Είχε γίνει προφανές και από τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας για τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας, ότι τα άλμπουμ που θα πρωταγωνιστούσαν φέτος θα ήταν η Νεροποντή και η συνεργασία του Γιάννη Μουρτζόπουλου με τον ποιητή Χρίστο Λάσκαρη. Πανηγυρική λοιπόν ήταν η πρωτιά για τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, που μαζί με τον Μουρτζόπουλο, τους Κόρε Ύδρο, τον Boy και τον J. KristeMasterOfDisguise αναδείχθηκαν σε πρόσωπα του 2009 για το AvopolisGreek...
1 Αλκίνοος Ιωαννίδης: Νεροποντή(Universal)
Το καλό νέο είναι ότι ο τραγουδοποιός έκανε γενναία βήματα προς πάσα κατεύθυνση, τόσο ως προς την έκδηλη και φροντισμένη παρουσία της κλασικής μουσικής στις ενορχηστρώσεις, όσο και ως προς τους στίχους. Στη Νεροποντή ο νικητής είναι η μουσική και οι μουσικοί. Υπήρξε από τα χέρια του Ιωαννίδη, σε πρώτη φάση, ένα πολύ καλό τέμπλο μουσικής, ζεστό σαν ξύλο. Και τότε ήρθαν οι μουσικοί και απογείωσαν το τέμπλο σε καμβά αποτύπωσης αυθεντικών συναισθημάτων.
Στυλιανός Τζιρίτας
2 Γιάννης Μουρτζόπουλος & Χρίστος Λάσκαρης: Το Ποτάμι(Low Impedance)
Ξεπερνώντας τα σύνορα που διαχωρίζουν τα μουσικά ιδιώματα (electronica, jazz, κλασική, κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο), ο Γιάννης Μουρτζόπουλος χτίζει ηχητικά τοπία που σχολιάζουν τα ποιήματα και αυτόματα τοποθετούνται απέναντί τους ως νέες ποιητικές (μη) οντότητες. Στη συνέχεια είναι ο λόγος του Λάσκαρη που έρχεται να σχολιάσει το ηχητικό περιβάλλον στο οποίο έχει ενταχθεί και η διαδικασία επαναλαμβάνεται από την αρχή πάλι και πάλι, έτσι που τελικά η ποίηση του Λάσκαρη και η μουσική του Μουρτζόπουλου γίνονται ένα αδιαχώριστο ποιητικό Όλον.
Γιώργος Φλωράκης
3 Κόρε Ύδρο: Όλη Η Αλήθεια Για Τα Παιδιά Του ’78 (Capitol/EMI)
Το Όλη Η Αλήθεια Για Τα Παιδιά Του ’78 είναι άλμπουμ μεταβατικό, άλμπουμ ενηλικίωσης και λοιπών εξελικτικών δυνάμεων. Κοντοστέκεται σε σημαντική κοψιά της πορείας, πολεμώντας να αποτινάξει βάρη και να βρει διεξόδους μη κονσερβοποιημένες στην ατέλειωτη indie γραμμή παραγωγής. Αλίμονο αν αποτελέσει το τέλος της διαδρομής…
Διονύσης Κοτταρίδης
4 The Boy: Please Make Me Dance (Inner Ear)
Στη μητέρα σας σίγουρα δεν θα αρέσει. Αλλά καταλαβαίνει και τίποτα αυτή; Αυτό ακριβώς πρεσβεύει ο Boy: μια γενιά παιδιών που δεν τα καταλαβαίνει το οικογενειακό τους περιβάλλον, οι φίλοι, τα αφεντικά τους, οι πολιτικοί... Το “Σ’ Αγαπάω Να Της Λες” είναι ένας αντι-ύμνος για την Αθήνα που τα περιγράφει εύστοχα όλα αυτά. Το ίδιο και το “Εδώ Κανείς”, ένα rock άσμα σε ρυθμό τσιφτετελιού, το οποίο περιέχει τον στίχο «εδώ κανείς δεν αξίζει τη μοίρα του», φράση που ταιριάζει γάντι σε όσους νέους ανθρώπους ιδρώνουν όποτε σκέφτονται το μέλλον τους.
Βύρων Κριτζάς
5 J.Kriste, Master Of Disguise: Girls, Ghosts And Gods (Puzzlemusic)
Ο 29χρονος Κύπριος J.Kriste είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους νέους ανθρώπους που έχουν σαν μητρική γλώσσα τα ελληνικά. Όχι, δεν γράφει ελληνικούς στίχους. Οι επιρροές όμως που δέχτηκε από την Αγγλία τον βοήθησαν πολύ στην καλλιέργεια του ταλέντου του. Η θέληση και η ικανότητά του από εκεί και πέρα να τις συνδυάσει με την ελληνική – και κατ’ επέκταση την ανατολική – μουσική παράδοση, αφήνει πίσω ένα άλμπουμ σοβαρό και συναρπαστικό ταυτόχρονα. Αν το Girls, GhostsAndGods δεν μπει στην επερχόμενη λίστα του Avopolis Greek με τα καλύτερα της χρονιάς, τότε μάλλον κάτι δεν θα πηγαίνει καλά.
Βύρων Κριτζάς
6 Luup: DistressSignalCode(Musea)
Στο DistressSignalCode βρίσκουμε τόσο ορχηστρικά μέρη, όσο και τραγούδια. Η κατάταξη αυτού του υλικού δεν είναι καθόλου εύκολη με βάση τις υπάρχουσες ταμπέλες, γιατί πρόκειται για μουσική πρωτότυπη και ξεχωριστή, η οποία φαίνεται να εξερευνά ένα έδαφος που δεν επισκέπτονται και πολλοί μουσικοί, όντας κάπου μεταξύ της (κακώς) λεγόμενης «κλασικής», της ελεύθερης jazz, της electronica και των pop/rock τραγουδοποιών. Οι συνθέσεις – προϊόν συνεργασίας του Ρωμαλιάδη με τους καλεσμένους του – αγγίζουν όλα τα παραπάνω είδη, έχοντας όμως ως οδηγό τους το φλάουτο.
Χάρης Συμβουλίδης
7 Felizol: Birthdays(Puzzlemusic)
Δύσκολο δεν είναι, μα είναι σίγουρα εσωστρεφές και μπορεί να εκτιμηθεί με μοναχικές οικιακές ακροάσεις, τις οποίες στην εποχή μας πραγματοποιούν λίγοι. Ακούγοντάς το, όμως, αυτοί οι λίγοι άνθρωποι (για κάποιες εκατοντάδες μιλάμε μόνο, ας μη γελιόμαστε), ίσως νιώσουν χαρούμενοι που ανακάλυψαν έναν ευαίσθητο νέο καλλιτέχνη που έχει κάτι να πει. Τόσο απλό κι όμως τόσο δυσεύρετο.
Βύρων Κριτζάς
8 ΝικήταςΚλιντ: Cheap Science-Enemy (Archangel Music)
Ο Κλιντ διαθέτει έναν εντελώς δικό του τρόπο έκφρασης, πιθανόν επειδή είναι δίγλωσσος από γεννησιμιού του, αλλά σίγουρα και λόγω του ότι είναι άνθρωπος ευφυής και ανήσυχος. Ξέρει να οργίζεται με στυλ. Ξέρει επίσης να εκφράζει τον έρωτά του με μια ρομαντική απλότητα. «33 χρόνια τώρα περπατάω στη γη κι η πιο παράξενη κοπέλα που ’χω δει είσαι συ». Τι απλή και γλυκιά φράση… Πότε-πότε τα παίρνει κιόλας, όπως πάντα: «Η αστυνομία δεν είναι ο πιο σημαντικός εχθρός κι όμως γαμιέται». Από παντού όμως αναδύεται μια ωριμότητα, που συμβαδίζει ακόμα και με τίτλους όπως “Το Μουνί Είναι Trendy”.
Βύρων Κριτζάς
9 Interstellar Overdrive: Hibernation – Songs, Noise & A Series Of Pieces for Different Occasions (Studio II)
…Εξήγησε τώρα ατυχώς τυχερέ μουσικογραφιά, τι συμβαίνει εδώ μέσα: Μπιστρό πιανάκια, θόρυβος, jazz αναλαφρότητες, κέλτικες υπαίθριες γιορτές, υποσαχάριες αφρικάνικες χορωδίες, Bristol υγράνσεις, γιαπωνέζικο post rock, ξαφνικά υποδηματοαγναντέματα, η Liz Fraser χέρι-χέρι με την Josephine Baker, οι Bad Seeds, ο Christian ο Fennesz, o Aphex o Twin κι οι Stereolab, πλάι σε μουσικά κουτιά, turntables, κι απλωμένες δοξαριές.
Διονύσης Κοτταρίδης
10 Last Drive: Heavy Liquid (Happy Crasher/Blind Bastard)
Η τελετή, προσλαμβάνοντας χαρακτήρα δοξαστικού θεσμού, συνεχίστηκε και τα επόμενα έτη, κατά τη διάρκεια των οποίων μας αποκαλύπτονταν με το σταγονόμετρο αποσπάσματα από τη δουλειά που σιγόβραζε στο παρασκήνιο και φέρει πλέον το όνομα HeavyLiquid. Εξάλλου το ήθος, οι αδιαπραγμάτευτες αξίες και ο εμμονοληπτικός περφεξιονισμός της πιο σημαντικής αγγλόφωνης rock ‘n’ roll φράξιας που ευτύχησε να ακούσει η ημεδαπή αποκήρυτταν μετά βδελυγμίας την ιδέα της «αρπαχτής».
Zαννής Βούλγαρης
11 Biomass: Electrozali (Low Impedance)
Electrozaliονόμασε την τρίτη του δουλειά ο Biomass και φαίνεται ότι της ταιριάζει απόλυτα. Γιατί ως δομικό υλικό για την πειραγμένη electronica του χρησιμοποιείται εδώ μια περίεργη χημική αντίδραση, με την ένωση μεταξύ κρητικής λύρας (βλέπε πεντοζάλη) σε ρόλο οξέως και πολλών μπάσων συχνοτήτων σε ρόλο αντιοξέως. Προσπάθεια άντλησης επιρροών και μουσικών σκέψεων από την παράδοση και τη σύγχρονη μουσική έκφραση; Ή προσπάθεια ενοποίησης στοιχείων τόσο από τη Δύση (electronica) όσο και από την Ανατολή (κρητική λύρα); Όπως και να το δείτε, το εγχείρημα του Biomass αντικατοπτρίζει έναν σχετικά υψηλό βαθμό καλλιτεχνικής πρόκλησης για τον ίδιο – και ένα επίσης υψηλού βαθμού ενδιαφέρον για τους υπόλοιπους από εμάς.
Βαγγέλης Πούλιος
12 Lolek: Alone (Inner Ear)
Όσο για τα βαθειά νοήματα της τέχνης και τις λαβυρινθοειδείς διαδικασίες σκέψης και μέσων τα οποία χρησιμοποιούνται για να τα εξηγήσουν, ίσως έφτασε η ώρα να τα αναζητήσουμε σε πιο απλά πράγματα. Γι αυτό μου αρέσει το Alone. Γιατί εκφράζει την τέχνη της απλότητας και περιγράφει πώς κάποιος μετέτρεψε σε τέχνη σκέψεις που έρχονται στον καθένα μας καθημερινά. Κι αυτό δεν δείχνει έλλειψη βάθους ή οτιδήποτε παρόμοιο, αλλά μόνο ευαισθησία, ειλικρίνεια και θάρρος να υποστηρίξεις αυτήν την ειλικρίνεια.
Βαγγέλης Πούλιος
13 Ελένη Καραΐνδρου: Η Σκόνη Του Χρόνου soundtrack (ECM/Μικρή Άρκτος)
Απομακρυνόμενη από τη συμφωνική αίσθηση της Ελεγείας Του Ξεριζωμού ή τις πιο ελληνικές μελωδικές ανησυχίες που χρειαζόταν το τηλεοπτικό 10, η Καραΐνδρου πλάθει εδώ – με τον γνώριμό της «διαισθητικό» τρόπο ως προς την ανάπτυξη των μελωδιών – ηχοχρώματα με νοσταλγικό περιεχόμενο, οικοδομώντας ένα έργο ήρεμο στην επιφάνεια, μα γεμάτο συναισθηματικές εντάσεις στο βάθος του. Το πιάνο της το συνοδεύουν στη Σκόνη Του Χρόνου όργανα όπως το βιολί, η άρπα, το ακορντεόν, το βιολοντσέλο ή το όμποε, στα οποία η συνθέτρια αφήνει συχνά τον πρωταγωνιστικό ρόλο, με σπουδαία αποτελέσματα πάνω σε ενορχηστρώσεις απολεπισμένες από κάθε τι το περιττό.
Χάρης Συμβουλίδης
14 2L8: He & She – Angry Enough To Keep Loving In The Dark Ages(Inner Ear)
Αυτός, Αυτή, Το Στοιχειό και Η Χορωδία Των Απογοητευμένων Ποιητών είναι οι πρωταγωνιστές του Βοζίκη, οι οποίοι και αναλαμβάνουν να μας μεταφέρουν σε ένα τοπίο νυχτερινό και σε έναν κόσμο γεμάτο πάθη, αδιέξοδα και προβληματισμούς βαθιά ανθρώπινους – με την έννοια του πανανθρώπινου, όχι του καθημερινού. Τα οποία και μας τραγουδούν με έναν τρόπο που δεν μπαίνει εύκολα στο χαρτί, αλλά που έχει κάποτε περιγράψει η σπουδαία Μπέλλου συνεργαζόμενη με τον Σαββόπουλο: «με φωνές ηλεκτρικές, μες στις υπόγειες στοές».
Χάρης Συμβουλίδης
15 Film: Persona (Inner Ear)
Το new wave/brit-pop ορυχείο μπορεί να αιμοδότησε και να συνεχίζει να συνεισφέρει λίθους έμνπευσης σε αγγλόφωνα σχήματα του μισού άλμπουμ και των δυο ραδιοφωνικών-τηλεφωνικών hit, όμως η απόσταση που διένυσαν οι Film από το συνθηματολογικό wah-wah του “Stop-Stop” και απο τη «breaking band» φήμη του “Jokulhlaup” έως την πυκνογραμένη ματαιότητα των σύγχρονων αστικών νευρώσεων – όπως υφαίνονται με διαλυτικά κυνικό τρόπο τόσο στο “Retroic” όσο και στο “Filter” – δεν ναρκοθετείται σχεδόν πουθενά. Δεν φρονώ πως το Persona χρήζει περαιτέρω αναλύσεων. Πονήματα αυτού του βεληνεκούς μπορούν, εκτός από εξαγώγιμα προϊόντα popular κουλτούρας μιας ακραιφνώς αντιπαραγωγικής χώρας, να επανακαθορίσουν τη σχέση του μέσου ακροατή με την καλπάζουσα δυναμική της μη ελληνόφωνης παραγωγής.
Ζαννής Βούλγαρης
16 Νεκτάριος Καραντζής: Terra Incognita III (Melissa Music/A&N)
Ίσως αυτή να είναι και η ιδιοφυία του δίσκου (πέρα από την εξαιρετική του διαύγεια), ο συγκερασμός, δηλαδή, διαφορετικών διαθέσεων. Γιατί σε ένα πραγματικό έργο τέχνης ο δημιουργός οφείλει, νομίζω, να μεταφέρει σε αυτό το σύνολο του ψυχισμού του και την ήρεμη αλλά και τη φουρτουνιασμένη εκδοχή του. Κάτι τέτοιο αποδεικνύεται πιο αληθινό από την εμμονή σε μονοδιάστατα συναισθήματα και ιδέες.
Βαγγέλης Πούλιος
17 Δήμητρα Γαλάνη: Πίξελ(Sony-BMG)
Ακόμα και στις πιο δύσκολες εποχές – όταν οι σημαντικότεροι Έλληνες ερμηνευτές κατέφυγαν και καταφεύγουν ακόμα στην εύκολη λύση μιας συγκυριακής πολυσυλλεκτικότητας, με κίνητρο το δέλεαρ της εμπορικής επιτυχίας – η Γαλάνη επιμένει σε μια λογική concept album. Τα οποία, ακόμα και αν δεν είναι το ίδιο πετυχημένα κάθε φορά, έχουν τουλάχιστον άποψη και λόγο ύπαρξης. Παράλληλα, δεν διστάζει ποτέ να ψάχνεται και να δοκιμάζεται σε νέα είδη μουσικής, κάτι που τη φέρνει πολύ πιο μπροστά όχι μόνο από τους συνομήλικούς της, αλλά και από πολλούς νεότερους καλλιτέχνες. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το νέο της πόνημα, ένα απόλυτα πετυχημένο και σε σημεία συναρπαστικό πείραμα.
Μάκης Καλαμάρης
18 Night On Earth: Second Hand (Sony-BMG)
Aναμείνατε παιχνίδι με τις ηλεκτρικές δυναμικές, πειραματιζόμενη λευκή jazz, σινεματικές έξεις και φωνητικές εξισορροπήσεις (προσοχή στις γοητευτικές ταλαντώσεις των χορδών της Σοφίας Σαρρή), όλα προσαρμοσμένα στο επιλεγμένο ως πρωτογενές υλικό ή μάλλον, για την ακρίβεια του πράγματος, δυτικότροπες αναπτύξεις αυτού.
Διονύσης Κοτταρίδης
19 Δώρος Δημοσθένους: One For The Road (Μικρή Άρκτος)
Με ενθουσίασε τούτος ο δίσκος κυρίως γιατί φάνηκε ότι φτιάχτηκε για να κάνει ο καλλιτέχνης το κέφι του, αδιαφορώντας, σχεδόν απροκάλυπτα, αν αρέσει ή δεν αρέσει το αποτέλεσμα στο κοινό. Μου θύμισε λίγο τον τρόπο με τον οποίο κινείται και πάνω στη σκηνή – blase, cool ύφος με μια ιδιαίτερη εσωτερικότητα, ανακαλύπτει το κοινό του πάντα στο χειροκρότημα. Απαλλαγμένος από κάθε είδους εκπτωτικά ατοπήματα και με σαφή στάση απέναντι στο ο υλικό, ο Δημοσθένους θέλησε να χτίσει ένα δίσκο που κατά βάση θα ικανοποιούσε τον ίδιο. Το κατάφερε.
Σταμάτης Λεόντιος
20 Xaxakes: Το Valse Των Ελαφιών (Archangel Music)
Το Valse Των Ελαφιών είναι ένα γοητευτικό άλμπουμ, όχι συμπαγές, αλλά με δυνατές στιγμές και μια πολύ ρομαντική ατμόσφαιρα. Κάποιοι παλιοί φίλοι των Xaxakes θα το ακούσουν λέγοντας από μέσα τους «πού χάθηκες εσύ, μας έλειψες», ενώ κάποιοι νεότεροι θα ανακαλύψουν εδώ μια μπάντα την οποία ως τώρα αγνοούσαν.
Βύρων Κριτζάς
Bubblingunder...
21 Κωνσταντίνος Βήτα: Ένωση (Lyra)
22 Baby Trio: The Main Course (Puzzlemusic)
23 Palov & Mishkin: Think Twice (Cast-A-Blast)
24 Μανώλης Γαλιάτσος: Θάλασσες Των Μικρών Λάμψεων (Puzzlemusic)
25 Γιάννης Παλαμίδας: Δωρητής Σώματος (Οδός Πανός)
