Οι Θεσσαλονικείς BrightSide κέρδισαν την πρώτη εβδομάδα του φετινού RedBullBedroomJam με το τραγούδι "GetDown" και είδαν έτσι το όνομά τους να δημοσιεύεται ευρέως. Αποφασίσαμε λοιπόν να μάθουμε κάτι παραπάνω για τον Θάνο (μπάσο), τον Κωνσταντίνο (φωνή), τον Νέστορα (κιθάρες), τον Νίκο (πλήκτρα) και τον Σάκη (τύμπανα) –κι εκείνοι προθυμοποιήθηκαν να μας πουν δυο λόγια για τους δίσκους που έχουν αγαπήσει...
Νέστορας
The Chameleons - Script Of The Bridge (1983)
Ντεμπούτο άλμπουμ για μια post-punk μπάντα από το Middleton της Αγγλίας. Όχι από τις πιο γνωστές, αλλά σίγουρα από τις επιδραστικότερες στον ήχο των 1980s. Reverb και echo εφέ συνθέτουν τον ήχο στις κιθάρες, οι οποίες επικρατούν, σε συνδυασμό με καταπληκτικές μελωδικές γραμμές στα φωνητικά. Μαγικά μανιτάρια, ξύλο με τους Killing Joke, η δολοφονία του John Lennon, προσωπικές αναζητήσεις, το ξεπούλημα για τη δόξα και η καθημερινότητα στο Middleton είναι κάποιες από τις επιρροές για τη γέννηση των στίχων, όπως μαρτυρά ο Mark Burgess (τραγουδιστής και μπασίστας). Δύσκολος και μελαγχολικός δίσκος, με απίστευτη ατμόσφαιρα. Στο repeat για αρκετό καιρό. Θυμίζει πολλά.
Editors - An End Has A Start (2007)
Δεύτερος δίσκος για τη μπάντα από το Stafford της Αγγλίας. Και εκεί που νόμιζες ότι δεν θα καταφέρουν να ξεπεράσουν το μαγευτικό ντεμπούτο τους TheBackRoom (2005), επιστρέφουν με ήχο πιο ώριμο και πιο μεστό. Ομολογώ ότι το άκουσα περισσότερο από το πρώτο τους άλμπουμ, ίσως γι' αυτό και το θεωρώ καλύτερο. Δυστυχώς, μάλλον αποτελεί το κύκνειο άσμα για τις κιθάρες των Editors όπως τις αγαπήσαμε... Είναι πάντως στη δισκοθήκη από τότε που βγήκε. Το κοιτάω και με κοιτάει καθημερινά. Το έχω χαρακτηρίσει ως «απαγορευμένο» και πλέον το ακούω μόνο σε σπάνιες/ιδιαίτερες περιπτώσεις.
Σάκης
Clash - London Calling (1979)
Ένα από τα πιο σημαντικά άλμπουμ των 1980s, παρότι κυκλοφόρησε το 1979! Και στην ουσία εκείνο που έκλεισε τη σαρωτική τριετία (1976-1979) της πανκ σκηνής στη Γηραιά Αλβιώνα. Ένα φιλόδοξο, διπλό άλμπουμ, μέσα στο οποίο οι Clash μπόλιασαν πανκ, garage, dub και reggae ήχους (χάρη στην απίστευτη ικανότητα του ανθρώπου-drum machine Τοpper) με τους κοινωνικοπολιτικούς στίχους του Strum-ski [sic]. Είναι δίσκος ο οποίος απαιτεί αρκετές ακροάσεις για να σου υποδείξει όσα θέλει να πει, κι αυτό τον κάνει ακόμα πιο μαγικό. Και ταυτόχρονα ακόμα πιο σημαντικό, κυρίως δε διαχρονικό. Ίσως ο λόγος για τον οποίον οι Clash είναι 1.000.000 φορές πιο σημαντικοί από τους Pistols (στο μυαλό μου).
Stone Roses - The Stone Roses (1989)
Παραδόξως, όπως και το LondonCalling, έχει κι αυτό περισσότερο αντίκτυπο στη δεκαετία που ακολούθησε την κυκλοφορία του. 4 νέοι από το Μάντσεστερ, έχοντας περάσει και ζήσει πολλά (Θάτσερ), ηχογραφούν ένα από τα πιο εικονικά άλμπουμ τα οποία κυκλοφόρησαν ποτέ από το Νησί. Είναι το άλμπουμ που ξεκίνησε τα πάντα: επανέφερε στον χάρτη της μουσικής τη βρετανική σκηνή και παράλληλα έβαλε τις βάσεις για να εμφανιστεί λίγο αργότερα η brit pop. Κυρίως, όμως, έδωσε τη δυνατότητα στους σωβινιστές –σε θέματα μουσικής– Άγγλους να πιστέψουν και πάλι σε κάτι δικό τους. Από το ανατριχιαστικό intro του Squire στο “I Wanna Be Adored”, τις Byrds αναφορές στο “Waterfall”, μέχρι τη groovy κορύφωση του “I Am The Resurrection”, όλα κυλούν μαγικά. Ίσως το καλύτερο ντεμπούτο στην ιστορία της δισκογραφίας.
Υ.Γ.: Reni is God.
Θάνος
Black Rebel Motorcycle Club - B.R.M.C. (2001)
Με την αυγή της χιλιετίας εμφανίστηκε κι ένα συγκρότημα που έμελλε να ταράξει πολύ τα νερά της garage σκηνής. Γιατί αυτό έκαναν οι Αμερικανοί Black Rebel Motorcycle Club το 2001 με τον πρώτο τους, ομώνυμο, δίσκο. Στα χέρια μου έπεσε μερικά χρόνια αργότερα (κάπου στο 2006) και αυτό ήταν, ερωτεύτηκα. Ήχος βρώμικος, σέξι αλλά και αγνός ταυτόχρονα, καθαρόαιμο garage rock 'n' roll. Στις συνθέσεις τους οι Led Zeppelin συνάντησαν τους Jesus And Mary Chain και τους Velvet Underground, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα. Μία απ’ τις πιο αληθινά αλήτικες μπάντες που κυκλοφορούν εκεί έξω. Και αισθάνομαι ευτυχισμένος που κατάφερα επιτέλους να τους δω ζωντανά και μάλιστα στην πόλη μου –μέσα στα 3 καλύτερα live που έχω δει στη ζωή μου. Αν υπάρχει ένας άνθρωπος τον οποίον ζηλεύω για το μουσικό του ποιόν, αυτός σίγουρα είναι ο Robert Levon Been.
Explosions In The Sky - The Earth Is Not Α Cold Dead Place (2003)
ΟΚ, μιας και μιλήσαμε για ταξιδιάρικες μουσικές, μου ήρθαν στο μυαλό κατευθείαν και οι Explosions In The Sky και το TheEarthIsNot Α ColdDeadPlace. Μπορεί να είναι μακριά απ’ τις μουσικές που παίζω, ωστόσο ο δίσκος αυτός με έχει σημαδέψει και με έχει συντροφεύσει σε πάρα πολλές –καλές και άσχημες– στιγμές. Ήταν στις πρώτες μου επαφές με το post-rock όταν άκουσα το “The Only Moment We Were Alone”, δεύτερο κομμάτι του δίσκου. Κι απλά μαγεύτηκα, εθίστηκα στις μελωδίες τους. Και στις χαοτικές, απ’ το delay και reverb, κιθάρες τους. Το The Earth Is Not Α Cold Dead Place έχει κάτι το μαγικό. Μπορεί να μην διαθέτει στίχους, αλλά μέσα από 5 (μεγάλης διάρκειας) κομμάτια οι Explosions In The Sky διηγούνται μια υπέροχη, χαρμόσυνη και λυπητερή συνάμα, ιστορία, μιλώντας κατ’ ευθείαν στην ψυχή. Τόσα χρόνια και αμέτρητες ακροάσεις μετά, ο δίσκος αυτός καταφέρνει ακόμα να με ανατριχιάζει και να με ταξιδεύει, σαν να 'ναι η πρώτη φορά.
Νίκος
Arcade Fire - The Suburbs (2010)
To Suburbs κυκλοφόρησε το 2010, το 'χω ακούσει αμέτρητες φορές στα 4 αυτά χρόνια και μου φαίνεται ακόμη σαν χθες. Ένας επικός δίσκος απ’ όλες τις πλευρές, με 16 συνθέσεις και υπέροχη θεματολογία ντυμένη με φανταστικές, πολυεπίπεδες και άκρως ταξιδιάρικες μελωδίες: θα τον βάλεις και δεν θα τον βγάλεις πριν τελειώσει. Γιατί απλά δεν θα θελήσεις ποτέ να κάνεις κάτι τέτοιο. Θα τον βάλεις π.χ. στο αμάξι σου σε ένα ταξίδι και θα ταξιδέψεις μαζί του πολύ πιο πέρα από εκεί που βλέπουν τα μάτια σου. Με τους Καναδούς Arcade Fire έχω ένα ιδιαίτερο δέσιμο απ’ τον πρώτο τους κιόλας δίσκο, ενώ αποτελούν και μία απ’ τις σπουδαιότερες επιρροές των BrightSide. Είναι ωστόσο με το Suburbs που μπήκαν στο πάνθεον της indie rock σκηνής. Ένα must-have όχι μόνο για τους οπαδούς του indie ήχου, αλλά και για κάθε μουσικόφιλο. Δυστυχώς μας απογοήτευσαν πολύ με το Reflektor, περιμένουμε όμως να επιστρέψουν δριμύτεροι.
Sound - From The Lion's Mouth (1981)
Είναι ένας αρκετά σκοτεινός δίσκος, αλλά ταυτόχρονα σε ωθεί να σηκωθείς να χορέψεις στο πρώτο κιόλας άκουσμα. Άξιοι συνεχιστές των Joy Division, οι Sound ισορροπούν μπασογραμμές και κιθαριστικά riff, με τα πλήκτρα να απογειώνουν το κάθε κομμάτι με την είσοδό τους: το πλήκτρο εισαγωγής στο "Winning" δεν λέει να ξεκολλήσει από το κεφάλι μου, από τότε που το άκουσα. Κατά τη γνώμη μου, από τον δίσκο ξεχωρίζει το “This Fire”, ίσως μάλιστα αποτελέσει μία από τις διασκευές μας στο μέλλον. To artwork είναι επίσης καταπληκτικό –σε καθηλώνει. Τι άλλο να θέλει κάποιος; «Fell into the fire, I was led by the heart...».
Κωνσταντίνος
Oasis - Be Here Now (1997)
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή καθενός, οι οποίες ορίζουν ολοκληρωτικά τον χαρακτήρα του. Αυτή η στιγμή ήρθε για μένα με τον πιο κλισέ τρόπο: Boy meets girl. Boy falls in love with the girl. Girl buys the boy an album. Let the game begin. Δεν γινόταν λοιπόν να στιγματίσει περισσότερο ένας δίσκος την καρδιά ενός εφήβου. Μπορεί να είναι πολύ πιο ώριμο το BeHereNow από τα προηγούμενα μυθικά Definitely Maybe και (What's the Story) Morning Glory?, όμως εγώ άκουγα τη νεανική οργή ενάντια στον πόλεμο και τις παράλογες αντιπαλότητες στο "D’you Know What I Mean?" (το οποίο μου φαινόταν σύντομο παρά τα 463 δευτερόλεπτά του) και την εφηβική κραυγή για ανεξαρτησία ("My Big Mouth"), επικοινωνία ("All Around The World") και αυτοπροσδιορισμό ("I Hope, I Think, I Know"). Έντονος και μυστικιστικός ερωτισμός στα "The Girl In The Dirty Shirt" και "Stand By Me", μα –πάνω απ’ όλα– το "Don’t Go Away". Ήρθε η ώρα να μάθω κιθάρα, λοιπόν.
Υ.Γ.: Λοιπόν, χρειάζομαι έναν «τυχερό» αριθμό, ε; Το 8. Κατοχυρώθηκε…
Killers - HotFuss (2004)
Αντί προλόγου: «Χμ, bonus track με τίτλο "Glamorous Indie Rock"; Κάτι καλό μυρίζομαι. Ας ξεκινήσω με το featured video του "Somebody Told Me". ΟΚ. Με πρόλαβαν πριν φτιάξω τη faux band από το "Crystal" των New Order». Τι μπορεί να πει κάποιος για αυτό το άλμπουμ; Τα πρώτα 5 τραγούδια είναι ένας εκπληκτικός ύμνος στο indie rock, που απλώνεται αβρός και σφριγηλός στο διηνεκές, όπως ακριβώς στο πρώτο άκουσμα. Απίθανη μπασογραμμή στο "Jenny Was A Friend Of Mine" και απαράμιλλο ριφάκι στα πλήκτρα. Ιστορίες για σχέσεις πάθους, μυθοπλασίες και πραγματικότητα σε έναν ατελείωτο χορό ονείρου. Όταν φτάνω στο "Mr. Brightside" (#3), δεν μπορώ να συλλάβω τι άκουσα μόλις. Σταματάω το CD. Ξαναβρίσκω τον αυτοέλεγχό μου και αφήνω πατημένο το repeat, μέχρι να πείσω τον εαυτό μου πως ό,τι συμβαίνει είναι αληθινό. Η συνέχεια έρχεται με τη συνειδητοποίηση πως –όντως– υπάρχει παράδεισος.
{youtube}LhEEh3JzNek{/youtube}
