Όλοι το ξέρουμε... Είμαστε η χώρα όπου οι νέοι άνθρωποι είναι αποκλεισμένοι: δεν τους δίνονται ευκαιρίες, διαρκώς τρώνε πόρτα, το σύστημα δεν τους πιστεύει (παρά μόνο για να τους εκμεταλλευτεί για φτηνή και ανασφάλιστη εργασία). Οσον αφορά στην τέχνη, τα νέα πρόσωπα, τα νέα ρεύματα, οι νέες ιδέες δεν χωράνε πουθενά, παρά μόνο ως life style αφιερώματα του τύπου «Τα 20 πρόσωπα της τέχνης που θα μας απασχολήσουν αύριο». Επί της ουσίας δεν δίνονται και πολλές ευκαιρίες από το γεροντολαγνικό κράτος μας, στο οποίο αναλαμβάνουν υπεύθυνες θέσεις κάτι ηλικιωμένοι που λένε μαντινάδες στον πρωθυπουργό ή του οργανώνουν πολιτιστικές προεκλογικές συγκεντρώσεις.
Ειδικά μέσα σε αυτήν την κρίση, που όλοι μιλάνε για τις «χαμένες γενιές» –τους νέους δηλαδή που θα πληρώσουν ακριβά την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και θα βρισκόμαστε μέχρι αυτοί να μην είναι πια νέοι, χαραμίζοντας τα νιάτα τους, την ενέργειά τους, τις ιδέες τους, τις σπουδές τους, την ανάγκη τους για δημιουργία και έκφραση– και μέσα σε ένα κράτος κατεστραμμένο, πτωχευμένο, απαξιωμένο, ανυπόληπτο και (εν τέλει) ανίκανο να βρει τρόπο να οδηγηθεί στον 21ο αιώνα, προτιμώντας να επιστρέψει στον 19ο όπου και φαίνεται να ανήκει οριστικά, κρινόμαστε όχι μόνο απ' αυτά που λέμε, αλλά και απ' αυτά που κάνουμε.
Κι επειδή εμείς στο ραδιόφωνο λέμε πολλά, κρίνουμε εύκολα, καυτηριάζουμε και σχολιάζουμε, καλό είναι –όταν μπορούμε– να κάνουμε και κάτι. Το ραδιόφωνο είναι ένα Μέσο με δύναμη, που δημιουργεί σχέσεις με τους ακροατές του, που μπορεί να παίξει έναν ρόλο.
Αντί λοιπόν να κάνουμε πάρτι, αντί να μοιράζουμε τηλεοράσεις και κομπιούτερ, αντί να κερνάμε γεύματα και ποτά, κάνουμε μια –ας μου επιτραπεί η έπαρση– πολιτική πράξη, δίνοντας χώρο στους νέους μουσικούς. Για να εκφραστούν, να παρουσιάσουν τη δουλειά τους, να κριθούν, να αποδείξουν την αξία τους, να προβληθούν όπως τους αξίζει. Εκμεταλλευόμαστε τη δύναμή μας για να παίξουμε τον ρόλο που στην πραγματικότητα θα έπρεπε να παίζουν όλα τα ραδιόφωνα (και όχι μόνο τα κρατικά, αν υπήρχαν): να προβάλουμε το νέο, το φρέσκο, το διαφορετικό, εκείνο που δεν έχει πολλές ευκαιρίες, αλλά που αξίζει τον κόπο.
Αυτή είναι η βασική ιδέα της σειράς συναυλιών Νύχτες Ραδιοφώνου τις οποίες οργανώνει ο ρ/σ Στο Κόκκινο 105,5 και το Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη: να δώσει χώρο στους νέους δημιουργούς, να προβάλει και να μεταδώσει το έργο τους, να το ηχογραφήσει και να το κυκλοφορήσει σε βινύλιο και CD. Και για να μην είμαστε μόνοι σε αυτήν την προσπάθεια, για να υπάρξει η πολυπόθητη (και συνήθως απούσα στην Ελλάδα) επικοινωνία των γενεών, ζητήσαμε από γνωστούς και καταξιωμένους μουσικούς να μας βοηθήσουν στην επιλογή όσων νέων δημιουργών θα εμφανιστούν στις συγκεκριμένες συναυλίες, ώστε να υπάρχει μια διαφορετικού τύπου εγκυρότητα. Δέχτηκαν να μας βοηθήσουν –για τον 1ο κύκλο– ο Γιώργος Κοντραφούρης, ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Κωστής Μαραβέγιας, οι Last Drive και η Δήμητρα Γαλάνη, καλύπτοντας έτσι ένα ευρύ μουσικό φάσμα.
Οι συναυλίες θα πραγματοποιούνται μία φορά τον μήνα, με την πρώτη να ξεκινάει αυτήν την Τετάρτη (19 Μαρτίου), με οικοδεσπότη τον Γιώργο Κοντραφούρη· ο οποίος θα μας συστήσει –από την υπερδραστήρια τα τελευταία χρόνια νέα ελληνική σκηνή της τζαζ– τους Next Step Quintet, τον Κωστή Χριστοδούλου και τον Μιχάλη Καταχανά.
Οι συναυλίες θα ηχογραφούνται και αποσπάσματά τους θα μεταδίδονται από το ραδιόφωνο και από το διαδίκτυο, ενώ στο τέλος του 1ου κύκλου θα κυκλοφορήσει κι ένα άλμπουμ βινυλίου (αλλά και CD), το οποίο θα χρηματοδοτηθεί από τα έσοδα του εισιτηρίου των 7 ευρώ. Έτσι ώστε ακόμη και οι θεατές να είναι συμμέτοχοι, με τον τρόπο τους, στη βοήθεια και στην προβολή αυτών των νέων ανθρώπων.
{youtube}-prIiTsg35E{/youtube}
