Αναμενόμενος, βέβαια, ο θρίαμβος της Μόνικα στα ελληνικά άλμπουμ της χρονιάς, με τις συνεργασίες Αγγελάκα/Βελιώτη και Θ. Παπακωνσταντίνου/Σαββόπουλου να ερίζουν για τη δεύτερη θέση – χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως δεν σημειώθηκαν και εκπλήξεις σε αυτή την ψηφοφορία, όπως μπορείτε να δείτε και μόνοι σας... Ιδού λοιπόν η 20άδα των συντακτών μας και το δικό μας «bubbling under» - τους ξένους δίσκους θα τους βρείτε στο main Avopolis. Την επόμενη Τρίτη 30/12 θα δημοσιευτούν και οι αναλυτικές λίστες των συντακτών μας, για όσους έχουν την περιέργεια να δούνε τι ψηφίστηκε από συγκεκριμένα ονόματα...
Countdown 20-1
20.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ «ΚΑΤΕΛΟΥΖΟΣ» ΛΕΥΘΕΡΗΣ & LYRAE CANTUS: ΣΥΝΑΞΙΣ (Σείριος/Minos-EMI)
«Την πρώτη φορά που αντίκρισα το Σύναξις με ιντρίγκαρε· κάτι μυστηριώδες και μη ορθολογικό τράβηξε αμέσως την προσοχή μου πάνω του. Και το ερώτημα που μου απηύθυναν, αν είμαι σίγουρος πως το ήθελα για το Avopolis γιατί ήταν «εξειδικευμένη» κυκλοφορία, με κέντρισε ακόμα περισσότερο. Όταν δε το άκουσα, μαγεύτηκα. Και, τόσες ακροάσεις μετά, ακόμα το ίδιο παθαίνω. Είναι, για μένα τουλάχιστον - γιατί δεν το υποδέχτηκαν όλοι οι κριτικοί τόσο θετικά - ένα τελείως έξω από τα συνηθισμένα άλμπουμ, που δεν θα βρει μαζική απήχηση, που δεν μπαίνει κάτω από καμία ταμπέλα, σαφώς όμως αποτελεί μια πρόταση για το ελληνικό τραγούδι», έγραψε ο Χάρης Συμβουλίδης για έναν δίσκο που δεν μοιάζει με κανέναν άλλο.
19.
OTTAWA BROS: DUCK SOUP (Cast-A-Blast)
«Κάπου μεταξύ θρύλου και πραγματικότητας, σελιλόιντ και ταινιών ηχογράφησης, ο DJ Oxocube βρίσκεται – άγνωστο πώς - με το ξεχασμένο υλικό των μυθικών (κυριολεξία;) Ottawa Bros ανά χείρας και επιχειρεί να «σκηνοθετήσει» το ορχηστρικό soundtrack μιας ταινίας που δεν γυρίστηκε ποτέ, τριάντα δύο χρόνια μετά την ιστορική Media Luz του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Εντός και υπό του τίτλου, οι αδερφοί Μαρξ συναντάνε το νεο-funk, οι Laurel & Hardy τα αφρομπίτια, ενώ τα breaks τρακάρουν με τη blaxploitation αισθητική, το rock και την ψυχεδελική σεβεντίλα», έγραψε ο Διονύσης Κοτταρίδης για έναν δίσκο «μαύρης» κατεύθυνσης, ο οποίος αθόρυβα κέρδισε πολλούς από εμάς...
18.
ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ (Puzzlemusic)
«Το θέμα εξαρχής ήταν κατά πόσο ένας δίσκος βασισμένος σε ένα όργανο έντονα ταυτισμένο με έναν συγκεκριμένο ήχο, το οποίο διαχειρίζεται ένας εξίσου ταυτισμένος με το rock καλλιτέχνης, θα καταφέρει να είναι εύστοχος και περιεκτικός. Φαντάζεστε instrumental τις κιθάρες από τις Τρύπες; Ευτυχώς δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αυτό που κάνει ο Παπαδόπουλος είναι να χρησιμοποιεί τη φαντασία του και να στήνει τη μια κιθάρα πάνω από την άλλη, προσθέτοντας, όπου χρειάζεται, λούπες και διάφορα εφέ...Αυτό που αρχικά με ελκύει εδώ - και γενικότερα - είναι η ξεκάθαρη ιεροτελεστία των συνθέσεων του. Γι’ αυτό άλλωστε πάμε στα live και εξακολουθούμε να θέλουμε να «πάμε λίγο πιο μπροστά». Για να μπορούμε να δούμε την ανάπτυξη των τραγουδιών με τα μάτια μας», έγραψε ο Γιώργος Μιχαλόπουλος για το σόλο πόνημα ενός πολύ αγαπημένου κιθαρίστα.
17.
ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑΪΝΔΡΟΥ: ΤΟ 10 TV SOUNDTRACK (Μικρή Άρκτος)
«Η συνθέτρια πατά σε στιβαρή βάση και σε αντιστοιχία με τη θεματική του 10 ανατέμνει τα κοινωνικά στρώματα της παλιάς Ελλάδας με ευαισθησία και διακριτικότητα. Η ίδια δήλωσε πως δεν νοείται μεταπολεμική Ελλάδα χωρίς τον σπαρακτικό ήχο του μπουζουκιού…Η συναισθηματική προσέγγισή της συνδυάζει την κλασική και τη λαϊκή της παιδεία. Το χαρακτηριστικό της μελωδικό ιδίωμα δεν μένει στη λαϊκότροπη αφήγηση, την προσπερνά και συνθέτει θέματα που αντανακλούν τον ψυχισμό των ηρώων. Όπως σε κάθε της έργο, τα μουσικά θέματα επιστρέφουν επεξεργασμένα σε παραλλαγές για να σταθούν ταπεινά, νοσταλγικά στις εικόνες που υπηρετούν. Τανγκό, νυχτερινά ιντερλούδια, βαλς σαν υφαντό ήχων για τις γειτονιές της εποχής και τα χαμένα όνειρα μιας περιόδου», έγραψε ο Πάνος Γκένας για το καλύτερο ίσως soundtrack του 2008.
16.
ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ: ΝΑ ’ΧΕΝ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΒΟΥΝΑ (All Together Now/Minos-EMI)
«Ο Ψαραντώνης δεν τραγουδάει, ανασαίνει. Η ανάσα του κρατάει τον ρυθμό, η ανάσα του μεταφέρει τα λόγια, αυτή είναι που καθοδηγεί το λαούτο και τη λύρα του. Ανάσα που πηγάζει από τα βάθη του χρόνου, τα ορίζει όλα και τα ενοποιεί. Φωνή, λόγια και μουσική. Προφανώς και η μουσική του - το μέσο του καλύτερα - είναι παραδοσιακή της Κρήτης, αλλά η γλώσσα και ουσία της είναι πανανθρώπινη. Απογυμνωμένη από τον αστικό μανδύα, που λατρεύουμε, τους ενισχυτές, τα μπλιμπλίκια, τα laptops, τα feedback και τα drum kits, μας καλεί να απολαύσουμε την αλήθεια της, καθαρή και ξάστερη σα τη θέα του Ψηλορείτη», έγραψε ο Διονύσης Κοτταρίδης για έναν από τους αληθινά μεγάλους δημιουργούς της δημοτικής μας παράδοσης.
15.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ: ΠΕΤΡΙΝΟΙ ΚΗΠΟΙ (Legend)
«Πρόκειται για έναν δίσκο που συνδυάζει και πάλι διάφορα είδη μουσικής. Με μια σοφή λιτότητα όμως. Και πάντα μέσα από το πρίσμα της ανάδειξης του ίδιου του τραγουδιού, χωρίς αυτό να πέφτει θύμα της ματαιοδοξίας του ενορχηστρωτή…Μία δυναμικότατη επιστροφή του Χρήστου Θηβαίου στη δισκογραφία και δη στην τραγουδοποιία, μια τέχνη που φαίνεται να κατέχει καλύτερα από όλες», έγραψε ο Βύρων Κριτζάς για τη φετινή επιστροφή του Χρήστου Θηβαίου στην τραγουδοποιία.
14.
EARTHBOUND: LA GUERRA FINAL (The Lab)
«Ένα συγκρότημα σε πλήρη έλεγχο του υλικού του, το οποίο ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται, ούτως ώστε να έχει την πολυτέλεια να χάνεται κάπου-κάπου. Με την ιδιότητα των ακροατών αυτό ζητάμε από τους μουσικούς, να μας μεταφέρουν σε φανταστικά ή ρεαλιστικά ταξίδια, σαν επιβάτες σε πλοίο που δεν γνωρίζουμε από πριν τον προορισμό του...Αν θέλετε, λοιπόν, να εμπιστευθείτε τους Earthbound, το ταξίδι θα σας μείνει αξέχαστο», έγραψε ο Παναγιώτης Φουρκιώτης για ένα από τα συνεπέστατα εγχώρια rock groups.
13.
MISUSE: MISUSE (Puzzlemusic)
Πολλοί ανάμεσα στους εγχώριους κριτικούς αισθάνθηκαν ότι στην περίπτωση των Misuse αποκαλύφθηκε ένα πραγματικά σπουδαίο, εν δυνάμει τουλάχιστον, rock συγκρότημα, αφού το κουιντέτο κατόρθωσε να υπογράψει μια από τις πιο συναρπαστικές και καλοδουλεμένες αγγλόφωνες δουλειές της φετινής χρονιάς. Το μέλλον θα αποδείξει πιο ολοκληρωμένα αν η πρόβλεψη αυτή ήταν έγκυρη, για την ώρα όμως δεν γίνεται να μη σημειώσουμε πως και οι αναγνώστες μας το θεώρησαν ως μία από τις κορυφαίες κυκλοφορίες του 2008…
12.
YOUR HAND IN MINE: EVERY NIGHT DREAMS (Inner Ear)
«Συχνά στα 23 κομμάτια του δίσκου υπάρχει η εντύπωση ότι ο Yann Tiersen έχει κλειστεί στο δωμάτιό του και φτιάχνει demo για το επόμενο μουσικό ταξίδι του. Η μεταφορά αυτή δεν πρέπει να περιορίσει τους Your Hand In Mine σε χαρακτηρισμούς ανάλογους της ρέπλικας ή της αισχρής κόπιας. Είναι απλοί, ίσως ντροπαλοί, αλλά και απίστευτα εκφραστικοί. Μέσα από τα δυο-τρία όργανα καταφέρνουν να φτιάξουν ένα ολοκληρωμένο έργο που ανταγωνίζεται ισάξια τις καλύτερες παραγωγές του εξωτερικού», έγραψε ο Νίκος Σβέρκος, χαιρετίζοντας μία από τις πιο όμορφες εκπλήξεις του 2008.
11.
ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ: ΚΙ Η ΑΓΑΠΗ ΠΑΛΙ ΘΑ ΚΑΛΕΙ (Roll Out Vision/Sony-BMG)
Ένας δίσκος που επαναφέρει δυναμικά στο δισκογραφικό προσκήνιο ένα ελληνόφωνο rock group με φανατικό κοινό τόσο μεταξύ των συντακτών μας, όσο και των αναγνωστών μας, όπως έδειξε η δική τους ψηφοφορία. Θα ασχοληθούμε όμως δεόντως με τα Διάφανα Κρίνα (και στο Avopolis Greek, αλλά και στο Sonik) στην επόμενη χρονιά…
10.
SPYWEIRDOS, ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΥΡΤΖΟΠΟΥΛΟΣ & ΦΛΩΡΟΣ ΦΛΩΡΙΔΗΣ: EPISTROPHY AT UTOPIA (Ad Noiseam)
«Μια νέα πρόταση μουσικής δημιουργίας, η οποία βάζει τη λιτή, minimal σχολή της electronica - όπως την αντιπροσωπεύει η καλαίσθητη φουτουριστική οπτική του Spyweirdos – να συνομιλήσει ισότιμα με τις ανησυχίες και τις διαδρομές της σύγχρονης jazz, όπως την εκπροσωπούν εδώ το εκπληκτικό σαξόφωνο του Φλωρίδη και το μεστό έκφρασης πιάνο του Μουρτζόπουλου. Το αποτέλεσμα είναι μία, σε κάθε της έκφανση, καταπληκτική συνεργασία και ένα άλμπουμ-πρόταση, από αυτά που τόσο σπάνια συναντάς πια, ιδιαίτερα “εντός συνόρων”», έγραψε ο Χάρης Συμβουλίδης για τη ρηξικέλευθη περιπλάνηση των 3 μουσικών στα όρια jazz και ηλεκτρονικής μουσικής.
9.
ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ: ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ (Οδός Πανός)
«Για να διαβάσεις αυτό το ημερολόγιο πρέπει να κλείσεις τα μάτια και ν’ ανοίξεις τ’ αυτιά. Δεν είναι κι εύκολο. Πρέπει να ξεπεράσεις την πρώτη κρυάδα. Την κρυάδα των αραχνιασμένων, στην ουσία τους, beats και της πολύ ιδιαίτερης εκφοράς της Πλάτωνος. Το κλειδί είναι οι λέξεις. «Αλίμονο, στους δυνατούς κι ευαίσθητους. Εξουσιάζονται από τους αδύναμους κι αναίσθητους…». Όταν αφεθείς και αρχίσεις να της απολαμβάνεις, θα βρεις το σιγά-σιγά και τον δρόμο», έγραψε ο Διονύσης Κοτταρίδης για την επιστροφή της μεγάλης μας ηλεκτρονικής τραγουδοποιού.
8.
MK-O: UNREEL (Hitch Hyke)
«Ο δίσκος των ΜΚ-Ο ενδεχομένως να μην είναι «αποδεκτός» με τα στάνταρ τα οποία έχουν επικρατήσει στη δισκογραφία, στην κριτική και στον τρόπο που ακούμε μουσική. Δεν είναι «μοδάτος», σαν διάφορα εγχώρια indie μαϊμουδίσματα ξένων (και σημαντικότερων) προτύπων. Δεν ενδιαφέρεται να τηρήσει ισορροπίες, αλλά βγάζει σε πρώτο πλάνο την αγάπη των δημιουργών του για μορφές rock δημιουργίας, όπως το progressive, που μια κακή άποψη περί μουσικής δημοσιογραφίας έχει τσουβαλιάσει και εξοβελίσει στο πυρ το εξώτερο – δείγμα περισσότερο μωρίας, παρά ριζοσπατικότητας. Και, τέλος, απαιτεί από τους υποψήφιους ακροατές του να δίνουν στη μουσική χώρο και ουσιώδη θέση στη ζωή τους: το Unreel θέλει ακροάσεις, μπόλικες και προσεκτικές», έγραψε ο Χάρης Συμβουλίδης για τη δεύτερη «επίσκεψη» στη δισκογραφία των αέναα ανήσυχων Μαρίνα Καναβάκη και Oannes.
7.
SLEEPIN PILLOW: APPLES ON AN ORANGE TREE (Archangel Music)
«Το Apples On An Orange Tree ρέει ευχάριστα, σε ταξιδεύει από τα πιο σκοτεινά μονοπάτια σε φωτεινά ηχοτόπια, ακούγεται ολοκληρωμένο και ώριμο, πιο ώριμο ίσως από αυτό που θα περίμενε κανείς για ένα ντεμπούτο άλμπουμ. Οι Sleepin Pillow δημιούργησαν μια συλλογή από τις ετερόκλητες επιρροές τους, συνδυασμένες ώστε ήχοι από τους οποίους είμαστε πλέον απομακρυσμένοι να ηχούν στα αυτιά μας σύγχρονοι και φρέσκοι. Σίγουρα ένα από τα καλύτερα ελληνικά άλμπουμ της χρονιάς», έγραψε η Ροζίνα Αράπη για έναν δίσκο που γενικώς θεωρήθηκε από τα ντεμπούτο της χρονιάς.
6.
SUGAHSPANK!: THE INCREDIBLE/THE INVISIBLE (Cast-A-Blast)
«Η Sugahspank! πειραματίζεται με ένα κάρο διαφορετικές μαύρες μουσικές περσόνες - εναλλακτική R&B στάρλετ, old school αλάνι, ρετρό soul funk ντίβα - για να βρει την προσωπική της, κάπου ανάμεσα στις κοινές περιοχές των προαναφερθέντων υποσυνόλων. Θηλυκή, μη αναμενόμενα ώριμη και πολυδιάστατη, η ερμηνεία της παράγει από μόνη της groove. Ο δε Blend, προφανώς ποτίζει τα beats του με κάποια εθιστική ουσία οικιακής κατασκευής, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται η σχεδόν χημική επίδραση πάνω σε όσους εγκαταστήσουν επικοινωνία μαζί τους», ...θα γράψει ο Διονύσης Κοτταρίδης μέσα στον Ιανουάριο του 2009! Λίγο υπομονή, ώστε να βγει και η συνέντευξη της Sugahspank!...
5.
ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ: ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ (Μικρή Άρκτος)
«Είδα καθαρά την προσπάθεια ως έναν κύκλο τραγουδιών και αυτό στην εποχή μας είναι σπάνιο. Σε μια εποχή όπου τα LP φροντίζουν να έχουν λίγο από όλα για να «πιάνουν» όλες τις ηλικίες και όλα τα γούστα, ξαφνικά εμφανίζεται μια δουλειά με ενότητα χώρου, χρόνου και θέματος. Ο τόπος είναι η Αθήνα, με γνωστά και αναγνωρίσιμα σημεία της, ο χρόνος μοιάζει να ξετυλίγει τις ώρες μιας ημέρας - το πρωί, το βράδυ, το απόγευμα κτλ. - το θέμα είναι η συνάντηση με τον άλλον, ό,τι και να είναι αυτός, φίλος ή εραστής, άλλωστε αυτό το τελευταίο διαπλέκεται γλυκά με μιαν αίσθηση αμφιβολίας. Δεν έχουμε εδώ το γνωστό μοτίβο του αποστασιοποιημένου και μοναχικού ανθρώπου της πόλης που έχει μια σχέση απέχθειας με αυτήν αλλά αυτού του ανθρώπου ή των ανθρώπων οι οποίοι θεωρούν την πόλη πατρίδα τους, κόσμο τους, αγαπημένη μητέρα με τα καλά και τα κακά της, με τη θερμή αγκαλιά αλλά και την τιμωρία, με το δίκαιο αλλά και το άδικο, με το ενδιαφέρον της αλλά και την αδιαφορία της απέναντι στα παιδιά της. Έχουμε να κάνουμε εν τέλει με μια προσπάθεια δημιουργίας σύγχρονου αστικού τραγουδιού με κάποια διάρκεια», έγραψε ο Νίκος Σαραφιανός για έναν δίσκο που έκανε περισσότερη αίσθηση από όση επιφανειακώς φαίνεται.
4.
ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ & B-MOVIES: LIVE ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟΛΛΩΝ, ΣΥΡΟΣ (Archangel Music)
«Το σίγουρο είναι πως η χροιά και η εκφραστικότητα της ερμηνείας του Παυλίδη είναι αναγνωρίσιμα από το πρώτο λεπτό, ακόμα και σε κάποιον ο οποίος δεν θυμάται καλά-καλά με σιγουριά το όνομά του. Στην παρούσα δε ζωντανή ηχογράφηση συναντάμε και τα δύο στην καλύτερη δυνατή φόρμα τους, με όλα τους τα χαρίσματα κυριολεκτικά στην πρώτη γραμμή. Αλλά και με μία μοναδική ικανότητα να σε καθηλώσουν με κάθε λέξη τους, να σε κάνουν να βουρκώσεις και να αιχμαλωτίσουν την καρδιά σου», έγραψε η Αναστασία Τουρούτογλου για τον καλύτερο ίσως ελληνικό live δίσκο της χρονιάς.
3.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ & ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ: Ο ΣΑΜΑΝΟΣ (Lyra)
«Στη συγκεκριμένη δουλειά, ο Σαββόπουλος υποστήριξε με μοναδικό συναίσθημα, αλλά και γνώση, το υλικό που του εμπιστεύτηκε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου – και για όσους παραξενεύτηκαν για το ότι αποφάσισε να επανέλθει ως ερμηνευτής, θα τους παρακινούσα να ακούσουν τους στίχους του υπέροχου “Aυτό”… Νιώθω ότι ο Σαμάνος ήταν μια ευτυχής στιγμή στην περιπετειώδη καλλιτεχνική πορεία τόσο του Σαββόπουλου, όσο και του Παπακωνσταντίνου. Του “60 οι Εκδρομείς” συναντήσανε τους “Πότες Της Στρογγυλής Τραπέζης” και είμαστε ευγνώμονες γιατί ένας ονειρικός δίσκος θα μας συντροφεύει από εδώ και πέρα στα μουσικά μας ταξίδια», έγραψε η Έφη Παρίση για την, αναμφίβολα, πιο πολύκροτη συνεργασία της χρονιάς.
2.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ & ΝΙΚΟΣ ΒΕΛΙΩΤΗΣ: ΠΟΤΕ ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΕΔΩ (All Together Now/Minos-EMI)
«Ναι, αυτή την φορά είναι πιο εξωστρεφείς. Και οι δύο. Και η μουσική αλλά και η ποίηση του Αγγελάκα. Φαίνεται και από το εξώφυλλο. Δεν γίνεται να αποφευχθεί η σύγκριση με το ντεμπούτο τους Ανάσες Των Λύκων που μάλιστα - αν δεν με απατά η μνήμη μου - είναι και ο μοναδικός ελληνικός δίσκος που έχει βγει δίσκος του μήνα στο Sonik. Ο τότε αρχισυντάκτης του περιοδικού, Κωνσταντίνος Τσάβαλος, είχε γράψει: «ό,τι πιο ρηξικέλευθο τόλμησε να κάνει ποτέ ο Γιάννης, συνεπικουρούμενος από αυτόν τον υπέροχο μουσικό που ακούει στο όνομα Νίκος Βελιώτης. Ένα εκπληκτικό έργο». Στην παραπάνω πρόταση κρύβεται «ζουμί» ακόμα και για την παρούσα δουλειά. Εδώ θα βρείτε λόγο να μην τον αγαπήσετε ακριβώς επειδή δεν είναι κάτι ρηξικέλευθο, εδώ θα βρείτε και λόγο να τον λατρέψετε ακριβώς επειδή αυτή την φορά είναι προσιτός. Αναπνέει πιο εύκολα», έγραψε ο Γιώργος Μιχαλόπουλος για ένα δίδυμο που από ό,τι δείχνει έχει πολύ και ενδιαφέρον δρόμο μπροστά του.
1.
ΜΟΝΙΚΑ: AVATAR (Archangel Music)
«Εκείνο το αποπροσανατολιστικό «I’m not young, in my youth…», λοιπόν, μου φαίνεται πως χαρακτηρίζει ολόκληρο το Avatar. Θέλω να πω ότι στην ουσία το άλμπουμ δεν χρειάζεται καμία τέτοια βαρύγδουπη δήλωση για να σε κερδίσει, κι όμως είναι γεμάτο από δαύτες. Ούτε βαρυφορτωμένες ενορχηστρώσεις χρειάζεται, ούτε βιολιά, βιόλες, τσέλα και μαντολίνα. Κι απ’ αυτά έχει μπόλικα - και καλοβαλμένα, ομολογουμένως. Η φωνή της Μόνικα, παρέα με το πιάνο ή την κιθάρα της φτάνουν και περισσεύουν. Όλα τα στολίδια του κόσμου δεν πιάνουν μία μπροστά στην απλή ομορφιά, που απλά δεν περιγράφεται. Κάπως σαν το σινεμά ρε παιδί μου, όταν η πρωταγωνίστρια κλείνει τρυφερά το στόμα του τύπου που προσπαθεί αιματηρά να την κερδίσει και του ψιθυρίζει: “Σκάσε επιτέλους, με είχες απ’ το πρώτο γειά”», έγραψε ο Διονύσης Κοτταρίδης για τη νεαρή τραγουδοποιό που κέρδισε τόσο μεγάλη μερίδα του κοινού με το «πρώτο της γειά».
Bubbling Under: Τα 5 άλμπουμ που φλέρταραν με την 20άδα, αλλά τελικά έμειναν εκτός
21.
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ: ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΡΩΤΑ – ΖΩΝΤΑΝΗ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ (Λυχνία)
«Τούτη η ζωντανή ηχογράφηση μας βολτάρει απνευστί σε γωνιές και πλατώματα της δημιουργικής του πλατείας. Μόνο που εδώ το σόου είναι “one man”, δεν έχει Μοσχολιού, Πρωτοψάλτη, Μακεδόνα ή Παπίου. Ο Κραουνάκης πέραν από κεντρικό πρόσωπο της παρτιτούρας και της χρησιμοποιημένης κόλλας χαρτιού, αναλαμβάνει αντίστοιχο ρόλο και επί της σκηνής...Επί δύο ώρες και μισή ακόμα, η γνωστή πληθωρικότητά του μεταφέρεται εμπρός στο μικρόφωνο για να αναμετρηθεί με τα ίδια του τα δημιουργήματα – εξ ολοκλήρου ή κατά το ήμισυ», θα γράψει ο Διονύσης Κοτταρίδης τον Ιανουάριο! Λίγη υπομονή κι έρχεται κι αυτό...
22.
ΚΡΙΣΤΗ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ & ΣΤΑΘΗΣ ΚΑΛΥΒΙΩΤΗΣ: ΤΑΞΙΔΟΣΚΟΠΙΟ (Protasis)
«Είναι εκπληκτικό πώς, από τον Υφαντόκοσμο και έπειτα, η Κρίστη Στασινοπούλου με τον Στάθη Καλυβιώτη φτιάχνουν μουσική που, ενώ βασίζεται σε μια πολύχρωμη παλέτα συγκροτημένη από ήχους προερχόμενους από κάθε γωνιά του πλανήτη, αποτελεί συνάμα μια πρόταση φρεσκάδας και ανανέωσης για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Αρνούμενη πεισματικά, την ίδια στιγμή, να στριμώξει ντε και καλά την ομορφιά και την ιδιαιτερότητά της στα προκάτ όρια των μουσικών ταμπελών. Το Ταξιδοσκόπιο είναι ένας ακόμα σταθμός σε αυτή τη συνεπέστατη ως τώρα διαδρομή», έγραψε ο Χάρης Συμβουλίδης.
23.
ELICA: ASYMMETRICA (V.I.M.)
«Σας καλούμε να απολαύσετε τη μουσική, καταφύγιο και ίαση, μεράκι και εξέγερση ενάντια στην αποποινικοποιημένη ανοησία και την φυματική πραγματικότητα την οποία κοινωνούμε με την ανοχή ή/και συναίνεση μας – αυτή τη μουσική που μοιράζουν απλόχερα μεταξύ ολιγάριθμων άλλων και οι Elica...με την ελπίδα να συναντήσει εκεί έξω και άλλους θιασώτες της σύγχρονης ηλεκτρονικής αισθητικής, κάποιους που να πιστεύουν ότι και τα roland έχουν ψυχή, ή απλά λάτρεις της αυθεντικής μουσικής δημιουργίας», έγραψε ο Ζαννής Βούλγαρης για μια αναπάντεχα ευχάριστη «ηλεκτρονική» έκπληξη.
24.
GRAVITYSAYS_I: THE ROUGHEST SEA (Σείριος/Minos-EMI)
«Οι Gravitysays_i δεν μοιάζουν με κάτι. Όχι γιατί είναι εξωγήινοι ή γιατί δεν έχουν κι αυτοί τα πατήματά τους σε διάφορους άλλους καλλιτέχνες οι οποίοι προηγήθηκαν, αλλά γιατί αυτές τους τις αναφορές τις έχουν κάνει τόσο πολύ δικές τους, ώστε ό,τι τελικά ακούς να είναι Gravitysays_i - και ας αναγνωρίζεις ίσως στο βάθος πίσω του την ακατάλυτη π.χ. σκιά των Pink Floyd ή μια χατζιδακική αύρα να έχει βαθιά ποτίσει την ψυχή των συνθέσεων. Το group έχει θητεύσει σε μεγάλες αναμνήσεις και ίσως αυτός να είναι άλλος ένας λόγος που οι μελωδίες τους είναι τόσο μεγάλης αξίας και οι στίχοι τους έχουν τόση φυσική δύναμη», έγραψε ο Χάρης Συμβουλίδης για ένα νέο συγκρότημα που πιστεύουμε πως πρέπει να ανακαλύψετε...
25.
ΕΡΩΦΙΛΗ, ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΟΥΠΑΚΗΣ & ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΥΦΑΝΤΗΣ: ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΡΙΦΩΝΟ (Minos-EMI)
Τρεις από τη νεότερη γενιά των «έντεχνων» ερμηνευτών, στέκονται επάξια αναμετρούμενοι με σπουδαίο υλικό του παρελθόντος, με τη «σφραγίδα» του λόγου της Λίνας Νικολακοπούλου και των μελωδιών αρκετών σπουδαίων συνθετών. Ερωφίλη, Κουρουπάκης και Υφαντής ισορρόπησαν θαυμάσια και ενώσανε αρμονικά τις διαφορετικότητές τους, φτιάχνοντας έναν δίσκο βασισμένο μεν στο παρελθόν, μα με μια οπωσδήποτε φρέσκια – ερμηνευτικά, τουλάχιστον – αντιμετώπιση απέναντι στην υπόθεση «έντεχνο».
