Αν κάποιος μου είχε πει ότι θα έβλεπα κάποτε τους Hammill, Banton, Jackson & Evans να ανεβαίνουν στη ακηνή για να παίξουν, θα είχα απλώς χαμογελάσει. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Και όπως με κάθε τι που φαίνεται απίθανο, το προσπερνάς και συνεχίζεις τη ζωή σου.
Όμως η ζωή είχε αλλιώς αποφασίσει. Κι εκείνο το βράδυ της 21ης Ιουλίου του 2005 επρόκειτο να είναι το πιο σημαντικό της καριέρας μου ως concert goer.
Στο θέατρο του Λυκαβηττού δεν ήμουν μόνος. Ήμασταν όλοι εκεί. Όλοι όσοι δώσαμε κάποτε συμπαντικές διαστάσεις στο εφηβικό μας δωμάτιο, τριπάροντας με το Pawn Hearts και το H To He Who Am The Only One. Δοσμένοι ξανά στη δύναμη μιας μουσικής που, στην εποχή της ήδη, προκαλούσε τα σύγχρονά της ρεύματα… Ήτανε συγκλονιστικό να την ακούς, δεκαετίες μετά, να προκαλεί αγέρωχα τον χρόνο.
Ποτέ δεν ξαναείδα έτσι τον Hammill. Έλαμπε ολόκληρος, περήφανος σαν μικρό παιδί, για την ιστορία, για τους παλιούς του φίλους.
Το "Darkness 11/11" ήταν η πρώτη απ’ τις τρεις φορές που έχασα τον κόσμο. Οι επόμενες ήρθαν με την πέρα από κάθε περιγραφή εκτέλεση του "Sleepwalkers" και με το μεγαλειώδες, καθηλωτικό φινάλε του "Man Erg". Από τη στιγμή που ξεκίνησε το middle section του κομματιού, μέχρι το τέλος, «κάτι» συνέβαινε στη σκηνή του Λυκαβηττού. Σαν σε βιβλίο του Philip Dick, παρακολουθούσες τον βρυχηθμό ενός θηρίου να προκαλεί χωροχρονικές αλλοιώσεις, κάνοντας την πραγματικότητα να ξεθωριάζει.
«Δεινόσαυροι»; Μα αυτοί οι άνθρωποι δεν έρχονταν απ’ το παρελθόν, αλλά από το μέλλον. Ένα μέλλον που δείχνει, έκτοτε, όλο και πιο μακρινό…
