Δεν μπορώ να σκεφτώ αντικειμενικά γι’ αυτήν την 18ετία. Αν σκεφτόμουν με όρους μουσικής βιομηχανίας ή με όρους ροκ εγκυκλοπαίδειας, θα κατέληγα σε έναν δίσκο-σταθμό ή σε μια βαρετή σαν το θάνατο συζήτηση περί του downloading. Κι όμως. Η μουσική εξελίχθηκε με τον μοναδικό τρόπο που εξελίσσεται και θα εξελίσσεται μέχρι ο άνθρωπος να βαρεθεί να υπάρχει: με την τρέλα και την απόγνωση συγκεκριμένων προσωπικοτήτων, οι οποίες οδηγούνται σ’ έναν ήχο. Και με την τρέλα και την απόγνωση της κοινωνίας που διψάει κι αυτή να ταυτίσει τη ζωή των ομάδων της με διάφορους ήχους.
Εκπροσωπώντας, λοιπόν, την ομάδα των μοναχικών Δυτικών ανθρώπων 23-41 έτους (γιατί τόσο ήμουν σ’ αυτά τα 18 χρόνια) έχω να πω πως τα κορυφαία γεγονότα συντελέστηκαν για μένα στα δωμάτια του Rufus Wainwright, του Conor Oberst, της Fiona Apple, του Brad Mehldau, του Bill Frisell, του Eminem (για να περιοριστώ στους 6 που άλλαξαν το δικό μου δωμάτιο περισσότερο). Επίσης σε αρκετά δωμάτια ελληνικά, με ιδιαίτερη έμφαση σε ένα δωμάτιο στη Λάρισα, σε μερικά στην Κέρκυρα, σε αρκετά στην Πάτρα (φοιτητών τε και αυτοχθόνων) και, φυσικά, σε κάποια αθηναϊκά και σαλονικιώτικα. Την πηγή της Κρήτης δεν θα την περιόριζα σ’ ένα δωμάτιο, γιατί έχει καταφέρει να παραμείνει το μόνο μέρος που διατηρεί ζώσα παράδοση –με ό,τι καλό και κακό μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο. Στην Κύπρο επίσης δημιουργείται την τελευταία 5ετία για πρώτη φορά ανεξάρτητος σύγχρονος ήχος με μία συγκεκριμένη, Χριστοειδή μορφή να τον υποκινεί.
Και για να πούμε και τα άσχημα: ήταν η 10ετία της απέραντης αποθήκευσης (και ταφής) γνώσεων, της απόλυτης έλλειψης συγκέντρωσης του εγκεφάλου, της υπερπληθώρας «καινούργιων προτάσεων» που ξεχνιούνταν μέσα σε μια βδομάδα.
Με όλα αυτά, όμως, ξεχάσαμε τις ευχές: Χρόνια πολλά, Avopolis, μπορείς πια να ψηφίζεις και να οδηγείς! Τα 18 επόμενα χρόνια θα είμαι ξανά κοντά σου.
Φοίβος Δεληβοριάς
