Λίγοι μήνες μας χωρίζουν πλέον από το επίσημο τέλος της τρέχουσας δεκαετίας, οπότε ο καιρός είναι κατάλληλος για έναρξη αποτιμήσεων όσον αφορά το μουσικό τοπίο των '10s.
Στο μαυρομεταλλικό στερέωμα τα πράγματα ήταν και παραμένουν αρκετά ενδιαφέροντα, διαμορφώνοντας μια δεκαετία η οποία τείνει να ξεπεράσει ποιοτικά την προηγούμενη. Ο κατακερματισμός των ειδών που ξεκίνησε μετά τα '00s συνεχίζεται, κάνοντας την πλοήγηση του τοπίου ακόμη δυσκολότερη για άτομα που έχουν μεγαλώσει μέσα στην ορθοκανονική τυποποίηση περασμένων δεκαετιών.
Μιλάμε για μια περίοδο που έφτασε να δει την πρόσμιξη του black με gospel (Zeal & Ardor) και με ska (Kwestia Kwasu)! Η σπορά πάλι των Alcest έθρεψε blackgaze δίσκους όπως οι άκρως διχαστικές (πλην εξαιρετικά επιτυχημένες εμπορικά) κυκλοφορίες των Deafheaven, ενώ οι λαοφιλέστατοι Mgla και οι A Pregnant Light μπόλιασαν το υπογάστριο της μουσικής τους με (καμουφλαρισμένες και μη) post-punk μελωδίες. Άλλοι (Aluk Todolo και Oranssi Pazuzu) όσμωσαν τον ήχο τους με kraut ψυχεδέλεια, ενώ αρκετοί ανά την υφήλιο προσπάθησαν να απλώσουν το black metal πάνω στο κρεβάτι του noise, με ανήκουστα τις περισσότερες φορές αποτελέσματα (μία από τις σκοτεινές εξαιρέσεις είναι οι Ινδοί Tetragrammacide).
Το orthodox, το σημαντικότερο μάλλον τέκνο των '00s, συνεχίζει μεν να υφίσταται στα πλαίσια του γενικότερου υπερ-σοβαροφανούς occult black metal, βρίσκεται όμως (όπως και το τελευταίο) σε κατάσταση σήψης: έχει καταντήσει να λειτουργεί περισσότερο από οτιδήποτε ως τονωτικός μηχανισμός για τις προσωπικότητες και τον εγωισμό των μουσικών. Ευτυχώς, η βαθιά θρησκευτική, τρομακτική μουσική συνεχίζει να υπάρχει, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τους Σουηδούς Reverorum Ib Malacht, η πηγή των οποίων βρίσκεται στον παραδοσιακό Καθολικισμό· εκεί δηλαδή όπου το ιερό παραμένει φοβερό μυστήριο.
Το black metal είναι βέβαια κατεξοχήν παρελθοντολαγνικό είδος και η νοσταλγία που σάρωσε όλη την pop κουλτούρα της τρέχουσας δεκαετίας, δεν το αγνόησε. Έτσι, πέρα από την αειθαλή λατρεία της 1990s σκηνής της Σκανδιναβίας (που ποτέ δεν εγκατέλειψε την επικαιρότητα), είδαμε και την άνθιση ενός ρετρό ήχου, ο οποίος πάει πίσω στη γένεση του είδους, με αντιπροσωπευτικά παραδείγματα τους Ολλανδούς Necromantic Worship, τους Σλοβάκους Malokarpatan, τους Βέλγους Moenen Οf Xezbeth και τους δικούς μας Ithaqua και Hierophant's Descent, μεταξύ άλλων. Όλες αυτές οι μπάντες βούτηξαν βαθιά μέσα στον μπασοκρατούμενο, occult ήχο των Necromantia, Samael, Mortuary Drape και Master’s Hammer.
Οι ηλεκτρονικές πλατφόρμες που έλυσαν τα χέρια όσον αφορά την επικοινωνία του καλλιτέχνη με το κοινό (Bandcamp και SoundCloud), οδήγησαν παράλληλα σε περαιτέρω άνθιση της ανεξάρτητης παραγωγής, με την αναμενόμενη βέβαια αύξηση δυσκολίας (λόγω μεγέθους) στην πλοήγηση και στο κοσκίνισμα αυτής. Εδώ έχει σημασία και η εμφάνιση διάφορων συλλογικοτήτων, στις οποίες ένας πυρήνας ατόμων τρέχει συνήθως πολλές παράλληλες μπάντες. Προφανής επιρροή είναι η μυθική αίγλη του πάλαι ποτέ Inner Circle του Όσλο, καθώς και των Μαύρων Λεγεώνων της Γαλλίας.
Παραδείγματα υπάρχουν τόσο στην πέρα όχθη του Ατλαντικού με την εξαιρετική Crepusculo Negro (μάλλον η καλύτερη περίπτωση), την Colloquial Sounds Recordings (με την απρόσμενη αισθητική προσέγγιση) και τη Vrasubatlat (που φλερτάρει με noise και punk), όσο και στην Ευρώπη: η ολλανδική The Throat (πρωτόγονος και ακατέργαστος ήχος) και η σουηδική Ancient Records (με λατρεία στα ατμοσφαιρικά, χιονισμένα 1990s). Κάπου εδώ πρέπει να αναφερθεί η αναπάντεχη εξέλιξη της πορτογαλικής underground σκηνής τα τελευταία χρόνια, με αιχμή τους Black Cilice και Candelabrum, όπως και της αντίστοιχης ισλανδικής, με ονόματα όπως οι Misþyrming, οι Svartidauði και οι Wormlust.
.
Η εικονοκλαστική διάθεση ήταν πάντα διάχυτη στο black metal, στρεφόμενη πολλές φορές προς πτυχές του ίδιου του είδους. Παραδείγματα από την τρέχουσα δεκαετία (όχι απαραίτητα εκούσια) αποτελούν οι Liturgy, με την υπερβατικής κανονικότητας εμφάνιση των μελών τους, οι Zeal & Ardor με τη διάχυση αφροαμερικάνικης μουσικής στο πηγάδι του black metal και (η πιο πρόσφατη και πλέον χτυπητή περίπτωση) το εξώφυλλο του ντεμπούτο των Sacred Son, το οποίο χλευάζει έξυπνα τη σοβαροφάνεια και τις νόρμες του είδους.
Το ότι το black metal είχε πάντα θέμα με ακροδεξιούς θύλακες εντός του, είναι λίγο-πολύ γνωστό, ήδη μάλιστα από τα πρώτα χρόνια (νεκρο)ζωής του. Στην τρέχουσα δεκαετία είδαμε την πολιτική επαγρύπνηση στα πλαίσια της σκηνής να μεγαλώνει (αντικατοπτρισμός ενός γενικότερου κινήματος συνειδητοποίησης στα πλαίσια της pop κουλτούρας), δίνοντας αγώνα ενάντια σε alt-right και ναζιστικά στοιχεία. Ένας αγώνας θεμιτός και καλοδεχούμενος, παρά τις όποιες υπερβολές του. Όλο αυτό έφερε βέβαια και το αναμενόμενο κύμα αντιδράσεων, όμως στην παρούσα φάση η σκηνή βρίσκεται σε μια κατάσταση τέτοια, ώστε αρκετοί ακροδεξιοί θα το σκεφτούν λίγο περισσότερο πριν χρησιμοποιήσουν τη μουσική για πολιτική προπαγάνδα.
Μέσα στη δεκαετία είδαμε όμως και τα δειλά πρώτα βήματα ενός κινήματος που προσπαθεί να επικεντρωθεί στην αισιοδοξία και στα θετικά απόκοτα της αίσθησης μεγαλείου και ενθουσιασμού, που πάντα αποτελούσε μέρος της black metal εμπειρίας. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις των δικών μας Spectral Lore και των Φινλανδών Cosmic Church.
Τέλος, ενδιαφέρον έχει και η αναζωπύρωση του dungeon synth, ενός είδους συγγενούς με το black metal, αισθητικά και γενεαλογικά. Μια συγγένεια που υπάρχει τόσο επειδή ο Mortiis ήταν εκείνος που ουσιαστικά το εγκαινίασε, όσο και επειδή αμφότερα χρωστούν πολλά στη φαντασία που θρονιάζει στο εφηβικό δωμάτιο. Αυτή η αναβίωση οδήγησε σε τεράστιες ποσότητες υλικού, το οποίο δεν ξεφεύγει ωστόσο της μουσικής μετριότητας. Εικαστικά, πάντως, σε συνδυασμό με την αναβίωση της κασέτας ως μέσο, το dungeon synth επανέφερε την τάση για χειροποίητα, αναλογικά εξώφυλλα, που στέκουν ως κομψοτεχνήματα (Old Tower, Spectral Kingdom).
Ακολουθούν 25 δίσκοι, σε χρονική σειρά, συνοδεία χαρακτηριστικών ηχητικών αποσπασμάτων, οι οποίοι σχηματίζουν μια αρκετά αντιπροσωπευτική εικόνα των 9 περασμένων ετών:
Dødsengel: Mirium Occultum (2010)
Υπάρχει η αίσθηση πως η Νορβηγία δεν τα πάει πολύ καλά μετά τα '00s, κάτι που αναμφίβολα ισχύει όσον αφορά την πρωτοπορία που κατείχε στα 1990s. Από την άλλη, η παραγωγή ποιοτικού παραδοσιακού black metal είναι λακωνική μα υπάρχουσα, όπως καταδεικνύει το Mirrium Occultum των Dødsengel: ένα θαυμάσιο άλμπουμ υπερβατικής μουσικής, με θεατρικά τελετουργικό αέρα.
{youtube}XBcfFf9_Qa0{/youtube}
Burzum: Belus (2010)
Ο Varg Vikernes είναι βέβαια ένας ακροδεξιός που λατρεύει να ακούει τον εαυτό του να μιλάει στο διαδίκτυο. Όμως η επιστροφή του στην έναρξη της δεκαετίας έγινε με έναν πραγματικά καλό δίσκο, ο οποίος δεν κάνει στιχουργική προπαγάνδα και ακούγεται (όπως και τα επόμενα δύο, επίσης θεσπέσια, άλμπουμ που ακολούθησαν) ως η φυσική ωρίμανση του ήχου των Burzum.
{youtube}lCoPb0kiTn8{/youtube}
A Forest Οf Stars: Opportunistic Τhieves Οf Spring (2010)
Προοδευτικό, ακραίο metal, που κάνει αυτούς τους Άγγλους τους καλύτερους συνεχιστές της πλούσιας παράδοσης των Cradle Οf Filth των 1990s. Βιολί, θεατρικότητα, λυρισμός, αλλά και black metal αγνότητα. Στον 2ο τους δίσκο έχουμε λοιπόν τη χρυσή τομή μεταξύ black metal και avant-garde. Αργότερα γυάλισαν περισσότερο τον ήχο τους, δίχως να χάσουν σε ποιότητα.
ακούστε το "Sorrow's Impetus", εδώ
Deathspell Omega: Paracletus (2010)
Η τελευταία ουσιαστική κυκλοφορία των Γάλλων που στιγμάτισαν τα '00s. Πιο βατό από τα προηγούμενα βήματα, κλείνει ως Άγιο Πνεύμα την τριλογία τους, αυξάνει τις «core» επιρροές, και χτίζει μια χειμαρρώδη, αποκαλυπτική ατμόσφαιρα. Σίγουρα όχι τόσο σοκαριστικό όσο τα δύο προηγούμενα, κάτι άλλωστε αναμενόμενο λόγω χρονικών συνθηκών. Δραματική εσχατολογία, με ιδανική κατάληξη στο “Apokatastasis Panton”.
{youtube}H_QHcXeYbf8{/youtube}
Negative Plane: Stained Glass Reflections (2011)
Η πιο παράξενη και πρωτοποριακή κυκλοφορία της δεκαετίας. Ο 2ος δίσκος των Αμερικανών είναι το ηχητικό αντίστοιχο παράδοξων αντανακλάσεων σε παράθυρα καθεδρικού. Αεικίνητες κιθάρες με παιχνιδιάρικη διάθεση και ικανή ποσότητα reverb, συντελούν μαζί με την απόκοσμη παραγωγή σε ένα ηδονικά σκοτεινό και βαθιά αλλόκοτο άλμπουμ. Ίσως το Rage For Order του black metal.
{youtube}VuIDr53Q52E{/youtube}
Liturgy: Aesthetica (2011)
Το Aesthetica είναι μια ταραχώδης θάλασσα, η οποία χτυπάει πάνω σε έναν αφάνταστα τσιτωμένο τοίχο, παράγοντας καλειδοσκοπικό ήχο. Πολλά πρίμα, πολλά τύμπανα και μια μουσική βαθιά υλική και σωματική, σχεδόν απτή. Πολύ πιο πρωτοποριακοί από τους Deafheaven, οι Liturgy προκάλεσαν γκρίνιες αλλά παραμένουν πιο αλαφροΐσκιωτοι από το μέσο black metal συγκρότημα.
{youtube}xm8obBcg7Ts{/youtube}
Mgla: With Hearts Towards None (2012)
Η αναπαράσταση της κατήφειας με τα γοητευτικότερα χρώματα. Το άλμπουμ που έκανε διάσημους τους Πολωνούς περιέχει ένα κατ’ ουσία μελωδικό black metal με εύκολες πλην αξιόλογες μελωδίες και άριστη δουλειά στο στήσιμο. Οι Mgla είναι μια πολύ προσεγμένη οντότητα, που χωρίς να καινοτομεί ή να έχει τεράστιες δεξαμενές έμπνευσης, ξέρει να δομεί τα έργα της.
{youtube}4aFGuKwF2ic{/youtube}
This Is Past: Μισανθρωπία (2012)
Δεν έχει υπάρξει κάτι που να μοιάζει ιδιαίτερα με τη Μισανθρωπία. Εδώ οι αισθητικές αρχές του Κακού έχουν ποτίσει κάθε στιγμή του έργου με τρόπο που δεν έχει ξαναγίνει. Υπάρχουν δηλαδή καταβολές στο noise, στο νεκρικό industrial, και στο πλέον μονόχνοτο black metal, αλλά ο δίσκος τα ξεπερνάει όλα πηγαίνοντας ακόμη πιο κάτω, σε ανέγγιχτα βάθη. Απερίγραπτο και ανεπανάληπτο.
ακούστε το "Παρελθόν", εδώ
Vemod: Venter På Stormene (2012)
Αυτοί εδώ οι Νορβηγοί έφτασαν τη νυχτερινή φυσιολατρία σε τεράστια ύψη. Οι καλύτεροι επίγονοι των Paysage D' Hiver και του Ildjarn της Nidhogg περιόδου (2003). Είτε με κιθάρες λεπτές σαν τις πτυχές του βορείου σέλατος στο εξώφυλλο, είτε με κρυστάλλινο ambient, εδώ έχουμε τον ορισμό της μουσικής που οδηγεί στην ψυχική ανάταση. Δυστυχώς ακόμη περιμένουμε καινούριο υλικό τους.
{youtube}pEld8-VSTGA{/youtube}
Svartidauði: Flesh Cathedral (2012)
Αυτός ο δίσκος όρισε τον ήχο της ισλανδικής σκηνής των '10s: σκοτεινό, χαοτικό black metal, το οποίο χρωστάει πολλά στους Deathspell Omega εποχής Kénôse (2005). Ένα πηχτό ποτάμι μάγματος με επαναληπτικές διαθέσεις, που δυστυχώς οδήγησε πολύ γρήγορα τη σκηνή σε τέλμα, μιας και οι περισσότεροι ακούγονταν σαν κλώνοι αυτού του δίσκου.
{youtube}_I5PcOr4a40{/youtube}
Cultes Des Ghoules: Henbane (2013)
Το Coven του 2016 είναι σίγουρα η πιο μεγαλεπήβολη κυκλοφορία τους και μάλλον ο καλύτερός τους δίσκος. Όμως το Henbane ήταν αυτό που στιγμάτισε τους Πολωνούς εντός της τρέχουσας δεκαετίας, με 5 κομμάτια αρχαϊκού, μεσαιωνικού black metal, τα οποία πλησίασαν όσο λίγα το πνεύμα του De Mysteriis Dom Sathanas των Mayhem (1994) και των παλιών Necromantia. Δύσκολα γράφονται ύμνοι σαν το “Vintage Black Magic”.
{youtube}oiw_ERDRkgA{/youtube}
Bölzer: Aura ΕΡ (2013)
Το EP αυτό του ελβετικού διδύμου έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία το 2013. Ρωμαλέο, σαμανικό και αρχοντικό black/death, το οποίο ακόμη στοιχειώνει με τον όγκο και τη συνθετική ευφυΐα της ευθύτητάς του. Η μετέπειτα βέβαια πορεία των Bölzer δίχασε (προσωπικά λατρεύω το Hero του 2016, το οποίο θεωρώ ιδανική εξέλιξη), πάντως το Aura είναι εκείνο που χαρακτηρίζει τη δεκαετία.
{youtube}yldX3_p8Sao{/youtube}
Caladan Brood: Echoes Οf Battle (2013)
Το 2013, τη χρονιά που οι Summoning σκόνταψαν για πρώτη φορά στην κατά τ' άλλα αψεγάδιαστη πορεία τους, οι Αμερικανοί Caladan Brood κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους –και αποδείχτηκαν άριστοι μαθητές των Αυστριακών. Αντλώντας θεματολογία από την καλύτερη ίσως σειρά fantasy βιβλίων (Malazan, Empire of the Fallen), τράβηξαν στα άκρα το μεγαλείο των Summoning έτσι ώστε να ταιριάξει στην τεράστια κλίμακα των βιβλίων. Δυστυχώς, όπως οι Vemod και οι Negative Plane, έτσι και αυτοί δεν έχουν δώσει από τότε σημεία δισκογραφικής ζωής.
{youtube}py6iHvKbDjs{/youtube}
Deafheaven: Sunbather (2013)
Οι διδαχές των Alcest διαθλάστηκαν εδώ μέσα από το αναπάντεχο ροζ εξώφυλλο, οδηγώντας σε μια επιτυχία πολύ πέρα από τα όρια του (black) metal underground, στο οποίο ανήκαν έως τότε οι Deafheaven. Σίγουρα υπάρχει αρκετή επιτήδευση στο Sunbather, αλλά και αναμφισβήτητη ποιότητα. Η ανοδική πορεία στα δύο επόμενα βήματα έδειξε πως δεν επρόκειτο για μπάντα-πυροτέχνημα.
{youtube}GfbLWHT7vUU{/youtube}
Spectral Lore: III (2014)
Θεματική αλλαγή παραδείγματος όσον αφορά το black metal, με έμφαση στην αισιοδοξία, μέσα από έναν δίσκο πλούσιας ατμοσφαιρικής μουσικής με μοναδική ποικιλία θεμάτων. Με τα μάτια να κοιτούν αιώνια προς τα πάνω, προς το διάστημα, το III υλοποιεί μια μεγαλειώδη πορεία για την ανθρωπότητα, με κατάληξη τα άστρα.
ακούστε το "The Cold March Τowards Eternal Brightness", εδώ
Volahn: Aq'Ab'Al (2014)
Το 2ο βήμα των Volahn είναι μάλλον ο πλέον άξιος εκπρόσωπος της Crepusculo Negro. Με άκρως προσωπική κιθαριστική τεχνοτροπία, περίεργα μελωδικός, και με θεματολογία που αντλεί από την κεντροαμερικάνικη μυθολογία, είναι ένας παράξενος δίσκος, ο οποίος εν μέρει εκπορεύεται από το Drawing Down The Moon των Beherit (1993). Απαιτούμενη ένεση κοσμοπολίτικης φαντασίας σε ένα ευρωπαϊκοκρατούμενο είδος.
{youtube}xPQtAMUN3Pk{/youtube}
Thy Darkened Shade: Liber Lvcifer I - Khem Sedjet (2014)
Ένα από τα σπάνια δείγματα ποιοτικού occult black metal κατά την τρέχουσα δεκαετία. Το 2ο βήμα των συμπατριωτών μας Thy Darkened Shade είναι ένα δείγμα αξεπέραστης τεχνικής και παθιασμένης ψυχής, που διαθέτει μια περίεργα κλινική αλλά τελικά άψογα ταιριαστή παραγωγή. Δίσκος που αποκαλύπτει μυστικά σε κάθε νέα ακρόαση.
{youtube}aKMtr8_FocQ{/youtube}
Macabre Omen: Gods Of War, At War (2015)
Κανείς δεν έχει αφομοιώσει το πνεύμα του Quorthon όπως ο Αλέξανδρος Αντωνίου στο 2ο πόνημα των Macabre Omen. Εξυψωτικό, περιπετειώδες, επικό, βαθιά συναισθηματικό υλικό, που πλέκει μουσικά την ιστορική με τη ηρωική παράδοση αλλά και τον στοχασμό πάνω στον πόλεμο. Κι όλα αυτά δοσμένα μέσα από μια συνθετική τελειότητα, η οποία δεν αρνείται τις black metal ρίζες της.
{youtube}JzrALePMu2M{/youtube}
Urkaos: Rehearsal XI (2015)
Η Ancient Records είναι η εταιρία που σημάδεψε το σουηδικό underground της τρέχουσας δεκαετίας, και το αρτιότερο ίσως έργο που βγήκε από το σπλάχνα της είναι η τελευταία δουλειά των Urkaos. Πολύ κοντά στο ντεμπούτο των Ondskapt (και κατ' επέκταση στο De Mysteriis Dom Sathanas των Mayhem), εδώ μιλάμε για υπόγειο black metal με βάση στις αντηχήσεις και στη μοναστηριακή ατμόσφαιρα.
{youtube}cU4468VPKws{/youtube}
Oranssi Pazuzu: Värähtelijä (2016)
Μία από τις πιο αθόρυβες τάσεις στο black metal της δεκαετίας έχει να κάνει με την ενσωμάτωση krautrock στοιχείων. Οι Φινλανδοί Oranssi Pazuzu είναι οι καλύτεροι μάστορες αυτής, συνδυάζοντας την κυκλικότητα και τον αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα του krautrock με παράλληλες βουτιές στην ψυχεδέλεια. Το Värähtelijä είναι το πιο σκοτεινό βήμα τους και καταφέρνει να διευρύνει τα όρια του είδους.
{youtube}z4brqp2Y0Fc{/youtube}
Ψ.Χ.: Το Φως Το Αληθινό (2016)
Πέρα από κάθε συναγωνισμό, αυτές οι δικές μας αόρατες οντότητες μάζεψαν όσα κομμάτια τους κυκλοφορούσαν στο διαδίκτυο, έγραψαν λίγα ακόμη, και πολύ ύπουλα έφεραν στην επιφάνεια τον δίσκο της δεκαετίας όσον αφορά το κατασκότεινο, παραδοσιακό, μισάνθρωπο black metal. Οι Ψ.Χ. γελούν χαιρέκακα παρακολουθώντας το κοινό να διαπληκτίζεται σχετικά με το σοβαρό της όλης υπόθεσης.
{youtube}P2h6kjXZOsM{/youtube}
Hail Spirit Noir: Mayhem In Blue (2016)
Οποιοδήποτε από τα 3 άλμπουμ των Θεσσαλονικιών θα μπορούσε να είναι στη λίστα. Λαμβάνοντας όμως υπόψιν τη σταδιακά ανοδική τους πορεία, το Mayhem In Blue είναι καταδικασμένο να ξεχωρίσει. Προοδευτικό black metal που πηγάζει από τους Devil Doll και τα 1970s και δραπετεύει από τα στεγανά του είδους, εμβολίζοντας τα όρια. Πανέμορφα πολύχρωμο.
{youtube}IFbyb5wvG_M{/youtube}
Black Cilice: Banished From Time (2017)
Αυτός ο δίσκος είναι ο καλύτερος αντιπρόσωπος της αναπάντεχα ανθισμένης σκηνής της Πορτογαλίας. Δριμύ, νυχτερινό και υπνωτικό black metal με τελετουργική χροιά, το οποίο (όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα και στην Αθήνα, δείτε εδώ) στέκει εξαίσια και επί σκηνής. Από τα υπόγεια για τα υπόγεια, δύσκολα βρίσκεται κάτι πιο απόκοσμο από αυτόν τον ήχο.
{youtube}M_5kdIhx_to{/youtube}
Reverorum Ib Malacht: Ter Agios Numini (2017)
Εδώ έχουμε μουσική που γίνεται τρομακτική επειδή εκπορεύεται από εκείνες τις πτυχές του θεϊκού που ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να μην καταλάβει ποτέ. Παρανοϊκό black metal, το οποίο χάνεται μέσα σε ambient καταιγίδες. Κάποτε το χριστιανικό black metal ήταν μια αντιδραστική φάρσα· τώρα, με τους Σουηδούς αυτούς, γίνεται μια τρομακτική ματιά στο Θείο.
{youtube}ydBTuOwW9vE{/youtube}
Cosmic Church: Täyttymys (2018)
Το τελευταίο βήμα των Cosmic Church είναι μια ερωτική επιστολή προς τον Κόσμο: αισιόδοξο black metal, το οποίο δοξάζει τη φύση και τη μαγεία της, χρησιμοποιώντας ως μέσα τα καλύτερα υλικά από το παρελθόν του είδους. Ένας δίσκος πολύχρωμος σαν το εξώφυλλό του, που αναπτύσσει δημιουργικά τη νοσταλγία, δείχνοντας ένα πιθανό μελλοντικό μονοπάτι για τη σκηνή.
{youtube}qF1fXfZPeU0{/youtube}
