1. ΝICK CAVE & THE BAD SEEDS: Henry's Dream [1992]
Δωδεκάχορδες ηλεκτροακουστικές κιθάρες, στίχοι, rhythm section, ηλεκτρικές κιθάρες ή πλήκτρα; Από όπου και να το πιάσει κανείς αυτό το άλμπουμ, είναι αριστούργημα. Γεμάτος, αλήτικος ήχος. Ογκόλιθος.
2. DAX RIGGS: We Sing Of Only Blood Or Love [2007]
Ευθύ songwriting, χωρίς πολλούς πειραματισμούς, το οποίο σου τρυπάει απευθείας τα κέντρα εκείνα του εγκεφάλου που πρέπει. Σε εναν δίκαιο κόσμο, ο Dax Riggs θα ήταν διάσημος.
3. MARK LANEGAN: Blues Funeral [2012]
Λάσπη και βάλτος, η φωνή του Lanegan, η πορεία του και η δουλειά του στοιχειώνουν τα αυτιά μας χρόνια. Το Blues Funeral είναι απλά ένα μέρος όσων αγαπήσαμε σε αυτον τον καλλιτέχνη.
4. MORPHINE: Cure For Pain [1993]
Όλα χαμηλά. Low Rock. Όποιον δίσκο και να επιλέγαμε από Morphine, τα ίδια λόγια θα διάβαζες εδώ. Τεράστιοι.
5. QUEENS OF THE STONE AGE: Songs For The Deaf [2002]
Ο δίσκος που τα έχει όλα. Όλα όμως. Και φυσικά η ιδιοφυία που λέγεται Josh Homme.
6. NEIL YOUNG: Harvest [1972]
Η εισαγωγή μας στην ακουστική κιθάρα, σε παιδική ηλικία. Αν όλοι οι παραπάνω δίσκοι δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, τότε αυτός μάλλον δεν χρειάζεται πραγματικά καμία.
7. SIXTEEN HORSEPOWER: Sackloth 'Ν' Ashes [1996]
Το σοκ που πάθαμε με αυτόν τον δίσκο και τα ετερόκλητα στοιχεία που τόσο μαγικά συνδύαζει μέσα του, ήταν τεράστιο. Τεράστιο ήταν και ό,τι έκαναν οι Sixteen Horsepower μετά. Τους χρωστάμε πολλά σαν μπάντα και σαν ακροατές.
8. CURRENT 93: Thunder Perfect Mind [1992]
Από τις βασικότερες επιρροές μας και μία από τις δισκογραφικές δουλειές που μας έδωσαν κίνητρο να παίξουμε μουσική και να γράψουμε στίχους. Στην πραγματικότητα, οι Μάνος & Περικλής γνωρίστηκαν εξαιτίας του κοινού τους κολλήματος με τους Current 93.
9. FIELDS OF THE NEPHILIM: Elizium [1990]
'Ετσι μάθαμε στην εφηβεία μας τι εστί εσωτερική, σκοτεινή, ψυχεδέλεια. Το λιώσαμε και αργότερα πήγαμε προς τα πίσω, στα 1970s και στα 1960s. Την πραγματική ζημιά, όμως, την πάθαμε από τους Fields.
10. JOHNNY CASH: Άπαντα
Άν όλοι οι παραπάνω είναι «πατεράδες» των Mani Deum, ο Cash είναι ο «παππούς» μας. Να είναι καλά εκεί που είναι.
{youtube}1rpX752AGUM{/youtube}
