Γυναικοκρατία στα ελληνικά, με 4 από τις 5 πρώτες θέσεις να καταλαμβάνονται από γυναίκες καλλιτέχνες. Σε μια ψηφοφορία που απέδειξε ότι παρακολουθείτε και το καλό ελληνόφωνο τραγούδι και όχι μόνο το αγγλόφωνο ρεπερτόριο. Ιδού λοιπόν πού πήγε η φετινή ελληνική σας ψήφος (τα ξένα θα τα βρείτε στο main Avopolis). Αύριο και το top των συντακτών μας, μαζί με τις αναλυτικές λίστες του καθενός…
Countdown 20-1
20. POLY QUARTET: PERFUMED DREAMS (Puzzlemusic)
«Οι πρώτες ακροάσεις αυτού του άλμπουμ πιθανόν να σε οδηγήσουν σε μουσικούς δρόμους πιο βόρειους ή πιο μεσογειακούς, πιο δύσκολους ή και πιο ήσυχους. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μία δουλειά επιβλητική, μεστή και βαθιά, από τις πιο έντονες ως τις πιο εσωτερικές στιγμές της», έγραψε η Ευδοκία Πρέκα για έναν jazz δίσκο την κυκλοφορία του οποίου στήριξε το Avopolis Greek και, ως εκ τούτου, χαιρόμαστε που κι εσείς το συμπεριλάβατε στην εικοσάδα της χρονιάς…
19. LuuP: DISTRESS SIGNAL CODE (Musea)
Εδώ μας προλάβατε, για έναν δίσκο ο οποίος, παρότι δεν έχει καιρό που βγήκε, πρόλαβε καθώς φαίνεται από τις ψήφους σας να εκτιμηθεί αρκετά ώστε να μπει στην εικοσάδα του 2008. Πρόκειται για ένα project του φλαουτίστα Στέλιου Ρωμαλιάδη, για το οποίο κι εμείς έχουμε πολύ καλή γνώμη. Επιφυλασσόμαστε λοιπόν να επανέλθουμε σε αυτό διεξοδικότερα τον Ιανουάριο της νέας χρονιάς…
18. ΟΛΓΑ ΚΟΥΚΛΑΚΗ: GETALIFE (The Perfect Kiss/EMI)
«Τα διαπιστευτήρια του Getalife απέχουν, για την ώρα, από το σπουδαίο, κερδίζουν όμως με άνεση τις πρώτες μάχες στον δρόμο προς τα εκεί. Το άλμπουμ είναι αναμφίβολα ηλεκτρονικό ως προς την κύρια κατεύθυνση την οποία ακολουθούν οι μελωδίες, τα τραγούδια όμως χτίζονται με pop υλικά. Με αποτέλεσμα έτσι να προκύπτει ένα σύνολο κάπου μεταξύ pop και electronica, με μια γοητευτική «σκοτεινή» εσωστρέφεια να το διαποτίζει», έγραψε ο Χάρης Συμβουλίδης για μια από τις υποσχόμενες νέες δημιουργούς μας.
17. ΕΡΩΦΙΛΗ, ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΟΥΠΑΚΗΣ & ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΥΦΑΝΤΗΣ: ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΡΙΦΩΝΟ (Minos-EMI)
Τρεις από τη νεότερη γενιά των «έντεχνων» ερμηνευτών, στέκονται επάξια αναμετρούμενοι με σπουδαίο υλικό του παρελθόντος, με τη «σφραγίδα» του λόγου της Λίνας Νικολακοπούλου και των μελωδιών αρκετών σπουδαίων συνθετών. Ερωφίλη, Κουρουπάκης και Υφαντής ισορρόπησαν θαυμάσια και ενώσανε αρμονικά τις διαφορετικότητές τους, φτιάχνοντας έναν δίσκο βασισμένο μεν στο παρελθόν, μα με μια οπωσδήποτε φρέσκια – ερμηνευτικά, τουλάχιστον – αντιμετώπιση απέναντι στην υπόθεση «έντεχνο».
16. ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ: ΠΕΤΡΙΝΟΙ ΚΗΠΟΙ (Legend)
«Πρόκειται για έναν δίσκο που συνδυάζει και πάλι διάφορα είδη μουσικής. Με μια σοφή λιτότητα όμως. Και πάντα μέσα από το πρίσμα της ανάδειξης του ίδιου του τραγουδιού, χωρίς αυτό να πέφτει θύμα της ματαιοδοξίας του ενορχηστρωτή…Μία δυναμικότατη επιστροφή του Χρήστου Θηβαίου στη δισκογραφία και δη στην τραγουδοποιία, μια τέχνη που φαίνεται να κατέχει καλύτερα από όλες», έγραψε ο Βύρων Κριτζάς για τη φετινή επιστροφή του Χρήστου Θηβαίου στην τραγουδοποιία.<br><br>
15. EARTHBOUND: LA GUERRA FINAL (The Lab)
«Ένα συγκρότημα σε πλήρη έλεγχο του υλικού του, το οποίο ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται, ούτως ώστε να έχει την πολυτέλεια να χάνεται κάπου-κάπου. Με την ιδιότητα των ακροατών αυτό ζητάμε από τους μουσικούς, να μας μεταφέρουν σε φανταστικά ή ρεαλιστικά ταξίδια, σαν επιβάτες σε πλοίο που δεν γνωρίζουμε από πριν τον προορισμό του...Αν θέλετε, λοιπόν, να εμπιστευθείτε τους Earthbound, το ταξίδι θα σας μείνει αξέχαστο», έγραψε ο Παναγιώτης Φουρκιώτης για ένα από τα συνεπέστατα εγχώρια rock groups.
14. MK-O: UNREEL (Hitch Hyke)
«Ο δίσκος των ΜΚ-Ο ενδεχομένως να μην είναι «αποδεκτός» με τα στάνταρ τα οποία έχουν επικρατήσει στη δισκογραφία, στην κριτική και στον τρόπο που ακούμε μουσική. Δεν είναι «μοδάτος», σαν διάφορα εγχώρια indie μαϊμουδίσματα ξένων (και σημαντικότερων) προτύπων. Δεν ενδιαφέρεται να τηρήσει ισορροπίες, αλλά βγάζει σε πρώτο πλάνο την αγάπη των δημιουργών του για μορφές rock δημιουργίας, όπως το progressive, που μια κακή άποψη περί μουσικής δημοσιογραφίας έχει τσουβαλιάσει και εξοβελίσει στο πυρ το εξώτερο – δείγμα περισσότερο μωρίας, παρά ριζοσπατικότητας. Και, τέλος, απαιτεί από τους υποψήφιους ακροατές του να δίνουν στη μουσική χώρο και ουσιώδη θέση στη ζωή τους: το Unreel θέλει ακροάσεις, μπόλικες και προσεκτικές», έγραψε ο Χάρης Συμβουλίδης για τη δεύτερη «επίσκεψη» στη δισκογραφία των αέναα ανήσυχων Μαρίνα Καναβάκη και Oannes.
13. ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ: ΕΠΤΑ…ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ (Legend)
«Εντέλει, το resume της υπόθεσης ποιο είναι; Ένας πολύ καλός δίσκος εν μέσω του θέρους. Με μια Ελένη Βιτάλη να μην κάνει τίποτα το πρωτότυπο ή το διαφορετικό, απλώς να καταθέτει ανεπιτήδευτα την ποιότητά της για άλλη μια φορά. Με το αποκορύφωμα της όλης δουλειάς να εντοπίζεται ξανά στη φωνή της, μας χαρίζει τραγούδια που αργά η γρήγορα θα αγαπηθούν. Και επειδή τα λέει πιο καλά από μόνη της: Μια μικρή χαραμάδα στης ψυχής μου τη λάβα ξεχειλίζει κι αρχίζει να τραγουδάει το αηδονάκι…», έγραψε ο Σταμάτης Λεόντιος για τη φετινή επιστροφή μιας από τις σημαντικές μας ερμηνεύτριες.
12. ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ & B-MOVIES: LIVE ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟΛΛΩΝ, ΣΥΡΟΣ (Archangel Music)
«Το σίγουρο είναι πως η χροιά και η εκφραστικότητα της ερμηνείας του Παυλίδη είναι αναγνωρίσιμα από το πρώτο λεπτό, ακόμα και σε κάποιον ο οποίος δεν θυμάται καλά-καλά με σιγουριά το όνομά του. Στην παρούσα δε ζωντανή ηχογράφηση συναντάμε και τα δύο στην καλύτερη δυνατή φόρμα τους, με όλα τους τα χαρίσματα κυριολεκτικά στην πρώτη γραμμή. Αλλά και με μία μοναδική ικανότητα να σε καθηλώσουν με κάθε λέξη τους, να σε κάνουν να βουρκώσεις και να αιχμαλωτίσουν την καρδιά σου», έγραψε η Αναστασία Τουρούτογλου για τον καλύτερο ίσως ελληνικό live δίσκο της χρονιάς.
11. ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ: ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ (Οδός Πανός)
«Για να διαβάσεις αυτό το ημερολόγιο πρέπει να κλείσεις τα μάτια και ν’ ανοίξεις τ’ αυτιά. Δεν είναι κι εύκολο. Πρέπει να ξεπεράσεις την πρώτη κρυάδα. Την κρυάδα των αραχνιασμένων, στην ουσία τους, beats και της πολύ ιδιαίτερης εκφοράς της Πλάτωνος. Το κλειδί είναι οι λέξεις. «Αλίμονο, στους δυνατούς κι ευαίσθητους. Εξουσιάζονται από τους αδύναμους κι αναίσθητους…». Όταν αφεθείς και αρχίσεις να της απολαμβάνεις, θα βρεις το σιγά-σιγά και τον δρόμο», έγραψε ο Διονύσης Κοτταρίδης για την επιστροφή της μεγάλης μας ηλεκτρονικής τραγουδοποιού<br><br>
10. ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ: ΚΙ Η ΑΓΑΠΗ ΠΑΛΙ ΘΑ ΚΑΛΕΙ (Roll Out Vision Services/Sony-BMG)
Κι εδώ μας προλάβατε, δείχνοντας πως όντως τα Διάφανα Κρίνα διαθέτουν ένα εξαιρετικά πιστό και αφοσιωμένο κοινό, αν κρίνουμε από την ταχύτητα με την οποία ανταποκριθήκατε να ψηφίσετε έναν δίσκο ο οποίος κυκλοφόρησε μέσα στον μήνα και τώρα μόλις αρχίζει να ακούγεται ευρύτερα. Ένας δίσκος που επαναφέρει δυναμικά το ελληνόφωνο rock στο δισκογραφικό προσκήνιο, με τον οποίον και θα ασχοληθούμε δεόντως (και στο Avopolis Greek, αλλά και στο Sonik) στην επόμενη χρονιά…
9. ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ (Puzzlemusic)
«Το θέμα εξαρχής ήταν κατά πόσο ένας δίσκος βασισμένος σε ένα όργανο έντονα ταυτισμένο με έναν συγκεκριμένο ήχο, το οποίο διαχειρίζεται ένας εξίσου ταυτισμένος με το rock καλλιτέχνης, θα καταφέρει να είναι εύστοχος και περιεκτικός. Φαντάζεστε instrumental τις κιθάρες από τις Τρύπες; Ευτυχώς δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αυτό που κάνει ο Παπαδόπουλος είναι να χρησιμοποιεί τη φαντασία του και να στήνει τη μια κιθάρα πάνω από την άλλη, προσθέτοντας, όπου χρειάζεται, λούπες και διάφορα εφέ...Αυτό που αρχικά με ελκύει εδώ - και γενικότερα - είναι η ξεκάθαρη ιεροτελεστία των συνθέσεων του. Γι’ αυτό άλλωστε πάμε στα live και εξακολουθούμε να θέλουμε να «πάμε λίγο πιο μπροστά». Για να μπορούμε να δούμε την ανάπτυξη των τραγουδιών με τα μάτια μας», έγραψε ο Γιώργος Μιχαλόπουλος για το σόλο πόνημα ενός πολύ αγαπημένου κιθαρίστα.
8. YOUR HAND IN MINE: EVERY NIGHT DREAMS (Inner Ear)
«Συχνά στα 23 κομμάτια του δίσκου υπάρχει η εντύπωση ότι ο Yann Tiersen έχει κλειστεί στο δωμάτιό του και φτιάχνει demo για το επόμενο μουσικό ταξίδι του. Η μεταφορά αυτή δεν πρέπει να περιορίσει τους Your Hand In Mine σε χαρακτηρισμούς ανάλογους της ρέπλικας ή της αισχρής κόπιας. Είναι απλοί, ίσως ντροπαλοί, αλλά και απίστευτα εκφραστικοί. Μέσα από τα δυο-τρία όργανα καταφέρνουν να φτιάξουν ένα ολοκληρωμένο έργο που ανταγωνίζεται ισάξια τις καλύτερες παραγωγές του εξωτερικού», έγραψε ο Νίκος Σβέρκος, χαιρετίζοντας μία από τις πιο όμορφες εκπλήξεις του 2008
7. SLEEPIN PILLOW: APPLES ON AN ORANGE TREE (Archangel Music)
«Το Apples On An Orange Tree ρέει ευχάριστα, σε ταξιδεύει από τα πιο σκοτεινά μονοπάτια σε φωτεινά ηχοτόπια, ακούγεται ολοκληρωμένο και ώριμο, πιο ώριμο ίσως από αυτό που θα περίμενε κανείς για ένα ντεμπούτο άλμπουμ. Οι Sleepin Pillow δημιούργησαν μια συλλογή από τις ετερόκλητες επιρροές τους, συνδυασμένες ώστε ήχοι από τους οποίους είμαστε πλέον απομακρυσμένοι να ηχούν στα αυτιά μας σύγχρονοι και φρέσκοι. Σίγουρα ένα από τα καλύτερα ελληνικά άλμπουμ της χρονιάς», έγραψε η Ροζίνα Αράπη για έναν δίσκο που γενικώς θεωρήθηκε από τα ντεμπούτο της χρονιάς.
6. ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ & ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ: Ο ΣΑΜΑΝΟΣ (Lyra)
«Στη συγκεκριμένη δουλειά, ο Σαββόπουλος υποστήριξε με μοναδικό συναίσθημα, αλλά και γνώση, το υλικό που του εμπιστεύτηκε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου – και για όσους παραξενεύτηκαν για το ότι αποφάσισε να επανέλθει ως ερμηνευτής, θα τους παρακινούσα να ακούσουν τους στίχους του υπέροχου “Aυτό”… Νιώθω ότι ο Σαμάνος ήταν μια ευτυχής στιγμή στην περιπετειώδη καλλιτεχνική πορεία τόσο του Σαββόπουλου, όσο και του Παπακωνσταντίνου. Του “60 οι Εκδρομείς” συναντήσανε τους “Πότες Της Στρογγυλής Τραπέζης” και είμαστε ευγνώμονες γιατί ένας ονειρικός δίσκος θα μας συντροφεύει από εδώ και πέρα στα μουσικά μας ταξίδια», έγραψε η Έφη Παρίση για την, αναμφίβολα, πιο πολύκροτη συνεργασία της χρονιάς.
5. MISUSE: MISUSE (Puzzlemusic)
Πολλοί ανάμεσα στους εγχώριους κριτικούς αισθάνθηκαν ότι στην περίπτωση των Misuse αποκαλύφθηκε ένα πραγματικά σπουδαίο, εν δυνάμει τουλάχιστον, rock συγκρότημα, αφού το κουιντέτο κατόρθωσε να υπογράψει μια από τις πιο συναρπαστικές και καλοδουλεμένες αγγλόφωνες δουλειές της φετινής χρονιάς. Το μέλλον θα αποδείξει πιο ολοκληρωμένα αν η πρόβλεψη αυτή ήταν έγκυρη, για την ώρα όμως δεν γίνεται να μη σημειώσουμε πως κι εσείς το θεωρήσατε ως έναν από τους πέντε κορυφαίους δίσκους του 2008…
4. ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑΪΝΔΡΟΥ: ΤΟ 10 TV soundtrack (Μικρή Άρκτος)
«Η συνθέτρια πατά σε στιβαρή βάση και σε αντιστοιχία με τη θεματική του 10 ανατέμνει τα κοινωνικά στρώματα της παλιάς Ελλάδας με ευαισθησία και διακριτικότητα. Η ίδια δήλωσε πως δεν νοείται μεταπολεμική Ελλάδα χωρίς τον σπαρακτικό ήχο του μπουζουκιού…Η συναισθηματική προσέγγισή της συνδυάζει την κλασική και τη λαϊκή της παιδεία. Το χαρακτηριστικό της μελωδικό ιδίωμα δεν μένει στη λαϊκότροπη αφήγηση, την προσπερνά και συνθέτει θέματα που αντανακλούν τον ψυχισμό των ηρώων. Όπως σε κάθε της έργο, τα μουσικά θέματα επιστρέφουν επεξεργασμένα σε παραλλαγές για να σταθούν ταπεινά, νοσταλγικά στις εικόνες που υπηρετούν. Τανγκό, νυχτερινά ιντερλούδια, βαλς σαν υφαντό ήχων για τις γειτονιές της εποχής και τα χαμένα όνειρα μιας περιόδου», έγραψε ο Πάνος Γκένας για το καλύτερο ίσως soundtrack του 2008.
3. SUGAHSPANK!: THE INCREDIBLE/THE INVICIBLE (Cast-A-Blast)
Neo-soul με Πειραιώτικη καταγωγή, στον πιο «μαύρο» ίσως δίσκο στα ελληνικά μουσικά χρονικά, ο οποίος συστήνει ευρύτερα μια θαυμάσια φωνή (γνωστή μέχρι τώρα μόνο στα όρια ενός μικρότερου κύκλου). Ενός δίσκου, επίσης, χτισμένου γύρω από της διεθνούς εμβέλειας παραγωγές του Blend και από ορισμένα φοβερά τραγούδια. Μας προλάβατε κι εδώ στην εκτίμησή του, υποσχόμαστε όμως να «αναπληρώσουμε» με κριτική και συνέντευξη της Sugahspank τον Ιανουάριο…
2. ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ: ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ (Μικρή Άρκτος)
«Είδα καθαρά την προσπάθεια ως έναν κύκλο τραγουδιών και αυτό στην εποχή μας είναι σπάνιο. Σε μια εποχή όπου τα LP φροντίζουν να έχουν λίγο από όλα για να «πιάνουν» όλες τις ηλικίες και όλα τα γούστα, ξαφνικά εμφανίζεται μια δουλειά με ενότητα χώρου, χρόνου και θέματος. Ο τόπος είναι η Αθήνα, με γνωστά και αναγνωρίσιμα σημεία της, ο χρόνος μοιάζει να ξετυλίγει τις ώρες μιας ημέρας - το πρωί, το βράδυ, το απόγευμα κτλ. - το θέμα είναι η συνάντηση με τον άλλον, ό,τι και να είναι αυτός, φίλος ή εραστής, άλλωστε αυτό το τελευταίο διαπλέκεται γλυκά με μιαν αίσθηση αμφιβολίας. Δεν έχουμε εδώ το γνωστό μοτίβο του αποστασιοποιημένου και μοναχικού ανθρώπου της πόλης που έχει μια σχέση απέχθειας με αυτήν αλλά αυτού του ανθρώπου ή των ανθρώπων οι οποίοι θεωρούν την πόλη πατρίδα τους, κόσμο τους, αγαπημένη μητέρα με τα καλά και τα κακά της, με τη θερμή αγκαλιά αλλά και την τιμωρία, με το δίκαιο αλλά και το άδικο, με το ενδιαφέρον της αλλά και την αδιαφορία της απέναντι στα παιδιά της. Έχουμε να κάνουμε εν τέλει με μια προσπάθεια δημιουργίας σύγχρονου αστικού τραγουδιού με κάποια διάρκεια», έγραψε ο Νίκος Σαραφιανός για τον δίσκο που προσπάθησε να κάνει την έκπληξη, «κλέβοντας» από τη Μόνικα την πρωτιά στη φετινή χρονιά.
1. ΜΟΝΙΚΑ: AVATAR (Archangel Music)
«Εκείνο το αποπροσανατολιστικό «I’m not young, in my youth…», λοιπόν, μου φαίνεται πως χαρακτηρίζει ολόκληρο το Avatar. Θέλω να πω ότι στην ουσία το άλμπουμ δεν χρειάζεται καμία τέτοια βαρύγδουπη δήλωση για να σε κερδίσει, κι όμως είναι γεμάτο από δαύτες. Ούτε βαρυφορτωμένες ενορχηστρώσεις χρειάζεται, ούτε βιολιά, βιόλες, τσέλα και μαντολίνα. Κι απ’ αυτά έχει μπόλικα - και καλοβαλμένα, ομολογουμένως. Η φωνή της Μόνικα, παρέα με το πιάνο ή την κιθάρα της φτάνουν και περισσεύουν. Όλα τα στολίδια του κόσμου δεν πιάνουν μία μπροστά στην απλή ομορφιά, που απλά δεν περιγράφεται. Κάπως σαν το σινεμά ρε παιδί μου, όταν η πρωταγωνίστρια κλείνει τρυφερά το στόμα του τύπου που προσπαθεί αιματηρά να την κερδίσει και του ψιθυρίζει: “Σκάσε επιτελούς, με είχες απ’ το πρώτο γειά”», έγραψε ο Διονύσης Κοτταρίδης για τη νεαρή τραγουδοποιό που κέρδισε τόσο μεγάλη μερίδα του κοινού με το «πρώτο της γειά», ώστε δικαιολογημένα φιγουράρει στην κορυφή των ελληνικών προτιμήσεών σας για το 2008.
Bubbling Under: Τα 5 άλμπουμ που φλέρταραν με την 20άδα, αλλά τελικά έμειναν εκτός
21. TRANSISTOR: THINGS YOU MISS WHEN YOU BLINK (Archangel Music)
«Εναλλακτικίζουσα pop/rock φορτωμένη διακριτικές φερομόνες θα ανακαλύψετε εντός του Things You Miss When You Blink, με αιθέριες προεκτάσεις (κατά πως υπαγορεύει το γνωστό ταμπελάκι), λόγω διπλών θηλυκών φωνητικών και πλήκτρων της ίδιας σχολής. Έντονη η αίσθηση της μελωδίας και, κατά πως φαίνεται, γνώση και χρήση της ευρύτερης pop/rock παράδοσης πέραν των γνωστών «cool» στάσεών της, που επιτάσσει η μετά το 1976 μουσική political correctness», έγραψε ο Διονύσης Κοτταρίδης.
22. CYANNA: JUST A CRASH (Sony-BMG)
«Οι Cyanna με αυτή τους την κυκλοφορία κερδίζουν συνολικά το στοίχημα για πολλούς λόγους. Πρώτον, πρόκειται για ένα album με τόσο άρτια παραγωγή, ώστε δεν παρουσιάζει καθόλου τη γνώριμη ελληνική φτώχια στον ήχο. Δεύτερον, υπηρετεί με εμπνευσμένο τρόπο ένα είδος πολύ φρέσκο, το οποίο βρίσκεται σε άνοδο. Και, τρίτον, είναι ένας δίσκος που ακούγεται από την αρχή ως τέλος απνευστί και που σε κάνει να θες να χορέψεις», έγραψε η Βάσια Τζανακάρη.
23. MODREC: ART NAIVE (Bantha/Spinalonga)
«Το τελευταίο διάστημα φαίνεται πως, μετά τις αρχές της περασμένης δεκαετίας, το αγγλόφωνο rock δείχνει σαφείς τάσεις ανάκαμψης. Στους Closer, Abbie Gale, Earthbound, Raining Pleasure και αρκετούς άλλους προστίθενται με φούρια και οι Modrec. Όχημα τους η punk αισθητική ιδωμένη μέσα από πρίσμα αναζήτησης και πειραματισμού, όπλο τους η εξαιρετική παραγωγή που αναδεικνύει και συγκεράζει τον πλούτο του υλικού τους», έγραψε ο Ζαννής Βούλγαρης.
24. RAINING PLEASURE: WHO’S GONNA TELL JULIET? (Celesta/EMI)
«Ούτε τούτη τη φορά λαθεύουν, μόνο που επιλέγουν να αναδείξουν περισσότερο τη rock παρά την pop πλευρά τους. Οι κιθάρες τους αγριεύουν, μοιάζουν περισσότερο επιθετικές παρά λυρικές, τα μπίτια χάνουν τον δρόμο τους προς τις ενορχηστρώσεις και γενικότερα ο ήχος μυρίζει «Νησί», με έναν τρόπο ιδιαίτερο και γνώριμο μαζί. Φαντάζομαι πως ο Clive Martin στην παραγωγή το έχει βάλει για τα καλά το χεράκι του», έγραψε ο Διονύσης Κοτταρίδης.
25. ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ: ΒΟΥΒΟ (Puzzlemusic)
«Η δεύτερη πάλι σύνθεση (“Τα Λέμε Κι Αύριο”) εμπεριέχει τον δεσμό που υπερασπίζεται χρόνια τώρα ως καλλιτεχνική περσόνα ο Αλεξόπουλος. Τη σύζευξη δηλαδή απλότητας, παιδικότητας, πολιτισμικού DNA και απόλυτα σύγχρονης δημιουργικότητας. Γι’ αυτό και το Βουβό, έστω και με τις παραπάνω ενστάσεις μου, πρέπει τελικά να λογίζεται ως βήμα,», έγραψε ο Στυλιανός Τζιρίτας.
