Ντάνης Αβραμίδης (μπάσο)
Kyuss - Blues For The Red Sun (1992)
Εποχή τέλος λυκείου, βρίσκομαι σε σπίτι κολλητού φίλου «μεταλλά» και το ηχοσύστημα παίζει τον εν λόγω δίσκο. Τον ρωτάω «χμμ, αυτό ακουγεται πολύ διαφορετικό, τι είναι;», μου λέει «Kyuss, μία καινούρια μπάντα που βρήκα». Ο δίσκος που μου άλλαξε τα πάντα στα μουσικά μου ακούσματα, από εκείνη τη στιγμή και πέρα... Ήταν το τέλος μιας εποχής και το πέρασμα σε ένα μέχρι τότε πρωτόγνωρο για εμάς είδος. Το λέγανε stoner rock και υπήρχε λόγος γι' αυτό. Ήχος βαρύς και ασήκωτος, groove, συνθέσεις «αλήτικες» με ψυχεδέλεια που σε ταξιδεύει κατευθείαν στην έρημο και αυτή η μαγική, χαρακτηριστική φωνή του John Garcia!
Om - Conference Οf Τhe Birds (2006)
Δισκάρα έπος (μπάσο/ντραμς/φωνή), η οποία με στιγμάτισε! Αχ αυτό το "At Giza"... Ήξερα ήδη τα καμώματα του Al Cisneros (μπάσο/φωνή) στους Sleep, αλλά εδώ στους Om επικρατεί μια μυσταγωγία ανεπανάληπτη. Παραγωγή σπέσιαλ, με ήχο «ξεκούραστο», μπάσο αναφοράς κατά τη γνώμη μου –με ιδιαίτερο παίξιμο, άλλοτε μελωδικό και άλλοτε τίγκα παραμορφωμενο, στυλ μπασοκίθαρο (σπεσιαλιτέ του Rickenbacker)– και ντραμς, ο ορισμός της γκρούβας και του όγκου από τον «μεγάλο» Chris Hakius!
Ufomammut - Snailking (2004)
Ήταν ο πρώτος δίσκος που έτυχε να ακούσω απο τους ντουμο-μεταλλάδες Ιταλούς και δεν ήξερα τι με χτύπησε! Ήχοι από το διάστημα, τίγκα ψυχεδελικά εφέ, παραμορφώσεις «ακραίες» από τα έγχορδα αλλά τόσο όμορφες! Μπασάρα και 'δω αναφοράς, μεταξύ άλλων... Αυτόματος συνειρμός ακούγοντας το άλμπουμ: «έρχονται να μας πάρουν οι εξωγήινοι... τη βγάζουμε δεν τη βγάζουμε εδώ στη Γη...». Σίγουρα στο πάνθεον των επιρροών μου, σε ένα είδος μουσικής στο οποίο άρχισαν να με βάζουν οι Electric Wizard. Όμως εδώ το «κλικ» ήταν πολύ πιο έντονο και ανεξίτηλο!
Los Natas - Ciudad De Brahman (1999)
Super stoner trio από την Αργεντινή, με έντονη τη μυρωδιά της ερήμου και με μεγάλη δόση ψυχεδέλειας. Όταν τους είχανε ρωτήσει σε συνέντευξη αν επιρροή τους είναι οι Kyuss, είχαν απαντήσει ότι δεν τους ξέρανε καν... Μπάντα σχετικά άγνωστη στην Ελλάδα (και γενικά εκτός νοτίου Αμερικής), που πήρε όμως την αναγνωρισιμότητα που της αξίζει, έστω και λίγο καθυστερημένα...
Μιχάλης Ανδρεσάκης (κιθάρα/φωνή)
The Beatles - Abbey Road (1969)
Άκουγα Beatles από μικρός, μιας και είχαμε στο σπίτι πληθώρα δίσκων· αλλά αυτή ήταν η πρώτη κασέτα που αγόρασα, 7-8 χρονών τότε. A lifechanger. Από τότε ζωγράφιζα σκηνές με τύμπανα, κιθάρες και μπάσα, αντί για σπιτάκια,
οικογένειες, ήλιους κλπ. Όσον αφορά τον δίσκο, ακούς πλέον τα Σκαθάρια να έχουν ξεφύγει από τις πεταλούδες και τα λουλούδια και να πορεύονται σε πιο 1970s rock μονοπάτια. Υπάρχει μέσα και το "I Want You (She's So Heavy)", που, ενώ ξεκινάει αραχτό, μετατρέπεται αργότερα σε ένα θυελλώδες proto-doom στοιχειό.
Pink Floyd - Wish You Were Here (1975)
Ανεπανάληπτοι! Αγαπημένη μπάντα του father, με ακουστικά το άκουγα πολλές φορές πριν πέσω για ύπνο, χαζεύοντας τις ταπετσαρίες στον τοίχο. Με το που μπαίνει η εισαγωγή, ξέρεις ακριβώς τι θα ακούσεις και πού θα βρεθείς. Ή μήπως όχι; Ταξιδεύοντας κάπου στο υπερπέραν, ξαφνικά βρίσκεσαι μέσα στη μηχανή –καλωσήρθες. Φόρος τιμής στον Syd Barrett όπως και να έχει το πράγμα, ένας δίσκος που πρέπει να διδάσκεται, όχι απλά να ακούγεται.
Electric Wizard - Electric Wizard (1995)
Η μπάντα που τα ξεκίνησε όλα, τουλάχιστον για μένα. Ριφολογίες όπως αυτή του "Stone Magnet", φευγάτοι στίχοι, όγκος στο μπάσο να σου γ@#$%* την ψυχολογία και φυσικά τύμπανα που σκοτώνουν. Σαν να ξύπνησε κάτι μέσα μου, όταν το πρωτάκουσα. Φυσικά δεν μπορώ να ξεχάσω και τους υπόλοιπους δίσκους τους, αλλά αυτός ουσιαστικά έπαιξε μεγάλο ρόλο ώστε να ασχοληθώ πιο ενεργά με το stoner doom.
Sleep - Dopesmoker (1998)
Όταν μια μπάντα έχει τέτοιο όνομα, είναι φυσικό να σ' αρέσει. Εκτός αν δεν είσαι fan του ύπνου. Μερικοί αποκαλούν το Dopesmoker τερατούργημα, άλλοι αριστούργημα. Κομμάτι; Δίσκος; Κοσμοθεωρία; Η απλά ένα project; Είναι όλα αυτά. Ένας νεφελώδης ογκόλιθος τον οποίο πρέπει να βιώσεις, έτσι όπως τον λαξεύσανε τα πρωτοπαλίκαρα της ασήκωτης μουσικής. Μονορούφι!
Φώτης Αντωνίου (τύμπανα)
Queen - A Night Αt Τhe Opera (1975)
Σε ηλικία περίπου στο δημοτικό, ο θείος από την Πάτρα βάζει αυτόν τον δίσκο στο πικάπ και όλα άλλαξαν. Δεν μπορούσα να φανταστώ μέχρι τότε ότι υπήρχαν τέτοιες συνθέσεις, σαν των Queen.
Metallica - Kill 'Em All (1983)
Νομίζω σύμφωνα με αυτόν το δίσκο πρέπει να είναι τα εφηβικά χρόνια για όλους: LOUD - FAST - DIRTY!! Μετά από το άκουσμά του, δεν υπήρχε γυρισμός.
Tool - 10.000 Days (2006)
Τυχαία το άκουσα, όταν ήμουν φαντάρος. Ήθελα να βάλω κάτι στο player, γιατί είχε πολύ φασαρία και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Αλλά όχι μόνο δεν κοιμήθηκα, πρέπει να τον άκουγα για τουλάχιστον 5 ώρες τον δίσκο, 2 ώρες στον θάλαμο και άλλες 3 στη σκοπιά!
Dopethrone - Hochelaga (2015)
Το άλμπουμ μου άρεσε ήδη από το single του. Τα τύμπανα με κάνανε να πω «θέλω κι εγώ!». Γενικά, αυτός ο δίσκος βρίσκεται πάντα στο player μου.
{youtube}1pS09kWaMXs{/youtube}
