4 GUNS
Η συμμετοχή στον ελληνικό Global Battle of the Bands ημιτελικό της Αθήνας ήταν μία από τις καλύτερες εμπειρίες που είχαμε σαν μπάντα. Υπήρξε άψογη οργάνωση, συνεργασία και συνεχής ενημέρωση από τους διοργανωτές και βοήθησαν στην προβολή μας. Ένα μάθημα που κρατάμε για το μέλλον, είναι ότι, όταν βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή, πρέπει να είσαι έτοιμος για οτιδήποτε συμβεί.
Είναι αλήθεια ότι υπάρχει αρκετή καχυποψία για τους διαγωνισμούς συγκροτημάτων στην Ελλάδα: ακόμα και εμείς έχουμε κάποιους ενδοιασμούς, κυρίως όταν υπάρχουν κριτές που αποφασίζουν. Όταν όμως κριτής είναι ο κόσμος, που, ακόμα και να έχει γεμίσει το μαγαζί ως φίλος κάποιου συγκεκριμένου ονόματος πρέπει να ψηφίσει αναγκαστικά 3 μπάντες, είναι το πιο αξιοκρατικό που θα μπορούσε να συμβεί –και δεν υπάρχει λόγος καχυποψίας. Αυτό λοιπόν που θα λέγαμε στους fans μας είναι απλά ελάτε να ακούσετε μουσική και να περάσετε καλά. Κι αυτό αυτό που θα λέγαμε σε όσα συγκροτήματα παίζουν, είναι απλά παίξτε μουσική, βγάλτε τον εαυτό σας, μην σκέφτεστε καν ότι είναι διαγωνισμός.
Για να διακριθεί μια μπάντα σε έναν τέτοιον διαγωνισμό, χρειάζεται καλή διάθεση, να τα δώσει όλα πάνω στη σκηνή, να περάσει καλά. Όταν αυτά συμβαίνουν πάνω στη σκηνή, τότε μεταδίδονται και κάτω, στο κοινό.
Οι δικές μας προσδοκίες για τη συνέχεια είναι να γουστάρουμε όσο πιο πολύ μπορούμε στη σκηνή, να γουστάρουμε ακόμα περισσότερο με τις άλλες μπάντες, να γνωρίσουμε τα γκρουπ που θα κατέβουν από Θεσσαλονίκη και γενικά να γίνουμε όλοι μια μεγάλη παρέα, όπως έγινε και στον ημιτελικό της Αθήνας. Όσον δε αναφορά το συγκρότημά μας, έχουμε πολλά να κάνουμε: ηχογραφήσεις, lives, ίσως και tours.
ALMOST THERE
Ο ημιτελικός της Αθήνας ήταν ένα πολύ ωραίο βράδυ και μια πολύ ωραία ευκαιρία. Πήραμε γεύση του πώς είναι να συμμετέχεις σε έναν διαγωνισμό πραγματικά σωστά οργανωμένο. Και μάλιστα με πολύ ωραίο κλίμα. Δεν μας δημιουργήθηκε άγχος, περάσαμε πολύ όμορφα καθ’ όλη τη διάρκεια και προκριθήκαμε και στον τελικό. Το κύριο μάθημα που πήραμε... Μάλλον ότι αρκούν 10 λεπτά για να σχηματίσει κανείς μία αρκετά ολοκληρωμένη άποψη για μια μπάντα, συνεπώς οφείλεις να δίνεις πάντα το 100% στη σκηνή κι ας είναι μόνο για τόσο λίγο.
Σε όσους είναι καχύποπτοι για τέτοιες διοργανώσεις, θα απαντούσαμε ότι δεν είναι όλοι οι διαγωνισμοί το ίδιο. Το επίπεδο του GBOB είναι σίγουρα αρκετά πιο πάνω από άλλους, παρόμοιους. Επίσης, οι διαγωνισμοί είναι μια τεράστια ευκαιρία για μια νέα μπάντα να γνωρίσει κι άλλα σχήματα και να την ακούσει νέος κόσμος. Και εμείς, στα πρώτα μας βήματα κιόλας, σε διαγωνισμούς-φεστιβάλ κάναμε πολύ σημαντικές γνωριμίες και μπορέσαμε να παίξουμε συναυλίες ώστε να βελτιωθούμε. Συνεπώς, τόση καχυποψία δεν χρειάζεται.
Για να διακριθείς σε μια τέτοια διοργάνωση, χρειάζονται αρκετά πράγματα: καλό υλικό, «δέσιμο» στη σκηνή, επικοινωνία με τον κόσμο, άρτια τεχνική, «άνεση» επί σκηνής και, last but not least, καλή επικοινωνία με τις άλλες μπάντες. Ο σημερινός σου «αντίπαλος», αύριο μπορεί να γίνει ένας καλλιτέχνης με τον οποίον θα μοιραστείς τη σκηνή και –γιατί όχι;– ένας καλός φίλος.
Μιλώντας για το άμεσο μέλλον, οι προσδοκίες μας είναι να βγάλουμε μία ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά (ήδη δουλεύουμε πάνω σε αυτό), να κάνουμε μερικά καλά lives για την προώθησή της, ει δυνατόν και μία tour· και να μας ακούσει πολύς κόσμος, ακόμα και εκτός του rock φάσματος. Και φυσικά, για του λόγου το αληθές, να πάμε πολύ καλά στον εθνικό τελικό του Global Battle of the Bands!
BAZZINGA
H εμπειρία της συμμετοχής στον ημιτελικό της Αθήνας ήταν υπέροχη, τρομερή, φανταστική! Μια ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα! Οι μπάντες που έπαιξαν ήταν σε πολύ καλό επίπεδο, ακόμα και αυτές που δεν πέρασαν στον τελικό. Κάναμε νέους φίλους, συναντήσαμε τους παλιούς. Γενικά περάσαμε πολύ καλά καθ’ όλη τη διάρκεια του ημιτελικού, ακόμα και όταν έπαιζαν τα υπόλοιπα γκρουπ. Η διοργάνωση, όπως πάντα, σε ψηλό επίπεδο. Όλα στην ώρα τους. Οι εθελοντές εξυπηρετικότατοι. Όλα λειτουργούσαν σωστά. «Μάθημα»; Ναι! Το ότι εκεί έξω υπάρχουν πολύ καλές μπάντες, που για να τις συναγωνιστουμε πρέπει να προσπαθήσουμε κι άλλο. Α! Και το ότι πρέπει να κάνουμε κανά live με τα συγκροτήματα που έπαιξαν. Όπως με τους Upon Revival, Heavenblack, Coretheband, Contraband μα και άλλους!
Στους καχύποπτους θα λέγαμε να προσπαθήσουν να ξεφύγουν από τη λογική της μιζεροπατρίδας μας, ότι όλα είναι «μαγειρεμένα». Μουσική παίζουμε, δεν είμαστε στα κανάλια, ούτε στα κόματα, ούτε στις τράπεζες για να μαγειρεύουμε! Ύστερα, ας μην ξεχνάνε ότι ο διαγωνισμός δεν μπορεί να «φτιαχτεί»: κατά 75% ψηφίζει το κοινό και κατά 25% οι μπάντες και η καταμέτρηση γίνεται παρουσία των εκπροσώπων όσων συγκροτημάτων έλαβαν μέρος. Οπότε μάλλον χλωμό να γίνει «ματσακονιά». Και για όποιον πει ότι μπορεί να κερδίσει αυτός που θα φέρει τους περισσότερους φίλους του, να του θυμίσουμε ότι πέρισυ πρώτοι βγήκαν οι Coretheband, τα υπερκοπέλια από την Κρήτη. Ήλθαν μόνοι τους, μας πήραν τα σώβρακα κι έφυγαν. Χωρίς φίλους, χωρίς κολλητούς. Απλά έπαιξαν καλά και κέρδισαν. Και αν δεν κάνουμε λάθος, φέτος στον Α’ ημιτελικό πάλι τα Κρητικόπουλα βγήκαν πρώτα σε ψήφους! Οπότε το να έχει γίνει κάτι περίεργο, είναι σχεδόν αδύνατο.
Για να διακριθείς σε μια τέτοια διοργάνωση, χρειάζεται νεύρο, πίστη, τεχνική, ικανότητα, σκηνική παρουσία και να αγαπάς αυτό που κάνεις. Να μη παίζεις μόνο για την πάρτη σου, όπως έχει γίνει μόδα να ακούμε τώρα τελευταία, αλλά και για όσους πληρώνουν για να ακούσουν. Αυτά φτάνουν και περισσεύουν, πιστεύουμε.
Από προσδοκίες, τι άλλο; Να βγούμε πρώτοι στον εθνικό τελικό και να φύγουμε για Γερμανία! Και να βγούμε πρώτοι και εκεί και να το πάρουμε, όχι μόνο για εμάς, αλλά και για τις 28 μπάντες που πήραν μέρος στους δύο ημιτελικούς. Για πιο μετά, βλέπουμε... Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία και KEEP ROCKIN’ \m/
CONTRABAND
Ο ημιτελικός της Αθήνας ήταν μια πολύ καλή εμπειρία για μας και ένα στοίχημα που είχαμε βάλει με τον εαυτό μας, αν θα καταφέρναμε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να πραγματοποιήσουμε τσεκ ήχου, να στήσουμε όλον τον εξοπλισμό μας και να ξεκινήσουμε να παίζουμε στην ώρα μας, χωρίς προβλήματα. Ευτυχώς, λόγω της πολύ καλά οργανωμένης παραγωγής και του βοηθητικού προσωπικού στη σκηνή, όλα έγιναν όπως τα είχαμε προγραμματίσει. Βέβαια το «μάθημα» που πήραμε είναι ότι πρέπει να μπορούμε να παίζουμε καλά τη μουσική μας κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες ήχου. Είναι κρίμα για μια μπάντα να κάνει τόσο κόπο να γράψει τραγούδια, να βρει τον ήχο της, να κάνει πρόβες μήνες (ακόμα και χρόνια) για να βγάλει το αποτέλεσμα που θέλει και την κρίσιμη ώρα του live να μην ακούνε σωστά ούτε οι μουσικοί, αλλά ούτε και ο κόσμος από κάτω, λόγω του κάκου ήχου της κάθε σκηνής που «δεν σέβεται» όσο πρέπει αυτόν που ανεβαίνει να παίξει –ακόμα και αν έχει προηγηθεί ένα επιτυχημένο τσεκ ήχου. Ελπίζουμε στον τελικό να υπάρξει η απαραίτητη μέριμνα για μια καλύτερη ηχητική υποδομή, ώστε να διεξαχθεί με απόλυτη επιτυχία.
Καλά κάνουν και είναι καχύποπτοι όσοι αισθάνονται έτσι για τέτοιου τύπου διαγωνισμούς, καθώς αν κρίνουμε όλους αυτούς που κατά καιρούς βλέπουμε ακόμα και στην τηλεόραση, είναι ως επί το πλείστον «στημένοι». Όσον αφορά το GBOB, όμως, θα λέγαμε ότι με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι ο τρόπος με τον οποίον γίνεται η ψηφοφορία είναι απόλυτα δίκαιος, καθώς δεν υπάρχει κριτική επιτροπή και επιλέγει μόνο ο κόσμος ποιες μπάντες θα προκριθούν –με έναν τρόπο που μόνο αν τον δείτε από κοντά θα καταλάβετε τι εννοούμε. Βέβαια και εδώ έχουμε κάποιες ενστάσεις, αλλά όχι όσον αφορά τη διαφάνεια της διαδικασίας. Πιστεύουμε απλά ότι, εφόσον μιλάμε για μουσική, θα πρέπει οι μπάντες να κρίνονται κυρίως γι' αυτό. Έτσι, όταν αφήνεις την κρίση στον κόσμο, εκείνος θα κρίνει ένα γενικό φαίνεσθαι και όχι τη μουσικότητα ενός γκρουπ. Συνεπώς, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα μπάντες οι οποίες μουσικά να ήταν ξεκούρδιστες σαν σύνολο (από τα όργανα μέχρι και τις φωνές, σε βαθμό ενοχλητικό) αλλά με σκηνική παρουσία με ζωντάνια και ενέργεια, να προκριθούν. Το να περνάμε έτσι στα συγκροτήματα τη λογική ότι για να προκριθούν πρέπει με κάποιον τρόπο απλά να κερδίσουν τον κόσμο, αυτομάτως βάζει τη μουσικότητα σε δεύτερη μοίρα, ωθώντας τα να επικεντρώνονται κυρίως στο φαίνεσθαι. Θεωρούμε δικαιότερο οι μπάντες να κρίνονται με κάποιον τρόπο από ορισμένους ανθρώπους και για τη μουσικότητά τους τη συγκεκριμένη στιγμή της διοργάνωσης. Και, σε συνδυασμό με τη γνώμη του κόσμου, να βγαίνει το τελικό αποτέλεσμα.
Η διάκριση σε μια τέτοια διοργάνωση έχει να κάνει με αυτό το «ποιος κρίνει». Αν κρίνει δηλαδή μόνο το κοινό, χρειάζεται κυρίως να έχεις μια πολύ καλή σκηνική παρουσία με έναν τραγουδιστή ή τραγουδίστρια που θα τραβήξει τα βλέμματα και σαν μπάντα να επικεντρώνεις κυρίως στο σόου της υπόθεσης και λιγότερο στο αν έχεις να πεις κάτι μουσικά και στιχουργικά. Αν όμως κρίνουν μαζί με τον κόσμο και μερικοί άνθρωποι ικανοί ν' αντιληφθούν τη μουσικότητα ενός σχήματος, τότε, εκτός από σόου, θα πρέπει να παίζεις καλά και μουσική.
Όσον αφορά τις προσδοκίες μας για τη συνέχεια, τα τραγούδια που παρουσιάζουμε στον διαγωνισμό είναι από μια προσωπική δουλεία που ετοιμάζει ο Γιώργος Μάκαρης με τη Δήμητρα Σπέλα και συγκεκριμένα το Fly Like I Used To, το οποίο θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2016 και παίζουν σε αυτό τα υπόλοιπα μέλη των ContraBand σαν μουσικοί. Μόλις ολοκληρωθεί αυτή η δουλειά θα θέλαμε να αρχίσουμε να γράφουμε μουσική σαν ContraBand, καθώς είμαστε περίεργοι να δούμε τι θα προκύψει λόγω των διαφορετικών επιρροών του κάθε μέλους.
DRAGONS ROCK BAND
Η εμπειρία της συμμετοχής στον αθηναϊκό ημιτελικό ήταν γενικότερα αξέχαστη! Οι διοργανωτές έχουν μελετήσει και την παραμικρή λεπτομέρεια, έτσι ώστε να βγει ένα τέλειο live. Τα «μαθήματα» που κρατάμε από το GBOB είναι πολλά. Το πιο σημαντικό: στη μουσική δεν υπάρχει ανταγωνισμός!
Υπάρχει πράγματι αρκετή καχυποψία για τέτοιους διαγωνισμούς, αλλά πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Αν δεν ζήσει κάποιος την εμπειρία– είτε σαν θεατής, είτε σαν μουσικός– δεν μπορεί να καταλάβει περί τίνος πρόκειται.
Πρώτα από όλα, χρειάζεσαι πίστη και αγάπη σε αυτό που κάνεις για να διακριθείς σε μια τέτοια διοργάνωση. Να βάζεις πάνω από όλα την τέχνη χωρίς να σε ενδιαφέρουν τα σχόλια (θετικά ή αρνητικά) που θα λάβεις από το κοινό. Όταν μια μπάντα δεν έχει αυτοπεποίθηση, δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε μια τέτοια φάση.
Προς το παρόν, όλα αυτά που φανταζόμασταν και θέλαμε να συμβούν, έγιναν πραγματικότητα. Όμως τα πράγματα δυσκολεύουν. Θα θέλαμε να βγούμε και στον τελικό, μιλώντας για προσδοκίες, αλλά κάτι τέτοιο εξαρτάται από πολλούς παράγοντες –για παράδειγμα από το επίπεδο των υπόλοιπων μπαντών, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πολύ υψηλό. Ας το αφήσουμε λοιπόν να κυλήσει...
HEAVENBLACK
Η συμμετοχή μας στον 1ο ημιτελικό του GBOB ήταν μια εμπειρία αξέχαστη, τιμητική για τον καθέναν μας και για το σχήμα σαν σύνολο και εξαιρετικά σημαντική, διότι γνωρίσαμε πολλούς μουσικούς από τα άλλα συγκροτήματα, με τους οποίους κρατάμε επαφή· όχι μόνο για επαγγελματικούς λόγους, μα και φιλικά. Το πιο ωραίο της διοργάνωσης όμως, πιστεύουμε ότι ήταν η ατμόσφαιρα ενός μουσικού party που υπήρχε καθόλη τη διάρκειά της: πολλή μουσική, πολύ κέφι, πολλά χαμόγελα. Μια αίσθηση ότι έχουμε μαζευτεί εδώ αρχικά για να παίξουμε και να διασκεδάσουμε και έπειτα για να διαγωνιστούμε. Σχετικά με το «μάθημα» που κρατάμε, είναι το γεγονός ότι είδαμε εμπράκτως –μέσω πολύ συχνής, σχεδόν καθημερινής, επαφής των μελών μεταξύ μας– ότι το πλάνο που θέσαμε έναν μήνα πριν την εμφάνιση επί σκηνής τηρήθηκε άψογα. Χωρίς βέβαια να λείπουν οι εντάσεις, αλλά η ομάδα λειτούργησε σε εξαιρετικό βαθμό, με αποτέλεσμα να αποκτήσουμε περισσότερη εμπειρία στο πώς να λειτουργούμε σαν μπάντα και στο πώς να αντιμετωπίζουμε καταστάσεις εν μέσω πίεσης κι άγχους.
Δεν νομίζουμε ότι στο επίπεδό μας σαν σχήμα –δηλαδή με τον κόσμο που ως τώρα μας γνωρίζει, με όποιον μας έχει ακούσει και/ή μας έχει δει– υπάρχει κάποιος «καχύποπτος» fan. Όσοι έχουν έρθει στις εμφανίσεις μας, περνούν καλά· και στο θετικό γενικά feedback που αποκομίζουμε δεν περιέχει κάποια καχυποψία. Οι μουσικοί διαγωνισμοί αντιμετωπίζουν βέβαια αυτή την κάπως αρνητική στάση απέναντί τους για δύο λόγους: διότι μπορεί να μην αναδειχθεί αξιοκρατικά ο «καλύτερος» και ο τελικός νικητής είναι ένας. Στο GBOB λοιπόν, υπάρχει αξιοκρατία γιατί ο κόσμος με τον μεγαλύτερο συντελεστή βαρύτητας ψηφίζει υποχρεωτικά 3 σχήματα και όχι μόνο «τους δικούς του». Και οι μπάντες με τον μικρότερο συντελεστή βαρύτητας ψηφίζουν μόνο άλλες μπάντες. Επιπλέον, είναι απόλυτα λογικό ο τελικός νικητής να είναι ένας και δεν πρέπει να υπάρχει συγκρότημα που δεν το ξέρει από την αρχή αυτό.
Είναι απαραίτητα πολλά πράγματα για να διακριθείς σε μια τέτοια διοργάνωση, σε διαφορετικό βαθμό το καθένα από αυτά. Χωρίς όμως να μπαίνουν σε σειρά κατάταξης, γιατί δύσκολα μπορεί να πει κανείς ότι υπάρχει «συνταγή επιτυχίας». Τεχνικά μια μπάντα χρειάζεται να είναι δεμένη και προβαρισμένη, αλλά αυτό χρειάζεται και σε μια οποιαδήποτε εμφάνιση. Σίγουρα πρέπει να φαίνεται ότι επί σκηνής ζει απόλυτα τα τραγούδια της, τα ερμηνεύει και με τη φωνή και με το παρουσιαστικό της και όλοι οι μουσικοί δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, σε κάθε στιγμή. Να τονίσουμε ότι κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ότι πρέπει απαραίτητα να «χτυπιούνται χωρίς αύριο», η έκφραση είναι προσωποποιημένη και διαφέρει από τον έναν στον άλλον. Αυτή –η όποια– ειλικρινής ζωντάνια εκπέμπεται, το κοινό την εισπράττει πλήρως και ανταποδίδει. Όλα ξεκινούν από τον μουσικό πάνω στη σκηνή, όμως. Από την ώρα επίσης που κάνουμε λόγο για διαγωνισμό, σίγουρα μετράει και η αναλογία του κόσμου που παρακολουθεί, όπως ρόλο παίζουν και παράγοντες τύχης, οι οποίοι δεν είναι πάντα στα χέρια του σχήματος.
Για τη συνέχεια, κινούμαστε με το ίδιο, απαράλλαχτο σκεπτικό όπως πριν την πρόκρισή μας στον τελικό. Θέλουμε, σαν όλους τους διαγωνιζόμενους χωρίς αμφιβολία, να πάμε και στο 3ο τελικό βήμα αυτής της διοργάνωσης. Ποιος θα πει το αντίθετο, ότι δεν τον ενδιαφέρει ή δεν το θέλει; Ειδικά από τη στιγμή της πρόκρισης και έπειτα, αυξάνεται η πίστη στις ικανότητες του σχήματος και ανάλογα αυξάνονται και οι αξιώσεις των μελών γι’ αυτό. Σχεδιάζουμε λοιπόν μια εξίσου δυναμική εμφάνιση και στον επικείμενο τελικό, θέλοντας να περάσουμε όσο καλά περάσαμε και στον ημιτελικό. Σαν Heavenblack, βέβαια, δεν αποκλίνουμε του σκεπτικού και του προγράμματός μας, ασχέτως του αποτελέσματος του Φλεβάρη. Έχουμε ολοκληρώσει τις συνθέσεις του 1ου μας δίσκου και είμαστε στη διαδικασία εισόδου στο στούντιο για την ηχογράφηση αυτού. Θα κλείσουμε συναυλίες και με τις μπάντες που γνωρίσαμε στον ημιτελικό, οπότε σίγουρα αναμένεται δραστήριο το μέλλον του συγκροτήματος.
UPON REVIVAL
Να ξεκινήσουμε με το ότι περάσαμε υπέροχα στον ημιτελικό της Αθήνας! Ήταν μια φοβερή εμπειρία για εμάς και ευχαριστηθήκαμε κάθε λεπτό της. Όλα ήταν πάρα πολύ οργανωμένα και συντονισμένα, το οποίο συντέλεσε στο να είναι αυτή η εμπειρία τόσο ωραία. Κάποιο «μάθημα» που κρατάμε για το μέλλον του γκρουπ, είναι να προσπαθήσουμε να αποβάλλουμε το άγχος που μας καταβάλλει κάποιες φορές σε περιπτώσεις που το live έχει μια άλλη βαρύτητα, όπως ο συγκεκριμένος διαγωνισμός.
Πάντα υπάρχει αυτή η καχυποψία στην Ελλάδα για τους διαγωνισμούς συγκροτημάτων, για τον προφανέστατο λόγο πως οι περισσότεροι δεν λειτουργούν δίκαια. Πιστεύουμε όμως πως η παρουσίαση, η ψηφοφορία και η καταμέτρηση των ψήφων στο Global Battle of the Bands ήταν δίκαιη, χωρίς να ευνοεί κάποια μπάντα: όλοι ήμασταν ισάξιοι πάνω στη σκηνή.
Για να διακριθείς σε μια τέτοια διοργάνωση, χρειάζεται πρώτα απ' όλα να μπορείς να προσεγγίσεις ένα μεγάλο μέρος του κόσμου. Να μπορείς δηλαδή να μεταδίδεις την ενέργεια και την ένταση στο κοινό, να το κάνεις να θέλει να «χτυπηθεί» και να κουνηθεί στον ρυθμό των κομματιών σου. Παράλληλα όμως, μια μπάντα πρέπει και να είναι ο πραγματικός της εαυτός, χωρίς υπερβολικά πολλά «εφέ» και τις λεγόμενες «ποζεριές». Γιατί ο κόσμος καταλαβαίνει πότε μια μπάντα είναι πραγματικά αληθινή και ουσιαστική και πότε προσπαθεί να κάνει κάτι που δεν την εκφράζει.
Οι προσδοκίες μας είναι να γράφουμε συνεχώς καινούρια κομμάτια, καθώς έχουμε πολλές ιδέες και εμπνεύσεις. Και στο άμεσο μέλλον να καταφέρουμε να ηχογραφήσουμε το πρώτο μας EΡ, για να μπορούμε να παρουσιάζουμε ένα ολοκληρωμένο υλικό.
VIOLENT CARTOONS
Τόσο σε επίπεδο οργανωτικό, όσο και ως συνολικό event, ο ημιτελικός της Αθήνας στάθηκε μια εξαιρετική εμπειρία. Άψογος ήχος και ιδανική τεχνική υποστήριξη, ώστε να ακουστεί σωστά η μουσική (όχι μόνο η δική μας, αλλά όλων των συγκροτημάτων), ατμόσφαιρα μιας μεγάλης γιορτής, κοινό ζεστό και βέβαια αγωνία μέχρι να ολοκληρωθεί η ψηφοφορία... Το «μάθημα» είναι πως, στον σύντομο χρόνο που διαθέτει κάθε μπάντα για να παίξει τη μουσική της, δίνει ουσιαστικά μια μίνι συναυλία. Άρα η παρουσία μας πρέπει να είναι «χαρακτηριστική» και δυναμική, με έντονα στοιχεία, ώστε να μπορούμε να εντυπωθούμε στο κοινό.
Αν και υπάρχει αρκετή καχυποψία για τους διαγωνισμούς συγκροτημάτων στην Ελλάδα, από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε πως συμμετέχουμε σε έναν αδιάβλητο θεσμό, με σαφείς κανόνες και ισονομία για όλους. Ακόμα, υπήρχε πολύ καλή ατμόσφαιρα, δεν ήταν δηλαδή ένας «στεγνός διαγωνισμός»: αισθανθήκαμε πως παίζουμε σε ένα κοινό live με τα άλλα παιδιά, χωρίς ανταγωνισμούς. Είναι πολύ σωστό που οι μπάντες ψηφίζονται μεταξύ τους ανοιχτά, σαν μία κοινότητα. Περάσαμε πολύ καλά, γνωριστήκαμε, κάναμε καινούργιους φίλους και, ανεξάρτητα από το αν θα προκρινόμασταν, νιώθαμε πως είχαμε συμμετάσχει σε μια αντικειμενική και διαφανή διαδικασία.
Για να διακριθεί μια μπάντα σε μια τέτοια διοργάνωση, χρειάζεται να έχει κατασταλαγμένο ήχο, σαφή ταυτότητα και γνώση του είδους που υπηρετεί. Επειδή από ότι έχουμε δει στον μεγάλο διεθνή τελικό το επίπεδο είναι πολύ υψηλό, θα πρέπει η μπάντα να μην επαναπαυθεί στο γεγονός πως προκρίθηκε στον εθνικό τελικό, αλλά να ετοιμάζεται να τα δώσει όλα, κάνοντας εξαντλητικές πρόβες ώστε να ξεπεράσει τον εαυτό της... Εμείς στο διάστημα μέχρι τον τελικό δουλεύουμε συνέχεια τον ήχο μας ώστε να δώσουμε, αν είναι δυνατόν, το τέλειο σόου, βελτιώνοντας και το παραμικρό σημείο της εμφάνισής μας.
Από την άποψη των προσδοκιών, θα ήταν ψέμα να πούμε πως δεν ονειρευόμαστε τον μεγάλο τελικό του Global Battle of the Bands, αλλά αυτό πιστεύουμε πως όλοι το επιθυμούν, άρα ο εθνικός τελικός θα είναι συναρπαστικός. Αυτό που μας κινητοποιεί είναι να τα δώσουμε όλα και να εξαντλήσουμε τις δυνατότητές μας. Να χαρούμε το live, από εκεί και πέρα, «ας κερδίσει ο καλύτερος»...
WARSHIP
Η εμπειρία που είχαμε στον ημιτελικό της Αθήνας, ήταν ότι επιτέλους συμμετείχαμε σε μια διοργάνωση με επαγγελματικές προδιαγραφές. Δεν θέλουμε σε καμιά περίπτωση να μειώσουμε τα προηγούμενα live που κάναμε, αλλά αυτό εδώ ήταν το καλύτερο. Το «μάθημα» που πήραμε είναι ότι σαν μπάντα πρέπει να συμμετάσχουμε όσο το δυνατόν περισσότερο σε τέτοιες διοργανώσεις, οι οποίες διαθέτουν υψηλά στάνταρ.
Υπάρχει αρκετή καχυποψία στην Ελλάδα για τέτοιες διοργανώσεις, αλλά ο διαγωνισμός του GBOB είναι αρκετά μελετημένος, τόσο στο θέμα της διοργάνωσης όσο και της διεξαγωγής. Εμείς ήρθαμε με λίγο κόσμο στο πλευρό μας, αλλά βρεθήκαμε στον τελικό. Αυτό δείχνει ότι το GBOB είναι αδιάβλητο.
Για να διακριθεί μια μπάντα σε έναν τέτοιον διαγωνισμό, χρειάζεται να τα δώσει όλα. Όταν έχει κάνει το καθήκον της, δεν την ενδιαφέρει ποια θέση θα πάρει. Πάνω από όλα, το πιο σημαντικό είναι να παίξεις γερά και με πάθος πάνω στη σκηνή: ο κόσμος που σε βλέπει, θα το αναγνωρίσει.
Από την άποψη των προσδοκιών, οι Warship έρχονται στον τελικό με τα πυροβόλα των 16 ιντσών έτοιμα να ηχήσουν σε ρυθμούς heavy metal. Από εκεί και έπειτα ο κόσμος είναι που αποφασίζει για το ποια μπάντα του άρεσε περισσότερο. Εμείς θα θέλαμε από την πλευρά μας να ξαναευχαριστήσουμε όλους όσους παραβρέθηκαν στο συγκεκριμένο live. Τα λέμε στον τελικό!
