35. ZEAL AND ARDOR: Stranger Fruit [Mvka Music]
του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη
Παρά τις black metal απολήξεις, η αύρα του Stranger Fruit είναι ριζωμένη στον νότο των Ηνωμένων Πολιτειών και στην πνευματικότητα των Αφροαμερικανών –αυτό το χωνευτήρι αφρικανικών θρησκειών, Καθολικισμού και ευρωπαϊκού Πνευματισμού. Μεταμεσονύχτιες τελετές σε σταυροδρόμια συνυπάρχουν εδώ με την προσπάθεια σκλαβωμένων ανθρώπων για σχηματισμό ταυτότητας...
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "Gravedigger's Chant", εδώ
34. NONAME: Room 25 [ανεξάρτητη έκδοση]
του Κώστα Ζιούλη
Μέλος της μεγάλης παρέας του Σικάγο (Chance The Rapper, Vic Mensa, Mick Jenkins κτλ), η Noname μας χάρισε με το Room 25 μερικές από τις πιο τρυφερές και έξυπνες χιπ χοπ στιγμές της χρονιάς. Χαμηλών τόνων αλλά και υψηλής έντασης, οι λέξεις και το flow της πατάνε στην παράδοση της σλαμ ποίησης, κουμπώνοντας άψογα με τις jazzy και neo-soul παραγωγές του άλμπουμ.
- ακούστε το "Ace", εδώ
33. DJEVEL: Blant Svarte Graner [Aftermath Music]
του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη
Παλιές καραβάνες της νορβηγικής σκηνής, φτιάχνουν έναν δίσκο με θεματολογία βγαλμένη από τις προθήκες του αλλόκοτου και του παραμυθένιου και με ατμόσφαιρα που ανακαλεί πολλά πράγματα από τη δεκαετία του 1990, κυρίως τους Satyricon του Nemesis Divina (1996), τους Taake, αλλά και τους Arcturus...
- ακούστε το "Det Svartner Paa Likbleik Hud", εδώ
32. DEATH GRIPS: Year Of The Snitch [Third Worlds]
του Χάρη Συμβουλίδη
Μετράμε το 6ο άλμπουμ από το 2012, μα οι Death Grips δεν παύουν να εκπλήσσουν. Εδώ ξεθωριάζει το industrial κομμάτι της ταυτότητάς τους, όμως το πειραματικό τους χιπ χοπ ξανοίγεται προς το progressive και την ψυχεδέλεια των ύστερων 1960s (ακόμα και προς kraut ρυθμολογίες), χωρίς ωστόσο να εγκαταλείψει την παράδοξη αισθητική του, το σκοτάδι και τους σοκαριστικούς στίχους. Δεν λειτουργούν όλες οι διασυνδέσεις, όμως η περιπέτεια σαφώς και συνεχίζεται...
- ακούστε το "Black Paint", εδώ
31. VOIVOD: The Wake [Century Media]
του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη
Xαρακτηριστικά μικρο-riffs, νίκελ λαμαρίνες και ρυάκια υδραργύρου, ψηφιακή αεικίνηση και δυσαρμονία. Οι Καναδοί συνεχίζουν να μας τροφοδοτούν εδώ και 34 χρόνια με αναζωογονητικό, προοδευτικό thrash, θεματικά ριζωμένο σε μια δυστοπική, ελαφρώς cyberpunk θέαση του κοντινού μέλλοντος. Επίσης, αποτελούν μία από τις σημαντικότερες μεταλλικές σταθερές όσον αφορά την αψεγάδιαστη ποιότητα...
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "Obsolete Beings", εδώ
30. MITSKI: Be The Cowboy [Dead Oceans]
του Ανδρέα Κύρκου
H Mitski δείχνει να έχει κατακτήσει αρκετά νωρίς στην καριέρα της ένα υψηλό επίπεδο καλλιτεχνικής ειλικρίνειας και μια μελωδική ψυχραιμία. Τον γοητευτικό κυνισμό της τον εκφράζει μέσα από αφηγήσεις για συναισθηματικά δυσλειτουργικούς χαρακτήρες, τις οποίες ντύνει με γουστόζικη pop, ενώ τα περιπετειώδη πλήκτρα μαίνονται τριγύρω. Η τραγουδοποιός παίζει έξυπνα με τη μάτσο μυθολογία των «ισχυρών» και διαθέτει τον σαρκασμό όσων διαβαίνουν περήφανα το μονόδρομο της μοναξιάς. Ο φετινός δίσκος διαθέτει επικά μελοδράματα που χωράνε σε τραγούδια-μινιατούρες για τις προσωπικές σου στιγμές μέσα στο κουκλόσπιτό σου: τις στιγμές εκείνες, δηλαδή, όταν παίρνουν το πάνω χέρι οι ανασφάλειες και οι στεναγμοί. Στα συν και η φροντισμένη παραγωγή, η οποία χαρίζει ψυχική ανακούφιση.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "Nobody", εδώ
29. THE OCEAN: Phanerozoic I - Palaeozoic [Metal Blade]
του Χάρη Συμβουλίδη
Οι βαθυπελαγικές περιπέτειες των Ocean συνεχίστηκαν φέτος με έναν δίσκο που ανανέωσε την πίστη στη δημιουργική φαντασία του Robin Staps. To progressive metal των Γερμανών παραμένει θεόρατο, τηρεί όμως αποστάσεις από την άσκοπη βιρτουοζιτέ και μένει στην ουσία, βάζοντας μάλιστα στο παιχνίδι και μια τραχιά sludge αισθητική. Κι ενώ όλα συνηγορούν για κάτι το βαρύ και ασήκωτο, στο τέλος επικρατεί ένα αίσθημα γαλήνιας κάθαρσης.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "Cambrian II: Eternal Recurrence", εδώ
28. BEACH HOUSE: 7 [Sub Pop]
του Άρη Καζακόπουλου
Έχουμε να κάνουμε με ένα συμπαγές σύνολο τραγουδιών γεμάτα «γωνίες», αλλά και με βάθος που απαιτεί επανειλημμένες ακροάσεις για να αποκαλυφθεί στην ολότητά του. Δεν υπάρχουν εκπτώσεις για χάρη καμίας προσβασιμότητας, δεν υπάρχει ίχνος δειγμάτων κόπωσης στις συνθέσεις, δεν υπάρχει αυτή η κακώς εννοούμενη «ωριμότητα -η εύηχη εκείνη λέξη που συχνά χρησιμοποιείται ως άλλοθι για να δικαιολογήσει τη δημιουργική ξηρασία που πλήττει τόσες και τόσες μπάντες καθώς παλιώνουν.
- ακούστε το "Lemon Glow", εδώ
27. LAURIE ANDERSON & KRONOS QUARTET: Landfall [Nonesuch]
του Χάρη Συμβουλίδη
Bρισκόμαστε σε έναν χώρο όπου συμπλέκονται και συμπλέουν η προωθημένης νοοτροπίας λόγια σύνθεση του 20ού αιώνα όπως την όρισε ο Krzysztof Penderecki με τη Θρηνωδία για τα Θύματα της Χιροσίμα (1960), η πιο πειραματική όψη των ηλεκτρονικών, το Different Trains του Steve Reich (1988), ακόμα και η λοξή pop ματιά που έστειλε κάποτε το "O Superman" της Anderson στις πρώτες θέσεις των βρετανικών charts (1981), διαθλασμένη πλέον από την εμπειρία του έργου της The End of the Moon που έφτιαξε για λογαριασμό της NASA (2004), απηχώντας εντυπώσεις από τη μελέτη της νανοτεχνολογίας και της συμπεριφορικής των gay πιγκουίνων (ναι, καλά διαβάσατε).
- ακούστε το "The Water Rises / Our Street Is A Black River", εδώ
26. SLEEP: The Sciences [Third Man]
του Δημήτρη Μεντέ
Χρειάστηκαν 15 χρόνια στους stoner τιτάνες για να βγάλουν ξανά δίσκο. Έστω κι έτσι, όμως, απέδειξαν με το Sciences γιατί κάθε τους δουλειά είναι ζωτικής σημασίας για την κατεύθυνση του είδους. Εδώ, παίρνουν λίγη απόσταση από τον μαξιμαλισμό του αριστουργήματος Dopesmoker (1999) και καταφέρνουν να κάνουν την απλότητα επιστήμη. Τα κρεσέντο του "Marijuanaut's Theme" ανεβάζουν τον ακροατή στις πιο απάτητες κορυφές, μόνο και μόνο για να τον κατακρημνίσουν κατόπιν στα βάθη του γιγαντιαίου ήχου της μπάντας, όσο η επική ερημιά του "Antarcticans Thawed" μας ταξιδεύει σε παγωμένες θάλασσες, αφήνοντάς μας να παλεύουμε με τα κύματα τα οποία σηκώνουν τα αδιανόητα riffs. Όσο βγάζουν τέτοια άλμπουμ, δύσκολα τους κουνά κανείς από τον θρόνο τους.
- ακούστε το "Antarcticans Thawed", εδώ
25. MARIANNE FAITHFULL - Negative Capability [BMG]
του Χάρη Συμβουλίδη
Ασχέτως με τη μυθολογία που χτίζεται επιμελώς σε συγκεκριμένη μερίδα του Τύπου, το 2018 ήταν χρονιά που στον pop/rock τομέα οι βετεράνοι έβαλαν τα γυαλιά στη νέα φουρνιά και στα φρέσκα ταλέντα. Paul Weller, Paul McCartney, Elvis Costello, Marianne Faithfull, αλλά και οι Low (μια χαρά παλιοί είναι πλέον κι εκείνοι) έβγαλαν όλοι πιο συγκροτημένους δίσκους από πολλούς και πολλές που «σπρώχτηκαν» σε βαθμολογίες και σε «λίστες της χρονιάς». Εξαιρουμένων των Low, την καλύτερη και την πιο γοητευτική δουλειά την έκανε η Faithful, καταθέτοντας ένα υπέροχο άλμπουμ, σμιλεμένο από την ποιητική της στόφα, από τις καταπληκτικές ενορχηστρώσεις του Warren Ellis, μα και από την ίδια τη φθορά του χρόνου στις φωνητικές χορδές. Ναι, ακόμα κι αυτήν τη γυρνάει υπέρ της στο Negative Capability.
- ακούστε το "The Gypsy Faerie Queen", εδώ
24. DEAFHEAVEN: Ordinary Corrupt Human Love [ANTI-]
του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη
Σκεφτείτε τη μυρωδιά των λουλουδιών όταν αρχίζουν να σαπίζουν, τότε που η ένταση της γλυκάδας τους λιγώνει. Αυτήν ακριβώς την αίσθηση προσπαθούν να πιάσουν οι Deafheaven στο καινούριο τους άλμπουμ, στο οποίο παρουσιάζονται πιο pop από ποτέ, μελωδικοί σαν την πρωινή δροσιά. Εδώ μέσα υπάρχει χαρούμενη, ηλιόλουστη, συναισθηματική μουσική, η οποία εκφράζεται με μελιστάλαχτη δουλειά στις κιθάρες, τόσο σε riffs, όσο και σε σόλο. Τα φωνητικά του George Clarke παραμένουν οι δύσληπτες κραυγές των προηγούμενων δίσκων, και είναι το πιο μαυρομεταλλικό στοιχείο εδώ μέσα, μαζί με κάποιες ανατατικές εκρήξεις ταχύτητας.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "Night People", εδώ
23. ORPHANED LAND: Unsung Prophets & Dead Messiahs [Century Media]
του Χάρη Συμβουλίδη
Στον καλύτερο δίσκο της 25ετούς καριέρας τους, οι Ισραηλινοί επιτυγχάνουν επιτέλους τη ζητούμενη ισορροπία μεταξύ εντοπιότητας, ταυτότητας και Δύσης. Για πρώτη ίσως φορά, ο Kobi Farhi και η παρέα του δεν ακούγονται ως μια «σκληρή» μπάντα με μεσανατολικά δάνεια, μα ως μια μπάντα της Μέσης Ανατολής που ενσωματώνει στοιχεία μελωδικού metal στη λαϊκή της μουσική.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "Like Orpheus", εδώ
22. THOM YORKE: Suspiria - Music For The Luca Guadagnino Film [XL Recordings]
του Άγγελου Κλειτσίκα
Στην πρώτη του απόπειρα να συνθέσει μουσική για τον κινηματογράφο, ο Thom Yorke κατάφερε να ισορροπήσει ανάμεσα στις ιδιαίτερες συνθετικές απαιτήσεις μίας καλλιτεχνικής ταινίας τρόμου και στις προσδοκίες για έναν αυτόνομο κορμό τραγουδιών, με την προσωπική του σφραγίδα. Οι αναφορές στη δουλειά του Βαγγέλη Παπαθανασίου είναι προφανείς, αν και ως κοντινότερος πνευματικός συγγενής του soundtrack φαντάζει τελικά η μουσική των Broadcast για την ταινία Berberian Sound Studio (2012).
- ακούστε το "Suspirium", εδώ
21. PARQUET COURTS: Wide Awake! [Rough Trade]
της Ελένης Τζαννάτου
Mε το Human Performance (2016) απέδειξαν ότι πέρασαν με άριστα το μάθημα του κοφτού, νεοϋορκέζικου new wave, ενώ με το περσινό Milano έβαλαν τη ρήτρα τους. Εδώ λοιπόν αποδεικνύουν ότι τα πάνε εξίσου καλά και στα ...μαθήματα επιλογής! Στον πιο πλούσιο ηχητικά δίσκο της καριέρας τους δεν εφησυχάζουν· και, χωρίς ανάσα, από τον πρώτο κιόλας στίχο, δημιουργούν αξιώσεις: «We are conductors of sound, heat and energy / And I bet that you thought you had us figured out from the start» (“Total Football”). O Gill Scott Heron βουτά στις ψυχεδελικές αποχρώσεις των 1960s (“Violence”), στο σχεδόν μηνύσιμο ομώνυμο του δίσκου κομμάτι γίνονται πνευματικά εγγόνια του David Byrne, το post-punk βρίσκει το groove του, τα τεμπέλικα φωνητικά του A.Savage συναντούν τις φωτεινές ακτίνες των Beach Boys. Μήπως ήρθε η ώρα για υποτροφία στη μεγάλη του indie σχολή;
- ακούστε το "Total Football", εδώ
....................................................................................................................................................................................................
20. ANNA VON HAUSSWOLFF - Dead Magic [City Slang]
του Δημήτρη Μεντέ
Δυσοίωνα κομψοτεχνήματα απλώνονται στον χώρο και στον χρόνο, περνώντας από τα διαλογιστικά χωρία του "The Truth, The Glow, The Fall" στην καταιγιστική θεατρικότητα του "The Mysterious Vanishing Οf Electra", για να οδηγήσουν στο μεγαλόπνοο νεοκλασικό "Ugly Αnd Vengeful"· εκεί όπου τα αρπέτζιο του εκκλησιαστικού οργάνου συναντάνε τις σοπράνο τρίλιες, συνθέτοντας ένα εφιαλτικό, μυστηριώδες ανάθημα πάνω στο τέμενος της επιτύμβιας ποπ της Anna Von Hausswolff. Με τον Randall Dunn των Sunn O))) στο τιμόνι της παραγωγής, η Σουηδή μουσικός συνταιριάζει ένα ετερόκλητο μείγμα, με τις αναφορές να εναλλάσσονται μεταξύ της Kate Bush, των Swans, της Tori Amos, της Diamanda Galas και της PJ Harvey. Παράλληλα, όμως, αιωρείται πάνω από όλα της τα ανάφορα, αλυχτώντας το προσωπικό της στίγμα πίσω από τους αχαλίνωτους ήχους. Αποδεικνύοντας έτσι ότι φτιάχνει μουσική ισομερώς εγκεφαλική και πιασάρικη.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "The Mysterious Vanishing Οf Electra", εδώ
19. FÉLIX BLUME: Death In Haiti - Funeral Brass Bands & Sounds From Port Au Prince [Discrepant]
του Χάρη Συμβουλίδη
Ούτε δίσκος είναι, με την κλασική έννοια, ούτε ως λαογραφικό ντοκιμαντέρ σε ήχο μπορείς να το χαρακτηρίσεις, παρά το έντονο αποτύπωμα των field recordings (Δεκέμβριος 2016) από πραγματικά στιγμιότυπα 15 κηδειών στην πρωτεύουσα της Αϊτής. Κι όμως, προσφέρει μία από τις δυνατότερες ακροαστικές εμπειρίες των τελευταίων χρόνων. Ο τρόπος του Félix Blume να εκκινεί από μια αντικειμενικά τραγική συνθήκη απώλειας και πόνου για να φτάσει σε κάτι το αισθητικώς μοναδικό, δείχνει όχι μόνο την αντίληψή του για τα πανανθρώπινα, μα και το πόσο βαθιά έχει σκεφτεί τον παράγοντα ήχο. Τόσο, ώστε να σε κρατάει στημένο στα ακουστικά ακόμα και στις μη μουσικές στιγμές.
- ακούστε το "Maestro Walter's Brass Band «Pran Kwa Mwen»", εδώ
18. PUSHA-T: Daytona [GOOD Music]
του Άρη Καζακόπουλου
Μέσα στα 7 κομμάτια του σύντομου και περιεκτικού αυτού δίσκου, μετά βίας βρίσκει κανείς κάτι περιττό. Απεναντίας, το Daytona είναι γεμάτο από κοφτερές ρίμες, αξιοζήλευτο rapping και άπαιχτα beats, σαν εκείνα του “If You Know You Know” (η υπογραφή του Kanye West φωνάζει από χιλιόμετρα –στα καλύτερα της χρονιάς ήδη) και βέβαια τοy “Infrared”, με την περιβόητη μπηχτή στον Drake για τους ghostwriters που χρησιμοποιεί. Μην αφήσετε τη δικαιολογημένη δυσαρέσκεια που προκάλεσε η επιλογή του εξωφύλλου (φωτογραφία από μπάνιο της Whitney Houston, τη μέρα του θανάτου της) να σας αποθαρρύνει από το να ασχοληθείτε.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "If You Know You Know", εδώ
17. SPIRITUALIZED: And Nothing Hurt [Fat Possum]
της Τάνιας Σκραπαλιώρη
Μια ιστορία ενηλικίωσης, ένα γύρισμα σελίδας στο ίδιο πάντα βιβλίο, μια στιγμή γείωσης σ' ένα ταξίδι αιώρησης πάνω απ’ τη στρατόσφαιρα. To And Nothing Hurt κουβαλάει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έφτιαξε ή θα φτιάξει ποτέ ο Jason Pierce στη μετα-Spacemen 3 εποχή, σε όποιο σχήμα και κατάσταση κι αν τον βρει το μέλλον. 48 και κάτι λεπτά μουσικής, για τα οποία μπορεί να είναι αβίαστα περήφανος: δεν θα τον προδώσουν ποτέ.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "I'm Your Man", εδώ
16. FUNERAL MIST: Hekatomb [Norma Evangelium Diaboli]
του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη
Λιγότερο βιτριολικό από το Maranatha (2009), καταλήγει να είναι ο πιο προσιτός δίσκος των Σουηδών: μια μαύρη ιερουργία, η οποία μοιάζει βγαλμένη από τις πιο ωμές σελίδες της Παλαιάς Διαθήκης, με σμήνη εντόμων, ψαλμωδίες, και κάποια samples γλωσσολαλικού παροξυσμού να απαιτούν την απόγνωση μπροστά στη θεϊκή οργή.
- ακούστε το "Hosanna", εδώ
15. ROBYN: Honey [Konichiwa]
του Άρη Καζακόπουλου
Της πήρε 8 χρόνια, αλλά η Σουηδή Robyn επέστρεψε με ένα άλμπουμ αντάξιο του επιπέδου του καταλόγου της. Το Honey είναι δίσκος «εύπεπτος» (με την καλή έννοια), χωρίς παράλληλα να έχει προφανή χιτάκια. Με έξοχη αισθητική και φανταστική ροή, με ποικιλομορφία στο ύφος αλλά και με συνοχή, αποτελεί ένα ακαταμάχητο σύνολο mid-tempo ευφορίας, που θα καταγραφεί ως μία από τις καλύτερες καταθέσεις της χρονιάς.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "Honey", εδώ
14. JON HOPKINS: Singularity [Domino]
της Τάνιας Σκραπαλιώρη
Αν το Immunity (2013) ήταν κλάξον που καλούσε σε μια αυτοκινητάδα επιστημονικής φαντασίας –αλλά και μια πρόσκληση για χορό, σε μια νύχτα που το φως της δεν θα σβήσει ποτέ– το Singularity βασίζεται σε μια άχρονη ψυχεδέλεια, μοιάζοντας με παρτίδα διαστημικό σκάκι, όπου διακυβεύεται το προσωπικό μέλλον και η μικρή ιστορία σωτηρίας του καθενός μας.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "Feel First Life", εδώ
13. SONS OF KEMET: Your Queen Is A Reptile [Impulse!]
του Κώστα Ζιούλη
Εννιά βασίλισσες, εννιά ηρωίδες της μαύρης ιστορίας και κουλτούρας, ένας φανταστικός afro-jazz/funk δίσκος. Νεύρο, ένταση, ρυθμός, οργή, μέθεξη, χιλιόμετρα μακριά από στείρους ακαδημαϊσμούς κι ατσαλάκωτους γιακάδες. Η τζαζ σκηνή της Μεγάλης Βρετανίας αντεπιτίθεται, με τον Shabaka Hutchings (σαξόφωνο) και την παρέα του στην πρώτη γραμμή. Θα είμαστε μαζί τους.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "Your Queen Is A Reptile", εδώ
12. CAR SEAT HEADREST: Twin Fantasy [Matador]
του Άρη Καζακόπουλου
Ο Will Toledo βγάζει από το συρτάρι, επανηχογραφεί και χαρίζει στο ευρύτερο κοινό το lo-fi άλμπουμ του 2011. Θα ήταν κρίμα να παραμείνει στο σκοτάδι ένα τέτοιο άγουρο κομψοτέχνημα, μια τόσο γνήσια ρομαντική εξιστόρηση της εφηβικής gay σχέσης του «εγκέφαλου» των Car Seat Headrest. Παραβλέψτε το εξόφθαλμο ξεπατίκωμα του ήχου των Weezer, των Pavement και των άλλων indie rock και pop punk ηρώων των 1990s και αφεθείτε σε έναν από τους πιο αυθεντικούς και απολαυστικούς κιθαριστικούς δίσκους των τελευταίων χρόνων.
- ακούστε το "Beach Life-In-Death", εδώ
11. GHOST: Prequelle [Loma Vista Recordings]
του Παναγιώτη Λουκά
Δεν είναι απαραίτητα καλύτερο από το Meliora (2015), το οποίο έβαλε επί τάπητος αν θα είναι οι Ghost οι επόμενοι headliners στα μεγάλα rock φεστιβάλ. Πάντως ο Tobias Forge άντεξε το βάρος των προσδοκιών και, ποντάροντας σε ένα αφηρημένο concept γύρω από την πανούκλα που έπληξε την Ευρώπη τη δεκαετία του 1340, αποδεικνύει με το Prequelle ότι μπορεί πράγματι να κάνει το γκρουπ του πρωταγωνιστή στις ανά τον κόσμο αρένες.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "Rats", εδώ
10. CARDI B: Invasion Of Privacy [Atlantic]
του Χάρη Συμβουλίδη
Δεν αποτυπώνεται ως καμιά σπουδαία ράπερ η Cardi B, αν και το εξισορροπεί αυτό με το καλό μουσικό αισθητήριο το οποίο δείχνει να διαθέτει. Ούτε χιπ χοπ κάνει, όπως τουλάχιστον το μάθαμε όσοι λευκοί Ευρωπαίοι αγαπήσαμε τους δίσκους των Public Enemy, των Run-DMC, του Notorious B.I.G. και των Wu-Tang Clan: μιμείται απλά κάποιους τρόπους του και στηρίζεται σε δικές του μεθόδους, για να παραχθεί ένα κατά βάση pop τραγούδι με ραπ στοιχεία. Τα τραγούδια πάντως του Invasion Of Privacy μιλούν ανοιχτά για τη ζωή της και τα όσα της αρέσουν, είτε πρόκειται για την αιδοιολειχία, είτε για τα διαμάντια –ακριβώς γιατί δεν το παίζει υπεράνω της υλικής ευμάρειας, καθώς κυνηγάει την ευτυχία. Και η ίδια τα ραπάρει πρωτίστως βάσει της προσωπικότητάς της.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "Bodak Yellow", εδώ
9. FIRE!: The Hands [Rune Grammofon]
του Βαγγέλη Πούλιου
Σ’ αυτό το 6ο τους άλμπουμ (ή 10ο, αν συνυπολογίσουμε και τα 4 που έχουν κυκλοφορήσει ως πολυπληθής ορχήστρα), οι Fire! εμφανίζονται πιο ροκ από ποτέ. Με έναν δικό τους τρόπο, εννοείται, ο οποίος δεν γίνεται να αγνοήσει την άγρια εκείνη τζαζ που έχει γίνει πια σχεδόν ταυτόσημη με τον Mats Gustafsson. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως σε ένα τρίο που λειτουργεί με τους δημοκρατικούς όρους των Fire! δεν χωράνε ιεραρχίες και καθοδηγητές: τα πάντα κρίνονται στο «μαζί».
- ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ, εδώ
8. KAMASI WASHINGTON: Heaven And Earth [Young Turks]
του Ζώη Χαλκιόπουλου
Άλλος ένας θεόρατος δίσκος, τον οποίον βάζεις μέρα και τελειώνει βράδυ. Το hype του Kamasi Washington προηγήθηκε, αλλά το ταλέντο του παραμένει γεγονός: είναι μέσα στους πιο προικισμένους μουσικούς αυτής της χιλιετίας και δεν χάνει ευκαιρία να το αποδεικνύει, συνεχώς. Το Heaven And Earth είναι ένα τεράστιο κοσμικό ταξίδι με καλές δόσεις τζαζ, ηλεκτρισμού και χορωδιακής, κινηματογραφικής μαγείας από 'δω κι από 'κει.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "Street Fighter Mass", εδώ
7. KALI UCHIS: Isolation [Virgin-EMI]
του Μιχάλη Τσαντίλα
Neo-soul ή παλιο-soul, R'n'B ντίβα ή Άγγελος της Δυτικής Ακτής, διάδοχος της Billie Holiday ή νέα Amy Winehouse; Η Kali Uchis δεν είναι τίποτα τέτοιο, τελικά. Είναι ένα κορίτσι αεράτο, το οποίο ό,τι του λείπει σε χαρακτηριστική χροιά το αναπληρώνει με την προσωπικότητα, την προσοχή και την εργατικότητά του. Ένα πρόσωπο ικανό να ξεχωρίσει (λέτε εδώ τελικά να εδράζεται ο τίτλος;), απλώς γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Ένας νέος άνθρωπος που δεν βιάζεται να ανέβει στην κορυφή, κι ακριβώς γι’ αυτό μάλλον θα το καταφέρει. Ένα είδωλο ικανό να μας πείσει ότι όλα μπορούν να είναι ένα, κι αυτό το ένα να είναι ποπ.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "Tyrant", εδώ
6. THE NECKS: Body [Fish Of Milk]
του Βαγγέλη Πούλιου
H μουσική των Necks προτιμά να αιωρείται στο αόριστο και στο αφηρημένο, αντί να προσδοκά το συγκεκριμένο και το απόλυτο· να μην υπαγορεύει, δηλαδή, στον ακροατή συγκεκριμένες αντιδράσεις, αλλά να τον συντροφεύει σε ένα ανοιχτό πεδίο ρευστών νοημάτων. Και, όλως παραδόξως, σ' αυτήν την ανοιχτότητα οδηγούμαστε μέσω μιας μουσικής την οποία κάλλιστα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ενδοστρεφή, λαμβάνοντας υπόψη τη σημασία που έχει η επανάληψη στη μεθοδολογία των Necks. Εδώ και τρεις δεκαετίες, το τρίο από την Αυστραλία μάς έχει συνηθίσει σε κομμάτια που η διάρκειά τους προσεγγίζει ή ξεπερνάει τα 60 λεπτά, σε δίσκους που συνηθέστερα απαρτίζονται από ένα και μόνο τέτοιο κομμάτι και σε μια μουσική που φαίνεται να μην πηγαίνει πουθενά, παρά να γυρίζει διαρκώς γύρω από τον εαυτό της. Αλλά, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το «πουθενά» μπορεί να ενσωματώσει κόσμους ολόκληρους· και η επανάληψη να παίρνει τη μορφή διαλογιστικών κύκλων, πιστών στη σταθερή περιοδικότητά τους και ταυτόχρονα απείθαρχων, αφήνοντας ένα κρίσιμο υπόλειμμα να διαφεύγει της αναπαραγωγής. Πρόκειται για μια παράδοξη μορφή επανάληψης, η οποία προσκαλεί ή και επιδιώκει την αλλαγή.
- ακούστε το "Body", εδώ
5. JANELLE MONÁE: Dirty Computer [Bad Boy]
του Άρη Καζακόπουλου
Θα έλεγε κανείς ότι για πρώτη φορά η πολυμήχανη αλχημίστρια έχει καβαλήσει τις πολλαπλές αναφορές της. Τουτέστιν, δεν παύει να λοξοκοιτάει στο παρελθόν της μαύρης μουσικής (δεν μπορείς να μην ακούσεις τον Prince στο υπέροχο “Make Me Feel” –άλλωστε συμμετείχε κιόλας στη σύνθεση πριν μας αποχαιρετήσει– ή τον Stevie Wonder στο “Don’t Judge Me”), όμως οι αναφορές αυτές έχουν μεταβολιστεί καλύτερα από ποτέ, υπό την έννοια ότι το ηχητικό αποτέλεσμα βρίσκεται γειωμένο στο σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Κι αν ο δίσκος βρίσκεται από πλευράς συνθέσεων ένα κλικ κάτω από το εξαιρετικό The ArchAndroid (2010), η συνεκτικότητά του και το όραμά του το καθιστούν ισάξιο με εκείνο και σίγουρα ανώτερο του καλού, αλλά κάπως άνισου The Electric Lady (2013). Σε κάθε περίπτωση, με το Dirty Computer η Janelle Monáe κατοχυρώνει μια θέση στις σπουδαιότερες μουσικές παρουσίες της δεκαετίας και βέβαια θέτει τον πήχη στο στρατόπεδο της pop σε ύψη που ελάχιστοι θα μπορέσουν να φτάσουν μέσα στο 2018.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "Make Me Feel", εδώ
4. JUDAS PRIEST: Firepower [Epic]
του Μιχάλη Τσαντίλα
Oι Βρετανοί έχουν αρνηθεί πολλάκις –παρότι διεξήγαγαν και «αποχαιρετιστήρια» περιοδεία πριν μερικά χρόνια– να βγουν εθελουσίως στη σύνταξη και να εξελιχθούν σε αρχειοθέτες του νεανικού και ένδοξου εαυτού τους. Αντίθετα, συνεχίζουν να ηχογραφούν νέα τραγούδια, αναμετρούμενοι με τα σπουδαία κατορθώματα του παρελθόντος τους· και αναλαμβάνοντας, φυσικά, το διόλου ευκαταφρόνητο ρίσκο που εμπεριέχεται σε όλο αυτό.
Θα ήταν βέβαια ουτοπικό να περιμένει κανείς από τους Priest να παρουσιάσουν κάτι «διαφορετικό», κάτι «καινούριο» στο 18ο στουντιακό πόνημά τους. Το ζήτημα εδώ και χρόνια είναι αν μπορούν να γράψουν κομμάτια που να έχουν λόγο ύπαρξης, που να μην ακούγονται ως κόπιες του “Breaking The Law” και του “Living After Midnight”, αποδεικνύοντας ότι η μπάντα συνεχίζει στη βάση ουσιαστικής σχέσης με τη μουσική της και όχι για περιφερειακούς, δευτερεύοντες λόγους. Νομίζω ότι με το Firepower δίνουν σαφώς καταφατική απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα. Το άλμπουμ τους παρουσιάζει όχι σαν ξεδοντιασμένους γέρους που κοπανάνε τεντζερέδες σε κάποιο ακριβό στούντιο, αγνοώντας το αμείλικτο καμπανάκι του χρόνου, μα σαν τους λεοντόκαρδους βετεράνους που όντως είναι.
- ακούστε το "Rising From Ruins", εδώ
3. LOW: Double Negative [Sub Pop]
του Άγγελου Κλειτσίκα
Μετά από 25 χρόνια σταδιοδρομίας και 11 δισκογραφικές δουλειές, οι βετεράνοι Low από το παγωμένο Duluth της Minnesota φτάνουν τόσο στη δικιά τους αυτοπραγμάτωση ως ζωντανός, μουσικός οργανισμός, όσο και στη δημιουργία ενός άλμπουμ που αποκρυσταλλώνει τον φόβο, την απελπισία, τη φρίκη, αλλά και την παράδοξη ιστορική γοητεία να είσαι μέρος του ανθρώπινου είδους στον πλανήτη Γη, το 2018· σε βαθμό τρομαχτικής συναισθηματικής ακρίβειας.
Πώς το πετυχαίνουν αυτό; Με λίγα λόγια, παίρνουν τις γνωστές μελωδικές τους ευαισθησίες, τις περνάνε μέσα από ηλεκτρονικά φίλτρα και τις ενσωματώνουν σε ένα σύγχρονο –αισθητικά, ηχητικά και θεματικά– περιβάλλον, με τη βοήθεια του παραγωγού BJ Burton (γνωστός για τη δουλειά του στην επανεφεύρεση του Bon Iver στο 22, A Million του 2016). Το περιβάλλον μοιάζει αόριστο στην αρχή, σταδιακά όμως γίνεται όλο και πιο συγκεκριμένο: ανθρώπινες/ρομποτικές φωνές μπερδεύονται με βόμβους μηχανών και θραύσματα μελωδιών διαλύονται μέσα στον βιομηχανικό θόρυβο, συνθέτοντας τη ραχοκοκαλιά του δίσκου και επιβάλλοντας συνάμα μία αποπνιχτική ατμόσφαιρα. Η πολιτική, οικολογική και υπαρξιακή ανησυχία που χτίζεται αθόρυβα και μεθοδικά, γίνεται αναπόφευκτη.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "Dancing & Blood", εδώ
2. IDLES: Joy As An Act Of Resistance [Partisan]
του Άγγελου Κλειτσίκα
Το νέο τους άλμπουμ, το οποίο κυκλοφορεί 1,5 χρόνο μετά το εκπληκτικό τους ντεμπούτο Brutalism, είναι μία γκράντε –κατά τόπους ισοπεδωτική– κατάθεση, η οποία με σατιρική διάθεση, ποιητικό στόμφο και λυσσασμένη ροή βάζει στο στόχαστρο την ξενοφοβία, την τοξική αρρενωπότητα, την παράνοια του Brexit και την ηθική παρακμή των Δυτικών κοινωνιών.
Από το “Never Fight A Man With A Perm”, το κομμάτι με τον πιο αστείο τίτλο για το 2018, μέχρι το αντιφαλλοκρατικό "Samaritans", το οποίο κλείνει το μάτι στους «συντρόφους» Protomartyr (ή από τη Nancy Sinatra στην Katy Perry, αν πιάσει κανείς τις αμέτρητες, κρυμμένες ποπ αναφορές), και από την ανελέητη παρωδία του ψεύτικου, μοντέρνου έρωτα (“Love Song”), μέχρι τον ατμοσφαιρικό φόρο τιμής στην αποθανούσα κόρη του frontman Joe Talbot (“June”), με στίχους δανεισμένους από ένα διήγημα του Ernest Hemingway που προκαλούν ρίγος («Baby shoes for sale, never worn»), συντίθεται εδώ ένα βιωματικό και θεόμουρλο πορτραίτο για την απογοητευτική, γελοία τροπή που έχει πάρει η ανθρωπότητα. Και, τελικά, οι Idles όχι μόνο τη διακωμωδούν με την ψυχή τους, μα αποφαίνονται ότι η χαρά –η συνειδητοποιημένη χαρά– μπορεί να είναι κι αυτή μία αντιστασιακή πράξη για τον σώφρονα πολίτη των καιρών μας.
- δείτε το βιντεοκλίπ για το "Samaritans", εδώ
1. DAUGHTERS: You Won't Get What You Want [Ipecac Recordings]
του Μιχάλη Τσαντίλα
Λοιπόν, ναι, οι Daughters είναι ροκ μπάντα, και φτιάχνουν ένα ροκ που μπορείς να το πεις απόλυτα τωρινό. Και μπορείς άνετα να δεχτείς ότι ο τρόπος τους συμβάλλει στη συζήτηση περί του ποια θα μπορούσε να είναι η συνέχεια του εν λόγω είδους. Είναι και οι «προβληματισμοί» τους, είτε αφορούν το αστικό άλγος, είτε τη σκοτεινή πλευρά της σεξουαλικότητας (την καταπιόνα του σύγχρονου κόσμου, σε κάθε περίπτωση), που τους τοποθετούν στην αιχμή του εδώ και του τώρα. Από την άλλη, βέβαια, δεν ξέρω πόσοι ακροατές όντως θα αντιλαμβάνονταν τούτη τη μουσική ως ροκ –δεν ξέρω πόσοι αντιλαμβάνονται τέτοια πράγματα ως μουσική γενικότερα.
Αλλά είναι κάπως βαρύγδουπα κι ακαδημαϊκά όλα τούτα, φοβάμαι. Και μάλλον δεν έχουν υπάρξει καν στη σκέψη και στη στόχευση των Daughters. Αυτοί περί άλλων τιρβάζουν: η ολοένα και πιο ριψοκίνδυνη καταβύθιση στα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής είναι ο μόνη έγνοια τους. Είναι τούτος ένας ρόλος περιθωριακός οπωσδήποτε, αλλά πάντως κρίσιμος για την τέχνη –και για τη ζωή, κατ’ επέκταση. Είναι οι αίροντες τις αμαρτίες του κόσμου τύποι σαν ετούτους εδώ: εκείνοι που ενδύονται το πιο πηχτό σκοτάδι, ώστε να εμφανιστούν μπροστά μας κρατώντας έναν καθρέφτη στον οποίο μπορεί ο καθείς μας να αντικρύσει τον εαυτό του και τις αβύσσους του, με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.
{youtube}1qNmn5hQRsc{/youtube}
