Τον καιρό που είστε κοντά μας, βγήκαν οι τελευταίοι αληθινά σημαντικοί δίσκοι συνθετών με τραγουδιστές (Τραγούδια Για Τους Μήνες, Στου Αιώνα Την Παράγκα, Σαν Ηφαίστειο Που Ξυπνά), βγήκε το καλύτερο ελληνικό live CD που κυκλοφόρησε ποτέ (Γυρίζοντας Τον Κόσμο), βγήκαν τρεις τραγουδιστές που απετέλεσαν αντικείμενα μαζικής υστερίας (Κότσιρας, Ρέμος, Χατζηγιάννης) –όλα αυτά συνέβησαν μέχρι την αυγή των '00s. Μετά κυριάρχησε το αρνητικό γεγονός, το οποίο κατά τη γνώμη μου σφραγίζει τη 18ετία: το τέλος του δίσκου στην Ελλάδα.
Ενώ στο εξωτερικό οι φυσικές πωλήσεις συνεχίζουν να υπάρχουν –με τα όποια σκαμπανεβάσματα– στη χώρα μας ο δίσκος τελείωσε. Και τον τελείωσαν οι ίδιες οι δισκογραφικές εταιρείες. Όταν ο (στη φυλακή μετά) Γιαννίκος μοίραζε αφειδώς τα CD έντεχνων ερμηνευτών, τραγουδοποιών και συνθετών με τις εφημερίδες και τα διαφήμιζε στο λαϊκίστικο κανάλι του πλάι στα «Ζουζούνια» και στα «Παρατράγουδα», κάποιοι καλλιτέχνες τον χαρακτήριζαν «μεγάλο χορηγό του ελληνικού τραγουδιού» και ανέβαιναν στο άρμα της εταιρείας του.
Οι μεγάλες εταιρείες που διέθεταν ιστορικό κατάλογο τον ακολούθησαν στον κατήφορο. Τα νέα CD έφτασαν να δίνονται δώρα με εφημερίδες την Κυριακή και, την άλλη μέρα, να μένουν απούλητα στα ράφια των δισκοπωλείων. Τα δισκοπωλεία έκλεισαν. Μία αλυσίδα είναι όλα αυτά. Πού οδήγησαν; Στο να μην υπάρχει CD το 2014 με αληθινές πωλήσεις άνω των 10.000 κομματιών. Στο να πηγαίνεις στα Public και ο όροφος με τα CD να είναι άδειος, ενώ στα βιβλία γίνεται χαμός.
Οι επικεφαλής των δισκογραφικών εταιρειών στην Ελλάδα ήταν χειρότεροι ακόμη και από αυτούς που μας κυβέρνησαν. Για λίγα αργύρια σήμερα, σκότωσαν το μέλλον του ίδιου τους του προϊόντος. Και οι καλλιτέχνες –πλην εξαιρέσεων– εξαγοράστηκαν με λεφτά των εκδοτών.
Αυτές είναι οι λέξεις: αργύρια και εξαγορά. Να το κρύψουμε ή να πούμε καμιά αλήθεια, έτσι για αλλαγή;
