόσο εσωστρεφές και τόσο εκτονωτικό μαζί.
Sonic Youth: Daydream Nation [1988]
Το ίδιο ακριβώς. Σεμινάριο πρωτοπορίας, αισθητικής, πειραματισμού, όπως και όλη σχεδόν η δισκογραφία τους. Απλά εδώ έχει και το “Teenage Riot”.
Radiohead: OK Computer [1997]
To να βλέπεις το βίντεο του “Paranoid Android” μέρα μεσημέρι στο ΜTV, είναι από τις στιγμές των 1990s που καθορίζουν την αισθητική σου, όπως και ολόκληρο το άλμπουμ αυτό.
Mogwai: The Hawk Ιs Howling [2008]
Γιατί όρισαν το post-rock, ήτοι λυρικοτητα, ατμόσφαιρα και ξεσπάσματα που δύσκολα βρίσκεις σε άλλο μουσικό είδος. Και μας αρέσει η λυρικότητα. Μας αρέσουν τα ατμοσφαιρικά περάσματα, αλλά κυρίως μας αρέσουν τα δυνατά κιθαριστικά ξεσπάσματα. Και επειδή εδώ φωλιάζει το “Badcat”.
{youtube}dvNobFakJEE{/youtube}
